zoals Toon Hermans schreef : die ons echt begrijpen – het zijn er maar een paar .

en dat merk je vooral in moeilijke tijden , ieder van ons ---

deze tijd van corona lockdown en erna ---- wanneer je alleen bent , hoor of zie je niemand , ze zijn je vergeten in en paar maanden ----

klinkt dit cynisch ?

misschien , maar ik merk het wel ---

jaren geleden was ik degene die iedereen altijd steunde en er weer bovenop hielp --- en nu ----

MAAR ZO IS HET LEVEN !

en we gaan verder --- 1 JULI vandaag

even terug kijken naar vroeger ----
als kind herinner ik me zelfs niet dat ik er naar uit keek , naar de grote vakantie , dat zal voor mij niets speciaals zijn geweest , want van de lagere school heb ik weinig herinneringen ----
het middelbaar echter , DAT weet ik nog heel goed , en die vakanties ook , dan ging ik naar zee voor twee maanden
ik zag daar hoe “ de rijken “ hun zomer doorbrachten met tennissen --- dat had ik voordien nooit gezien ---en elke dag op een terras zaten tot laat in de avond ---

ik was er als monitrice in een kinderhome voor arbeiders kinderen uit de steden ,
die kinderen mochten twee weken blijven om de gezonde lucht op te snuiven en hadden de tijd van hun leven ---
en ik moet zeggen IK OOK !

deze maanden elke zomer blijven in mijn geheugen als het hoogtepunt van mijn tienertijd !

daarna ging ik op mijn 18 de naar Antwerpen naar de verpleegsters school en vakantie --- was van toen af een utopie-----het was hard werken , elke dag , ook de weekends ----
maar een mooie tijd , van de stad zelf heb ik in de tijd weinig gezien , we hadden één halve dag vrij in de week en mochten wel buiten in uniform , maar de stad trok mij niet zo ---
één keer ben ik mee geweest naar DE PAPENKELDER   , voor mij die een buiten kind was , een hol !
ik ben er slechts een uurtje gebleven --- weet ik nog --- ben alleen terug gekeerd naar het gasthuis--- al dat lawaai en graaiende handen --   zei me niets !
de zee , de weidse velden van de polders waren mijn thuis ---en , ik beken : ik miste dat ....

ach , ik heb me weer eens laten meeslepen door mijn herinneringen ---