Eindelijk de motorhome nog eens van stal halen. Ze voorspellen goed weer in Duitsland. Dus vertrekkens klaar.
Waarheen :
- Sankt Vith - Ingolstadt - Fulda
- Bad Kreuznach - Weissenburg in Bayern - Bad Hersfeld
- Worms - Ansbach - Rotenburg a.d. Fulda
- Michelstadt - Neustadt an der Aisch - Melsungen
- Erbach - Iphoven - Göttingen
- Bad Mergentheim - Kitzingen - Höxter
- Schwäbisch Hall - Marktbreit - Segnitz - Detmold
- Feuchtwangen - Würzburg - Herford
- Dinkelsbühl - Karlstadt - Paderborn
- Nördlingen - Lohr am Main - Kevelaer - Goch
25-08-2024
Sankt Vith
Vertrek voor een rondje door Duitsland voor ongeveer 4 à 5 weken en onze eerste stopplaats is, na 180 km, in Sankt Vith. Een stadje in het duits gedeelte van België.
De gratis camperplaats “An den Weyern” met service is gelegen op de mix parking aan de Rodter Straße. Een plaats die we regelmatig aandoen als we zuidwaarts vertrekken.
Het is niet duidelijk wanneer en waarom Sankt Vith werd gesticht maar de naam van de stad werd vernoemt naar een christelijke heilige, Sint-Vitus. Er is een vermoeden dat relikwieën van de heilige Vitus, die in de middeleeuwen zeer vereerd werd, in Sankt Vith terecht gekomen zijn en zo de plek haar naam (ad sanctum vitum) heeft gegeven. In oorkonden van de 12de eeuw worden zowel de Vituskerk alsook de douane controleposten en de markt vermeld.
Onder de heerschappij van de Valkensburgers, die sinds 1270 het in bezit hadden, werd de betekenis van Sankt Vith als handelsstad verstevigd en vond de bouw van een burcht en stadsmuren met versterkte torens, in 1350 plaats. In 1350 kreeg Sankt Vith stadsrechten. Tot 1795 behoorde het tot het Hertogdom Luxemburg, tussen 1795-1814 werd het bij het Franse departement Ourthe ingedeeld en kwam het in 1814 onder de Pruisen dat uiteindelijk opging in Duitsland. In 1920 werd het pas een onderdeel van België.
Door de aanleg van een spoorwegverbinding werd Sankt Vith een belangrijk spoorwegknooppunt met onderhoudswerkplaats en tevens een economisch centrum.
In mei 1940 werden de Oostkantons, en daarmee ook Sankt Vith, door het Duitse Rijk in bezit genomen. Vele dienstplichtigen moesten hun dienst met tegenzin bij de Duitse strijdkrachten (Wehrmacht) verrichten, wat hun na het einde van de oorlog tot verraders van de Belgische staat maakte.
Het station en de Sint Vituskerk werden in 1944 gebombardeerd. Op 13 september werd het, door Amerikaanse troepen, bevrijd.
Op 16 december begon echter het Ardennenoffensief waardoor de nazi’s de stad weer innamen en tijdens de daaropvolgende kerstdagen werd ze door bombardementen voor 90% verwoest. Niettegenstaande deze tragische gebeurtenis bouwden de burgers van Sankt Vith hun stad op dezelfde plaats weer op. Het duurde tot in de jaren '60 van de 20e eeuw voordat de wederopbouw voltooid was.
Sankt Vith ontwikkelde zich weer tot een bedrijfscentrum. Vee-, markt- en jaarmarkten, handels- en landbouwtentoonstellingen evenals nieuw geopende winkels en bedrijven getuigden van een economische opbloei. Het station, dat wegens de verwoeste infrastructuur en de verminderde vraag, niet meer concurrerend was werd afgebroken. In het stationsgebouw, dat de oorlog overleefde, bevindt zich vandaag het Streekmuseum (Heimatmuseum) beheerd door de geschiedkundige vereniging "Zwischen Venn und Schneifel".
Een laat avond wandeling door de stad brengt ons naar de Büchelturm, een historisch bouwwerk dat dateert uit de 14e eeuw en het enige overblijfsel van de stadsmuur die in 1350werd gebouwd. De toren stond oorspronkelijk op een heuvel (vandaar de naam "Büchel", wat heuvel betekent in het Duits) en maakte deel uit van een verdedigingssysteem met zeven torens. In 1689 werd de stadsmuur grotendeels gesloopt, maar de Bücheltoren bleef behouden.
De parochiekerk Sint-Vitus is gewijd aan de heilige Vitus, de patroonheilige van de stad. De torenspits is geïnspireerd door de torens van de Kathedraal van Luxemburg. Binnen vind je een fascinerende mix van middeleeuwse en barokke objecten, zoals een doopvont, een grafsteen en een beeld van Sint-Vitus, die afkomstig zijn uit de verwoeste kerk. Het huidige gebouw werd voltooid in 1959, na de luchtaanval in de Tweede Wereldoorlog.
Voor diegene die meer willen te weten komen biedt een historische rondleiding een unieke kans om de stad te ontdekken zoals die was vóór de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de wandeling kom je langs 14 geïllustreerde borden die de stad van vroeger in beeld brengen. Deze borden zijn strategisch geplaatst, zodat ze overeenkomen met de huidige locatie van de toeschouwer.
Met nog enkele andere camperaars gaan we een rustige nacht in.
Dus we zijn klaar om aan onze uittocht uit België te beginnen. We proberen steeds onder de 200 km afstand te rijden zodat we kunnen genieten van onze trip.
Na een afstand van 180 km komen we aan in Bad Kreuznach, een charmante stad in de Duitse deelstaat Rijnland-Palts en gelegen in het schilderachtige Nahe-dal. Het staat bekend om zijn kuuroorden en wellness dankzij de geneeskrachtige zoutwaterbronnen. De omliggende wijngaarden maken deel uit van de wijnregio Nahe en staan bekend om zijn uitstekende Rieslings. Het historische kasteel Kauzenburg kijkt uit over de stad en geeft een inzicht van het middeleeuwse verleden van de regio.
De officiële camperplaats is aan de Saline Karlshalle 11 - € 24,50 incl. stroom + sani–30 pl.
Het Salinental in Bad Kreuznach is een uniek gebied dat bekend staat als het grootste openlucht-inhalatorium van Europa. Het is een prachtige plek met het grootste bewaard gebleven Gradierwerk waar je kunt genieten van de heilzame effecten van de zoute lucht, vergelijkbaar met een frisse zeebries.
Dit wordt mogelijk gemaakt door de indrukwekkende gradierwerken, vanwege hun grootte en historische betekenis. De houten constructies, waarover zout water stroomt en verdampt, bieden niet alleen gezondheidsvoordelen, maar zijn ook een prachtige plek om te ontspannen en te genieten van de natuur. Naast de gezondheidsvoordelen biedt het gebied ook een serene omgeving voor wandelingen en ontspanning. Het is een perfecte combinatie van natuur, cultuur en welzijn.
Gradierwerken zijn fascinerende constructies die oorspronkelijk werden gebruikt om zout te winnen, maar tegenwoordig vooral dienen voor gezondheidsdoeleinden.
Hoe ze werken:
Waterstroom: Zout water, afkomstig uit diepe bronnen, wordt naar de top van de gradierwerken gepompt.
Verdamping: Het water sijpelt langzaam door een dikke laag van sleedoorn- of meidoorntakken die in de constructie zijn geplaatst.
Mineralisatie van de lucht: Terwijl het water door de takken stroomt, verdampt een deel ervan. Dit proces verrijkt de omringende lucht met zout en mineralen.
Gezondheidsvoordelen: De zoute lucht die hierdoor ontstaat, heeft een positief effect op de luchtwegen en wordt vaak aanbevolen voor mensen met ademhalingsproblemen.
