Over zichzelf zzegt de' soefi Bayazid: "In mijn jeugd was ik een revolutionair en tot God bad ik alleen maar: Heer, geef ij de energie op de wereld te veranderen."
"Toen ik de middelbare leeftijd bereikte en mij realiseerde dat ik al een half leven had geleefd zonder een enkele ziel veranderd te hebben, ging ik bidden: Heer, geef pij de kracht allen te veranderen die met mij in contact komen. Mocht het alleen bij mijn familie en vrienden blijven, dan nog zou ik tevreden zijn."
"Nu ik oud ben en mijn dagen gereld zijn, begin ik in te zien hoe dwaas ik geweest ben. Nu bid ik alleen maar: Heer, geef mij de kracht om mijzelf te veranderen. Had ik voor die gunst vanaf het begin gebeden, ik zou mijn leven niet verknoeid hebben."
Iedereen droomt ervan de mensheid te veranderen. Slechts een enkele denkt eraan zichzelf te veranderen.
Een toerist zei tot zijn gids: "U mag terecht fier zijn op uw stad. Ik was vooral onder de indruk van het aantal kerken. De mensen moeten hier vast en zeker veel van de Heer houden."
"Wel," antwoordde de cynische gids, "misschien houden zij van de Heer, maar aan elkaar hebben zij de pest als aan de hel."
Het doet denken aan het kleine meisje waaraan men vroeg wat heidenen zijn. Het meisje antwoordde: "Heidenen zijn mensen die geen ruzie maken over godsdienst."
Anthony de Mello - Het lied van de vogel. Met verhalen op verhaal komen, Lannoo 1996
Toen Kroetsjev in de congreszal zijn befaamde aanklacht tegen de Stalinperiode uitsprak, was er ieman - zo wordt vermeld - die riep: "Waar was u, kameraad Kroetsjev, toen al die onschuldige mensen werden afgeslacht?" Kroetsjev staakte zijn rede, keek in de zaal en zei toen: "Wil de man die dat riep, even opstaan?"
Spanning in de zaal. Niemand stond op.
Daarop zei Kroetsjev: "Wel, u hebt uw antwoord nu, wie u ook bent. Ik bevond mij in precies dezelfde positie als u nu."
Hoe maak van je kind een criminele jongere? Raadgevingen van de politie!
Momenteel stellen veel ouders zich vragen over de opvoeding van hun kinderen. Dat verklaart misschien het succes van programmas als Supernanny!? Je kan het ook meemaken dat kleine dreumesen van drie tiranniek hun wil opleggen aan hun ouders.
Dat ouders geconfronteerd worden met opvoedingsproblemen moet ook de politie van Seattle (Washington) opgevallen zijn. Zij bieden, van uit hun ervaring, raadgevingen aan ouders om van hun kind een goede crimineel te maken. Laten wij hun raadgevingen met humor beluisteren!
1.Geef het van af zijn jongste kindertijd alles wat het wenst. Het zal opgroeien met de gedachte dat heel de wereld hem alles schuldig is.
2. Als het ruwe, onbeschofte uitspraken doet, lach er dan mee. Je kind zal denken dat het slim is.
3. Geef het geen enkele geestelijke vorming. Als het twintig jaar is zal het zelf wel kiezen.
4. Zeg nooit tegen je kind: Dat is verkeerd.. Het zou een schuldcomplex kunnen opgezadeld krijgen. En later zal het leven met de overtuiging dat de maatschappij tegen hem is.
5. Ruim zelf op wat ze laten rondslingeren. Zodoende zal het de zekerheid verwerven dat de anderen verantwoordelijk zijn.
6. Laat je kind alles zien, alles lezen, ongegeneerd internet verkennen. Ontsmet je vaatwerk, maar laat toe dat zijn geest zich voedt met vuiligheid.
