Ik ben Breezer, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Jumper.
Ik ben een man en woon in Mol (Belgiê) en mijn beroep is Waker.
Ik ben geboren op 01/01/2009 en ben nu dus 4 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, baasje plagen, konijntje plagen en bang maken, mee naar zee gaan, bij baasje gaan zitten en samen tv kijken, baasje om eten vragen, altijd omhoog springen tegen de glazen deur als baasje thuis komt, daarom de nickname Jumper. En in de veranda en.
Annie met dit kaartje wil ik je bedanken voor je vriendschap. Dit doet me goed om te weten dat we vrienden van elkaar kunnen zijn Dikke knuffeltjes xxxxxxx
dm UPDATE Delphine Boël wil bewijzen dat ze de dochter is van koning Albert II. Ze hoopt dat aan te tonen via DNA van haar halfbroer, kroonprins Filip, schrijft de RTBF. Daartoe daagt ze prins Filip en koning Albert voor de rechtbank.
Een DNA-test kan uitsluitsel brengen over verwantschap tussen Boël en Prins Filip, en dus ons vorstenhuis.
Boël maakt zich sterk dat een DNA-test kan bewijzen dat prins Filip haar halfbroer is, en dat zij dus wel degelijk de dochter is van onze vorst. Omdat het onmogelijk is dat het staatshoofd zelf wordt opgeroepen door de rechtbank, wil ze prins Filip in de zaak betrekken.
Boël, die eerder door haar adoptievader Jacques Boël werd onterfd, zou zich beroepen op het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, dat natuurlijke kinderen dezelfde rechten toekent als wettelijke kinderen. Volgens die logica kan ze dus aanspraak maken op dezelfde rechten als de andere nakomelingen van koning Albert II. Delphine Boël heeft altijd al gezegd dat ze erkend wil worden door haar natuurlijke vader, het thema komt ook geregeld terug in haar kunstwerken.
"Bloed verricht mirakels" "Ik denk dat het bloed mirakels kan verrichten", verklaarde Delphine Boël enkele maanden geleden tegenover het RTBF-programma 'Sans Chichis'. Weinigen die toen vermoedden dat ze die uitspraak letterlijk bedoelde.
Vandaag was er een hoorzitting achter gesloten deuren rond de zaak bij de rechtbank van eerste aanleg in Brussel. De zaak werd uitgesteld tot 25 juni.
Aan de overkant van kleuterslpeelplaats, waren ze een varken aan het slachten. dat beestje maakte heel veel geluid, hoe zou je zelf zijn? Ik weet nog dat ze het varken, in brand staken. Ik hoo^p dat het toen al dood was, anders is barbaars. Maar van de jaren 60 moet ge niet meer verschieten. daar hielden zez geen rekening met kinderen, vooral niet met ons. Wees-geplaatste kinderen. Dit is nog het enige wat ik herinner van de kleuterschool, alleen, Ik mocht telkens opschuiven naar een ander kleuterklasje, nieuwe kindjes. Lieve groetjes Annie
Sinterklaas kwam op bezoek op 6 December. Pieten gedroegen zich, maar niet in de grote school, vertel ik je later wel.
Op mijn tafel stond een hele grote doos, en ik dacht amai, ik ben heel braaf geweest, daarom zo'n grote doos. En alleen op mijn tafel, bij niemand anders. Ik zei tegen de juf: Is dat allemaal voor mij alleen? Nee zei ze: je moet dat delen daar zit iets in, voor alle kindjes.
Neenee, juf, die doos staat op mijn tafel, dan is die van mij alleen. Maar na een tijdje had ik het geaccepteerd dat ik moest delen. Sommige waren blij, met wat ze kregen, andere niet. Ze hadden iets anders verwacht. Toen vroegen ze niet, wat heb je het liefst. Aanpakken en blij zijn met wat je hebt.
Ik kreeg een marsepein varkentje, en weende: Ik lust dat niet. Opeten zei de Kleuterjuf.
Aangekomen aan de kleuterschool, wou ik al onmiddelijk terug keren. Bea, Bea,Bea, kom terug. Ik wil bij jou zijn. hadden ze ons uiteen getrokken voor een jaar. Dat slapen gaf weer een probleem. Wenen, wenen, wenen, waar is mijn zus,
ik wil haar terug, nu !!! Verzorgsters zijden: dat gaat niet jij moet hier blijven. jij bent veel te jong, voor de grote school.