Het stadscentrum biedt een mix van historische en natuurlijke bezienswaardigheden.
We gaan met de fiets want de afstand tot het centrum is ongeveer 2,3 km. We volgen het mooie aangelegde wandel- en fietspad langsheen de rivier de Nahe. Tussenin zijn er mooie stopplaatsen zoals de Roseninsel, het Oranienpark, het kuurpark en de Pauluskirche.
Dan komen we toe aan de blikvanger van Bad Kreuznach, de Brückenhäuser of "Brughuizen". De stenen brug, gebouwd rond 1300, is een fascinerend architectonisch monument met historische huizen die direct op de pijlers van de Alte Nahebrücke gebouwd zijn. De huizen zelf dateren uit de late 15e en vroege 16e eeuw. Ze staan bekend om hun vakwerkontwerp en unieke charme. De brug verbond en verbindt nog steeds de wijken Oude Stad en Nieuwe Stad
Toen de middeleeuwse graven van Sponheim hun nieuwe stad stichtten, bouwden ze rond 1300 een stenen brug over de Nahe in vervanging van een eerdere houten constructie. Er was slechts één stadspoort en de brug, met haar pijlers maakte deel uit van de stadsmuur en diende als verdedigingswerk. De pilaren waren hol en dienden als kruitkamers.
Vanaf ongeveer 1500 bouwden de Kreuznachers – ondanks herhaaldelijke verboden van de autoriteiten – brugwachtershuisjes op deze pijlers en gebruikten de pijlers als kelders. Slechts twee brugwachtershuisjes hebben deze bouwstijl behouden en de overige zijn herbouwd volgens de hedendaagse smaak. De twee gebouwen, met hun dakranden en puntgevels naar elkaar toe gericht, vormen het eigenlijke herkenningspunt en het lijkt bijna alsof de één zich naar de ander omdraait, alsof ze met elkaar praten. Eén van de twee huizen heeft een kanonskogel die – volgens een lokale legende – tijdens de verovering van de stad door de Zweden in 1632 in de gevel terechtkwam.
Links van de brug kom je aan de Ellerbach en wat ze ginder noemen, het Klein Venedig. Een pittoresk deel van de stad dat bekend staat om zijn historische huizen die langs de oevers van de rivier staan en waarvan er veel direct op de oude stadsmuren zijn gebouwd. Het gebied kreeg zijn bijnaam vanwege de gelijkenis met Venetië, met zijn schilderachtige bruggen en uitzichten op het water. In de middeleeuwen diende de Ellerbach als een belangrijke waterweg en als afvoer voor ambachten zoals leerlooien. Tegenwoordig is het een geliefde plek voor bezoekers, met gerestaureerde vakwerkhuizen en een schilderachtige sfeer.
Het Schlosspark is een prachtig park aan de voet van de Kauzenberg. Het is het grootste park in de stad en staat bekend om zijn verzameling zeldzame en exotische bomen, waarvan sommige meer dan 100 jaar oud zijn. Het park was oorspronkelijk een middeleeuws landgoed dat in de 19e eeuw werd omgevormd tot een romantisch landschapspark. Het beschikt over een klein kasteel, een charmante vijver en een verscheidenheid aan boomsoorten zoals de Japanse pagodeboom, moerascipres en ginkgo, een perfecte plek voor een ontspannen wandeling.
De Kauzenburg is een historische ruïne van een hoogteburcht, gebouwd in 1230 door de graven van Sponheim. De burcht groeide uit tot een imposante vesting met een kasteel. Rondom het kasteel ontwikkelde zich het stadje Bad Kreuznach met zijn ringmuren. Helaas werd ze,op de overgebleven kelder na, in 1689 door Franse troepenverwoest en in brand gestoken. In de 19e eeuw kreeg debewaard gebleven, gewelfde kelder, een modern facelift en is tegenwoordig een populaire locatie voor evenementen met een prachtig uitzicht over de stad.
De andere zijde van de brug is de binnenstad met een mix van grote winkelketens en boetieks. De Mannheimer Straße is de belangrijkste winkelstraat, met bijna 2 kilometer aan winkels, variërend van mode en schoenen tot elektronica en huishoudelijke artikelen. Daarnaast is er de Kornmarkt, waar op dinsdag en vrijdag een traditionele weekmarkt plaatsvindt. Hier vind je verse regionale producten zoals groenten, fruit, vlees, en zelfs ambachtelijke specialiteiten.
Eigenlijk hebben we te veel tijd verspilt in de winkelstraat zodat we alle leuke plaatsen niet konden bezichtigen. Dus een reden om hier terug te komen tijdens een volgende trip.
Een plaats die we al dikwijls kruisten, zonder te stoppen is Worms, een historische stad in de Duitse deelstaat Rijnland-Palts, gelegen aan de Rijn. Het is een van de oudste steden van Duitsland en heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de Romeinse tijd.
Dus zoeken we de camperplaats op om deze te ontdekken. Bij aankomst op de camperplaats, gelegen op de Kastanienallee (€ 6,00 +stroom + sani) ontdekken we dat het deze week het traditionele Backfischfest is. Een enorme kermis staat opgesteld tegenover de omheinde parking. Het is nog redelijk kalm hier aan de overkant.
Het is mooi weer en we maken een wandeling langsheen de Rijn aan de achterkant van onze staanplaats. Een mooi aangelegd park met dito aangelegde promenade brengt ons tot bij de onderkant van de Nibelungenbrücke.
Worms heeft een aantal interessante bruggen, waarvan de Nibelungenbrücke de bekendste is. De brug overspant de Rijn en verbindt Worms met de Hessische stad Lampertheim. Een opvallend kenmerk is de Nibelungenturm, een toren die deel uitmaakt van de brug en een iconisch symbool van Worms is.
Worms, de Nibelungenstad, speelt een belangrijke rol in het middeleeuwse epos "Nibelungenlied," en de stad heeft verschillende bezienswaardigheden die aan dit verhaal zijn gewijd, zoals het Nibelungenmuseum.
De Nibelungen zijn een centraal thema in deze middeleeuwse Duitse epos. Het is één van de belangrijkste literaire werken uit de Duitse cultuur. Het verhaal, dat zijn oorsprong vindt in de vroege middeleeuwen, combineert elementen van mythologie, heldendaden, liefde en tragedie. Het vertelt het verhaal van de held Siegfried, die de schat van de Nibelungen (een magische goudschat) verovert en later tragisch wordt verraden en gedood. Dit epos heeft een blijvende impact gehad op de Europese literatuur, kunst en muziek. Geïnspireerd door deze verhalen componeerde Richard Wagner zijn beroemde operacyclus "Der Ring des Nibelungen".
In de stad ontdekken we de Dom, een indrukwekkende romaanse kathedraal, gewijd aan Sint-Pieter en is één van de drie keizerlijke kathedralen in de regio en een architectonisch meesterwerk. Gebouwd tussen de 12e en 13e eeuw, heeft ze een imposante uitstraling met zijn zware torens, ronde bogen en indrukwekkende westwerk. Het is niet alleen een religieus gebouw, maar ook een symbool van de rijke geschiedenis en cultuur van de stad.
Worms was tevens een belangrijk centrum van het Joodse leven in de middeleeuwen. De synagoge en de Joodse begraafplaats "Heiliger Sand" zijn belangrijke historische plekken.
Na een gezellig bezoek aan de stad nemen we ook nog een kijkje op het plein met de kermis. Door de verschillende gebeurtenissen in Duitsland hanteren ze een strenge bewaking aan de ingang en verscheidenen politieagenten houden de boel in het oog op het parcour. Het geeft wel een veilig gevoel maar het is toch raar om er rond te lopen. Na een lekker frietje aan een kraampje sluiten we onze dag af met nog wat TV.
Een rustige nacht volgt want na 11u is er wel nog wat activiteit maar de muziek is gestopt.
