Graag neem ik mijn dagboek het volgende citaat op. Het hoort nog bij de bedenkingen van gisteren zaterdag. Het citaat komt uit het boek'Mens van God, God van mensen. Leuvense theologen in gesprek met kardinaal Godfried Danneels, Halewijn 2005, p. 182. De auteur is Stijn Van Den Bossche.
"Het huwelijk als hoge christelijke roeping en icoon van de icoon Christus"
"En toch wordt dat universeel-menselijk huwelijk in onze tijd een hoge christelijke roeping, die zelfs enigszins onbegrijpelijk wordt voor veel tijdgenoten, in het bijzonder waar het gaat om de radicaliteit van de voltooide gave van zichzelf aan de partner. Buiten de christelijke geloofscontext om wordt het voor velen moeilijk om nog te geloven in de dan tot utopie geworden droom die mensen ook vandaag nochtans koesteren: vervulling te vinden in het gegeven zijn aan een ander. Er lijkt in onze postchristelijke cultuur een soort omkering van het conformisme gegroeid, van de evidentie van het huwelijk naar de niet-evidentie ervan, of minstens naar het niet helemaal realiseerbare karakter van deze utopie. Het huwelijk als totale gave van zichzelf aan de ander wordt dan ook een geprofileerde keuze, waarvan het christelijke getuigenis groeit naarmate de haalbaarheid van die keuze meer en meer onwaarschijnlijk wordt geacht in onze cultuur. Daarom kon kardinaal Danneels ooit het huwelijk typeren als een geprivilegieerd teken van de geloofwaardigheid van de Kerk in onze tijd. na het monastieke leven in de eerste eeuwen van het christendom en naast de liefdadigheid van bv. de middeleeuwse religieuze orden, zou nu ook het huwelijk "in de Heer" tot een "geprivilegieerd teken worden van de eigenheid en nieuwheid die het christendom in het mens-zijn binnenbrengt" (Pelletier, 222-223)."
"Jezelf helemaal en voor altijd wegschenken aan één persoon zoals Jezus dat vraagt in het huwelijk, is voor de menselijke wijsheid een even groot waagstuk als het ongehuwd blijven omwille van het Rijk Gods" (p.183)
Jonge koppels ervaren dat als zij nadenken over het officiële ja-woord dat zij uitspreken tijdens de huwelijksviering. Als wij het mogen weergeven in een parafrase, klinkt het zo:
"Liefste man, liefste vrouw, wat er ook moge gebeuren in ons leven, je mag onvoorwaardelijk op mij rekenen, door dik en dun, ook als je het niet verdient: ik blijf altijd naast je, achter je staan. Ik laat je nooit vallen. Je mag onvoorwaardelijk op mij rekenen." Is dat niet de naam van Jahweh? Maken zij niet - met vallen en opstaan - de naam van God zichtbaar, ervaarbaar, tastbaar!!? Zij worden dan inderdaad 'icoon' van God.
Onze samenleving maakt scheiden makkelijker omdat dat economisch efficiënter is dan investeren in relatiezorg
Het citaat van Soljenitsyne (nogal vrije vertaling!) kunnen wij illustreren met volgende citaten uit Tertio van 13/4/05:
"Is de katholieke kerk niet een van de weinigen die de strijd aanbinden tegen die cynische logica? (zie titel van dit bericht).
"Met haar pleidooi voor de duurzaamheid van relaties en de onverbrekelijkheid van het huwelijk doet ze dat zeker. Toch denk ik dat de kerk nog meer kan doen om de sociale dimensie van het huwelijk te cultiveren. * Werkt ze door het organiseren van huwelijksvieringen los van de gemeenschap de privatisering niet in de hand?
* Waar in de christelijke gemeenschap worden pasgehuwden uitdrukkelijk onthaald?
* Waar ondersteunt de kerk uitdrukkelijk gehuwden?
* Is het normaal dat er zo weinig gecanoniseerde heiligen zijn die gehuwd waren?
* Waarom hebben gehuwden geen patroonheilige?
*En wat doet de kerk om de sacramentaliteit van het huwelijksleven zelf ervaarbaar te maken?
Mensen beleven het sacrament als iets gebeurtenisgebonden - het huwelijk is iets van die ene dag en die ene belofte in de kerk.
