In een politieke uitzending voor de verkiezingen gebruikte Leterme de uitdrukking "wij willen cellen voor het geboefte".  Kathleen Cools, de marsepeinen pop opgetrokken uit politiek-correcte amandelnoten, viel bijna in onmacht bij deze ruwe taal. 

Maar de cellen komen er, 1500 zegt Van Parijs, wij zijn al in gesprek met de privé sector.  Het Plan SOS-justitie van de CD&V wordt uitgevoerd kraait de Gentse ex-minister.  Hier vindt u meer : http://www.cdenv.be/actua/persberichten/sos-justitie
 Ik hoop dat Milquet dit niet gehoord heeft, want de linkerhelft van haar hersenschors kan niet verwerken dat de boeven terecht zouden komen in een omgeving die door kapitalisten is opgetrokken en door de staat gehuurd.  Ik kan haar zelfs bijtreden. Eerst eens  in de portemonnee kijken.

Alhoewel er nog niet over begroting en kredieten gepalaverd wordt, is het duidelijk dat de staat kampt met een geldgebrek.  De liberalen eisen  belastingverminderingen, de katholieken willen meer uitgaven voor de gezinnen, twee tegenstrijdige  opvattingen ten laste van de schatkist.  Het boekjaar  2007 stevent af op een begrotingstekort, niettegenstaande de goede economische conjunctuur (jawel, dames en heren, kan u zich voorstellen wat het wordt als we economisch gaan wegduiken ?)  en 2008 is een maagdelijk zwart gat.  Vandaar de redenering van de tjeven om de privé-sector gevangenissen te laten bouwen die in huur genomen worden door de staat.  Dat is voordelig, zegt men. Om terug aan de macht te komen, doen de tjeven alles : niet alleen hun kiezers een poot uitvijzen, desnoods de schatkist uitschudden en ze nadien dichtlassen, en bovenal liegen en de waarheid verbergen.  Ik lijk wel vooringenomen.

Tijdens een van die uitzendingen  op de 000 over het onderwerp justitie werd Annemans van het Vlaams Belang, die pleitte voor enkele duizenden cellen, bijna gelyncht door diezelfde Cools en Bracke omdat hij niet prompt antwoordde wat het zou kosten.  Voortgaande op precedenten zou men kunnen uitkomen op een bouwkost van ongeveer 40000 euro per cel, zonder inrichting, met de nodige fiorituren erbij kom je op 60 miljoen euro in eigen beheer en er mag nog een electrische afspanning en een groot slot bij.  

Wie gaat de huurprijs bepalen ? Ik moet er niet aan denken.  

Een regering die niet bij machte is om een van haar fundamentele opdrachten uit te voeren : de burgers beschermen en daar geen 60 miljoen euro voor vindt, bewijst te bestaan uit een stelletje knoeiers.

Ray

Hoewel ver van ons (en mijn) bed, is het toch een vraag die velen bezighoudt. Niet verwonderlijk, want er staat veel op het spel. En dat voelt iedereen met een beetje verantwoordelijkheidsgevoel en politiek inzicht ook wel aan. Enkele weken geleden nam de Franse president Sarkozy een bocht van bijna 180° in de zaak Turkije en dat heeft mij -ronduit gezegd- serieus gebruuskeerd. Laten we het net geen kiezersbedrog noemen, maar we komen toch aardig in de buurt. Onze Ray voelde zich, na het  veelvuldig handgeklap voor turbo-Sarko op deze Angeltjes, gepakt. En terecht.

In december van dit jaar staat er een belangrijke Europese top op het agenda, die zal handelen over de verdere uitbreiding van de Europese Unie. Wij zijn uiterst benieuwd wat de houding van Sarkozy dan zal zijn. Maar inmiddels is het hoog tijd om de discussie over de toetreding van Turkije opnieuw in een hogere versnelling te zetten. Bij deze.

Ondertussen zijn door de houding van premier Erdogan inzake de Armeense kwestie de gemoederen voor toetreding tot de EU wel een beetje bedaard. Dit is tenminste wat ik hoop. Maar voorzichtigheid blijft geboden, want de geopolitieke belangen van de Verenigde Staten zijn oppermachtig en hun lange arm in de Europese besluitvorming is navenant.

De toetreding van Turkije moeten we plaatsen in de huidige politieke situatie van het land. Eerder dit jaar behaalde Recep Tayyip Erdogan een belangrijke verkiezingsoverwinning. Hijzelf is eerste minister en zijn partijgenoot en voormalige minister van buitenlandse zaken Abdullah Gül werd eerder dit jaar door het Turkse parlement tot president gekozen na drie stemronden. Dit zeer tot ongenoegen van de voormalige president Ahmet Necdet Sezer, die een strikt seculier beleid van Turkije voorstond en dit ook actief verdedigde. De verkiezing van Gül was voor hem dan ook een onverteerbaar stukje lokum. Ondertussen is Sezer jammer genoeg van het toneel verdwenen.

De partij van Erdogan heet de AKP, (zo)genaamd de Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling. Would-be wereldleiders à la De Gucht (& Zn) willen ons graag laten geloven dat de AKP een gematigd islamitische partij is, die de Westerse waarden wil omarmen en bereid is de voorwaarden voor toetreding tot de EU te aanvaarden. Ik geloof hem niet.

De realiteit is immers dat Erdogan zijn wortels heeft in de politieke islam en niet zo onschuldig is als men de goegemeente wil laten geloven. Erdogan werd immers ooit veroordeeld wegens het aanzetten tot religieuze haat.

De grondlegger en bezieler van de hedendaagse Turkse staat was Mustafa Kemal Atatürk (1881-1938). Volgens sommigen een hardliner, maar zondermeer een begenadigd ziener en een consequent verdediger van het seculiere en moderne Turkije op Westerse leest. Atatürk zette het moderne Turkije op de internationale kaart. Scheiding van kerk (moskee) en staat werd  ingeschreven in de grondwet. Het Arabische schrift werd afgeschaft en het Turks werd met Latijnse lettertekens geschreven. Atatürk maakte ook via wet korte metten met de speciale kleding die alle stromingen binnen de islam droegen.

Ik heb een enorme bewondering voor deze man die Turkije in het begin van de vorige eeuw in een mum van tijd wist om te vormen van een middeleeuws, achterlijk land tot een moderne burgerlijke staat. Zo werd bv. reeds in 1934 in het Turkije van Atatürk het stemrecht voor vrouwen ingevoerd. Letterlijk betekent Atatürk trouwens “vader van alle Turken”.

Naast een aantal grootse politieke en sociale hervormingen die hij in Turkije wist aan te brengen is zijn grootste bijdrage evenwel het afschaffen van de sharia en het verbod op het dragen van de hoofddoek in openbare gebouwen en staatsgebouwen, zoals universiteiten, rechtzalen, het stadhuis en scholen.

Erdogan (de chouchou van De Gucht) zit evenwel op het puntje van zijn stoel om als eerste deze Atatürk van zijn seculiere sokkel te duwen. Een van de strijdpunten van Erdogans AK partij is immers het verbod op het dragen van hoofddoeken in Turkije op te heffen. Emine Erdogan, de echtgenote van Erdogan, is in het openbaar nog nooit zonder hoofddoek gezien.

Pikant detail. De twee dochters van Erdogan studeren in de VS, omdat ze daar wel een hoofddoek kunnen dragen. Op de universiteiten in eigen land is het dragen ervan immers niet toegestaan. Dit gegeven alleen al geeft mij een bijzonder onbehaaglijk  gevoel.

De huidige regering van premier Erdogan, die -vergeten we niet- zijn politieke carrière als moslimfundamentalist begon, kwam immers aan de macht met als doel “de godsdienst (lees de islam) te redden”. Zijn verwoede pogingen nu om de Turkse grondwet aan te passen, moeten in dit licht gezien worden. Daar hebben we nu mee te maken !

En dat brengt mij dan tot het volgende punt van mijn betoog.

Menselijk handelen gaat over keuzen maken. Wanneer keuzen maken ook een maatschappelijke dimensie krijgt, dan spreken we over politiek. Keuzen maken wordt geleid door een moreel besef en afweging. Of beter gezegd, zou dat toch moeten zijn.

In het licht van de komende Europese top in december over de eventuele verdere uitbreiding van Europa (onze toekomst nota bene!) wil ik politici oproepen tot het toepassen van wat men noemt ‘het voorzichtigheidsprincipe’.

Het voorzichtigheidprincipe is een begrip dat zijn oorsprong vindt in het economisch jargon. Het betekent kort gezegd dat winsten pas worden geboekt op het moment dat ze voldoende zeker zijn. Verliezen daarentegen worden onmiddellijk in de boeken opgenomen van zodra ze geconstateerd worden.

Dit principe kan evenwel beschouwd worden als een morele gids voor elk verantwoord handelen. Het is het principe van het gezond verstand, zeg maar. De beste omschrijving ervan vindt men in het Engels: Better safe than sorry. Vrij vertaald: Beter veilig dan helaas.

Linkse fantasten hebben aan dit principe geen boodschap. Het is immers een conservatief principe. Maar deze tekst is dan ook niet voor hen bedoeld. Wel voor alle politici die een uiterst gevaarlijk spel willen spelen met Europa. Besef wat er in de schaal wordt gegooid. Een Europees grondgebied dat dan zal reiken tot aan de grenzen van Syrië, Irak en Iran!! 70 miljoen moslims toelaten tot de Europese unie is geen sinecure, hoe welwillend ze zich ook voordoen. De houding van Erdogan, Gül en zijn islamitische partij zijn er het levend bewijs van.

En als de dames en heren politici dan toch zo overtuigd zijn van hun grote gelijk, waarom onderwerpen zij de beslissing over de toetreding van Turkije dan niet aan de democratische controle via een referendum?