Een stadje, waar we op één van onze vorige trips niet op de staanplaats konden door een evenement, is vandaag aan de beurt. Vandaag gaan we over de 30° en de parking ligt in volle zon.
We instaleren ons op de mixparking “Festplatz” aan de Wiesenstrasse (parking en sani gratis, stroom betalend)
Michelstadt is een charmant stadje in de deelstaat Hessen en gelegen in het hart van het Odenwald. Het staat bekend om zijn historische sfeer, schilderachtige straatjes en prachtige vakwerkhuizen.
Het kleine stadje is een sprookjesachtig decor met goed bewaarde vakwerkhuizen en geplaveide straten. Het combineert geschiedenis, cultuur en natuur die zowel rustgevend als inspirerend is. Elk hoekje is een bezienswaardigheid. Een plek waar het verleden tot leven komt.
Het historische stadhuis van Michelstadt is een van de meest iconische vakwerkgebouwen in Duitsland en het symbool van de stad. Gebouwd in 1484 met een open begane grond, ondersteund door massieve eikenhouten pilaren en een indrukwekkende bovenverdieping. Het heeft door de eeuwen heen verschillende functies gehad, waaronder als vergaderzaal, feestzaal en zelfs als school.
De Diebsturm (Dieventoren), gebouwd rond 950 na Christus, is nu ruim 1000 jaar oud. Sinds ongeveer 1312 deed het dienst als gevangenis. Vandaar de naam. Deze was aan de onderkant volledig gesloten, zodat de gevangenen uit de wachtkamer op de eerste verdieping met een touw door het luik naar beneden moesten worden gelaten in de kerker.
De Kellerei (Wijnmakerij) : De naam Kellerei zou vandaag de dag het gemakkelijkst vertaald kunnen worden als “belastingkantoor”, omdat de royalty’s die in natura aan de graven werden betaald, in de kelder werden opgeslagen. Het gebouw dateert uit de Hoge Middeleeuwen. Na renovatie en de wederopbouw na een verwoesting in 1307 werd het sinds 1532 een wijnmakerij genoemd en diende het als residentie van de graven van Erbach en later ook als administratief hoofdkwartier. In 1970 werd het eigendom van de stad en zijn er uitgebreide renovatiewerkzaamheden uitgevoerd. De belangrijkste maatregel was de oprichting van het stadsmuseum. Het museum toont de geschiedenis van dit stadje, dat terecht als een middeleeuwse stad van nationaal belang werd beschouwd alsook een beeld van hoe het leven van die burgers er honderden jaren geleden uitzag.
Na een verfrissend drankje op het marktplein begeven we ons terug naar de parking.
Door de warme temperatuur en de open vlakte zijn we genoodzaakt om ons rijdend huisje te verplaatsen naar het naburige stadje.
Erbach
Onze uitvalbasis bevindt zich in Erbach. Een stadje die we vroeger al eens bezochten.
Op het voor campers gereserveerde deel van een parkeerterrein aan de Wiessenstrasse (gratis en vrijwillige donatie voor stroom) placeren we ons tot morgen.
Tijdens een wandeling langs de Mümling en in de oude binnenstad zien we dat het zijn historische charme heeft behouden.
Het indrukwekkende kasteel “Schloss Erbach “ is het middelpunt van de stad en was ooit de residentie van de graven van Erbach. Het herbergt nu een museum met een uitgebreide collectie kunst en antiek. Oorspronkelijk een middeleeuws kasteel met gracht, werd het door de eeuwen heen getransformeerd tot een elegante gebouw. Het staat bekend om zijn rijke geschiedenis en culturele schatten. De architectuur weerspiegelt de evolutie van een middeleeuws fort naar een barokke residentie, met een prachtig bewaard gebleven interieur en een grote ridderzaal.
Het oudste deel van het kasteel is de indrukwekkende donjon. Het maakt deel uit van een waterburcht die in de 12e eeuw werd gebouwd op een eiland in de Mümling. Net als de rest van het kasteel is de toren gefundeerd op eikenhouten palen en bestaat uit gebogen blokken, waarvan sommige meerdere tonnen wegen.
Tot het ensemble behoort ook de laat-barokke oranjerie met de paleistuin, de zogenaamde lusttuin, die zorgvuldig wordt onderhouden.
De geschiedenis van de stad is nauw verbonden met het gravenhuis van Erbach. De belangrijkste vertegenwoordiger van de familie is graaf Frans I van Erbach, die het ivoorsnijwerk in het Odenwald introduceerde. De stad wordt vaak de "Elfenbeinstadt" genoemd vanwege zijn lange traditie van ivoorsnijkunst. Het Duitse Ivoormuseum met de Erbacher Roos getuigt nog altijd van de indrukwekkende kunstwerken die ivoorsnijders hier nog steeds creëren.
Graaf Frans I van Erbach-Erbach verzamelde, tijdens zijn vele reizen, antieke voorwerpen, wapens en geweien in het kasteel. Een standbeeld van hem in een Romeinse toga siert nog steeds het marktplein, ook al is het in de zomer van 2005 van zijn voetstuk gevallen en gebroken.
In de middeleeuwen vestigden kasteelwachters van de lagere adel zich ten noorden van kasteel Erbach, in een bocht van de Mümling. In het "Städtel" bevinden zich naast de protestantse stadskerk talrijke oudere vakwerkhuizen.
Water speelt een grote rol in Erbach. Niet alleen omdat de Mümling, de centrale rivier van het Odenwald, door het stadscentrum stroomt. Het gaf de stad ook haar naam. Dit komt omdat het afkomstig is van het kleine beekje de “Erdbach” die in de Mümling uitmondt.
En zo is deze dag weer ten einde.
29-08-2024
Bad Mergentheim
Tijd om ons in te dompelen in een kuuroord in de deelstaat Baden-Württemberg te midden van het prachtige Taubertal en direct aan de Romantische Strasse.
“Op elke hoek van het traditionele kuuroord Bad Mergentheim vindt u een vleugje geschiedenis. Wandel door het stadscentrum en ontdek belangrijke gebouwen, historische monumenten en charmante steegjes waar u verliefd op zult worden” lezen we in de brochure.
Een plaats voor de motorhome vinden we op de “Festplatz” aan de Erlenbachweg (€ 11,00 + sani & stroom)
Een afstand van 1,6 km met de fiets brengt ons tot aan de ingang van het Residenzschloss.
Vanaf de Hoge Middeleeuwen gaf de Duitse Orde vorm aan Mergentheim. Het middeleeuws waterslot werd omgevormd tot een representatief renaissancepaleiscomplex. In de 18e eeuw werden barokke uitbreidingen en het kasteelpark toegevoegd. In de loop der eeuwen werden in de omgeving van het kasteel steeds weer tuinen aangelegd. Begin van de 19e eeuw werd een tuin in Engelse stijl aangelegd met een indrukwekkende laan met platanen.
We wandelen even door het indrukwekkende poortgebouw en komen vervolgens in het prachtige paleispark met zijn kunstmatig aangelegde waterwegen, bruggen en tuinhuisjes.
De twee torens van de slotkerk, bepalen al eeuwenlang het stadsbeeld van Bad Mergentheim. In 1730 werd besloten de oude kerk te vervangen door een eigentijds nieuw gebouw. De kerk werd gewijd aan de drie beschermheiligen van de orde: de Moeder Gods, Sint Elisabeth en Sint Joris en fungeerde als representatief gebouw voor bezoekers van het hof van de Duitse Orde.
Het stadscentrum combineert de charme van een historische binnenstad met een breed scala aan winkelmogelijkheden.