7. Maak volop ruzie waar het bij is. Op het ogenblik dat je gezin uiteen spat, zal het niet verwonderd zijn.
8. Geef het al het geld waar het om vraagt, zorg er voor dat het het niet zelf moet verdienen. Het zou dezelfde moeilijkheden kunnen ondervinden als jullie zelf.
9. Zorg er voor dat het al zijn wensen op staande voet vervuld ziet: eten en drinken, comfort, , anders zal het gefrustreerd raken.
10. Geef het in alle omstandigheden gelijk. De leerkrachten, de politie hebben een pik op dat kleintje.
11. Als het een nietsnut wordt, verklaar dan dat je er nooit iets mee hebt kunnen aanvangen.
12. Als je alles doet om voor jezelf een leven vol miserie en lijden voor te bereiden, zal je het ook verwerven. ( Uit Sheriff and Police Reporter, Seattle, Washington, USA.)
Ouders die alles doen wat ze kunnen, moeten zich niet laten culpabiliseren door het verleden. Dit moet ook gezegd worden voor al degenen die een gevoel van mislukking zouden kunnen meedragen en voor al degenen die grote inspanningen leveren om hun kinderen op te voeden.
Oktober 1917: de Russische Revolutie begint. De geschiedenis van de mensheid krijgt een nieuwe dimensie.
Er wordt beweerd dat in diezelfde maand de Russisch-orthodoxe Kerk in een concilie bijeen was gekomen, en dat er gepassioneerd gedebatteerd werd over de kleur van het koorhemd dat men bij liturgische plechtigheden moest gebruiken. Sommigen bleven onwrikbaar op hun standpunt staan: het moest wit zijn. (...)
In Schoutte, Roger van en Patoul, Brigitte de (red.), De Vlaamse primitieven, Eerste druk: 1994;tweede druk,1995, Davidsfonds, Leuven, 1994, plaatste Lievens-De Waegh Marie-Léopoldine, een artikel onder de titiel De onderwerpen, (p. 183 215. Ik citeer hier uit blz.212 : In de middeleeuwen kan alles een symbolische waarde krijgen.( ) Alles, tot de liturgische kleding van de engelen toe, verwijst symbolisch naar de eucharistie. De alben of de koormantels van de diakens maken hen tot assistenten van de plechtige hoogmis, die eeuwig door Christus opgedragen wordt sinds zijn menswording. In de 15de-eeuwse schilderkunst zitten zoveel symbolen dat we ze hier onmogelijk kunnen opsommen; we verwijzen dan ook graag naar de iconografische naslagwerken.
Aldus Marie-Léopoldine Lievens-De Waegh.
In een artikel van B.Koet, De diaken als verkondiger. Een drieluik over het diaconaat, verwijst de auteur eveneens naar de voorstelling van diakens als engelen. Ik ging op zoek in bovenstaande boek, De Vlaamse Primitieven. Hieronder vind je het resultaat van mijn speurtocht.
p. 140: Meester van de Morrissontriptiek, Morrissontriptiek, middenpaneel, Toledo (Ohio), Museum of art. Hier: dalmatiek
p. 257: Meester van Flémalle, Annunciatie, middenpaneel van de Merodetriptiek. New York, Metropolitan Museum of Art. Hier: albe en diakenstool.
p. 350: Rogier van der Weyden, Columba-altaarstuk. München, Alte Pinakothek; Links de Annunciatie. Hier albe en diakenstool.
p. 564: Albrechts Bouts: Triptiek van den Tenhemelopneming van Maria. Brussel, Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België. Hier: albe en diakenstool.
Is de diaken een engel?
Oppassen met onze bepaling (definitie) van het woord diaken
In Bijbelse tijden gaf men niet zo maar een definitie (be-paling) zoals wij nu doen. In plaats van een poging, om een exacte beschrijving van een bepaald begrip te geven, werd door een aantal woorden naast en door elkaar te gebruiken een sfeer opgeroepen waaruit het aan te duiden begrip langzaam oprees.