* Moet de kerk niet een meer realistische taal ontwikkelen om de heiligheid aan te duiden van een relationeel leven dat in grote mate bestaat uit onderhandelen, conflicten oplossen, prioriteiten zoeken, afbouwen en weer opbouwen?
Kortom, uitdagingen te over." (Peter vande Vijvere interviewt Joe Selling, p.3)
In hetzelfde nummer van Tertio, p.16 laat Stefaan Sercu Ria Leeman aan het woord. Ria Leeman (50) kon het slechte nieuws over haar gezondheid aanvankelijk niet geloven. Maar ruim vier jaar geleden na de diagnose dat ze aan de ziekte van Parkinson leed, merktze dat het toch mogelijk is zinvol te leven. In haar getuigenis vertelt zij over het bezoek aan een doodzieke vriend het volgende:
" Gisteren nog was ik te gast bij een goede vriend die doodziek is. Nadien schreef ik in mijn dagboek hoe intriest het mij maakte: 'Mijn gedachten worden overspoeld door onmacht en verdriet, mijn maag trekt samen in pijnlijke krampen als ik in zijn ogen kijk en zie hoe hij lijdt. In die ogen lees ik alleen maar pijn, angst, woede, en het levensgrote waarom? Waarom toch? Maar dan zie ik de blik in zijn ogen veranderen als zijn vrouw binnenkomt en hij haar omhelst met onbeschrijflijke tederheid. Ik zie hoe ze liefdevol elkaars hand vasthouden en stil vlucht ik de ziekenkamer uit, bang om dit intieme tafereel te storen. 't Is als een prachtige zeepbel die dwarrelt in al haar kleurenpracht, rondtolt door de lucht, broos maar tegelijk volmaakt. Een zeepbel die telkens waar wentelt en na iedere omwenteling nog mooier wordt. Ach, kon ik dit tedere moment van broos geluk toch veranderen in volmaakte eeuwigheid. Was ik maar eventjes God. Er rest me evenwel niets anders dan nederig de handen te vouwen en te knielen, met alleen maar die éne vraag in mijn hoofd en in mijn hart: Waarom? Waarom? Mijn God, waarom toch?"
Het is met het huwelijk als met een fiets of wiel, zij moeten in beweging blijven of vallen
"Het is met het huwelijk als met een fiets of wiel: eens dat de fiets rijdt of het wiel rolt, kunnen zij maar stabiel blijven of recht blijven en rollen als zij in beweging blijven. Zij vallen vanaf het moment dat de beweging stil valt. Hetzelfd zien wij gebeuren met het liefdesspel tussen man en vrouw: eens dat het begonnen is, kan het maar blijven leven indien het zich blijvend ontwikkelt. Trouwens, als er vandaag geen vooruitgang is geboekt ten opzichten van gisteren, is er geen beweging meer."
Soljenitsyne, Le pavillon des cancereux Julliard, 1968, p.324
Boven het artikel van Mia Doornaert staat als boventitel: 'Doorgeprikt staat netjes'. Echt een artikel (trouwens zoals bijna alle andere artikels van Mia Doornaert) om aandachtig te lezen en te herlezen en waarom niet uitknippen en ophangen in een kader. Dat is nu eens opnieuw een artikel dat ergens toe dient! Ik citeer nog enkele alinea's om 'goesting' te doen krijgen.
"Twee studenten management kwamen eergisteren naar de redactie van De Standaard. Ze wilden kunnen praten over een vraag die hen niet loslaat: waarom de media en pers in godsnaam niet meer aandacht besteden aan de wreedheden in Darfour (zie elders op deze pagina's). Waarom? om hetzelfde soort redenen - om met iets te beginnen - waarom honderdduizend dode Congolezen minder aandacht krigen dan één dode Palestijn, waarom geen haan kraait naar de gruwelen in zovele gevangenissen in zovele landen, maar mishandelingen door Amerikaanse soldaten in Abu Ghraib wereldwijd honderdmaal, zelfs duizendmaal breed uitgesmeerd zijn. landen met persvrijheid, waar de fouten en misdaden van het bewind door de eigen pers aan de kaak gesteld worden, krijgen ook buitengaats nog eens de volle laag. Regimes die eenloden kap van repressie en stilte opleggen, en pottenkijkers buiten houden, blijven in grote mate buiten schot." (...)
