|
We zijn weer maandag, een nieuwe week met onze zorgen en nieuwe twijfels. De tijd staat niet stil en we worden langzaam ouder.
Gisteren is een groot man vertrokken, de man met de zachte stem heeft ons verlaten. Het ritme van de eenzaamheid tikt nog na. De jaren zestig waren ook mijn jaren. Vanavond zullen we meezingen en morgen zijn we hem vergeten. Zo gaat het nu eenmaal
Morgen weer een nieuwe dag en misschien een antwoord op onze vragen, ze komen en gaan.
Ik zie het wel en laat het voor nu. Ik zou zeggen tot morgen.
|
