Bezoekers vertrokken, afwas gedaan, keuken opgeruimd, restjes in de ijskast, ik ben moe maar voldaan. De vrienden waren een half uur te laat, gevolg kip te lang in de oven gestaan en een beetje droog. Gelukkig kon ik het heuvel verhelpen met een lekker sausje op basis van witte wijn, beetje boullon, beetje room en curry. Het heeft gesmaakt of ze deden alsof?? In ieder geval was het een hele gezellige namiddag met een leuke babbel. De Koreaanse vriendin zegt steeds in gebroken engels :"Oh Annie, we have a story". Dan begint ze haar verhaal, een beetje vermoeiend om te volgen, soms ook heel hilarisch. En waar ik morgen steevast zal van genieten dat zijn de restjes...
Raar dat spinazie zoveel herinneringen laat opborrelen. Gisterenavond waren we het groene goedje aan het eten toen ik me plots herinnerde dat mijn moeder altijd zei :"Eet maar veel spinazie, daar word je sterk van, het bevat ijzer". Er was in die periode een cartoon op TV van "Popeye the sailorman", een matroos die altijd in een moeilijke situatie terecht kwam en op de een of andere manier aan een blik spinazie geraakte, goot het spul naar binnen, werd dan zo sterk dat hij elke belager aankon. In jaren niet meer gezien. Andere series uit de jaren stillekes passeerden de revue : Ivanhoe, Johan en de Alverman, Bonanza, nonkel Bob..... Wij hadden in het begin zelf nog geen televisie maar mochten bij de buren gaan kijken, meestal op woensdagnamiddag. Tot mijn ouders een bedrag(je) erfden. Er werd een TV van gekocht en voor gans het gezin een paar nieuwe schoenen en het geld was op. Nog een schepje spinazie voor jou schat? Mijn vriend haalt me terug uit de jaren zestig naar 2013.
Vandaag moet ik dringend een menu samenstellen voor zaterdagmiddag. Niet zo simpel. Een bevriend koppel, waarvan de vrouw Koreaanse is, komt op bezoek. Ze is redelijk kieskeurig en onze Belgische keuken kan haar niet bekoren, alleen pannekoeken vindt ze heel lekker. Ik herinner me nog de eerste maal dat ze kwamen eten. Ik had mijn best gedaan om iets aziatisch te koken met rijst en zo en was ervan overtuigd dat ik een goeie keuze had gemaakt. Niets was minder waar, de man was erg teleurgesteld dat hij WEERAL rijst moest eten en had gehoopt bij ons eens een patatje te krijgen. Dus ik sta voor een dilemma. Het zal een mix worden om beiden tevreden te stellen. Een romig Champignonsoepje, daarna kip (eten ze ook veel in Korea) met groenten en KROKETJES voor de vriend en een ijsje als dessert, wie lust dat niet? Nu maar hopen dat het smaakt voor iedereen!
Een blauw kleurtje vandaag om de winterblues te verdrijven. Het blauw doet me dromen over een wolkenloze hemel met een stralende zon die met haar warmte onze stramme spieren streelt. De grijze donkere dagen beginnen zwaar te wegen. Mijn energie is bijna volledig opgesoupeerd en ik snak naar de lente, wie niet? Deze morgen ons overslapen. Zeven uur in plaats van kwart voor zes. De winter begint zijn tol te eisen. Vriend loopt rond als een kip zonder kop. Het werk verwittigd om hem gerust te stellen, niets gebaat, de zenuwen gieren door zijn lichaam en hij probeert de verloren tijd in te halen,wat natuurlijk onmogelijk is. Ik haal opgelucht adem als hij de deur achter zich dichttrekt en de rust terugkeert.
Ik ben geabonneerd op het tijdschrift "Change". Daarin werd gevraagd om een positief verhaal door te sturen over een lichtpuntje in de duisternis, een uitweg net toen de problemen onoverkomelijk leken. Een positief verhaal dat ook andere mensen kan inspireren. Hier volgt mijn verhaal dat gepubliceerd werd in het winternummer.