In 1564 werd het Oude Stadhuis in renaissancestijl gebouwd. Het middelpunt van het gebouw met zijn opvallende trapgevel is de prachtige raadzaal. In 1838 kocht de stad het stadhuis. Het gebouw heeft zijn bijzondere architectonische charme behouden gedurende zijn bijna 450-jarige geschiedenis. Tot 2007 fungeerde het als gemeentehuis. Tegenwoordig is hier het VVV-kantoor gevestigd.
De Milchlingfontein op het marktplein geldt als een symbool van de stad en werd in 1926 op deze plek gebouwd ter gelegenheid van de 100e verjaardag van de ontdekking van de geneeskrachtige bronnen en de erkenning van de stad als kuuroord. Het veronderstelde Milchlingsfiguurtje lijkt een voorstelling te zijn van Roland, die regelmatig wordt afgebeeld als ridder met een zwaard.
De tweelinghuizen van 1780 in de vroeg-klassieke stijl weerspiegelen de hoge normen op het gebied van ontwerp en stedenbouw die destijds in de stad golden.
Nog even langs de levendige voetgangerszone met aantrekkelijke winkels en gezellige cafés. Shopping mag zeker niet ontbreken.
De parking is intussen al goed vol gelopen. De nacht is rustig en warm.
Vooraleer we hier weer vertrekken is een bezoek aan het kuurpark nog aan de orde. Het is een van de mooiste parken in Duitsland en biedt een oase van rust en ontspanning. Met een oppervlakte van meer dan 134.000 vierkante meter is het een plek waar natuur, gezondheid en cultuur samenkomen. Het biedt Kneipp-faciliteiten en een Gradierpaviljoen dat een verfrissende "zeebries" creëert met zoutwaterdamp. Het park heeft prachtig aangelegde bloembedden, een Japans tuinontwerp en een geurige rozentuin.
We blijven nog even in de deelstaat Baden-Württemberg en onze volgende stopplaats isSchwäbisch Hall. Een voormalige keizerstad stad gelegen in het dal van de rivier de Kocher. Jaren geleden ook al eens bezocht. Het staat bekend om zijn rijke geschiedenis, schilderachtige architectuur en culturele evenementen.
De gratis motorhomeplaats is nu iets verder van het centrum gelegen tegenover vroeger maar toch een tamelijk gezellige plaats in de buurt van een supermarkt (Rewe) aan de Spitalmühlenstraße.
Een pad langsheen de Kocher, aan de achterkant van de staanplaats, brengt ons naar het historisch centrum met vakwerkhuizen, smalle straatjes en de indrukwekkende Sint-Michaëlskerk.
De oude stad vormt samen met de gedeeltelijk bewaard gebleven stadsmuren, de talrijke torens, overdekte houten bruggen, de talrijke trappen en "Stäffele" (treden) en de vrijwel onveranderde middeleeuwse steegjes een indrukwekkend stadsbeeld. Het marktplein, omgeven door prachtige vakwerkhuizen, renaissance- en barokgebouwen, is een architectonisch pareltje. Het historische marktplein, met zijn vele verschillende bouwstijlen, is het een pareltje in het hart van de stad.
Tot een grote stadsbrand in 1728 stond het stadhuis, dat vermoedelijk in de late middeleeuwen is gebouwd, aan de havenmarkt. De gekozen locatie voor het nieuwe gebouw werd het marktplein. Het nieuwe stadhuis, versierd met fresco's, wordt beschouwd als een van de mooiste barokke stadhuizen van Duitsland. In 1945 brandde het gebouw af nadat het was getroffen door brandbommen. Het herbouwde stadhuis werd in 1955 heropend. De in goud gedompelde stralende schijf vormt de top van de toren met zijn vier wijzerplaten en zijn smeedijzeren kroon.
Een document van 1156, over de wijding van Sint-Michaëlkerk, is de oudste betrouwbare vermelding van de stad Schwäbisch Hall. Het oorspronkelijke kerkgebouw werd rond deze tijd gebouwd, waarvan de romaanse toren bewaard is gebleven. In de volgende jaren gebeurden diverse verbouwingen. De 70 meter brede trap met 53 treden doet nu jaarlijks dienst voor openlucht-toneelvoorstellingen.
Het was ooit een vrije rijksstad en speelde een belangrijke rol in de zoutproductie, wat nog steeds terug te zien is in de stad. Waarschijnlijk dankt de middeleeuwse stad zijn bestaan aan de zoutbron.
Een Keltische zoutziederij dateert uit de 5e tot 1e eeuw voor Christus. Het koken van zout was zwaar werk. Tot in de 19e eeuw vormde de zoutwinning de economische basis van de stad, niet alleen voor de zoutzieders zelf, maar ook voor talloze ambachtslieden, dagloners, karren en handelaren. De pekel (het zoute water) werd in ijzeren pannen verhit tot het water verdampt was en het zout overbleef. Tot in de 19e eeuw vormde de zoutwinning de economische basis van de stad. In 1924 sloot de deelstaat Württemberg de zoutziederij om economische redenen. De gebouwen werden vervolgens grotendeels gesloopt.
Het gebruik van het zoutwater voor bad doeleinden is echter bewaard gebleven, wat in 1827 begon met de aanleg van het eerste 'zoutbad' op de Unterwöhrd. Er werd gezegd dat het zoute water een helende werking had, vooral tegen huidziekten en reumatische aandoeningen. In 1880 werd een uitgebreid nieuw gebouw van het zoutbad in historistische stijl geopend. De ontwikkeling van de stad tot kuuroord werd echter onderbroken door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Een blijvende opleving van de kuuroordactiviteiten was niet meer mogelijk. Daarom werd het zoutbad in 1967 gesloten en het jaar daarop afgebroken.Ook vandaag de dag herinnert de tweekoppige adelaar, boven aan het stadhuis, nog aan de geschiedenis van de zoutwinningsstad.
Architectuur en monumentenzorg zijn van groot belang in Schwäbisch Hall, vooral in de unieke historische binnenstad.
Het historische stadsbeeld wordt aangevuld met hoogwaardige nieuwbouwarchitectuur, zoals de Blendstatthalle, het glazen huis aan de Milchmarkt, de Kunsthalle Würth en het veelgeprezen Haller Globe Theater.
Moderne winkels in vrijwel alle branches, internationale ketens en individuele boetiekjes worden omgeven door middeleeuwse flair, kunst en cultuur, smalle steegjes, historische gebouwen en een gevarieerd aanbod aan restaurants. Even tijd maken om te winkelen kan er altijd nog bij.
Nog een laatste wandeling langsheen de Kocher brengt ons terug naar de standplaats.
De temperatuur blijft hier nog steeds boven de 30° maar de nachten zijn gelukkig iets koeler.
Vandaag is het zaterdag. Nog vlug de nodige inkopen doen voor het weekend en dan verder naar het pittoreske stadje Feuchtwangen, gelegen aan de Romantische Strasse in de deelstaat Beieren.
We blijven de al eens bezochte plaatsen bezoeken. Nostalgie ? of waarschijnlijk omdat het leuke plaatsjes zijn.
De mooie, verzorgde en gratis camperplaats is gelegen aan de B25 - Dinkelsbühler Straße.
Langsheen de B25, op weg naar het centrum, zijn vele grote ketens gevestigd en div. supermarkten o.a. Kaufland, Lidl, Netto, Edeka… Via de Unter Torstrasse komen we op het marktplein.
Het bekendste verhaal uit de regio Feuchtwangen is de legende van de stichting van Feuchtwangen. Er wordt gezegd dat keizer Karel de Grote en zijn gevolg in dit gebied jaagden. Hij raakte verdwaald in het bos en werd gekweld door dorst. Toen zag hij een duif opvliegen en snelde in de richting van die plek. Hij kwam bij een bron. Al snel vond hij zijn jachtgezelschap weer. Uit dankbaarheid aan God bouwde hij een kerk en een klooster bij de bron. Zo werd hij de stichter van de stad Feuchtwangen.