"Naar de begrafenis van paus Johannes Paulus II kwamen vorige week leiders uit de hele wereld. Als Johannes Paulus II had kunnen spreken zou hij allicht gezegd hebben: dank u dat u gekomen bent, maar oneindig veel belangrijker is dat u rechtvaardigheid schept in uw eigen landen en in de wereld, dat u ophoudt met oorlog en geweld, met martelingen en doodstraf, met de corruptie en het slecht bestuur dat allemaal zoveel schuld heeft aan armoede en hongersnood."
Dank U wel mevrouw Mia voor dit moedig artikel. Een artikel waarmee U ons een grote dienst bewijst.
"Sancta Subito", vroegen plakkaten op de begrafenis van Johannes Paulus II, verklaar hem dadelijk heilig. Dat is niet de beste manier op de nagedachtenis te eren van die man die blootshoofds, met uitgestrekte handen, alle culturen toe ging. Er had beter gestaan "sancti subito", laten we allen weliswaar niet heilig - want dat is onaards moeilijk - maar toch een klein beetje heiliger worden, een beetje meer doordrongen van het besef dat we de hoeders van onze broeders zijn. Citaat uit De Standaard van vrijdag 15 april,p.39, Santi Subito, door Mia Doornaert
Een roofdier dat zijn prooi verslindt is volmaakt gelukkig
In het boek Het kankerpaviljoen van Soljenitsyne beschrijft de auteur een discussie onder kankerpatiënten. Het gaat over de vraag waar het in het leven op aankomt. Er werden vele redenen opgegeven. Toen iemand stelde dat het er in het leven op aan komt van gelukkig te worden, stemden velen daarmee in. Toen zegde één van de zieken dat hij dat niet juist vond. De reden: "Wel, als een roofdier zijn prooi verslindt dan is dat roofdier volmaakt gelukkig". Toen ik dat las vond ik dat een formidabele doordenker. Ik dacht eraan terug toen in bij Zulehner las dat onze tijd vooral bestaat uit mensen die als opgeblazen ikjes het geluk achterna jagen. Zijn zij ook volmaakt gelukkig als zij hun prooi verslinden? Om over door te denken!
Robert Pauwels, diaken van de parochie Sint-Pieter te Sint-Pieters-Rode overleden op 9 april 2005
In de Standaard van woensdag 13 april lees ik het overlijdensbericht van diaken Robert Pauwels, weduwnaar van mevrouw Alice Peeters. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 28 december 1917. Waarschijnlijk hoorde hij bij de eerste gewijde diakens. Ik heb hem nooit persoonlijk gekend. Beantwoordde hij aan de beschrijving van de diakens door Paul M.Zulehner in 'Dienende Männer - Anstifter zur solidarität. Diakone in Westeuropa' (2003 Schabenverlag AG, Ostfildern). Zulehner noemt diakens: 'Männer, randvoll met dem Evangelium', d.w.z. 'Mannen die tot de rand toe vol, geheel vervuld, boordevol zijn van het Evangelie'. Bladzijde 15 heeft de auteur het over onze maatschappij en beschrijft haar als "Glückstreben von Ichlingen" d.w.z. 'enkelingen, allemaal ikjes die naar geluk streven". Bladzijde 17 heet het dan dat "Diakone sind eine kulturelle Minderheit", d.w.z 'Diakens maken in onze kultuur een minderheid uit'. Waarom? P.18 lees ik: "Diakone erweisen sich somit als solidaritätsbereit,und das ohne Ichbesorgnis en Sicherheitsbedürftigkeit" of ' Diakens bewijzen dat zij tot solidariteit bereid zijn en dat zonder ikbetrokkenheid of nood aan zelfzekerheid'.
