Kinderen en kleinkinderen zijn deze morgen samen vertrokken voor een weekje naar Bretagne. Het allerlaatste weekje. Ze hebben er een huisje gehuurd niet ver van de kust. Hopelijk valt het weer nog een beetje mee. Ik heb nog niets vernomen en hoop dat ze goed aangekomen zijn. De vakantie loopt stilaan op zijn einde. Morgen keren mijn zus en schoonbroer terug uit Toscane. Gedaan met mijn dagelijkse wandeling naar de poesjes. Misschien moet ik er een gewoonte van maken elke dag een wandelingetje te doen, zo maar, zonder doel. Op 3 september gaat Emelie naar het tweede leerjaar en ik krijg mijn taak van opvang oma terug. Matthias zal dan opnieuw mijn dagen komen opvrolijken. Ik kijk er naar uit!
Gisterenavond nog een bezoekje gebracht aan de zoon. Het was lekker terrasjesweer. Benjamin (roepnaam Ben) stelde voor een paar worstjes op de BBQ te leggen als hapje bij de drank. Emelie, 7 jaar, trok een rare grimas. "Oma, ik lust geen worstjes, ik vind dat vies." Toen ik vroeg wat er dan vies was aan worstjes, antwoordde ze : "Het vlees, ik lust alleen de velletjes!"
Matthias was voor twee maanden op vakantie bij de bulgaarse grootouders. Wat heb ik hem gemist! Ik troostte mij met de gedachte dat hij bij "baba Nona" in het paradijs was terechtgekomen. Altijd zon, prachtige natuur, in de bergen een zomerhuisje met grote tuin, een overvloed aan sappig gerijpt fruit en (h)eerlijke verse groenten. Er zijn kinderen die het slechter treffen nietwaar! Gelukkig konden wij ook skypen (prachtige uitvinding) en hebben we zijn evolutie min of meer kunnen volgen : beginnen kruipen, recht staan, een tandje bij, er gebeurt zo veel op korte tijd bij een kindje van zeven maanden.
Vroeger was het anders. De zoon is in 1972 geboren in Zuid-Afrika. Al die technologische snufjes bestonden toen nog niet. We hadden daar zelfs geen telefoon. Er werden brieven geschreven en af en toe stuurden we eens een paar foto's mee zodat de ouders op de hoogte bleven van ons reilen en zeilen.
Nu kan ik me voorstellen hoe het moet gevoeld hebben een eerste kleinkind zo ver weg en onbereikbaar. Niet kunnen knuffelen, vertroetelen en verwennen. Gelukkig zijn we teruggekeerd naar Belgiƫ toen Benjamin acht maanden oud was. Grote vreugde alom!