Zo heb ik op een jaar tijd al de kleuterklasjes aangedaan. Op een dag moesten we op de blote grond gaan zitten. En opnieuw: Ik begon te wenen: Wat is er zei de kleuterverzorgster? Ik ben mijn onderbroek vergeten aan te doen, en nu heb ik het koud aan mijn .....! Kom maar gauw, we gaan je gauw helpen. En ik was weer te tevrden, 5 jaar oud he. Heb al heel wat meegemaakt op één jaartje he, In Ravels. Wordt Vervolgd
Na een tijdje begin je je leven in ravels, gewoon te worden, maar toch. uw ouders mis je altijd. Op een dag, was toen nog 5 jaar. Werd ik ziek, Ik weet er niet zoveel van, iemand anders heeft me dat verteld. Alhoewel, ons ma en pa, mochten ons komen bezoeken in de ziekenboeg. Ik zei tegen ons ma: Wie ben jij? Ik was zo ziek, dat ik haar niet herkende. ons ma was er ondersteboven van. Na een week of twee, was ik weer genezen. En zonder dat ik het wist, zat ik in de kleuterschool, niet langer bij mijn zus. Ik weende en riep om mijn zus. mijn zus mocht me, af en toe komen bezoeken. Lieve groetjes Annie
Ze zeggen altijd geld maakt niet gelukkig maar ik wou toch dat ik genoeg geld had om elke maand rond te komen en wat geld op een spaarrekening om af en toe eens iets nieuws te kopen meer hoeft dat niet te zijn voor mij. Nooit geld te kort komen dat zou ideaal zijn voor mij en elk jaar eens op vakantie gaan. Je hebt niet echt miljoenen nodig om gelukkig te zijn, 500.000 euro daar zou ik al blij mee zijn. Hoeveel geld heb jij nodig om gelukkig te zijn, Niet te hebberig zijn dat is mooi.
Bewandel mijn weg in het bos, laat me even gaan, laat al mijn gedachten even los, want het is me nu even te ver gegaan, In het bos is het zo vredig en fijn, je kunt je gevoel en je gedachtes laten gaan, en voor even niet die pijn, even al je emoties laten gaan, een moment ervaren van gelukkig zijn, de natuur veroordeeld niet, geeft je juist een goed gevoel mee, zodat je beter accepteert je verdriet, en weer na huis gaat tevree, De bomen wijzen jou de weg, Ze zwaaien je uit, Naar de juiste uitweg, Probeer nu even weer te genieten van je leven, voluit,
Leven in de natuur, de vrijheid inademen, individueel van de dag genieten en onder een heldere sterrenhemel dromen
Hallo, dag medebloggertjes, Ik wens jullie een leuke Vrijdag, en hopelijk voor het Weekend een heel zonnige. Het maakt ons zoveel gelukkiger als de zon schijnt. Dan hebben we zoveel meer energie, en kunnen we bijna alles aan. Zodus: Allemaal een heel zonnig weekend gewenst, blogmaatjes Lieve groetjes Annie
Ik heb dit alleen horen vertellen, van mijn tante, mijn adoptieouder. ons pa was ondertussen wakker geworden. Ik heb hem niet kunnen zien toen. maar zoals hij van ons hield, moet dat heel erg geweest zijn, toen hij zag dat wij (zijn kinderen) er niet meer waren.
Ik weet dat hij zeker 6 maanden, achter ons gezocht heeft, en opeens wist hij waar we waren.
Dat moet het ergste zijn wat een ouder kan meemaken.