Een man die diende: Duitse nazi-majoor Karl Plagge redde in Litouwen honderden mensen
Uit de Standaard van dinsdag 12 april 2005
"Israël huldigt "tweede Schindler" - De Amerikaanse dokter Michael Good (47) is opgegroeid met het wonderlijke verhaal hoe zijn moeder, Perel Esterowicz, tijdens de jodenvervolging in Lituouwen gered werd door de geheimzinnige Duitse majoor Karl Plagge,. Net als Oscar Schindler, vertelde zijn moeder, verstopte die majoor enkele honderden joden in een atelier waar ze zogezegd werkten als gespecialiseerde technici. Michael Good ging op zoek naar de redder van zijn moeder, die gisteren in Jeruzalem postuum werd gedecoreerd.
Michael Good reisde zes jaar geleden met zijn twee kinderen, zijn twee groers en zijn ouders terug naar Vilnius, de hoofdstad van Litouwen. het werd een emotionele reis naar het verleden. Perel Esterowicz ontmoette er haar oude buren. Ze herontdekten zelfs de verlaten fabriekshallen waar zij en zowat 350 andere joden werkten. Er werden Duitse legervoertuigen gerepareerd. Toch had de moeder van Michal Good geen enkel benul van techniek. Ze was amper 14 jaar oud. Gisteren huldigde zij in het Yad Vashem Holocaust Memorial haar redder, een Duitse nazi. Michael Good werd er zich in Vilnius van bewust dat hij en zijn kinderen er niet zouden geweest zijn als die majoor Plagge er niet was geweest. Bij zijn thuiskomst begon hij via internet een zoektocht naar de Duitser. Hij kreeg wel antwoord van andere joden die bevestigden dat ook zij gered werden door de majoor. Zelfs onderofficieren die dienden onder de majoor, contacteerden Good. Maar de majoor zelf bleef onvindbaar. Toch werk het verhaal duidelijk. Direct nadat in 1941 de Oost-Europese landen door de Duitsers onder de voet waren gelopen, werden miljoenen joden opgesloten in getto's. Die dienden als een soort slavenmarkt, waar de Duitsers joodse mensen voor allerlei doeleinden aan het werk zetten. Al wie 'nutteloos' was, werd omgebracht. Majoor Plagge, die gehandicapt was door kinderverlamming, kreeg er het bevel over een reparatie-atielier. Toen hij in 1942 in de gaten kreeg dat ook de getto's zouden worden opgeruimd door de nazi's, zette hij zoveel mogelijk joden " aan het werk" in zijn eigen atelier. Plagge nam ook haarkappers, kindermeisjes en een dokter én hun families aan voor "werk" in zijn garage. Op één bepaald ogenblik kwamen de nazi's de joden weghalen en werden ze al in de treinwagons geladen. Majoor Plagge maakte zich razend kwaad op de SS en slaagde erin de joden te laten uitstappen. Vele van zijn Duitse ondergeschikten waren er helemaal niet gerust in als zou uitkomen dat de majoor de joden niet deed werken, maar liet overleven. En zeker niet toen Plagge één van zijn soldaten die een jood had geschopt, uit zijn eenheid zette. In 1942 werden in Vilnius, zowat het Jeruzalem van het noorden, 57.000 joden van kant gemaakt op enkele weken tijd. Op 30 juni 1944 liet majoor Karl Plagge als zijn joodse arbeiders aantreden. De Russen waren in aantocht. "De oorlog is verloren", zei hij. "De Wehrmacht trekt zich terug. Nu komen de Gestapo en de SS. Jullie weten welke behandeling jullie van hen kunnen verwachten." Meteen verstopten de joden zich in de riolen van Vilnius of in de bossen rond de stad. Perel herinnert zich die dag als gisteren. Enkele dagen later werd ze gered door de Russen. Ondertussen ontdekte Good dat majoor Plagge na de oorlog werd ondervraagd door de Britse en de Amerikaanse veiligheidsdiensten. Het procesverbaal van zijn onderzvraging werd gevonden. Plagge bleek lid geweest te zijn van de nazi-partij. Maar in 1939 was hij er gedesillusioneerd uitgestapt. Hij legde uit aan zijn ondervragers dat hij enkelen honderden joden had gered "om te laten zien aan het buitenland dat er nog goede Duitsers waren". Toch werd hij gecatalogeerd als "meeloper". Plagge stierf in 1957, het geboortejaar van Michael God. Hij had geen kinderen en geen enkele familie. "Ik blijf over met de vraag waarom sommige mensen meelopen, en anderen "neen, kunnen zeggen", besluit Good."