NEUS DICHTKNIJPEN EN SPRINGEN
Het is nu ongeveer dertien jaar geleden. Ik reed doelloos rond met de auto. November, donker en koud, gevlucht voor de agressie van mijn man, reeds de derde maal die week. Dit kon zo niet langer. Ik schreeuwde het uit : "Dit MOET stoppen!" Ik bleef de woorden maar herhalen tot mijn keel er schor van werd. Ik kon niet meer. Het duurde nu al jaren en het werd steeds maar erger naarmate onze bloeiende zaak groeide en de stress groter werd. Toen ik een beetje bedaarde, trok een bericht op de radio mijn volle aandacht : "Het boek 'Eindelijk Alleen' van Frieda Laevaerts ligt vanaf morgen in de boekhandel". 's Anderendaags ben ik het gaan kopen en heb het in één ruk uitgelezen. Het was alsof mijn eigen verhaal erin beschreven stond. Dit boek heeft mij uiteindelijk over de streep getrokken.
Na 27 jaar huwelijk ben ik vertrokken. Een verscheurende keuze. Een koffertje met wat kledij en mijn lievelingsboeken. Spirituele boeken waar ik al die jaren veel troost uit had geput. Alles achterlatend, mijn mooie huis dat ik met veel liefde had ingericht, maar waar ik ook ontelbare scherven had opgeraapt, scherven die diepe wonden hadden veroorzaakt in mijn hart. Acht maanden later ging ook onze zaak failliet en verloor ik ook nog eens mijn job. Teveel vertrouwen in mensen die het drankprobleem van mijn ex misbruikten om zichzelf te verrijken.
HET LEVEN BEGINT WANNEER DE ANGST VERDWIJNT.
Maar hier komt het grote "Change moment"! Tijdens mijn huwelijk was er de dagelijkse angst voor de psychische mishandeling, de vernederingen en de agressie. Door weg te gaan viel deze angst weg, er kwam rust in de plaats en tijd om tot mezelf te komen. "Life begins when fear ends" las ik onlangs op facebook. Ik kan het zelf niet beter verwoorden. Ik kreeg tijd voor mezelf en mijn twee schattige kleinkinderen, vriendschap en hulp van familie en (echte) vrienden.
Ondertussen heeft een nieuwe liefde mijn pad gekruist en hebben we een bescheiden rijhuisje gekocht dat we nog steeds aan het opknappen zijn. Financieel moet ik het met veel minder stellen, maar ik heb er zoveel meer voor in de plaats gekregen.
Kom maar moeizaam op gang vandaag, het weekend was een beetje zwaar. Zaterdagavond samenkomst met de zusjes, je kent dat wel, lekkere hapjes, een heerlijk wijntje, een gezellige babbel over ditjes en datjes, een beetje filosoferen en al vlug is het drie uur onder de morgen. Gisteren op de koffie bij een bevriend echtpaar op leeftijd (80). Hadden de hulp ingeroepen van Sam om te komen tolken voor hun nieuwe bulgaarse buren. Terug spijs en drank in overvloed, te veel om goed te zijn (lees om gezond te zijn).
Het is nu bijna een maand geleden dat Matthias nog geweest is. De bulgaarse opa komt mij drie maanden aflossen. Ik mis hem enorm, maar het geeft mij nu ook de mogelijkheid om een beetje werk in te halen. Verleden week eindelijk het kerstgerief eens gesorteerd op de zolder. Al jaren ligt alles door elkaar in kartonnen dozen, kerstversiering, verpakking, lintjes... Wat de lintjes betreft, (misschien belachelijk) maar ik spaar alles, strijkijzer er over en deze zijn klaar voor een tweede gebruik. Geleerd van mijn grootmoeder. Zij deed ook hetzelfde met geschenkpapier(tjes), zover wil ik het niet drijven!
Bezoekers vertrokken, afwas gedaan, keuken opgeruimd, restjes in de ijskast, ik ben moe maar voldaan.
Raar dat spinazie zoveel herinneringen laat opborrelen. Gisterenavond waren we het groene goedje aan het eten toen ik me plots herinnerde dat mijn moeder altijd zei :"Eet maar veel spinazie, daar word je sterk van, het bevat ijzer".
Ik ben geabonneerd op het tijdschrift "Change". Daarin werd gevraagd om een positief verhaal door te sturen over een lichtpuntje in de duisternis, een uitweg net toen de problemen onoverkomelijk leken. Een positief verhaal dat ook andere mensen kan inspireren. Hier volgt mijn verhaal dat gepubliceerd werd in het winternummer.