Het barokke stadhuis van Feuchtwangen is een van de meest opvallende gebouwen. Het is niet alleen een administratief gebouw, maar ook een symbool van de stad. Het plein zelf, met de Röhrenbrunnen (fontein) wordt omringd door vakwerkhuizen en andere historische gebouwen, wat het een schilderachtige en authentieke sfeer geeft.
Van het marktplein leidt een trap naar de Romeinse Kloostergang (Kreuzgang) uit de 12e eeuw waar elke zomer beroemde Kloosterspelen worden gehouden. Het is een restant van een benedictijnenklooster dat al in de jaar 819 in documenten werd vernoemd. Het huidige kloostergebouw dateert uit de 12de eeuw.
Eén van de karakteristieke bouwwerken van de stad is de Stiftskerk St. Johannis, de voormalige kloosterkerk, daterend uit de 12e eeuw. In 1623 werd het de parochiekerk van Feuchtwangen.
Naast de stiftskerk bevindt zich de Sint-Johanniskirche, de voormalige parochiekerk. De toren, die meerdere keren hoger werd gebouwd, herbergt vier klokken uit oude en nieuwe tijden.
De enige overgebleven stadspoort, die nog bewaard is van de oorspronkelijke drie stadspoorten, is de Ober Tor. Het diende als de noordelijke ingang van het voormalige klooster en maakte deel uit van de verdedigingswerken van de stad. Het werd in de jaren dertig aangepast aan het toenemende verkeer. Deze historische poort is een bewijs van het rijke verleden van Feuchtwangen en geeft een inkijk in de architectonische evolutie.
Achter deze poort loopt een wandelpad langs de stadsmuur naar het Taubenbrünnlein. De fontein herdenkt de oprichting van het klooster en de geschiedenis ervan. Op de fonteinzuil is de legende van de jacht van Karel de Grote en de stichting van het klooster te lezen.
De Kasten, een langwerpig vakwerkgebouw, was vroeger de Petrus en Pauluskapel die als opslagplaats diende voor de botten van de overledenen. Het gebouw werd vanaf 1565 gebruikt voor betalingen in natura, vooral graan en was ondergeschikt aan de Kastner, de eerste ambtenaar van de stad. Het werd in 1982 omgevormd tot gemeentehuis. Tegenwoordig dient het als evenementenhal en in de zomer als alternatief podium voor de kloostervoorstellingen bij slecht weer.
De Schranne, in de Untere Torstrasse, was in de late middeleeuwen de graanschuur van de stad. In bijna alle middeleeuwse plaatsen is er nu nog steeds een Schranne. Toen de graanhandel in particuliere handen kwam, verloor de Schranne zijn oorspronkelijk belang. Op de begane grond bevindt zich nu een tentoonstelling van historisch brandweermateriaal.
Al hoewel camperplaats gelegen is naast de drukke B25 is de nacht heel rustig.
We blijven nog even de Romantische Strasse volgen en rijden de camperplaats op in Dinkelsbühl gelegen aan de Mönchsrother Straße (parking 2Pa - € 8,00 + sani en stroom)
Er is ook een 2de camperpark, gelegen aan de Larrieder Straße (parking P5 - - € 8,00 + sani en stroom)
Dinkelsbühl is een prachtig middeleeuws stadje in Duitsland, gelegen in de deelstaat Beieren die bekend is om zijn goed bewaarde historische binnenstad met prachtige vakwerkhuizen en indrukwekkende gebouwen. De straten hebben een unieke trechtervorm, wat een gevolg is van de historische handelsactiviteiten. De stad is nog steeds volledig ommuurd met diverse poorten die toegang geven tot de binnenstad.
De oude stadsmuur met 14 torens is nog grotendeels intact en door 4 stadspoorten kan je Dinkelsbühl binnen komen. Het is een van de best bewaarde middeleeuwse verdedigingswerken in Duitsland.
Vanaf de parking ben je na 300 m aan de Nördlingerpoort. Deze werd rond 1400 gebouwd en heeft een sierlijke trapgevel. Het vestingachtige gebouw (14e eeuw) met gracht, kantelen en schietgaten voor de poort is de Stadtmühle. Het beschermde de stad tegen aanvallers. Hier is nu het “3D Museum” gevestigd.
Omdat we de stad al meermaals hebben bezocht verkiezen we de rondweg langsheen de oude verdedigingsmuur (Oberer Mauerweg), met de bijhorende torens en stadspoorten, over een lengte van ongeveer 2,5 kilometer. De route is goed begaanbaar en is vandaag, door de warme temperaturen, ideaal voor een ontspannen wandeling.
Vanaf sommige delen van de muur heb je een prachtig uitzicht over de stad en het omliggende landschap en het is een leuke manier om de stad te verkennen.We bewandelen het hele pad opzoek naar de verschillende torens en de stadspoorten : de Seringer Tor, Rothenburger Tor en de Wörnitzer Tor.
Uiteindelijk komen in de binnenstad. Het Marktplein vormt het kloppende hart van Dinkelsbühl. Het imposante Oude Raadhuis getuigt van de vroegere welvaart en het zelfbestuur van de stad. Hier is het “Haus der Geschichte” gevestigd. Je komt hier alles te weten over de stadsgeschiedenis en je krijgt er duidelijkheid waarom Dinkelsbühl is zoals het is. Rondom het plein zijn mooie vakwerkhuizen die elk een eigen verhaal vertellen over de rijke families die hier ooit de lakens uitdeelden.
De St.Georg Münster wordt tot één van de mooiste hallenkerken van Zuid-Duitsland gerekend, gebouwd tussen 1448 en 1499 in laatgotische stijl.
Naast de kerk zijn er ook andere opmerkelijke gebouwen, zoals het barokke Karmelietenklooster en de Lutherse Sint Pauluskerk. Sinds 1500 heeft de bouwkundige vorm van Dinkelsbühl zich nauwelijks veranderd.
Op de Weinmarkt staat het Deutsche Haus, met rijk versierde vakwerkgevel en zijn kunstzinnige houtsnijwerk. Het is één van de belangrijkste stadshuizen uit de Duitse renaissance en onderscheidt zich van de andere woongebouwen in Dinkelsbühl. Ook de prachtige trapgevel van de even verderop gelegen Schranne, de vroegere graanschuur en graanbeurs van de stad, springt eruit.
Uren kan je hier rond lopen. Zelfs na verscheidene bezoeken hebben we alle plekjes hier nog niet gezien.
Nu we hier toch in de buurt zijn nemen we nog een stop in het fascinerend middeleeuws stadje Nördlingen. Het ligt tevens aan de beroemde toeristische route, die bekend staat om zijn schilderachtige stadjes. Het middeleeuwse centrum is waarschijnlijk uniek in de wereld en heeft een fascinerende geschiedenis die teruggaat tot de vroege middeleeuwen. Ze werd voor het eerst genoemd in 898 als "Nordilinga".
De stad ligt in de Nördlinger Ries, een enorme inslagkrater die 15 miljoen jaar geleden werd gevormd door een meteoriet. Vele gebouwen hier zijn gemaakt van gesteente dat kleine diamanten bevat, gevormd door de inslag. Het Rieskrater Museum biedt inzicht in de geologie en de geschiedenis van de meteorietinslag.
Een perfecte stop en al dikwijls bezocht maar waarschijnlijk nog niet alles gezien…en dat gaan we nu ontdekken.
Eerst installeren we ons op de camperplaats "Kaiserwiese" aan de Innerer Ring (7,5€ + sani en stroom)
Opgepast dat je niet aan de achterzijde van de CP (winkelcentrum) rijdt want daar kun je met de camper niet onder het tunneltje door, dus je moet de Innerring even door rijden en dan links de parking op.
