We zijn weer maandag, een nieuwe week met onze zorgen en nieuwe twijfels. De tijd staat niet stil en we worden langzaam ouder.
Gisteren is een groot man vertrokken, de man met de zachte stem heeft ons verlaten. Het ritme van de eenzaamheid tikt nog na. De jaren zestig waren ook mijn jaren. Vanavond zullen we meezingen en morgen zijn we hem vergeten. Zo gaat het nu eenmaal
Morgen weer een nieuwe dag en misschien een antwoord op onze vragen, ze komen en gaan.
Ik zie het wel en laat het voor nu. Ik zou zeggen tot morgen.
Hallo, jaren geleden heb ik hier ook geschreven maar toen was mijn motto "leven en laten leven". Het leven was toen kostbaar, nu tellen we de doden niet meer. Er is oorlog en nog eens oorlog. Met vrouwen en kinderen wordt geen rekening gehouden. Dit schrijven is een probeersel en ik kom morgen terug. Tot zo.