Een van die woorden die in het oude Griekenland niet zomaar te definiëren viel, maar in de context betekenis kreeg is diakonos. De exegeten Collins, Fabien Blanquart en Hentschel laten zien, dat de vaak voor gangbaar gehouden betekenis van nederige dienst niet houdbaar is. Woorden als diakonie en diakonos hebben blijkbaar geen precieze grondbetekenis, maar krijgen betekenis wanneer ze vast komen te zitten in een context. Juist dit drijvend karakter maken die woorden geschikt om gebruikt te worden in zeer verschillende contexten.
De drie exegeten schetsen drie enigszins verschillende betekenisvelden van de diakon-stam: (1) boodschap; (2) bemiddeling of agentschap en (3) dienst en verzorging. Het gemeenschappelijk element daarbij is een activiteit van een in-between soort. De grondbetekenis zou zo iets zijn als bemiddeling en opdracht in de naam van een opdrachtgever. Diakonia is dan mandaat, zending, missie. Het woord diakonia werd dus niet gebruikt om een nederige functie aan te duiden, maar wees vaak juist op een zekere erefunctie. Het was niet een woord uit de volkstaal, maar het behoorde eerder tot de meer formele taal en werd bijvoorbeeld ook in een religieuze context gebruikt.
Is de voorstelling van de engel als diaken in de schilderkunst terecht?
Wanneer er in de vroege Kerk sprake is van diakens, dan blijft zijn binding met het Evangelie van belang. Deze binding heeft op een heel bijzondere manier de iconografie van engelen in de schilderkunst van de middeleeuwen bepaald. Die iconografie is echter niet voor iedereen op het eerste gezicht duidelijk. Wie er oog voor heeft, zal telkens weer engelen afgebeeld zien als diakens. (Zoals omgekeerd de diaken soms vergeleken wordt met engelen. Deze vergelijking komt veel voor in de oosterse tradities.)
Wij citeerden reeds Marie-Léopoldine Lievens-De Waegh:In de middeleeuwen kan alles een symbolische waarde krijgen.( ) Alles, tot de liturgische kleding van de engelen toe, verwijst symbolisch naar de eucharistie. De alben of de koormantels van de diakens maken hen tot assistenten van de plechtige hoogmis, die eeuwig door Christus opgedragen wordt sinds zijn menswording.
Ook Thomas Sternberg wijst er af en toe op dat een engel in de middeleeuwen liturgische kledij krijgt. Steinberg meent dat de verbinding met liturgische taken er ook toe geleid heeft dat engelen werden afgebeeld in historische gewaden. Hij wijst erop dat dalmatiek en koormantel geliefkoosde liturgische kledingstukken waren. Waarom een diaken liturgische kleren krijgt en waarom de engel dan juist een diakenstool draagt en een dalmatiek, het liturgische gewaad bij uitstek van de diaken, wordt echter niet uitgelegd door Sternberg.
Mij stelling nu is, in navolging van B. Koet (Ik speel hier al heel de tijd pikkedief!), dat de engel een diakengewaad krijgt omdat zijn functie in hoge mate verwant is aan die van een diaken. Het zal genoegzaam bekend zijn dat in het Hebreeuws en in het Grieks het woord dat engel aanduidt ook gewoon boodschapper kan betekenen. Wanneer in Lc 9, 52 Jezus zijn boden voor Zich uitzendt, dan zou je dat ook kunnen vertalen: Hij zendt zijn engelen. Pas Hiëronymus gaat een onderscheid maken tussen een boodschapper van mensen (een nuntius) en een boodschapper van God. In het tweede geval gebruikt hij een Latijnse vorm van het Griekse woord angelos: dat wordt dan angelus. Zo is de engel dus vooral iemand die een boodschap komt brengen.
Hierboven zagen we dat een diakonos ook boodschappen overbrengt. Dat hij een go-between is tussen hemel en aarde, de hermeneut van goddelijke boodschappen.