PIM

We onthouden ons van commentaar en laten geruisloos deze copie van de blog van a.griffon neerdwarrelen :
http://agriffon.blogspot.com/

Fientje Moerman die haar familie, vrienden en zichzelf rijkelijk beloonden met onkostennota's, bijzondere uitgaven en gefantaseerde opdrachten, mag zo vertrekken met een uitzonderlijk gouden handdruk. Gedurende 18 maanden krijgt ze elke maand nog 5.250 Euro. Dat is in totaal 94.500 Euro of in oude Belgische franken meer dan 3,8 miljoen frank.
zijnde 3 of vier keer het inkomen van Jan Modaal.
Ik vind dat ze die niet mag krijgen. Meer zelfs, het verkwiste geld moet terug in de staatskas komen en een gerechtelijk onderzoek moet daar voor ingesteld worden

Bij hem kan u ook het stenografisch verslag lezen van de interpellatie in het Vlaams Parlement over de kwestie Moerman.  Vermoedelijk werd de interpellant geïnstrueerd  door een gewezen kabinetschef.  U duidt mij niet euvel dat de naam van het parlementslid mij ontsnapt : het is een overloper en die moeten hard werken om terug in de gratie te komen.

Ray

De vriend Duplo van   Aanklacht heeft een filmpje van George Bush geplaatst die zich behoorlijk uit de slag trekt in het West-Vlaams.  Het kan een beetje grof lijken maar het is ook geestig.

Aan de uiterste linkerkant van de blog als u naar beneden rolt is er een opiniepeiling over economische migratie, waar u kan aan deelnemen.  Hoe meer stemmen, hoe minder  we te vertellen hebben maar we doen voort. Zoals Mijnheer Walter in een  reactie een van de voorbije dagen zegde : "We laten ons alleszins niet stilzwijgend naar de slachtbank leiden" (niet woordelijk maar dat bedoelde hij).
 

http://blog.seniorennet.be/aanklacht/ en dan naarIn 't Westvlaams

Uw juffrouw Ellen

's Zondags is er wat meer tijd om te lezen, en dan kan u op ons rekenen zeker na een roestdag. Wij hebben u al een halve gazet le Matin/ de Morgen gecopieerd maar waren nog iets vergeten te vertelen.

 Deze roze-rode gazet kwam vandaag in de rekken met een gratis CD van Sarah Bettens, wat bij ons niet te beluisteren viel, want wij willen de muziekhandel niet schaden zoals de would-be socialisten.  Zij  schreeuwen  moord en brand als iemand handel drijft buiten de  stalinistische reglementeringen maar zelf  vagen ze hun kamplaarzen  aan de eerlijke wetten van de commercie.  Dit is ordinaire koppelverkoop aan dumpingprijzen.

 Terug naar de echte vrienden, die van het Vlaams-nationalisme, de vrienden van de vrijheid, de vrienden van het eigen volk, de vrienden van de standvastigheid die voor en na 10 juni hetzelfde zeggen, en die de bevolking niet bestelen. En de pezewevers van links die dit meelezen, wens ik nu al veel jeuk toe en fluwelen handschoentjes om te krabben.

Matthias Storme en Piet Huys doen een babbeltje in Tertio en we staan er naast met de schaar.  Tot over een uur of zo ? Moeten we roepen als het eten klaar staat ?

Matthias Storme en Piet Huys zijn twee katholieke advocaten, die niet in de pas lopen van het politiek correcte denken. Waar de eerste een voorvechter is van de Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte, ziet de tweede daar geen meerwaarde in. Tertio bracht hen bijeen en luisterde naar hun communautaire gedachtewisseling.

Zijn verdedigers van België progressief en aanhangers van de Vlaamse onafhankelijkheid conservatief? Zo eenvoudig liggen de kaarten niet. Zoals de discussie in het progressieve kamp woedt, zo ook onder conservatieven.
Gentenaar Matthias Storme, advocaat in Brussel en hoogleraar recht aan de KU Leuven, is lid van de Warandegroep die het Manifest voor een onafhankelijk Vlaanderen in Europa uitwerkte. Met zijn e-zine Iskander steekt hij zijn conservatief-liberale gedachtegoed niet onder stoelen of banken.
Bruggeling Piet Huys is eveneens actief als advocaat. Hij is bekend als uitgever van het conservatieve maandblad Nucleus, waarin hij opkomt voor een sterk en christelijk Europa.
Huys en Storme zijn twee tegendraadse denkers, die beiden de identiteitscrisis van Europa, het lage geboortecijfer, de crisis van het christelijke geloof en de immigratie met lede ogen aanzien.
Storme denkt dat een onafhankelijk Vlaanderen beter gewapend is om de uitdagingen aan te gaan. Huys gelooft dat allerminst. Volgens hem is Vlaanderen al in hetzelfde nihilistische bedje ziek als de rest van Europa.

Piet Huys: ,,Ik geloof niet in het einde van België. Wel zijn er elementen die dat in de hand werken. De Vlamingen gedragen zich als een minderheid in eigen land. Ik begrijp de pleinvrees niet. Met de staatshervorming vanaf 1970 gaven ze hun natuurlijke meerderheid op. Terwijl ze dit land in handen konden nemen. De tweeledigheid bracht de splitsingsdynamiek in de grondwet.
Alle partijen werden geregionaliseerd, zodat er geen enkele partij is die nog politieke belangen heeft in het andere gewest. Is dat nog omkeerbaar? Waar een wil is, is een weg. Maar een onafhankelijk Vlaanderen zal altijd een kleiner Vlaanderen zijn.’’

Matthias Storme: ,,Federaties met twee werken niet. Tsjechië en Slovakije, Noorwegen en Zweden gingen ieder hun eigen weg. De weigering van de Franstaligen om heel het land tweeledig te maken consacreerde al voor de oorlog de tweeledigheid van België. Dit is geen tweetalig land, maar twee eentalige landen in staatsverband. De taal is sinds tweehonderd jaar de belangrijkste factor van natievorming.
Een splitsing van het land moet niet worden overroepen. Het gaat maar om de organisatie van de publieke sector.’’

Huys: ,,Toch is de grootste argumentatie voor een zelfstandig Vlaanderen, zoals in het Warandemanifest, economisch van aard. Dat volstaat niet om een nieuwe natie te scheppen. Vlaanderen heeft daar niet de kracht voor. Het is een marxistische redenering: als je de economische onderbouw hebt, volgt de rest wel. Dat is een misvatting.
Taal is in de moderne tijd inderdaad een belangrijke factor voor natievorming. Maar ons land is veel ouder. Onze gebieden werden vanaf de 15e eeuw samengebracht door de Bourgondische hertogen en Keizer Karel. Ze waren altijd tweetalig.
Ik vrees dat Vlaams-nationalisten de kosten van een scheiding onderschatten. Vlaanderen vergrijst sneller dan Wallonië. De kostenstroom kan in de toekomst keren.’’

Storme: ,,Dat zou ideaal zijn, want dan maken de Walen onmiddellijk een einde aan België! Ernstig nu: natuurlijk heeft een scheiding ook kosten, vooral op korte termijn. Op lange termijn wegen de baten daartegen op. We krijgen twee landen die efficiënter werken en beter afgestemd zijn op de democratische voorkeur van de bevolking. Uiteengaan sluit het voortbestaan van gemeenschappelijke instellingen en activiteiten niet uit. Ik maak deel uit van een gesplitste Universiteit Leuven en een gesplitste balie van Brussel. De relaties met de Franstaligen zijn nu veel beter.’’

Huys: ,,Zou een splitsing van het land zo vreedzaam verlopen als u veronderstelt? Ik heb nog nooit een land zien verdampen. Wat doet u met Brussel? Hoe reageert de internationale gemeenschap eens aan het statuut van Brussel wordt geraakt? ‘We made Belgium’, geloven de Britten. Zij zullen niet aanvaarden dat Frankrijk de helft van België annexeert. Je kunt dat niet uit internationaal vaarwater houden. Als je zelf het dak van je huis haalt, moet je niet schrikken dat anderen binnenkomen. Ik vrees dat wij overmoedig zijn: De wereld lijkt ons te klein maar België is te groot.’’

Storme: ,,De internationale gemeenschap bewijst veel lippendienst aan de eenheid van een land, maar eens de vreedzame scheiding er is, tornt niemand er nog aan. Of heeft ooit iemand aan Tsjechië en Slovakije gezegd dat ze weer bij elkaar moesten om in de EU te komen? ’’

Huys: ,,Op binnenlands en cultureel vlak zie ik evenmin de meerwaarde van een onafhankelijk Vlaanderen. Vlaanderen is in hetzelfde nihilistische bedje ziek als België. De deelstaat heeft nu al een jacobijns en centralistisch bestuur. Dat maakt me niet vrolijk. En dat allemaal terwijl we afstevenen op geweldige problemen: er worden een derde kinderen te weinig geboren om de bevolking op peil te houden. Vandaar de immigratie van volkeren die vreemd zijn aan de Europese cultuur. Ik zie niet hoe een zelfstandig Vlaanderen daar beter tegen gewapend zou zijn.’’

Storme: ,,Kleine en homogene staten kunnen de problemen beter aan. Een zelfstandig Vlaanderen kan een efficiëntere overheid hebben, met meer kansen op directe democratie. Bovendien komt het dan tot een politieke hergroepering, met de vorming van een grote conservatieve partij.
De grotere cohesie in de samenleving zal de inburgering van nieuwkomers bevorderen. Want voor inburgering heb je ‘Leitkultur’ nodig, terwijl het Belgische model vooral het multiculturalisme verdedigt. Om dit land in stand te houden, huldigt men een ideologie die culturele identiteit negeert, en daarom meer naar nihilisme neigt.
Naar buiten uit helpt staatsvorming de Vlaamse belangen beter verdedigen. Om in de EU te tellen moet je een staat zijn: de eisen van Basken en Catalanen worden geneutraliseerd, maar de Letten, de Litouwers en de Esten tellen wel. Omdat ze een staat zijn.
Eens de onafhankelijkheid gerealiseerd, wordt het tijd voor een levensbeschouwelijk offensief.’’

Huys: ,,Daarvoor is geen onafhankelijk Vlaanderen nodig. De echte uitdagingen wachten op een hoger vlak. Overigens hebben kleine landen straks door de mini –grondwet nog heel weinig inbreng in Europa.’’


