De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te kunnen genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk.
Het was op een gure zaterdagnamiddag in de herfst. We hadden boodschappen gedaan en uitzonderlijk een pakje boontjes koffie gekocht, dit naar aanleiding van een artikel dat ik ergens had gelezen. Volgens statistieken staat koffie op de eerste plaats van de geliefde geuren. Het verdient de voorkeur om de boontjes te malen juist voor het zetten van de koffie. Dat gingen we dus eens vlug uitproberen, maar er was een klein probleempje, geen elektrische koffiemolen! Ik dacht koortsachtig na en mijn oog viel op de antieke koffiemolen die al jaren als decoratie op de vensterbank staat. Je weet wel, zo een houten met een laatje waarin de koffie terechtkomt, ooit gekocht op de rommelmarkt. Binnenin zag die er niet echt proper uit. Er zat dus niets anders op dan het oude geval onder handen te nemen. Hij werd helemaal gedemonteerd, tot het kleinste vijsje werd verwijderd. Het hout werd mooi opgeschuurd en afgewassen. Er kwam zelfs een tandenborstel aan te pas voor de hoekjes en kleine randjes. Ons geduld werd serieus op de proef gesteld. Na een uurtje was de klus geklaard en alles kon terug in elkaar gezet worden. Eindelijk, het malen kon beginnen!
Ik verplaatste me terug in de tijd en zag mijn grootmoeder zitten op haar stoeltje naast de Leuvense stoof. De koffiemolen tussen haar knieën geklemd, rustig draaiend aan de hengel.
Ik hoorde de bruine blinkende pareltjes knarsen in de molen, terwijl een heerlijke geur de woonkamer vulde. Nooit heb ik zo genoten van het aroma van een vers gezette tas koffie.
Af en toe kunnen we er voor kiezen om alledaagse gewoontes te doorbreken en te vertragen, zoals het zetten van een lekker tasje koffie!
De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te kunnen genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk.