Dus: de voorstelling van engelen als diakens heeft diepe bijbelse wortels!
Onze nood om als persoon erkend te worden, ook in onze geschiedenis!
Parabeltje van een plattelandsdiaken
Onze nood om als een persoon(lijkheid) erkend te worden
Als persoon erkend worden betekent dat men ook in zijn geschiedenis wordt erkend. Erkend worden als persoon is des te meer noodzakelijk naarmate ziekte en ouderdom onze sociale rol doet verbleken. Door onze sociale rol worden wij immers opgenomen in de gemeenschap. Door onze sociale rol krijgen wij betekenis in de gemeenschap. Vandaar de grote nood om erkend te worden in alles wat onze identiteit heeft gevormd.
In Dieppe vond men na de dood van een oude dame in haar nalatenschap een tekst die deze dame ooit schreef. Hij vormt een goede illustratie bij bovenstaande tekst.
Wat zie je, jij die mij verzorgt? Wat zie je als je me bekijkt? Aan wat denk je als je me verlaat? En wat zeg je als je over mij spreekt?
Meestal zie je een zeurige oude vrouw, een beetje gek zelfs, soms met een verwilderde blik, een mensje dat niet meer over al haar mogelijkheden beschikt, die kwijlt als ze eet en die nooit antwoordt als het nodig is.
Een oude dame die voortdurend haar schoenen kwijtraakt, haar kousen verliest en die zich door u laat wassen en voeden om haar grijze dagen te vullen.
Ziedaar, wat je ziet! Welnu, open goed je ogen! Want dat ben ik niet! Ik ga je vertellen wie ik ben. Ik ben de jongste van tien kinderen. Ik had een vader en een moeder, en broers en zussen. Men hield veel van mij.
Op mijn zestiende kreeg ik vleugels en droomde ervan een verloofde te hebben. Ik trouwde als ik twintig jaar was.
Mijn hart klopt van vreugde bij de herinneringen aan de mooie voornemens die wij toen maakten.
En dan word ik op mijn drieëntwintigste moeder van een jongetje. Hij heeft mij nodig om zich te kunnen ontwikkelen.
Dertig jaar: mijn zoon groeit vlug. Wij zijn met elkaar verbonden door eeuwige banden.
Veertig jaar. Mijn zoon verlaat het huis. De ervaring van het legen nest! Maar mijn echtgenoot waakt aan mijn zijde.
Vijftig jaar. Mijn kleinkinderen spelen rondom mij. Mijn welbeminde man en ikzelf genieten van hun vreugdekreten. Daarna komen de sombere dagen. Mijn echtgenoot overlijdt. Ik vrees voor de toekomst, bewust als ik ben dat mijn zoon zijn handen meer dan vol heeft met het zorgen voor de zijnen. Ik denk terug aan de voorbije jaren en aan de liefde die ik mocht genieten. Ik ben nu oud geworden. De natuur is wreed. Zij amuseert er zich mee om de ouderdom te laten doorgaan voor dwaasheid. Mijn lichaam laat mij in de steek. De charme en de kracht verlaten mij. En, naarmate de leeftijd vordert, verhardt mijn hart.
Maar het hart van dat jonge meisje blijft slaan in deze oude karkas. Ik herinner mij de vreugden, ik herinner mij het verdriet. Ik luister naar het leven en ik heb nog altijd behoefte aan liefde. Maar ik aanvaard de onafwendbare, onverbiddelijke werkelijkheid dat niets blijft duren! Er is een tijd van komen en gaan!
Welnu, open je ogen, jij de mij verzorgt. Kijk niet naar de oude zaag. Observeer mij met aandacht, dan zal je ontdekken wie ik werkelijk ben!
Mochten wij leren elke mens te bekijken in heel haar, zijn, diepste zelf. Met heel haar, zijn, geschiedenis.