BRUSSEL, GENT OF MECHELEN?

‘Vlaanderen laat Brussel niet los’. Het was decennialang een dogma van de Vlaamse beweging. Bij de jongste generatie Vlaams-nationalisten is dat niet langer zo.
,,De Brusselaars moeten zelf over hun lot beslissen. Ik geloof dat ze belang hebben bij een hechte band met Vlaanderen,’’ zegt Storme. ,,Maar ik ben niet bang voor een scenario waarbij de Brusselaars hun eigen weg gaan.’’
Volgens Huys weten separatisten geen weg met de Gordiaanse knoop Brussel. Het Warandemanifest stelt een statuut voor dat Europese voogdij koppelt aan een Vlaams-Waalse. ,,Het voorstel is zo ingewikkeld dat je er geen touw aan kunt vastknopen. Het loslaten van Brussel met de bijhorende twisten rond de periferie kan Vlaanderen wel eens bijzonder klein maken.’’
Wat met de internationale rol van Brussel? Noch Huys, noch Storme gelooft dat zijn rol als Europese hoofdstad op het spel staat. ,,Al was het maar omdat Brussel voor de Britten de enige stad op het continent is waar het Engels een hoofdrol kan spelen.’’
En wat wordt de hoofdstad van het onafhankelijke Vlaanderen zonder Brussel? ,,Gent natuurlijk,’’ lacht Storme. Volgens hem gunnen Gent en Antwerpen wat dat betreft elkaar het licht in de ogen niet. Zijn oplossing ligt klaar: ,,Wegens zijn historische rol en centrale ligging, is er maar een echte kandidaat: Mechelen.’’ (JDV)


WELKE OVERHEID EN WELK EUROPA?

De verschillende communautaire overtuiging van Storme en Huys spoort met hun opvatting over de rol van de staat. Storme pleit voor een kleine overheid, die de vrijheden van de burgers beschermt en de verantwoordelijkheid bij hen legt. ,,Eenmaal de Vlaamse regering nationale bevoegdheden krijgt, kan ze op haar beurt bevoegdheden overhevelen naar het niveau van de gemeente.’’ Denemarken is hier zijn voorbeeld.
Dat subsidiariteitsbeginsel moet ook het verenigde Europa hanteren. ,,Nu is de EU een groot België. Het moet een groot Zwitserland worden.’’ Is dat geen terugtrekking uit de geschiedenis? ,,Les peuples heureux n’ont pas d’histoire. Denis de Rougemont beantwoordde de boutade met zijn boek La Suisse ou l’histoire d’un peuple heureux. Wat verkies je: gelukkig zijn of geschiedenis maken?’’
Ook Huys vindt dat de Europese instellingen zich gedragen als een ‘ondoorzichtige sovjet.’ Toch kent hij een grotere rol aan de staat toe. ,,Ik geloof in een gezag dat het ‘bonum comune’ – het gemeenschappelijke goed – verdedigt. Daarbij moet het de burgers zoveel mogelijk vrijlaten, maar geen wetten aannemen die tegen de natuurwet ingaan. Het oordeel van dit geweten van het volk wordt nu gereduceerd tot een vrijblijvende ethische keuze. Dat is een illusie zoals blijkt uit de gevolgen van wettelijke abortus. Die is volgens vooraanstaande Franse en Duitse demografen verantwoordelijk voor de demografische terugval. Onverwacht is dat dus een politiek probleem van eerste orde.’’ De prioritaire strijd voor Huys is die voor het overleven van Europa en zijn eeuwenoude cultuur. ,,We mogen niets prijsgeven aan het heersende nihilisme en de dreigende islamisering. De communautaire discussie is daaraan totaal ondergeschikt.’’

In de reacties van de lezers staan niet alleen grote waarheden, verontwaardiging, nieuwe gezichtspunten en originele invalshoeken maar ook vaak heel grappige opmerkingen.

Zaterdagavond rolde de volgende binnen van Gilbert :


"Als ik ne smoel had gelijk Vermassen, ik liet mijn vader in den bak steken".

Uren later lachen wij hier nog om.  Daarom een simpel symbolisch bloempje (u mag het altijd doorgeven, Gilbert).


                          

De redactie van Angeltjes

Meer dan drie maanden zijn de verkozenen des volks aan het onderhandelen .

Meer en meer wordt het ons duidelijk dat het Franssprekend gedeelte van dit land alles bij het oude wil laten. Als ik de berichten lees over de overdreven sociale consumptie in Wallonië, een beleid dat zich focust op wat het ontvangt van Vlaanderen, partijen en personen met macht die niet terugschrikken om zichzelf te verrijken door praktijken die zelfs moord niet uitsluiten, is het voor mij duidelijk dat Wallonië een ander land is.

Dat dit landsgedeelte, dat we enkel kennen van onze vakantieherinneringen dit wil bestendigen mag voor mij, maar dan als een zelfstandig land, ik zal er even graag op verlof blijven gaan.Ik begrijp maar niet wat er nog kan hervormd worden. Er is niets dat ons bindt.

De reden van dit schrijven echter, geachte volksvertegenwoordiger, is niet mijn visie te geven over de politiek maar wel als gewone burger mijn bekommernis te uiten over Geld, niet de miljarden waar het om gaat in de onderhandelingen, maar over het Geld waar alle burgers het over hebben namelijk de euro’s die overschieten in mijn loonzakje, het geld dat nog rest na het betalen van de vele belastingen allerhande, de onvoorziene uitgaven voor verhoogde energieprijzen, de ongefundeerde flitsverkeersboetes, kortom Geld dat ons nog rest om nu een acceptabel sociaal leven te leiden, maar vooral wat er nog zal kunnen besteed worden na onze loopbaan om niet totaal geïsoleerd te moeten leven. Dat laatste doembeeld komt er voor mij en mijn echtgenote met rasse schreden aan.

Door opeenvolgende tegenslagen hebben mijn echtgenote en ik onze loopbaan van zelfstandige moeten opgeven, onze laatste spaarcenten hebben we besteed aan investeringen in onze zaak, onze enige bron van inkomsten, te vergeefs echter.

Op onze naderende pensioenleeftijd is het niet eenvoudig om een baan te vinden, maar waar een wil is, is er een weg. Sparen is er zeker niet meer bij met twee nog studerende kinderen .

Dit laatste is een korte loopbaanbeschrijving van een koppel dat ondanks de minimale sociale bescherming die het zelfstandig ondernemen met zich meebrengt toch het risico genomen heeft zijn nek uit te steken, en mede daardoor vele mensen van een inkomen voorzien heeft.

Gisteren viel een brief in de bus van de pensioendiensten met de berekeningen voor het pensioen van mijn vrouw voor de vijf jaar als loontrekkende voorgaand op de periode als zelfstandige, waar ze RECHT op heeft, allee, waar ze het in dit geval maar mee moet doen.

Honderdendrie euro bruto in de maand zullen we mogen bijtellen bij ons pensioen van zelfstandige dat ongeveer zevenhonderd euro zal bedragen PER KOPPEL, want als zelfstandige meehelpende echtgenoot heeft ze RECHT op niets.

Nochtans heeft ze hard gewerkt, vele lange dagen besteed aan het opbouwen en runnen van onze eenmanszaak ten koste van een eigen privé-leven. En veel belastingen betaald.

Wat ik met mijn betoog wil duidelijk maken, geachte volksvertegenwoordiger, is het volgende; Kan een recht op een menswaardig rustloon zoals het zou moeten genoemd worden niet eerder bekeken worden als een dank van de maatschappij voor het meehelpen aan de bouw van onze rijke samenleving, eerder dan het zuiver rekenkundig bedrag uit te betalen naargelang het gekozen statuut. Er bestaat toch ook iets als vervangingsloon, leefloon.

Waarschijnlijk is de betekenis van LOON met de jaren vervaagd, het komt van beloning,
een beloning omdat je er een tegenprestatie voor geleverd hebt of gewoon als dank.

Er zijn meer dan driehonderd pensioenbarema’s in dit land waardoor de geprivilegieerden tijdens hun carrière, extra verwend worden na hun loopbaan. Er zijn er echter zeer veel met een hongerpensioen!

Ouderen weren uit ons maatschappelijk sociaal leven door hen een hongerpensioen toe te kennen is even erg als ze te deporteren naar een onbewoond eiland.

Hadden we een fractie van het enorme bedrag dat we verplicht hebben afgestaan aan zogenaamde sociale kassen, bij een privaat pensioenfonds belegd, dan waren onze ouderen de rijksten van de Wereld.

Dat het voor verstandig redenerende ouderen een verschrikking moet zijn om in een doemscenario terecht te komen van totaal isolement, daar zal U het toch met mij eens moeten zijn.

Dat we niet cijfermatig omgaan met uitkeringen aan mensen van over heel de wereld die onze hulp vragen en krijgen strekt ons tot eer, maar dat zij die er voor gezorgd hebben dat de kassen goed gespekt zijn om dat toe te laten in de armoede terecht komen, is een aanfluiting van het huidig beleid.

Dat mijn bede aan U een roep om hulp is, dat mijns inziens niet zal kunnen beantwoord en gerealiseerd worden in de sfeer van de huidige politieke machtsspelletjes, is wel duidelijk.

Dat ik mijn hoop zou kunnen richten op een nieuw land dat Vlaanderen zal heten, noopt mij tot geduld .Geduld dat velen van onze leeftijdsgenoten niet meer hebben.

Indien onze beleidsverantwoordelijken zich zorgen dienden te maken over hun oude dag zou de verborgen armoede vlug opgelost zijn. Zoals in het verkeer, eerst doden dan maatregelen.

Zou U mijn pessimisme kunnen temperen door ten minste Uw beloftes te houden waarvoor ik U gesteund heb bij de verkiezing van 10 juni, en om eindelijk eens als fiere Vlaming onze gekende eisen te stellen.We zijn het moe om ons door de Vlaamse onderhandelaars belachelijk te laten maken.