Straat oversteken, nog enkele passen en we wandelen de stad binnen via de Baldinger Tor. Tijdens de Dertigjarige Oorlog werd ze zwaar beschadigd zodat ze, ondanks diverse herstelwerkzaamheden, in 1703 instortte. In 1705 werd het resterende deel van het poortcomplex gerenoveerd en kreeg het zijn huidige uiterlijk. Ze is wel de minst opvallende van de andere stadspoorten.
Net als in de geschiedenis kun je de stad alleen binnenkomen via één van de vijf stadspoorten.
Je kan de bordjes van de historische stadwandeling volgen of op eigen houtje ronddwalen. Als we de stad niet kennen gaan we langs het toeristenbureau voor een stadsplan.
Nördlingen heeft, zoals Dinkelsbühl, nog een volledig intacte stadsmuur en een zoveelste wandeling over de stadsmuur mag deze keer weer niet ontbreken.
De muur, die er vandaag de dag nog steeds staat, dateert uit het jaar 1327 en bestaat uit vijf poorten, twaalf torens en een bastion.
In de loop van de jaren werd de stadsmuur voortdurend aangepast. Stap voor stap ontstond er een verdedigingssysteem met muren, grachten, wallen, poorten en torens.
Ik kan hier een beschrijving geven van elke poort en toren maar dan wordt mijn verhaal te lang.
In het kort : de stadspoorten zijn vernoemd naar plaatsen buiten de stad. De steden Baldingen, Löpsingen, Deiningen en Reimlingen hebben hun naam aan vier poorten gegeven. Alleen de vijfde, de Berger Tor is vernoemd naar een berg, de Friedhofsberg.
De indeling van de wandelpaden langs de gracht rondom de muur laat nog duidelijk de ligging van de stervormige vestingwerken.
Het Oude Bastion diende als een machtig bolwerk om het meest kwetsbare deel van de stad te beschermen. Het gebouw dat er vandaag de dag nog steeds staat, werd halverwege de 16e eeuw gebouwd. Tegenwoordig is het een romantisch openluchtpodium.
De oude binnenstad met kleine en grote steegjes wordt gekenmerkt door honderden historische monumenten, prachtige patriciërs- en burgerhuizen, kerken, torens, poorten en nog veel meer.
Het "Steinhaus zu Nördlingen" is al meer dan 600 jaar het stadhuis. Het oorspronkelijk twee verdiepingen tellende gebouw werd vergroot met een 3de verdieping en een erker aan de voorgevel.
Onder de trap bevinden zich de voormalige gevangeniscellen en onder het platform een ruimte, het zogenaamde "Narrenhäuslein" (kleine dwazenhuis). Kleine vergrijpen werden hier bestraft en tentoongesteld. Het opschrift " Nun sind unser Zwey” herdenkt de voormalige gevangenis.
De St. Georg Dom, gebouwd tussen 1427 en 1505, met zijn duidelijk zichtbare toren is het herkenningspunt van de stad.
De kirchturm ”Daniel” (gekozen uit een bijbelpassage) is een iconische toren en perfect voor een panoramisch uitzicht. De bouw van de circa 90 meter hoge toren begon in 1454 en bijna een halve eeuw later werd de toren voltooid. Toen het dak in 1537 door de bliksem werd verwoest, ontstond kort daarna de huidige torentop.
De toren was van groot belang voor de stad. Twee bewakers hielden hier dag en nacht de wacht en zorgden ervoor dat de bewoners veilig waren tegen vuur en vijanden. Om er zeker van te zijn dat alle bewakers op hun post waren, moesten de wachters op de "Daniel", de poortwachters en de bewakers in de stad 's nachts "So, G'sell, so!" (Zo, maat, zo !) roepen.
Er wordt verteld dat in 1440 een vrouw 's avonds een kan bier voor haar man wilde halen. Bij de Löpsingerpoort zag ze een weggelopen zeug met haar achterste tegen een poort schuren. Ze ontdekte dat het hek niet goed gesloten was. Haar verontwaardigde kreet: “Zo, maat, zo!” was gericht op de bewakers. Deze bekenden dat zij waren omgekocht om 's nachts de poort op een kier te laten staan, zodat een gewapende bende de stad kon veroveren. Zo redde een varken Nördlingen. Niemand weet of dat zo was. Wat wel waar is, is dat in 1440 twee poortwachters werden geëxecuteerd wegens verraad.
Historisch gezien heeft de roep van de wachter vermoedelijk een meer praktische achtergrond: de roep, die elk uur in het donker door alle wachters tegelijk werd geroepen, moest ervoor zorgen dat alle wachters op hun post waren en niet sliepen.
De torenkamer, gelegen op de 8e verdieping op een hoogte van 66,40 meter, wordt nu nog steeds permanent bewoond door een bewaker. Nog steeds doet de dienstdoende wachter elk half uur vanaf 22.00 uur tot middernacht vanuit de torenkamer de oproep.
Voor de cultuurliefhebbers zijn hier ook vele musea zoals o.a. het eerder genoemde Ries Crater Museum, het Stadt- en Stadtmauermuseum… en het Bayerisches Eisenbahnmuseum.
Het Beierse Spoorwegmuseum is gevestigd in de oude locomotiefloodsen. Het herbergt meer dan 100 originele spoorvoertuigen waaronder alleen al 25 stoomlocomotieven – van kleine rangeerbokken tot elegante sneltreinlocomotieven.
Parking op de parkeerplaats “Deininger Tor” (P5) (geschikt voor campers). Het Beierse Spoorwegmuseum bereikt u in ongeveer tien minuten via de tunnel in Wemding.
03-09-2024
Ingolstadt
Vandaag rijden we verder. Een afstand van ongeveer 80 km. Na iets meer dan een uurtje komen we toe in Ingolstadt gelegen aan de Donau.
We nemen een ticket op de Alter Volksfestplatz (P5) aan de Jahnstrasse en achteraan op de parking placeren we ons op de officiële camperplaats (6€/24u + gratis stroom) te betalen bij het buitenrijden aan de kassa vooraan aan de slagbomen. We kennen deze plaats en hebben hier al eens overnacht. De plaatsen zijn wel klein en je staat er deur aan deur maar de korte afstand naar de binnenstad maakt dit dan weer goed.
Tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) was het een belangrijke vestingstad. Ze weerstond belegeringen en speelde een strategische rol in de verdediging van Beieren.
Het was de thuisbasis van de eerste universiteit in Beieren, opgericht in 1472.
In de 19e en 20e eeuw werd Ingolstadt een industrieel centrum, met name door de vestiging van Audi en andere bedrijven. Het is ook bekend om zijn bijdrage aan de medische wetenschap en technologie.
Via de Taschenturm, aan de overkant van de Jahnstrasse zetten we onze eerste passen in de binnenstad en na 400m staan we op het marktplein. Hier bevindt zich het Alte Rathaus, een prachtig voorbeeld van gotische architectuur en een van de meest beeldbepalende gebouwen in Ingolstadt.
De 63m hoge toren achter het oude stadhuis is de Pfeifturm uit de 14e eeuw en diende oorspronkelijk als een stadstoren en uitkijkpost. De naam "Pfeifturm" komt van de torenwachter die met een fluit (Pfiff) waarschuwde voor branden of andere gevaren en wordt nog steeds gebruikt door de "Pfeifturmbläser," een blazersgroep die regelmatig optreedt vanaf de toren.
Het is één van de meest herkenbare bouwwerken in de stad. De toren is toegankelijk voor bezoekers maar de 201 treden naar het uitkijkplatform laten we voorbijgaan.
De Pfarrkirche St. Moritz in Ingolstadt is een van de oudste en meest historische kerken in de stad. De kerk dateert uit de 9e eeuw en is gewijd aan de heilige Mauritius. Het huidige gebouw, een gotische basiliek met romaanse elementen, stamt uit 1234 en is daarmee het oudste bewaard gebleven bouwwerk in Ingolstadt.
