Onze vrienden, die heel religieus zijn, stellen voor met ons naar een "Holy place" te rijden. Een bedevaartsoord gelegen hoog in de bergen op ongeveer twee uur rijden van Plovdiv. Af en toe stoppen we even om onze dorst te lessen aan de talrijke waterbronnen langs de kant van de weg. Ondertussen genieten we van het prachtige uitzicht. Het is een hele klim en het oude autootje kreunt. Het smalle pad slingert zich als een vloeiend lint rond de groen beboste berg. Boven aangekomen is het ijzig koud. Ik ben hier helemaal niet op gekleed met mijn lichte jas en open schoentjes. Niet getreurd, het is een bedevaart en een beetje afzien hoort erbij.
Trappen leiden ons naar boven tot bij een enorm ijzeren kruis. Volgens de legende werd dit kruis tijdens de bezetting van de Turken verstopt onder de grond. Eeuwen later werd het teruggevonden en uitgegraven. Op die plaats kwamen de mensen bidden en vragen om genezing. Naar het schijnt hebben er zich verschillende mirakels voorgedaan. We passeren twaalf kapelletjes, een voor elke apostel. Met lood in de benen komen we uiteindelijk bij het mysterieuze kruis. We moeten het aanraken met beide handen om energie op te doen. Baat het niet, schaadt het niet! Op dat ogenblik begint het hard te regenen en hagelstenen kletteren tegen het ijzeren kruis. We schuilen in een van de kapelletjes en maken van de gelegenheid gebruik om kaarsjes aan te steken. Op het kleine altaar ligt een schrift opengeslagen waar de bedevaarders hun wensen kunnen noteren. Wij volgen hun voorbeeld. Na de winterse bui breekt de zon door de wolken, de mist trekt langzaam weg en we krijgen een stralende lentedag, alsof er niets is gebeurd. We wandelen door het kruisbos naar de bron met het heilig water. Onze vriend Vasco begint koortsachtig te zoeken naar steentjes. Hij beweert dat je er een kruisje in kunt zien, als je gelovig bent tenminste. Vandaar dus ook de naam "Kruisbos". Opgewonden toont hij zijn vondst. Ik doe mijn best en met een beetje fantasie zie ik ook het kruisje in de steen. Ik krijg hem als talisman. Ik moet beloven dat ik het altijd bij mij zal dragen. We gaan ook een kijkje nemen in het authentieke kerkje waar vroeger de pelgrims bleven overnachten. Iemand heeft geld geroken en is bezig met het bouwen van een hotel voor de moderne pelgrims van nu. Spijtig, dit past helemaal niet in het kader.
Op de terugweg gaan we de inwendige mens versterken met een typische tomatensalade en kebab. We stoppen nog even om vis te kopen, neen niet in een viswinkel. Langs de kant van de weg staan grote bassins waar de "Amoer", een riviervis, vrolijk rondzwemt. Eentje wordt er uitgevist met een net en krijgt een hevige klap op het hoofd met een houten knuppel. Thuisgekomen wordt hij onmiddellijk gekuisd. Hij slaat nog een paar maal met zijn staart, het lijkt wel of hij nog leeft maar het blijken de zenuwen te zijn. Ik vind het maar akelig, maar eigenlijk kan het niet verser. Dan gaat hij de ijskast in tot morgen voor ons "laatste avondmaal". Wordt vervolgd.
6 mei, St. Georges vandaag. De zon is van de partij. We rijden door de Rozenvallei richting Stoletovo. Spijtig, het is nog iets te vroeg voor de rozen. Binnen enkele weken verandert deze vallei in een zee van bedwelmend geurende bloemen en worden er rozenfeesten gehouden. Vroeger was er een bloeiende rozenolie industrie, nu veel minder. Maar we zijn gekomen om samen met de familie het grote lentefeest te vieren. De tafel is voor de gelegenheid buiten gedekt. In het midden staat de reuze terracotta pot met het gebraden lammetje te dampen. Het heeft een diepbruin krokant korstje gekregen en het ruikt overheerlijk. We krijgen het water in de mond. Er is brood en huisbereide yoghurt met komkommer, past uitstekend bij lamsvlees. Raki, wijn en bier vloeien overvloedig en iedereen is in een opperbeste stemming! Het eten smaakt verukkelijk! Op de achtergrond speelt een oude radio folkloristische muziek, dit zorgt voor de typische Balkansfeer. Het doet me denken aan de reclamespots over Toscanië en de Provence en het ongedwongen buitenleven.
Jammer, maar aan alles komt een einde, ook aan dit mooie feest. Ik heb er met volle teugen van genoten. Minder leuk is het afscheid nemen, vooral van Tati (= papa) . Hij heeft de gezegende leeftijd van 83 jaar, is nog heel aktief maar denkt telkens dat hij er bij het volgende bezoek niet meer zal bij zijn. Hij laat zijn tranen de vrije loop en bedelft ons onder de kussen. Het kost veel moeite ons los te maken uit zijn hartelijke omhelzing. Ik moet slikken, kan de waterlanders niet tegenhouden. Hij blijft wuiven tot de auto volledig uit het zicht verdwenen is. Samen met ons is ook het weer van stemming veranderd. Donkere wolken pakken samen en we krijgen een hevig onweder.
Ook van onze lieve Emelie moeten we afscheid nemen. Ze blijft nog een paar weken op vakantie bij de Bulgaarse grootouders. Deze komen met haar terug naar België op 20 juni. Het was een bewogen dag, met vreugde en verdriet, met een lach en een traan, dat is het leven. Wij vertrekken terug naar Plovdiv bij onze vrienden. Dat is dan weer een ander verhaal. Wordt vervolgd.
Vandaag, fris maar zonnig. We maken een uitstap naar Backovo, gelegen op 30 km van Plovdiv. In het Rhodopegebergte ligt het prachtige klooster verscholen. De gebouwen staan in een vierkant opgesteld rondom een grote geplaveide binnenplaats. De Drievuldigheidskerk en de grafkerk bezitten fresco's uit het tijdperk van de gouden eeuw. De natuur is er adembenemend.
's Avonds rijden we terug naar het dorpje Stoletovo waar het Bulgaarse leven nog steeds intact gebleven is en we getuige zijn van een eeuwenoude traditie. Er worden voorbereidingen getroffen voor het grote feest van St. Georges.
Een lammetje wordt geslacht, de ingewanden gekuist, gekookt en fijngehakt, niets gaat verloren. Dit alles wordt gemengd met rijst en kruiden. hiermee wordt het lam terug gevuld en toegenaaid. Daarna gaat het in zijn geheel, met kop en poten dus, in een grote terracotta schotel, overgoten met echte boter en afgedekt met vet om het verbranden te voorkomen. In de vroege morgen wordt het dan voor vijf à zes uur in een bakstenen houtoven geschoven achteraan in de tuin. Een attractie op zich! Ik ben al aan het likkebaarden, spijtig het eetfestijn is pas morgen! Wordt vervolgd.