Dat ik mijn fierheid opzij schuif door bij U te bedelen zou U moeten sterken in de hoedanigheid van (mijn)volksvertegenwoordiger.

Een van uw kiezers

Het land van Anne Frank

Nobelprijswinnaar bewijst eigen stelling

Het voordeel van een vrije dag is dat achtergebleven lectuur kan weggezwierd worden als onintressant : "We hebben het niet gezien dus het bestaat niet".

Het Journaal van Grammens wordt niet weggegooid maar zorgvuldig onder gesloten omslag via internet verspreid, precies zoals de schrijver het graag heeft.  Grammens was in mijn jeugd de man van de Nieuwe samen met o.m. Brigitte Raskin, de vrouw van de tekenaar Gall, een behoorlijke schrijfster en een grote zeur.

Grammens, zoon van Flor de VNV-volksvertegenwoordiger die met verfborstel het land rondliep om de Franse straatnaamborden te overschilderen,  bevond zich ter linkerzijde van de Vlaamse Beweging met enkele flaminganten.  Wij  konden met ze opschieten maar tegelijk werden we afgeschrikt door hun vage, lichtjes anarchistische ideeën en vooral door de ademnood die hen beving als het over Vlaanderen, de vrije staat ging.  Na een twintigjarig bestaan is de Nieuwe gestopt.  Vermoedelijk wegens gebrek aan lezers maar toen was Grammens er al onderuit gemuisd naar 't Pallieterke en wat later startte hij  zijn "Het Journaal."

In zijn laatste nummer heeft hij het over de Engelse actrice Claire Bloom (zie foto) die in een interview verklaard heeft : "Alsjeblief, hou toch nooit rekening met de mening van artiesten als het over ernstige zaken gaat zoals politiek".  (/ most sincerely hope no one takes any notice when members of my profession start talking about poli­tics).
Grammens citeert deze dame als aanloop naar zijn commentaren op de actie van de Vlaamse artiesten die "Red de Solidariteit" ondersteunen.




Wij kunnen niet anders dan deze stelling bijtreden, die we  trouwens zelf  al jaren herhalen  : iedereen heeft recht op zijn mening maar als de perfiede media de naambekendheid van een zanger of muzikant gebruiken om diens dommigheid te etaleren, valt iedereen samen door de mand.  Journalisten en artiesten. En wie de politieke ezel wil spelen, moet zich verwachten aan stokslagen.

Ray

Al wie een halve dag tijd heeft, kan zich genoeglijk voor zijn pc-scherm vlijen, een kopje koffie bij de hand, een frisse pint, een borrel, een dikke sigaar (op de gezondheid van Blanpain en zijn razende opvattingen) en u vooral niet ontspannen, want het is zware politiek, maar licht geserveerd.  Over de Solopartij, N-VA, de samenwerking binnen het kartel met de CD&V en  commentaren vanop de parking door N-VA-mandatarissen.  Wij danken Le Matin/de Morgen voor deze lezenswaardige roman.

Tot binnen een uur of vier.

Al 125 dagen is Bart De Wever omnipresent in de Vlaamse media. Een mens zou bijna vergeten dat zich achter de brede rug van de N-VA-voorzitter nog een hele partij verschuilt die de oranje-blauwe regeeronderhandelingen met argusogen volgt. Vier maanden na de verkiezingen staat het kartel met de christendemocraten van Yves Leterme nog altijd overeind, en dat is een al succes op zich. 'Maar CD&V blijft een echte machtspartij, we kunnen er allerminst gerust op zijn.'

Door Ruud Goossens

Begrijpt Pol dan niet dat het over en uit is met dat kartel na de verkiezingen?!" Op de parking van Videohouse zijn N-VA-parlementslid Frieda Brepoels en journalist Gui Polspoel in een geagiteerd gesprek verwikkeld na de opnames voor De Tabel Van Mendeljev. Het is midden maart, het zijn de dagen waarin Pol Van den Driessche, politiek hoofdredacteur bij VTM, volop zit te tobben over zijn overstap naar het Vlaams kartel. Van den Driessche twijfelt omdat hij eigenlijk niet wil kiezen tussen CD&V en N-VA, hij zou liever een echte kartelkandidaat zijn. En dat begreep Frieda Brepoels van geen kanten, herinnert Polspoel zich. "Hij kán geen kartelkandidaat zijn", zei ze toen. "Het is toch zonneklaar dat dat verbond na 10 juni uit elkaar spat?!"

Brepoels was heus niet de enige N-VA-mandataris die in die dagen met een gezonde portie nuchterheid naar de grote christendemocratische broer keek. Veel liefde is er nooit verloren gegaan aan de relatie tussen de CVP en de Volksunie: in de ogen van de Vlaams-nationalisten waren de christendemocraten als het erop aankwam verraders van de Vlaamse zaak, ná de verkiezingen kwam de raison d'état daar altijd heel snel bovendrijven. Dat wantrouwen is, ruim drie jaar na het verstandshuwelijk tussen Yves Leterme en Geert Bourgeois, stukken kleiner geworden, maar nog altijd allesbehalve verdwenen. Zelfs de grootste fans van het Vlaamse kartel binnen de N-VA blijven met twee woorden spreken als het over de toekomst gaat. "Tot nu toe kijken we nog altijd niet achter elke deur of er een CD&V'er met een koekenpan klaar staat."

Blij verrast

Precies doordat nogal wat partijgenoten van Bart De Wever, ook vier maanden na de verkiezingen, moeten vaststellen dat die koekenpan nog altijd in de kast ligt en de dodelijke mep niet is toegediend, zijn ze dezer dagen veeleer tevreden over hun bondgenootschap met CD&V. Sterker nog, de communicatielijnen tussen de CD&V- en de N-VA-partijtop, en dan vooral die tussen Jo Vandeurzen en Bart De Wever, functioneren uitstekend. "Voor de verkiezingen dacht ik dat het kartel begin oktober al lang aan diggelen zou liggen", vertelt Jan Loones, lid van de N-VA-fractie in het Vlaams Parlement. "Ik was ervan overtuigd dat we, zodra de onderhandelingen echt zouden beginnen, door CD&V gedumpt zouden worden. Maar dat is dus nog altijd niet gebeurd - wat mij blij verrast. Straf is dat!"

Volgens de N-VA'ers zelf heeft het kartel alle communautair gekrakeel van de afgelopen weken en maanden overleefd, doordat er iets veranderd is bij CD&V. Tijdens de gemeenschappelijke fractievergaderingen die op gezette tijdstippen georganiseerd worden, valt het verschil tussen christendemocraten en Vlaams-nationalisten met het blote oog nauwelijks waar te nemen, heet het. Niet alleen de usual suspects, zoals de B-H-V-krijgers Eric Van Rompuy en Michel Doomst, tonen er zich van hun meest flamingante kant, maar ook veeleer bezadigde CD&V'ers, van het type Hugo Vandenberghe of Tony Van Parys, roeren er de Vlaamse trom. Om van de jongere parlementsleden, zoals Wouter Beke of Hendrik Bogaert, nog maar te zwijgen. Bovendien: de kartelpartner lijkt ook geneigd om hen te geloven. "Dat communautaire programma van CD&V is doorleefd", bezweert Ben Weyts, kabinetschef van Vlaams N-VA-minister Geert Bourgeois, ons. "Zij hebben hun programma niet aangepast om het kartel met ons mogelijk te maken. Neen, het kartel werd mogelijk, omdat hun programma al eerder veranderd was."

Zou het kunnen dat het ook een beetje aan de N-VA zelf ligt? Wellicht toch wel. Volgens Bart Maddens (professor aan de universiteit van Leuven, Vlaams-nationalist én erg gerespecteerd in N-VA-kringen) heeft ook de partij van De Wever en Bourgeois een hele evolutie doorgemaakt sinds haar oprichting in 2001. "Toen was de N-VA nog een rebelse antisysteempartij, een niet-racistisch Vlaams Belang zeg maar. Maar die koers hebben ze vrij snel opgegeven, zeker nadat het kartel met CD&V boven de doopvont werd gehouden. Sinds dan is de N-VA veel gematigder geworden en is ze erg gaan lijken op de Volksunie van vroeger. De meer radicale figuren, zoals Eric Defoort of Matthias Storme, zijn al lang vertrokken.

"Voor de Vlaamse verkiezingen van 2004 zeiden de N-VA-kopstukken nog dat ze nooit in een Vlaamse regering zouden stappen als de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde niet eerst was gesplitst. Dat is zoals we weten niet gebeurd, maar daar hebben ze heel pragmatisch op gereageerd, zelfs toen Verhofstadt het dossier in 2005 niet opgelost kreeg. Ook tijdens de crisis met Jean-Marie Dedecker, eind vorig jaar, hebben ze zich na wat aarzelen gedragen als een 'verantwoordelijke' partij. En in de aanloop naar de laatste verkiezingen morden ze niet toen Yves Leterme zijn communautaire discours plots begon te matigen. Plots sprak die niet meer over een 'grote' maar wel over een 'moderne' staatshervorming. En de N-VA vond dat allemaal oké."

Geen vette vis

Eigenlijk hebben Bart De Wever en co. zich ook tijdens deze formatie, op een aantal ronkende verklaringen na, vooralsnog niet van hun meest onverzettelijke kant getoond. Toen de communautaire ideetjes in de eerste formateurstekst van Leterme nogal bescheiden bleken, trok geen enkele N-VA'er aan de alarmbel. En onder de nota's van Joëelle Milquet over een 'gefaseerde staatshervorming' zette dan wel geen enkele N-VA'er ooit zijn handtekening, er werd wel heel intensief over onderhandeld onder leiding van verkenner Herman Van Rompuy, mét de instemming van De Wever. Bij de N-VA heet het, heel pragmatisch, dat er 'rekenkundig' nu eenmaal niets anders mogelijk is dan zo'n stappenplan. Zolang je geen tweederdemeerderheid in handen hebt, kun je die grote staatshervorming alleen maar later rond proberen te krijgen.