Uitgezondert ons ma, zij deed ons mee weg, hoe kan ik haar ooit vergeven? Een echte moeder die van haar kinderen houdt, zou haar kinderen beschermen, behalve zij. Later meer. Spijtig genoeg heb ik geen foto van mijn echte vader. heb ik gehad, maar door al dat verhuizen.... Annie
Aangekomen in Ravels kwamen we zusters tegen. Ze vroegen heel vriendelijk: Komen jullie hier wonen? Ik was amper 5 jaar en mijn zus was 6 jaar jong. Normaal moest ik naar de kleuterafdeling, maar ik weende en riep: nee, ik wil bij mijn zus blijven. Politie en Madam waren terug weg, en lieten ons achter in de Kolonie in Ravels. We moesten direct in bad daar. maar we hadden nog nooit een bad gezien, laat staan erin gezeten. het was een zitbad, dat weet ik nog. En ik begon opnieuw te wenen, toen ze met een spriet over mijn lichaam gingen. Ik dacht letterlijk dat ze me gingen vermoorden. We mochten dan gaan eten, andere kinderen leren kennen. En dan een rondleiding van de hele school. De school of tehuis was heel groot: De slaapzalen hadden elk een naam. Ik denk dat we slieten in de Sint Jozef. Andere namen herinner ik me niet meer. Ene keer 20u moesten we gaan slapen. En toen begon het pas voor ons. Ik sliep aan de buitenkant en mijn zus ook. ééns in ons bed, begon ik te roepen: ma, ma, kom terug, ma ik mis je, Ma ma ma, ik wil hier weg. mama, mama, mama. Kom onss halen. Ik wil niet alleen zijn. ma, mam, ma, ma. En zo de hele avond en nacht. De zuster die daar ergens sliep hoorde ons: Wat is er? Je moet stil zijn al de kindjes slapen. Zo ging dat dagen lang. Tot we ons een beetje hadden aangepast, en vrienden hadden gemaakt. Nu moet ik even stoppen, te veel emoties komen op als ik terug denk. Daarom plaats ik af en toe een bericht over mijn leven. Ik vertel later meer. Lieve groetjes Annie
De Sint Jozef slaapkamer: aan de zijkanten zie je lavabo's. En helemaal achteraan, had je ingebouwde kasten, waar ze onze Zondagse kleren bij hielden. Elke Zondag legden ze dan onze Zondagse kleren op ons bed. En achteraan aan de linkerkant, had je een deur naar de kapel, waar we elke dag naartoe moesten, op nuchtere maag om te bidden. ELKE DAG. En Vrijdag te biecht en Zaterdag of Zondag hadden we ook nog het Lof.
Op een dag kwam de politie met een vrouw naar ons huis. Ons pa lag te slapen zei mijn zus tegen mij. Ik wist toen niet wat ze kwamen doen, maar ik zie mezelf nog altijd als kind. Wenent, ons ma was er ook bij. We gingen te voet naar het politiebureau. Ze had mij in ene hand en mijn zus in haar andere hand. En maar wenen dat we deden. Ons ma zei: je moet niet wenen, hou eens op. We komen aan, aan het politie bureau. En daar moesten we in een auto stappen. Aan het stuur zat een politie agent, en daarnaast een vrouw. Mevrouw Hermans. Ik haat haar gewoon.
Ben net op tijd thuis want het begint hier te gieten. Regen voor de rest van de dag denk ik. En met de fiets blijf je niet droog, spijtig genoeg. Het was heel de dag goed weer, tot nu. Ben naar den Hollander geweest Den Hijn, of hoe heet die winkel. Daar hadden ze net dezelfde bloemen te koop, als die ik hier geplant heb. Heb mijn ratje Lucky begraven, en daar planten we dan een bloempje op, zodat we weten waar het ligt.
Dit is de bloem ( blijkt later een struik te worden). Hortensia
Deze namiddag moet ik weg voor een uurtje naar het CLG, gaan praten over mijn leven, en nu met al dat verdriet kan ik het wel gebruiken. Dan nog wat boodschappen doen. Ik kom jullie vanavond een bezoekje brengen. Lieve groetjes Annie
Mijn naam is Annie Lambrechts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam BANANIE Vrienden noemen mij zo, rijmt op Annie. Ik ben een vrouw en woon in Mol (Belgiê) en mijn beroep is Huisvrouw. Ik ben geboren op 25/10/1959 en ben nu dus 53 jaar jong. Mijn hobby's zijn: Ratjes, mijn hond Breezer, fietsen met mooi weer, computeren, blogs maken, Fitnessen . Elk jaar mijn zus opzoeken in Blankenberge, daar woont ze. Relaxen. Ik ga in September lessen volgen, hoe omgaan met uw camera. Bij Pionier. Ik heb gekozen voor een CANON.
Deze kaars laat ik branden voor onze medebloggers die overleden zijn, en voor de erge zieke mensen
Bedankt John,voor het in orde brengen van mijn blog. Jij hebt je Hart op de goede plaats. Ik vraag iets en jij doet dat,zonder mopperen. Deze bedank kaart is speciaal voor U Annie
Bob Davidse alias Nonkel Bob, heb hem ooit mogen ontmoeten als kind. Toen we verbleven in Ravels: tehuis. Mochten we elk jaar een dagje opstap, met een zorgvuldig uitgekozen familie. De Zusters lieten ons voor een dagje weggaan. Wat heb ik en mijn zus Bea genoten van die dag.
Nonkel Bob met kinderen Vrolijke vrienden. Nostalgie Maakt me zo vrolijk als ik dit hoor
