Na mijn zoektocht achter mama’s bovengebit, dat ze op de vloer had gegooid in de leefruimte en mama’s twee toiletbezoeken zijn we zaterdagnamiddag eindelijk klaar om naar buiten te gaan. Gezellig met zijn tweetjes, arm en arm.

Mama is weer een echte spraakwaterval. Wat ze vertelt is moeilijk te volgen, laat staan nog te begrijpen. Maar voor mij is het samen zijn met haar wat telt. We knuffelen en zoenen, maken een korte wandeling en gaan daarna iets drinken in de cafetaria.

Af en toe maak ik vlug wat notities van ons ‘gesprek’ en dat verloopt zo:

- Ik: “Mama, je hebt de groeten van Arsène.”  (Mama kijkt me zeer onzeker aan en reageert niet.)
- Ik: “Je hebt de groetjes van Arsène.”
- Mama (kijkt blij): “Oh ja, dan zal ik pakjes kopen.”
- Ik: “Je hebt ook de groetjes van Lydia.”  (Lydia en ik zijn van kinds af vriendinnen, maar als ze bij mama op bezoek komt, wordt ze door haar niet meer herkend. Toch doet de naam Lydia bij haar ergens nog een belletje rinkelen.)
- Mama: “ Ja… echt… van Lydia?” (Lachend wrijft ze tevreden met haar handen over haar hart.)

- Mama: “Waar is ons Ellen?”
- Ik: “Hier ben ik, mama.”
- Mama: “Allez zeg, ze is toch gewoon om af en toe kindjes te krijgen!”
- Ik: “ Ja, kindjes aan wie ik typeles geef.”
- Mama: “Ik kan zeker niet mee met hen?”
- Ik: “ Waarom zou jij niet mee kunnen?”
- Mama: “Neen, maar ja… wat moet ik nu geven?”
- Ik: “Wat zou je willen geven?”
- Mama (bekijkt een man, die de cafetaria binnenkomt): “Is dat een paster?”
- Ik: “Neen, ik denk het niet.”
- Mama: “Ze luiden morgen en overmorgen iedereen uit!”
- Ik: “Echt waar?”
- Mama (praat plots tegen haar sjaal, die naast haar op de stoel ligt): “Wel, mijn zoeteke… het is niet serieus met dat beestje…”
- Ik: “Er zit hier toch geen beestje?”
- Mama: “Niet dat ik weet! Nu ga ik naar…”
- Ik: “Waar wil je naar toe?”
- Mama: “Naar koffie… Heb jij zoiets van?…”
- Ik: “Van wat?”  (Ik spoor mama aan om haar fruitsap op te drinken. Wat onhandig botst ze met het glas tegen haar neus.)
- Mama: ” ’t was op mijn neus.”
- Ik: “Dat is niet slim.”
- Mama (toch lachend): “Hèla, wat braaf zijn hé!”
- Ik: “Ik ben altijd braaf.”
- Mama: “Het is niet leutig.”
- Ik: “Wat is er niet leutig?”
- Mama: ”Mijn voeten doen zeer. Ik ga naar huis. Ik heb het heet aan mijn oren!”
- Ik: “Ja, het is hier warm, hé?”
- Mama: “Het is aan moi en toi!”

Zo kletsen we uurtje aan één stuk door, samen gezellig 'in de war'.

Als ik vrijdagmorgen bij mama op de kamer kom, word ik door haar begroet. Niet uitbundig, want ik heb de indruk dat ze het vandaag niet zo goed weet wie ik ben.

Pas als ik een tijdje met haar bezig ben, dringt het tot haar door dat ik Ellen ben en word ik weer ‘haar zoete’. Maar het belet haar niet om even later fluisterend tegen mij te zeggen: “Ons Ellen heeft gezegd dat we het alleen kunnen doen.” “En?” vraag ik haar. Ze komt wat dichterbij staan en zegt stilletjes en een beetje samenzweerderig: “Hebben we gedaan!”  Wat ze samen met mij heeft gedaan, kan ze helemaal niet vertellen, want wat het ook mag zijn, het is weeral uit haar hoofd verdwenen.

Mama is al druk bezig met andere dingen. Zo wordt de afstandsbediening om de hoogte van het bed te regelen, lief aangesproken: “Hèla, hoe is met u? Wat zit gij daar te doen?”  Even later gaat al haar aandacht naar mijn handtas, die ook met dezelfde tederheid als de afstandbediening wordt begroet: “Maar wat zit gij daar in dat huukske te doen?”  Ik kan het even niet laten en zeg: “mama, het is mijn handtas en ze staat in de hoek van de kamer, niet het huukske.”  Ze kijkt me een beetje verwonderd aan, en zegt: “Ah, ’t is hoekske.” Terwijl mama nog wat ronddrentelt in haar kamer zijn het de kleine tinnen beeldjes van de teckels die ze gedag zegt.

Ik laat haar maar rustig doen, want ik weet helaas niet wat er in haar hoofd omgaat. Komen die dingen voor haar allemaal tot leven? Heeft het iets te maken met het terugkrijgen van de kinderlijke fantasie? Of zijn het waanvoorstellingen te weeg gebracht door haar ziekte? Ik heb hier geen antwoord op. Maar als ik mama zo bezig hoor, denk ik even aan het gedichtje ‘Marc groet ’s morgens de dingen’ van Paul van Ostaijen. Beschrijft hij in dit eenvoudig gedichtje de fantasierijke leefwereld van een kleuter of misschien wel de simpele gedachtewereld van een dementerende?

Marc groet 's morgens de dingen