Tot de voltooiing van het Katholieke “Liebfrauenmünster”, ook wel bekend als het “Münster Zur Schönen Unserer Lieben Frau”, was St. Moritz de enige kerk in Ingolstadt. De bouw begon in 1425 en werd voltooid in 1525. Het is een mix van een hallenkerk en een pseudobasiliek. De torens, oorspronkelijk gepland met spitsen, bleven onvoltooid en hebben nu een hoogte van 62 en 69 meter. Het diende als universiteitskerk en speelt nog steeds een belangrijke rol in de katholieke gemeenschap van Ingolstadt.
We keren terug op onze stappen en wandelen langsheen de winkelwandelstraat, een mix van cafés, restaurants en winkels van bekende merken tot lokale boetieks en genieten van de charmante historische gebouwen die de sfeer van de oude stad behouden.
Ingolstadt heeft een rijke en fascinerende geschiedenis die teruggaat tot de vroege middeleeuwen. Bewijs hiervan zien we in het prachtige middeleeuws stadscentrum met oude gebouwen.
Aangekomen op het Paradeplein verschijnt voor ons het indrukwekkende “Schloss Lagerhaus” en het “Neues Schloss” (Nieuwe Kasteel).
Het Schloss Lagerhaus, ook wel bekend als de Herzogskasten, dateert uit de 13e eeuw en werd oorspronkelijk gebouwd als onderdeel van de burcht van de stad. Het diende als opslagplaats voor graan en andere goederen, wat de naam "Lagerhaus" verklaart. Het heeft dikke muren en een robuuste structuur, typisch voor de middeleeuwse opslagplaatsen. Tegenwoordig doet het dienst voor tentoonstellingen en evenementen.
Het andere Neues Schloss, ook wel bekend als de "Nieuwe Veste" werd gebouwd in de 15e eeuw en diende als residentie en verdedigingswerk. Het kasteel heeft een imposante façade, een indrukwekkend portaal, vier torens en een binnenplaats en is omgeven door een gracht. Het herbergt het Bayerisches Armeemuseum.
Voor de liefhebbers van lange wandelingen kan je via de Donaustieg (voetgangersbrug) naar het Klenzepark, een prachtig stadspark aan de zuidelijke oever van de Donau. Het park werd aangelegd in 1992 tijdens de Beierse Landesgartenschau met waterpartijen, een rozentuin en een brede promenade langs de Donau.
Wij keren terug met onze inkopen en besluiten na de middag met de fiets het Klenzepark te bezoeken.
Aan de achterzijde van de parking en via een voetgangersbruggetje rijden we door het bosrijke padje langsheen de Schutter (zijriviertje v.d. Donau) tot aan de Donau. Verder langsheen de Uferpromenade en de Konrad-Adenauer-Brücke komen we aan de overkant in het Klenzepark.
We fietsen het hele park door met af en toe een stop aan de waterpartijen om even op te frissen. Het is nog steeds rond de 30°.
Rond het park bevinden zich diverse historische gebouwen zoals het “Reduit Tilly”, een museum over de 2de WO maar oorspronkelijk bedoeld als verdedigingswerk en opslagplaats voor wapens en troepen, de “Turm Triva”, een ovale toren die dienst deed als kazerne en waar nu het Bayerische Polizeimuseum herbergt en het Exerzierhaus, militair gebouw dat diende voor militaire oefeningen en opslag.
Via de Donaustieg gaan we terug naar de overkant. We nemen nog even de tijd voor een laatste blik op het paradeplein met de Ludwigsbrunnen en vervolgen onze terugkeer via hetzelfde pad als voorheen.
Aangekomen aan de motorhome, stoeltjes buiten, drankje erbij en rust …
Vanaf hier gaan we terug noordwaarts maar blijven nog even in Beieren rondtoeren. Onze volgende stopplaats is Weissenburg een pittoresk stadje en ligt aan de rand van het natuurpark Altmühltal.
Een officiële camperplaats vinden we aan het Limesbad in de Badstrasse (gratis + sani + stroom betalend)
Eerst op zoek naar de bakker.
Na 600m komen we aan de Schanzmauer, de grotendeels bewaard gebleven stadsvestingwerken met 38 torens. De oude muren van de stad zijn een indrukwekkende bezienswaardigheid op zich en heeft het karakter van een voormalige keizerlijke stad behouden. In 1802 verloor ze haar keizerlijke vrijheid, ging eerst over naar het keurvorstendom, vervolgens naar Pruisen en uiteindelijk in 1806 naar het Koninkrijk Beieren.
De bakker was vlug gevonden in de Bahnhofstrasse. Een volledige tour rond en in het stadje volgt na de middag.
Daarvoor nemen we de fiets en starten onze rondrit in oostelijke richting langsheen de stadsmuur. Ter hoogte van de Obere Stadtmühlgasse ("Knebberlesbuck"), is de met water ondergelopen vestinggracht nog steeds te zien. Oude kaarten laten zien dat in het verleden andere slootgebieden in het westen constant gevuld waren met water, de rest alleen in geval van verdediging. Verscheidene torens komen we onderweg tegen. Te veel om deze allemaal te beschrijven.
En zo komen we in de binnenstad via de Middeleeuwse Ellinger Tor, de enige nog overgebleven stadspoort. Ze maakte oorspronkelijk deel uit van de stadsmuur die rond 1200 gebouwd werd. Ze is versierd met drie wapenschilden: het eerste stadswapen uit 1241, het huidige stadswapen uit 1481, en het Rijkswapen. De poort heeft een toren die boven de poort uitsteekt. Deze diende oorspronkelijk als een uitkijkpost, van waaruit wachters het omliggende gebied konden observeren om mogelijke vijanden te detecteren maar het diende ook als toegangspunt voor handelaren en reizigers. Het is niet alleen een historisch monument, maar ook een charmant symbool van de rijke geschiedenis van de stad.
Bij de Ellingerpoort is een stukje stadsgeschiedenis te lezen: het eerste stadswapen (1241) is een tweekoppige adelaar tussen twee kleine witte torentjes. Het verwijst zowel naar de stad (half wit kasteel) als naar de koning (half keizerlijke adelaar).
De Ellinger Tor herbergt nu de historische raadsbibliotheek van de stad.
De St. Andreas Kerk, met een toren van 65 m, wat het tot hoogste gebouw maakt van Weissenburg is een voorbeeld van gotische architectuur en is één van de meest prominente historische gebouwen in de stad. De kerk werd gebouwd tussen 1294 en 1327.
Het bijzonderste kenmerk van de stad is het oude stadhuis, met een indrukwekkende gotische architectuur. Het diende vroeger als administratief centrum van de stad maar tegenwoordig is het een populaire toeristische attractie.
Een andere kerk in de oude binnenstad is de Spitalkirche zum Heiligen Geist uit de 15e eeuw, een onderdeel van een burgerlijk ziekenhuis, het zogenaamde Bürgerspital. Op de zuidmuur van het schip bevindt zich een "Bijbel van de Armen" uit 1480 met scènes uit het leven van Maria en Jezus.
Het marktplein is het historische hart van de stad en wordt omringd door indrukwekkende gebouwen, waaronder het Altes Rathaus, één van de meest opvallende historische gebouwen het “Lebküchnerhaus” (Lebküchnerei is peperkoekbakkerij) en de “Schweppermannsbrunnen”, een achthoekige fontein van zandsteen met een centrale zuil die vier waterstralen heeft, afkomstig uit maskers met groteske gezichten met bovenop de zuil staat een ridderfiguur.
Het plein biedt een gezellige sfeer met winkels, cafés en restaurants. Een terrasje aan het marktplein is nu welgekomen. Er hangt een warme drukte over de stad. En nog maar pas een eerste slok en de zon verdwijnt achter donkere wolken. Tijd om terug te keren naar onze staanplaats.