Dat is juist, maar dat realisme kan de partij wel zuur opbreken: om echt lekkere, grote brokken binnen te halen zal de N-VA afhankelijk worden van een oppositie waar nog geen vijf minuten deftig mee onderhandeld is. Elke N-VA'er weet nu al welke vraag hij of zij, als oranje-blauw ooit rond raakt, de komende twee jaar telkens weer zal moeten beantwoorden: 'Is die staatshervorming nu al bijna rond?'

"Omdat de cijfers op 10 juni nu eenmaal waren wat ze waren", verklaart Vlaams Parlementslid en voormalig VTM-anker Mark Demesmaeker, op zijn bureautje in het stadhuis van Halle. "Oranje-blauw heeft maar 81 van de 150 Kamerzetels. Dan zit er, helaas, niets anders op dan via parlementaire weg op zoek te gaan naar steun. Het is logisch dat zo'n proces één of zelfs twee jaar duurt. Onze leden begrijpen heus wel dat we die befaamde vijf Vlaamse resoluties nu niet in een klap kunnen binnenhalen. Dat is het precies het verschil tussen de N-VA en het Vlaams Belang: wij willen stap voor stap bij de Vlaamse onafhankelijkheid uitkomen." Om het met de cynische woorden van een CD&V-woordvoerder te zeggen: "De N-VA is veel staatsdragender dan iedereen denkt."

"Maar de zenuwachtigheid in de partij neemt wel hand over hand toe", prent Peter De Roover, erevoorzitter van de Vlaamse Volksbeweging en heel close met nogal wat N-VA'ers, zoals De Wever of (kersvers Kamerlid en voordien een boegbeeld van de Vlaamse Volksbeweging) Jan Jambon, ons in. "Sterker nog: de paniek giert daar stilaan door de rangen. Ze hebben echt nog niks in handen, zelfs geen uitzicht op een oplossing. Steeds meer wordt duidelijk dat er aan het eind van de rit geen vette vissen in de pan zullen liggen. En dat is een probleem, want met de nota-Milquet, eventueel hier en daar nog een beetje bijgespijkerd, raakt De Wever nooit door zijn partijcongres. Nooit! Als het voorlopig rustig blijft, is daar slechts één reden voor: er staat nog altijd niets op papier, er is voorlopig nog op geen enkel voorstel ja gezegd."

Een echt moment van de waarheid is er inderdaad nog altijd niet opgedoken tijdens de communautaire discussies. Pas wanneer CD&V op een bepaald moment duidelijk maakt dat er lang en moedig gestreden is maar dat er spijtig genoeg echt niets extra meer binnen te halen valt, zullen De Wever en co. hun ultieme afweging moeten maken. Tot nu toe hebben de formateur en de N-VA-voorzitter, om een liberaal onderhandelaar te citeren, "elkaar nog nooit diep in de ogen moeten kijken". "Bij de gezamenlijke onderhandelingen over de staatshervorming is Bart De Wever trouwens nog niet één keer aanwezig geweest", benadrukt een top-CD&V'er. "Niet één keer. Hij heeft nog nooit ja of neen moeten zeggen. (lachje) En dus doet hij nog altijd mee aan de oranje-blauwe onderhandelingen."

Maar uiteindelijk komt er wel zo'n moment suprême en het belooft er geen makkelijk te worden. Dezelfde top-CD&V'er: "Omdat de meningsverschillen tussen onze twee partijen, wat men daar ook over beweert, wel degelijk structureel zijn. Zij zijn een Vlaams-nationalistische partij die finaal aanstuurt op de splitsing van het land. Terwijl dat voor CD&V, ondanks onze veel Vlaamsere koers van de laatste jaren, nog altijd helemaal niet het geval is. Wij blijven in een Belgische context werken. Het is perfect logisch dat daar problemen van komen. Maar daarom zijn ze nog niet onoplosbaar. Met de Volksunie hebben we in het verleden ook communautaire akkoorden kunnen afsluiten."

No more Belgium, please

Dat separatistische einddoel van de N-VA vergemakkelijkt de formatiegesprekken natuurlijk niet. De Franstaligen zijn intellectueel oneerlijk wanneer ze doen alsof elke N-VA'er het land hic et nunc tot ontploffing wil brengen. Maar het klopt evenmin dat die separatistische agenda afwezig is tijdens de gesprekken, zoals het in het kartel altijd klinkt. Als De Wever en co. zich verzetten tegen alle voorstellen die België versterken, is het precies omdat ze willen vermijden dat hun einddoel zo in gevaar wordt gebracht. Voor een christendemocraat zijn pistes zoals een federale kieskring of het onttrekken van bepaalde bevoegdheden aan de gemeenschappen misschien niet vanzelfsprekend, maar zeker ook niet onbespreekbaar. "Klopt", zegt Luc Van den Brande, CD&V'er, voormalig minister-president én overtuigd Vlaamsgezind. "Dat soort voorstellen zullen wij op hun merites beoordelen. Als men ons kan aantonen dat er een toegevoegde waarde zit in de herfederalisering van het een of het ander, kan er gepraat worden. Onze Vlaamsgezindheid is een instrument, geen ideologie."

Voor de N-VA ligt dat net een beetje anders. Als Leterme van plan zou zijn om de Franstaligen te paaien met een 'Belgisch' ideetje, om te bewijzen dat hij niet alleen premier van de Vlamingen wil zijn, mag hij zich aan problemen met zijn kartelpartner verwachten. "Zo'n federale kieskring of een paritaire Senaat zouden voor ons echt een brug te ver zijn", vertelt Jan Jambon. "Dat kan echt niet. Dan draai je de klok weer helemaal terug, en daar kan de N-VA toch niet aan meewerken?! We zijn ons land al dertig jaar in de omgekeerde richting aan het hervormen. (nadrukkelijk) Dat zijn domme voorstellen die ingaan tegen de logica van de eerdere staatshervormingen. En daarom zijn we ook fel gekant tegen de herfederalisering van bepaalde bevoegdheden." Een paar dagen later, tijdens een gespreksavond met een vijftiental leden van de jongerenafdeling van zijn partij in Leuven, klinkt het nog net iets scherper: "Zelfs de geluidsnormen kunnen niet opnieuw Belgisch worden. Dat zijn breekpunten voor ons".

Jan Loones ziet het precies zo: "Dat gaat niet." "Zo'n idee spoort niet met ons einddoel: de Vlaamse onafhankelijkheid. Het klopt dat ons huidige kiessysteem middelpuntvliedend is, met twee verschillende democratieën aan weerszijden van de taalgrens die steeds meer een andere richting uitgaan. Maar dat vinden wij uitstekend." En ook Mark Demesmaeker toont hoe gevoelig dat soort pistes zijn: "Omdat je zo een Belgische dynamiek dreigt te creëren, en daar zijn wij tegen."

Het heeft alles te maken met de in Vlaams-nationale kringen uiterst bekende 'Frans Baertdoctrine'. Dat voormalige VU-Kamerlid, die in 1977 geen minister van Justitie mocht worden van koning Boudewijn, zei altijd dat een communautair akkoord aan drie vragen onderworpen moest worden. Zijn de stappen vooruit groot genoeg? Zijn de toegevingen aanvaardbaar? En zitten er geen maatregelen in die de toekomst hypothekeren? "Vooral die derde vraag ligt heel gevoelig in N-VA-kringen en, bij uitbreiding, in de hele Vlaamse Beweging", weet professor Bart Maddens. "De grote federale New Deal waar de Franstaligen van dromen, krijg je bijzonder moeilijk door een N-VA-congres. Daar stemmen ze nog liever een kleine staatshervorming zonder federale kieskring dan een grote staatshervorming met."

In het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde ligt een compromis trouwens nauwelijks makkelijker voor het grijpen. De onderhandelingsmarge is 'miniem' tot 'onbestaande', bezwoeren ons alle parlementsleden die we afgelopen week spraken. "Ik ga echt niet aanvaarden dat er een rechtstreekse prijs voor de splitsing wordt betaald", klonk het bij Mark Demesmaeker op het stadhuis van Halle. "Hier in mijn streek zit iedereen al weken op het randje van zijn stoel te wachten op de uitkomst van de gesprekken. Iedereen verwacht dat we dat erdoor krijgen zonder een prijs te betalen. Als je hier het woord 'toegeving' nog maar durft uitspreken, moet je al opletten.

(heft de armen) "We betalen ook al veertig jaar lang in deze streek! Dat moet nu maar eens ophouden, de Franstalige kopstukken uit Brussel kunnen de boel hier niet blijven verzieken. Van de taalgrens moet men afblijven, aan de taalwetgeving kan niet gemorreld worden en inschrijvingsrechten zie ik ook niet zitten. Is dat zo onlogisch? Ik herinner me dat ik Karel De Gucht eens te gast had in de studio bij VTM. Hij zei toen: 'Als de Franstaligen ons het migrantenstemrecht door de strot rammen, splitsen wij B-H-V eenzijdig.' Maar het is altijd hetzelfde met De Gucht: grote mond, maar geen ballen."

Sire, geef nog eens 100 dagen!

Hoe Yves Leterme al die gordiaanse knopen ooit ontward moet krijgen, God mag het weten. Niet elke N-VA'er ligt daar trouwens even hard van wakker van. "Het slagen van zulke federale regeeronderhandelingen is voor ons geen prioriteit", vindt Loones. "Voor ons hoeft de Belgische impasse niet noodzakelijk doorbroken te worden. Voor CD&V natuurlijk wel: dat is een echte machtspartij. Maar ik vind dat premierschap van Leterme niet cruciaal. Liever een goed regeerakkoord zonder Leterme dan een slecht regeerakkoord mét hem. (lacht) Ik heb al aan de partij laten weten dat ik tegenstem als ze niet kunnen afdwingen dat 11 juli een Vlaamse feestdag wordt. Ik méén dat." Bij Jan Jambon luidt het: "We voeren deze gesprekken loyaal, we willen echt dat ze slagen. Maar als dat niet blijkt te lukken, is het misschien tijd om conclusies te trekken."

