Eenzaamheid

Bronskleurige bladeren dwarrelen in de wind.

Een stokoude man, met de geest van een kind

staart dromerig voor zich uit.

Twee dikke tranen,

die zich stilletjes een weg banen

tussen de diepe rimpels van zijn perkamenten huid

en, als pareltjes blijven hangen,

een paar seconden maar,

in zijn grijze stoppelbaard.

Er groeit in hem een groot verlangen

naar wat liefde, vriendschap en begrip.

Het broze geluk,

sprong als een zeepbel stuk.

Waarom heeft men hem verlaten?

Waarom wil er niemand met hem praten?

Is oud zijn dan een schande?

Hij rilt, steunt het hoofd met verweerde handen.

Heeft het leven nog wel zin?

Wat wil je dat ik begin?

Plots een stemmetje dat klinkt als klatergoud.

"Toe Opa, je bent nog niet te oud,

speel met mij alsjeblieft".

Zijn ogen schitteren... toch nog geliefd?

Zie je wel lieve man,

er is altijd wel iemand die je troosten kan!

Annie

31-07-2009 om 21:24 geschreven door AMANZIMTOTI