STIL
razend snel ging de traagheid
het leven in mineur
ik kon het niet bijhouden
wat er allemaal
niet plaatsvond
de betekenis was er niet
onbekend miskend
trachtte ik het te begrijpen
absurd te willen zien
wat er niet was
was de eeuwigheid op komst
dat stille onbekende
schrikwekkend obscuur
verbazend frappant
de onzichbare raaklijn
ik voelde me eenzaam
tussen al de vriendschappen
de chaos van de aanwezigheid
met ieder zijn emoties
gekweld onbegrijpend
we konden het niet verhelpen
machteloos toekijken
hoe niets kon ondersteunen
wat in duigen viel
een geleden leven
ik was nu klein en onervaren
verloren in een vergane wereld
alle gehechtheid opgestapeld
als verloren goed
het hielp toch geen barst
ach we zullen herstarten
razend traag en stumperig de weg vinden in een wereld
zonder haar bijzondere genegenheid
de herinnering als enige houvast
aan ons moeder
31-10-2015, 13:50 geschreven door Pierre
|