Zo ongewoon is dat niet. Bij de N-VA zien ze de steun voor hun Vlaamse eisen, ook meer dan 120 dagen na de verkiezingen, nog altijd niet afbrokkelen. Op jaarmarkten, braaifeesten en pensenkermissen krijgen de mandatarissen maar één ding te horen: "Niet toegeven, been stijfhouden, volhouden!" En ondertussen brokkelt het imago van ons land in het buitenland gestadig af, volgens Maddens is dat laatste zelfs een 'trofee' waar De Wever mee kan uitpakken op zijn congres. Maar hoe lang blijft die 'positieve sfeer' nog hangen? Wanneer begint de Vlaamse kiezer de 'hetze' van de Vlaamse pers tegenover 'de rechtmatige Vlaamse eisen' te volgen? Jambon: "Sowieso zit er een limiet op. Maar toch ben ik ervan overtuigd dat we beter iets langer onderhandelen als dat een goed communautair akkoord oplevert. Als deze regering een sterk project heeft, zullen de mensen snel vergeten dat het enige tijd heeft gevraagd om ze in het zadel te krijgen."

De meeste N-VA'ers benadrukken ook dat ze er wel degelijk van uitgaan dat formateur Leterme er finaal wel in zal slagen om de communautaire patstellingen te doorbreken. Ze hopen het ook een beetje, want op een paar uitzonderingen na is er bij de N-VA niemand die lichtzinnig wil kiezen voor een nieuwe solokoers. Bijvoorbeeld omdat, zelfs al speelt het volgens de kopstukken van de partij niet mee, er na drie karteljaren behoorlijk wat praktische redenen zijn om samen voort te gaan. Zo wordt de federale dotatie van de partij in een vzw gestort, waar de N-VA slechts één vertegenwoordiger in heeft. Als de bruggen met CD&V na een fiks dispuut worden opgeblazen, dreigen De Wever en co. in financiële ademnood te raken. Het parlement kan die dotatie immers niet opsplitsen. En er is natuurlijk ook het Vlaams ministerschap van Geert Bourgeois: als de N-VA federaal solo gaat, twijfelt niemand eraan dat de partij ook uit de Vlaamse regering wordt gezet en dus al haar kabinetsmedewerkers op straat moet zetten. Daarmee zijn de praktische bezwaren nog niet uitgeput: ook op gemeentelijk niveau zijn de twee partijen sinds de verkiezingen van 8 oktober op heel wat plaatsen in elkaar verstrengeld geraakt. Bart Maddens: "Het is zoals in een huwelijk: getrouwd ben je snel, weer uit elkaar gaan is oneindig veel moeilijker."

Ook omdat heel wat persoonlijke relaties ondertussen behoorlijk intens zijn geworden. Zeker sinds de affaire-Dedecker is de band tussen De Wever en CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen er alleen maar inniger op geworden. Het vertrouwen in De Wever is groot, zeker nu hij deze zomer sterrenstatus verwierf in Vlaanderen, maar hier en daar duikt er toch ook wat voorzichtig wantrouwen op, al wil niemand dat on the record formuleren. Peter De Roover kan het wel zeggen. "Bart is niet van beton. Integendeel, hij is bijzonder emotioneel. Hoe gaat hij reageren als hij na drie jaar intense samenwerking de banden zou moeten verbreken? Is hij daar onthecht genoeg voor? Dat wordt niet simpel, maar ik ga er voorlopig van uit dat het hem lukt. Hij is daar anders in dan Hugo Schiltz: hij blijft zichzelf relativeren, hij omringt zich niet met jaknikkers, hij weet wat er leeft aan de basis."

En als er na meer dan vier maanden onderhandelen toch symptomen van het beruchte Stockholmsyndroom zouden opduiken, is er nog altijd de N-VA-reflectiegroep om hem bij de les te houden. Daarin overlegt de voorzitter over de te volgen strategie met partijkopstukken als Geert Bourgeois, Frieda Brepoels, Ben Weyts en Jan Jambon. "Ik kan me voorstellen dat Bart zijn kritische zin wel eens dreigt kwijt te spelen", vertelde die laatste vorige week aan zijn jonge partijgenoten in Leuven. "Dat is trouwens al wel eens gebeurd. Dan zegt hij: 'Nu ik het aan jullie vertel, klinkt dit plots stukken minder goed dan gisteravond.' Waarna er weer kan bijgestuurd worden." Vooral Bourgeois en Brepoels zouden dezer dagen, zoals dat dan heet, 'behoorlijk strak' staan. Die tandem ging een jaar of zes geleden al in het offensief tegen het Lambermontakkoord en zou ook nu niet van plan zijn om zich al te inschikkelijk op te stellen.

Tjevenstreken

Toch blijven ook zij, zo valt te horen, geloven in een goede afloop. Is het daarom dat de N-VA'ers alle moeite doen om niet al te veel belang te hechten aan recente signalen die erop zouden kunnen duiden dat er uiteindelijk toch nog meer CVP in de CD&V schuilt dan ze graag zouden hebben? Die breuklijn in de christendemocratie, tussen de 'staatsdragenden' en de 'Vlaamsgezinden', zien ze allemaal, maar meestal geloven (of: hopen) ze dat de laatsten het wel zullen halen. De Jong N-VA'ers in Leuven leken er eerder deze week toch niet helemaal gerust op: wanneer zal die 'oudere CVP-generatie' ons uiteindelijk een poets bakken, vroegen ze aan Jan Jambon. "Als je met de ouderen Wilfried Martens en Mark Eyskens bedoelt, kan ik je geruststellen", antwoordde die laatste. "Die tellen totaal niet meer mee. Hun invloed is nul. Maar Van Rompuy en Dehaene zijn wel enorm invloedrijk. En zij verpersoonlijken, veel meer dan een Jo Vandeurzen, de raison d'état van hun partij. Dat zorgt wel eens voor spanningen."

Die spanningen kwamen zelfs al een paar keer aan de oppervlakte. Zo was er de fameuze nota waarmee Dehaene geflitst werd, toen hij kasteel Belvedere binnenreed voor een bezoek aan koning Albert: "Quid N-VA?" En bij de N-VA hebben ze ook opgemerkt dat Herman Van Rompuy hun voorzitter, in zijn laatste verkennersweek, consequent niet uitnodigde voor de discrete gesprekken over de staatshervorming. Last but not least was er ook nog de snelle terugkeer van Yves Leterme als formateur, terwijl er van een communautair akkoord nog altijd geen sprake is. Veel N-VA'ers, hun voorzitter op kop, hadden het daar bijzonder moeilijk mee.

Maar voorlopig verbijten ze de pijn, zonder er tegenover journalisten al te zeer over te jeremiëren. Beducht zijn ze echter wel: op de gemeenschappelijke fractievergaderingen zijn er een paar die dezer dagen ijverig alle straffe uitspraken van de CD&V-kopstukken optekenen. Een N-VA-parlementslid citeert: "Yves Leterme heeft daar gezegd dat hij 'voor het kartel kiest en niet voor de raison d'état'. En hier, eentje van Eric Van Rompuy: 'Wij voelen ons niet geroepen om België te redden.' Mooi toch?" Schrijft het parlementslid in kwestie dat dan op om het de CD&V'ers, als het kartel ooit ontploft, weer onder de neus te wrijven? "(grijns) Je weet nooit of het misschien nog van pas komt."

Dat gelooft ook Jan Loones. "Omdat de CD&V nu eenmaal een echte machtspartij is, ben ik allerminst gerust op", zegt hij. "Zeker de oudere generatie in die partij vindt een Belgische regering het allerbelangrijkste wat er is. En ik vrees dat die stroming van Van Rompuy en Dehaene het laken wel weer naar zich zal toetrekken. Uiteindelijk is CD&V voor één ding enorm bevreesd: dat ze weer in de oppositie zullen belanden. Daarom heeft Van Rompuy ons ook die tjevenstreek gelapt door Leterme zo snel weer formateur te maken. Ik denk trouwens dat Leterme een uitstekend Belgisch staatsman zal worden. Alle typische Belgische kringen gaan daar heel snel heel content van zijn. (lacht) Weet u, het is niet de vraag of ze ons in de steek gaan laten. Het is eerder de vraag wanneer ze dat gaan doen."

Ook Peter De Roover sluit niet uit dat het ooit misloopt. Allesbehalve zelfs. Hij heeft het gevoel dat ze bij de N-VA langzaam maar zeker "de controle aan het verliezen zijn". "De afgelopen jaren heeft die partij, via het kartel, enorm op CD&V en zelfs op de hele Vlaamse politiek kunnen wegen. Maar nu kunnen ze er niet gerust meer op zijn. Herman Van Rompuy heeft, met zijn briljant strategisch inzicht, Leterme aan de kant gekregen van de 'moet-lukkers'. Hij kan zich geen tweede mislukking meer permitteren en dat gaat een groot verschil maken."

Daarom had de N-VA, na Van Rompuy, veel liever een Franstalig onderhandelaar, en meer bepaald Didier Reynders, in het veld gestuurd. En daarom kan de partij volgens De Roover ook maar beter de zogenaamde Raad van Wijzen, die volgens de nota-Milquet de grote staatshervorming moet uitwerken, afschieten. "Omdat ook dat een deskundige manier is om de N-VA buitenspel te zetten", gelooft hij. "Wie gaan ze daarin steken? Ik zeg het u: mensen als Herman Van Rompuy, Herman De Croo of Willy Claes, de architecten van staatshervormingen waar Vlaanderen nooit warm voor liep. En voor de N-VA zal er géén plek zijn: aangezien de partij piepjong is, heeft ze geen wijzen. Zo wordt De Wever gedegradeerd van onderhandelaar tot passieve gazettenlezer. Neen, als dit allemaal concreet wordt, voorspel ik u dat er vanuit Vlaamse Beweging geschoten zal worden dat het een lieve lust is."

Geen trucjes

Doen ze dat daar niet sowieso? De afgelopen weken doken de eerste kritische stemmen uit die hoek in ieder geval al op. In De Tijd waarschuwde Guido Moons van de Vlaamse Volksbeweging voor de ideeën die de afgelopen weken uitlekten: van samenvallende verkiezingen of een federale kieskring kan geen sprake zijn. In deze eigenste krant riep Bart Maddens dan weer uit dat hij dan nog liever de status-quo van de Verhofstadtjaren heeft. Verhoogt dat niet de druk op de partij? "Valt wel mee", zegt Demesmaeker. "De Vlaamse Beweging valt niet helemaal samen met de achterban van de N-VA. We lezen dat aandachtig, het is een interessante toetssteen. Maar het is niet onze enige leidraad. Ik vind trouwens dat het tot nu toe nog heel goed meevalt." Een gelijkaardig geluid bij Jambon: "Ik wil die mensen recht in de ogen kunnen kijken, maar hun rol is nu eenmaal anders dan de onze."

Te grote tegenkanting moet de N-VA zien te vermijden, want voor de partij in een federale regering kan stappen, moet ze op een open ledencongres een, daar is ze weer, tweederdemeerderheid zien te verwerven. Voor een Vlaamse regering is vijftig procent voldoende, voor België legt de partij de lat - net zoals de Volksunie vroeger - iets hoger. Dat wordt geen evidente opdracht voor Bart De Wever. Georganiseerd protest kan hij dan missen als kiespijn. En sowieso zal hij zich, zoals Hugo Schiltz dat vroeger placht te doen, voluit in de strijd moeten gooien. Het zal niet alleen een keuze voor of tegen oranje-blauw worden, maar ook een keuze voor of tegen Bart De Wever.

Nogal wat N-VA'ers houden niet van die historische vergelijking met Schiltz, omdat ze de man te veel associëren met slappe compromissen die op slinkse wijze door de partij werden gejaagd. Jan Jambon wijst erop dat de leden veel meer in de pap te brokkelen hebben bij de N-VA dan in de late Volksunie. "De VU was verworden tot een partij van apparatsjiks", vertelt hij. "Ik zal u een anekdote vertellen. Toen het ledencongres zich in 1988 moest uitspreken over het regeerakkoord, zeiden Hugo Schiltz en Jaak Gabriels dat ze bij Frans Van der Elst waren geweest en dat de stichter-voorzitter hun 'alle succes' had toegewenst. Een grote meerderheid van de partij - maar ik niet - stemde voor. Een paar weken later was ik op bezoek bij Van der Elst. Hij vertelde een heel ander verhaal: toen Schiltz en Gabriels op bezoek waren geweest had hij hen gezegd dat hij zeker geen boodschap wilde brengen, omdat ze anders vernietigend zou zijn. Zoiets zou nu niet meer mogelijk zijn."

Ondervoorzitter Louis Ide, ook lid van de reflectiegroep rond Bart De Wever, belooft alvast dat het een eerlijk debat wordt. "Weet je, als het ons nu wel eens te veel dreigt te worden, geeft de gedachte dat de leden zich nog moeten uitspreken ons precies rust. Bij de N-VA hebben we een heel gemotiveerde achterban: die mensen luisteren naar Radio 1 en lezen De Standaard, De Morgen en De Tijd. Die zullen geen onbezonnen beslissing nemen."

Mark Demesmaeker hoopt vooral dat de regeringsvorming uiteindelijk niet op een verscheurende interne strijd zal uitdraaien. "Ik herinner me nog hoe groot de vertwijfeling was ten tijde van het fameuze Egmontpact, eind jaren zeventig. Ik was toen arrondissementeel secretaris bij de jongeren. De ene dag dacht ik: 'Er zitten toch goede dingen in.' De volgende: 'Deze toegeving mogen we niet slikken.' Uiteindelijk ben ik het in tegenkamp beland. Die Egmontles moeten we goed onthouden: een akkoord is maar zo sterk als de zwakste schakel. Een te grote toegeving kan nefast zijn. Zo'n trauma moeten we koste wat het kost vermijden."

Het vlot van Dedecker

De simpelste uitweg is allicht om de oranje-blauwe onderhandelingen te verlaten, vóór er een congres samengeroepen moet worden. Niemand die daar nu van uitgaat, maar de optie zweeft wel ergens op de achtergrond. Al was het maar om de christendemocraten onder druk te zetten. Alvast Peter De Roover vindt dat de N-VA langs de voordeur moet buitenwandelen, als er geen wezenlijke stappen vooruitgezet kunnen worden. "Als het voortbestaan van het kartel te belangrijk wordt, dreigt de partij haar geloofwaardigheid te verliezen op haar unique selling position, de Vlaamse zaak. Dan moet ze op eigen kracht durven voortgaan. Bij de verkiezingen van 2003 raakte de N-VA net niet over de kiesdrempel, maar nu zouden de kaarten toch veel beter liggen? Bart De Wever heeft de laatste vier maanden een lancée gehad om van te dromen, en vervolgens kan zijn partij CD&V twee jaar lang het vuur aan de schenen leggen op zijn Vlaamse flank. Hoeft dat slecht af te lopen bij de verkiezingen van 2009? Bovendien zijn er nog altijd andere kartels mogelijk, bijvoorbeeld met de Lijst Dedecker. (ferm) Eigenlijk heeft CD&V de N-VA veel meer nodig dan omgekeerd."

Totale fictie, dat kartel met Dedecker? Op dit moment zeker. Toch viel het op dat N-VA-voorzitter Bart De Wever vorige week afwijzend maar naar zijn doen toch nogal vriendelijk reageerde op het vijandelijk overnamebod van Jean-Marie Dedecker: "In zijn geval zou ik precies hetzelfde doen." Jambon ging dinsdag in Leuven nog een stapje verder, voor zijn jonge partijgenoten. "Mijn persoonlijke mening is dat we, als het kartel met CD&V springt, heel ernstig moeten onderzoeken of er iets met de Lijst Dedecker mogelijk is. Als je constant moet vechten tegen de kiesdrempel, is je politiek gewicht gelijk aan nul. Gepraat hebben we nog niet, maar het is ook geen toeval dat Dedecker dat voorstel nu precies lanceert. Hij kent iets van politiek."

De vijf Kamerzetels van de N-VA zijn niet de enige goede reden waarom Leterme de komende weken zijn best zal doen om zijn kartelpartner aan boord te houden. Ook bovenstaand horrorscenario zal hij te allen prijze willen vermijden: als kersvers premier op zijn Vlaamse flank bestookt worden door Dedecker én De Wever, er zijn voorwaar prettiger vooruitzichten. Maar hoe het allemaal afloopt, niemand die het durft te voorspellen, ook professor Maddens niet. "Vergelijk het kartel met een vliegtuig. Het toestel is met succes van de grond geraakt en heeft de afgelopen jaren een steeds hogere vlucht genomen. En nu is de grote vraag: hoe krijgen we het weer veilig en wel aan de grond?"

Peter De Roover:De paniek giert stilaan door de rangen. Steeds meer wordt duidelijk dat er aan het eind van de rit voor de N-VA geen vette vissen in de pan zullen liggen

RUSTDAG


(Statistieken

Vorige week zaterdag werden in Bern gedurende zes uren op een baldadige manier venielingen aangericht door linkse steengooiers en brandstichters. Hu tronies verscholen achter sjaals, hun donkere blikken vol haat : de vrienden van de democratie, de stoottropen van de politiek-correcte breinwassers.

De Zwitser Volkspartij (SVP of UDC in het Frans) was naar Bern afgezakt om gedurende de dag een groot feest te geven voor een tienduizend ingeschreven partijleden.  Deze manifestatie was toegelaten door de stedelijke overheid.  De tegenbetoging was niet toegelaten maar greep wel plaats, terwijl de vreedzame viering moest afgelast worden.  Zo gaat het tegenwoordig. De fantasten van het centrum scharen zich hulpeloos aan de zijde van links en laten hun kiezers stikken.  Ook dat is een internationaal fenomeen.

(De mensheid wordt niet zozeer bedreigd door de stijging van de aardse temperatuur, dan wel door een zelfmoordvirus dat onze beschaving kapot wil.  Misschien volgend jaar een Nobelprijs voor ons ?  Het is gelijk in welke discipline, we kennen nergens iets van, we zijn dus gelijk Gore maar de centjes zijn welkom).

Morgen zaterdag, één week voor de verkiezingen, voeren de SVP/UDC vrouwen een actie over het ganse grondgebied. 

Ons moet u niet geloven. Nooit.  Wij doen hetzelfde als de pappenheimers van de overzijde : liegen, kontdraaien, knarsetanden, doorduwen, valsspelen, kortom eerlijke journalistiek bedrijven.  U weet dàt en u vlucht hierheen, omdat wij krèk het tegenovergestelde beweren van le Matin, le Standard et le Frut.  En dikwijls met dezelfde schijnheilige streken en uitgestreken facie. Het Laatse Nieuws is alleen voor  als we niet kunnen inslapen en voor de prentjes.

Knack, waarvan de journalisten  ook met een rug vol publiciteit rijden in de nieuwskaravaan, veranderen al eens  van sponsor en soms schrijven ze een artikel  dat door onze beugel kan (boksbeugel natuurlijk).  Zoals vandaag, over het dubbelspel van de staatskatholieken bij de formatie.  (Over de N-VA wordt gezwegen en dat is in feite intriest)

Pas op, Rik is familie van de grote  katholieke clan Van Cauwelaert, hij heeft zoals het een degelijke man van het kruisje past, zowel vrienden als vijanden  in de CD&V en voor Rik is deze formatie een schaakspel.  Waarin zijn vrienden-schaakfiguren met zo velen als mogelijk moeten overblijven.  Het voordeel voor ons, nieuwshongerige lezers is, dat we telkens intressante invalshoeken zien opdoemen. Ik denk dat we binnenkort de Knack gaan opkopen, maar heel de kermis van Roularta erbij, is nogal veel.  En tussendoor nog de VRT in de touwen kloppen ... Het worden weer drukke weken.

De laatste tijd duikt weer het filmfragment op uit een Panorama-uitzending van eind jaren '80 over de bewoners van de Seefhoek in Antwerpen.

Met kettingmails wordt dit filmpje over internet gejaagd, onder de titel "Folklore in de Seefhoek" al dan niet aangevuld met grappige commentaren en compleet verkeerde omschrijvingen als "uit de tijd dat de VRT nog objectief was".

Ik ben hier behoorlijk kwaad, zeg maar pisnijdig om en ik heb gisteren al een goede vriend tegen zijn kar gereden, omdat hij me dat ding toestuurde.

U kent ongetwijfeld het fragment, opgenomen in het café "Den Bonten Os" waar een simpel man op de uitdagende vragen van Paul Muys zijn antwoorden telkens laat voorafgaan door "Zwànst na nie, hé".  Die man heeft duidelijk genoeg pintjes op en hij gebruikt inderdaad straffe taal over de migranten die het leven van de gewone volksmensen in de Seefhoek kwamen verstoren. De klachten van de andere geïnterviewden waren directer en minder "folkloristisch".

De zogenaamd Grote Journalist Paul Muys heeft zich hier laten kennen als een bitsige smeerlap die in plaats van zijn informanten te beschermen, ze genadeloos overlevert aan de wilde publieke opinie die graag makkelijke slachtoffers maakt.  Dit is een van de laagste soorten journalistiek die ik ooit gezien heb op de openbare onvlaamse omroep.  Muys is bij Solvay gaan werken, waar hij zijn aversie voor de gewone man in aangepaste milieus kon uitwerken : tussen de zonen van de Franstalige bourgeoisie.

Van een goede kennis die nog in de Seefhoek woont, kreeg ik volgend bericht, dat ik ongekuist copieer :

125 dagen na de verkiezingen en nog steeds geen federale regering.

De opening van het parlementaire jaar was een opening in mineur: zonder toespraak van de eerste Minister en zonder toespraak van de Kamervoorzitter.

Wie is er trouwens eerste Minister en wat is eigenlijk de hoofdactiviteit van de Kamervoorzitter, die tevens medeformateur is ?

Naast de regeringsvorming spelen de belangrijkste activiteiten zich af in de commissies.

Ook ik heb mijn eerste parlementaire vraag gesteld in de commissie Financiën en Begroting aan de heer Jamar, minister belast met de Modernisering van Financiën en de strijd tegen fiscale fraude. Ik kan jullie verzekeren dat niet alleen ik, maar ook hij nog veel werk aan de winkel heeft. Deze commissie was trouwens zeer druk bijgewoond.

Minder druk was het in de commissie Volksgezondheid, waar ik effectief lid van ben. De eerste vergadering worden 2 ondervoorzitters verkozen. Voor de eerste geen probleem, daar hebben wij zelfs onze vrienden van CD&V N-VA gesteund, maar de tweede kandidaat, kandidaat van de PS had zelfs niet de tact om persoonlijk aanwezig te zijn. Ongehoord vonden de aanwezigen. Uit protest stelde Koen Bultinck (VB) mij als kandidaat voor, waarna de enige wel PS-aanwezige haar eigen kandidatuur voorstelde. Stemmen dus. Dilemma voor CD&V/  N-VA?  Laat je niet strikken! Onthouding van het hele kartel. Dus toch een PS-er als tweede voorzitter.

Je weet immers. Er is zo iets als een cordon, wat je niet breekt.

Alhoewel, inmiddels grote show in de commissie Binnenlandse zaken. Daar moet men zijn om op de buis te komen. De Vlamingen hadden zich achter het voorstel van Filip de Man geschaard….Schande! En alle Franstaligen verlieten de zaal.

Even crisis. Zelfs de regeringsonderhandelingen werden even stilgelegd voor overleg.

Er zou gestemd worden over de Vlaamse wetsvoorstellen ter splitsing van de kieskring Brussel -Halle -Vilvoorde.

Maar laat je niet strikken! De Rem! Er moest advies ingewonnen worden.

Na een korte onderbreking werden de werkzaamheden weer verder gezet. De Franstaligen kwamen nog even binnen met hun amendementen, die volgens hen eerst nog wel moesten voorgelegd worden aan de Raad van State en dit wel door onze alomtegenwoordige kamervoorzitter of moet ik zeggen medeformateur.  De medeformateur of de verkenner Herman van Rompuy, die volgens Joëlle Milquet als opdracht had de Vlaamse partijen te laten inzien dat ze de staatshervorming die ze de kiezer hebben beloofd, niet zullen kunnen uitvoeren.

Ook de onverwijlde splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, zonder enige prijs werd aan de kiezer beloofd. Het zou maar vijf minuten politieke moed vergen. Vijf minuten politieke moed om tot de stemming over te gaan, maar dan zou Leterme volgens Maingain onmiddellijk naar de Koning moeten om zijn opdracht terug te geven.

Laat je niet strikken. Zoals Mark Grammens in zijn laatste Journaal schrijft riskeert de politieke generatie, die na met succes de Vlaamse regering te hebben geïnspireerd “de geschiedenis in te gaan als een kaste die met de heersers samenheult om Vlaanderen te vernederen en die zich voorts laat leiden door persoonlijke ambitie, ijdelheid en machtshonger.” 

Al Gore krijgt de Nobelprijs voor de Vrede.  Mooi toch ?  Net nu het Hoog Brits Gerechtshof beslist heeft dat zijn klimaatfilm enkel mag vertoond worden met een voorafgaande verwittiging, dat alles niet wetenschappelijk is in de prent en dat sommige stellingen er met de haren bijgesleurd zijn (dat laatste is een vrije vertaling, die me pas inviel in de badkamer). 

Tegelijk wordt aangetoond dat die Nobel-Academie bestaat uit een verzameling politieke dwarrelkoppen met voorgeprogrammeerde toetsen.  De vroegere vice-president van Bill Clinton had laten weten, dat hij mee wilde springen in de verkiezingsren naar het presidentschap àls hij de Nobelprijs zou winnen.  Een beetje ernstige academicus zegt hierop (denk ik, naieve oude sok) : "Wij lenen ons daar niet toe, we zoeken wel een andere kandidaat voor dit financieel hapje".  Neen dus, het moet en het zal de klimaatpanikeur worden, de opjutter die geen bal geeft om het milieu (cfr. zijn eigen woning die een lichtbaken is, bijna zichtbaar vanop de Maan, zijn auto's die slikken zoals vrouwtje Tippert het niet meer kan) en waarom die man nu per se de Vredesprijs moet krijgen is evenmin duidelijk.

Ray

Oranje-blauw schiet lekker op. Het buitenlands beleid is met handje-klapje op een drafje goedgekeurd.  "Hurry- up-met-de-geit" riep Bartje Somers, terwijl hij knipoogde naar Joëlle, die die uitdrukking niet kende en onmiddellijk razend werd.  Zeker toen Leterme met zijn extreme fijngevoeligheid zich tot haar wendde, dat Bartje hààr niet bedoelde, want zij is geen geit,  zij is  een Waals kieken.

Enfin eind goed, niets goed.

De sfeer zit er alleszins in en de kleine Napoleon Gucht zit al te smakken van voordeugd bij de gedachte dat hij  Buza  nog eens voor vier jaar mag aanvoeren.  Hij  was het die had voorgesteld om de teksten "vaag" te houden, "ik zal dat wel regelen, jullie kennen daar toch niets van" had hij met zijn grote diplomatieke talenten uiteengezet. 

Dat het kleine land B een netto-betaler is van rond het miljard in het EU-huishouden is een te verwaarlozen detail, waar niets over te zeggen valt.  "Hier is geld genoeg" riep Somers die graag populair is, "ik heb het nog tegen Fientje gezegd in de week, d'er is genoeg, pakt maar, zolang dat ge maar recht in uw schoenen staat".  Bart De Wever, voor wie het allemaal nog nieuw is, weet intussen dat zwijgen en knikken de beste manier is om u te laten accepteren in dat milieu. Géén overtuiging, géén programma en toch minister. 

Op papier zullen wij een beetje moeilijk doen over de toetreding van Turkije, maar omdat het allemaal vaag blijft, zal Napoleon dat vlug regelen achter de schermen met de nodige rechtstreekse contacten.

Hetzelfde met onze houding tegen de landen die hun inwoners naar ons laten afkomen : we willen (op papier) de gezinsherenigingen verstrengen maar dat zal nog jaren duren, dus niets aan het handje, dubbele nationaliteiten blijven gehandhaafd, wij vragen wél nog meer immigranten met diploma's, laat ze maar komen.  Voor hen handhaven wij de snelbelgwet, ook al zou die wat moeten aangescherpt worden, maar dat is slechts een  vage belofte. 

Het wordt een eenmansbeleid onder de knoet van iemand die uit is op internationale aandacht en erkenning en die desnoods met een pot lijm het land B bij mekaar zal houden.  Zolang hij maar internationaal kan gloriëren.

Bonaparte paradeerde tijdens zijn eindjaren op Sint Helena rond in uniform en dicteerde nog brieven aan de groten der aarde.

Ray

Wie de dag wil inzetten met een sprankelende lach, moet even langs bij "le Standard, le journal pour le Roi et la Nation"
http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelid=PI1IKD8V

Er is een leuke hetze aan de gang over Greet Op de Beeck, de partner van De Wael, in verband met schnabbelopdrachten voor het kabinet van Trientje Moermansk.  Iedereen die ooit eens een opdracht heeft gekregen van Moerman zal nu wel met de daver op het lijf zitten.  Zo ook, schone Greet.  Zeker als  blijkt dat zij bij het indienen van een factuur ene 0 (nul) te veel had ingegeven ... wat ze later corrigeerde.  Ja, ja.  Dat is toch een roman van Conscience is het niet "Eene 0 te veel" ?  En bij de VRT hebben ze blijkbaar nooit genoeg van die nullen.  Maar ze vergeten dat de verslaggevers van de concurrentie de truken bij hen geleerd hebben.

Maak mekaar maar af, jongens.



(met dank aan Aanklacht voor de foto en aan Jeanine voor de info)
Savat