Juist toegekomen aan de motorhome borst een onweer los en 10 min. Later klaart de hemel weer op en komt de zon terug tevoorschijn. Omdat we het weer niet vertrouwen blijven we voor de rest van de avond ter plaatse.
Het plan was er om morgen nog een bezoek te brengen aan de Vesting Hohenzollern Wülzburg waar sinds de 11e eeuw een benedictijnenklooster gevestigd was maar dat laten we voor een volgende keer. Het is een indrukwekkende vesting gelegen op de Wülzburger Berg, ongeveer 200 meter boven het stadscentrum van Weissenburg en is één van de best bewaarde renaissanceforten in Duitsland. Het heeft een unieke vijfhoekige vorm, met 5 bastions. Je kan het met de wagen bezoeken want er is parking voorzien (ook voor bussen en campers)
05-09-2024
Ansbach
Na de nodige verzorging van ons rijdend huisje vertrekken we richting Ansbach en ligt aan de historische Burgenstraße. Hier zijn we nog niet geweest.
Even zoeken naar de camperplaats “Am Stadion” op een afzonderlijk deel van de parking aan het zwembad Aquella. (8€) Er is ruimte voor ruim 27 campers met stroomaansluiting en een modern aan- en afvoerstation. Het stadscentrum is op ongeveer 10 min wandelen.
Maar wij gaan met de fiets. Toegekomen op de Martin-Luther-Platz laten we de fietsen daar achter en beginnen aan onze wandeling door het centrum.
De stad werd oorspronkelijk in de 8e eeuw gesticht als een benedictijnenklooster en groeide later uit tot de residentie van de markgraven. In de barokke periode bloeide Ansbach open en werden indrukwekkende gebouwen gebouwd. Het heeft veel van zijn historische uitstraling behouden aangezien het nauwelijks werd beschadigd tijdens de wereldoorlogen.
Als we de oude stad inloopt, kun je zowel de middeleeuwen als de barok voelen. Het eerste dat we zien op het plein is de St. Johannis, een historische Lutherse kerk. Ze dateert uit de 12e eeuw en staat bekend om zijn gotische architectuur, waaronder zijn kenmerkende torens van ongelijke hoogte. De kerk heeft een rijke geschiedenis en diende als parochiekerk.
St. Gumbertus kerk, in rococostijl, met drie torens domineert het beeld van de stad en werd oorspronkelijk gebouwd rond 750 als een kloosterkerk door St. Gumbert, de patroonheilige van de stad. Ze heeft, door de eeuwen heen, verschillende transformaties ondergaan en is daardoor een combinatie van verschillende bouwstijlen. De eerste stenen kerk werd rond 1040 gebouwd, waarvan de romaanse crypte onder de Gumbertuskerk nog steeds bestaat. Onder de kapel bevinden zich de romaanse crypte (rond 1040) en de vorstelijke crypte van de markgraven van Ansbach uit de 17e en 18e eeuw.
Tussen Sint-Gumbertus en Sint-Johannis staat het bijna 500 jaar oude stadhuis en wordt vaak gebruikt voor culturele evenementen en tentoonstellingen. Hier bevindt zich ook het toeristenbureau.
Langsheen de gezellige fussgangerzone, met diverse winkels, komen we toe aan de Ansbacher Residenz, ontstaan uit een middeleeuws complex. De gotische zaal werd in de tweede helft van de 16e eeuw gebouwd en het middeleeuwse gebouw werd tussen 1705 en 1730 omgebouwd tot een modern woongebouw. Het gelijkvloers van de Residentie bestaat uit drie kamers die afzonderlijk werden gebruikt voor officiële ceremonies: het appartement van de markgraaf, het appartement van de markgravin en het gastenverblijf. De uitstekende staat van het interieur heeft een bijzondere reden. Door de troonsafstand van de laatste markgraaf in 1791 was het Residenzschloss niet langer de zetel van de vorst en was er nauwelijks nog reden om de staatsvertrekken te moderniseren.
De residentie is alleen te bezoeken met een gids. De Hofgarten, aan de overkant is vrij te betreden.
Als eerste komen we in de Leonhart-Fuchs-Garten. Een prachtige botanische tuin, aangelegd in 2001 als een barokke kasteeltuin met de nadruk op "kruiden". Alles heeft een naamplaatje, dus je kunt iets leren door ernaar te kijken. Het maakt deel uit van de Hofgarten.
Bij de Residentie Ansbach hoort een binnentuin met oranjerie.Het historische, monumentale tuinpaleis werd van 1726 tot 1731 gebouwd en is een van de weinige historische evenementenlocaties in Franken. De verschillende zalen zijn beschikbaar voor culturele evenementen. Op het terras in de Hoftuin en in het café in de Oranjerie kan je genieten van ijs, koffie en zelfgebakken taarten en gebak. De prachtige barokke tuin werd oorspronkelijk aangelegd in de 16e eeuw en werd uitgebreid in de 18e eeuw met een verscheidenheid aan zeldzame planten en oude bomen. Voor ons een ideale plek om even uit te rusten.
Ons bezoek aan de stad sluiten we af in het shoppingcenter “Brücken-Center”, langs het kleine Zümach-Gärtchen, een charmant baroktuintje, genoemd naar een voormalige burgemeester van Ansbach en via de voetgangersbrug over de B14.
Genoeg gezien en bezocht zoeken we de fietsen terug op en keren terug naar onze staanplaats.
Na een rustige nacht is het weer tijd om verder te trekken.
06-09-2024
Neustadt an der Aisch
Een charmant stadje, gelegen in het Aischtal, dat bekend staat om zijn pittoreske straten, historische bezienswaardigheden.
We placeren ons op de Festplatz met een officiële camperplaats achteraan, aan de Riedfelder Ortsstraße. (5€ + sani en stroom)
Het stadje, dat we eigenlijk nog niet kennen, gaan we nu bezoeken. In de middeleeuwse oude stad zijn door de eeuwen heen tal van historische gebouwen gebouwd. Herenhuizen, een goed bewaard gebleven stadsmuur en de oude en nieuwe kastelen van de Hohenzollerns. Al deze gebouwen en monumenten hebben hun eigen verhalen over de stad en haar inwoners.
Natuurlijk ontbreekt het geheime heraldische dier van de Neustadt niet maar daar over meer later.
Vanop het voetgangersbruggetje over de Aisch, gelegen achteraan aan de parking, heb je al een pittoresk zicht op het stadje.
Een oude locomotief van de Deutsche Bundesbahn verwelkomt ons in het stadje.
Als eerste komen we toe aan het “Museen im Alten Schloss" dat gevestigd is in de voormalige residentie van de markgraven.Het bestaat uit drie verschillende soorten musea.
Het "Aischgründer Karpfenmuseum" dat informatie geeft over meer dan 1250 culturen van de karperteelt in het gebied.
Het "Markgrafenmuseum" over de invloed van de Hohenzollern-familie op de ontwikkeling van de stad en de taken van de Feldgeschworenen (het zevenkoppige of veldjurysysteem) die verantwoordelijk zijn voor het vaststellen en beschermen van de landgrensmarkeringen in de middeleeuwen en tot op de dag van vandaag. Ze bekleden één van de oudste erefuncties in Beieren. Ze houden toezicht op de naleving van grenzen, stellen grenzen en oriëntatiepunten vast en werken nauw samen met de landmeetkundige bureaus.
Meer dan zes eeuwen lang hebben de Frankische Hohenzollerns het leven in de stad gevormd. Ze breidden de voormalige marktstad Riedfeld uit tot een nieuwe stad – vandaar de naam "Neustadt".
Het 3de museum "Kinderspielwelten" is een tentoonstelling met verschillende soorten speelgoed, waarmee kinderen in de laatste twee eeuwen speelden.
Het Neues Schloss, in renaissancestijl, werd aanvankelijk gebouwd tussen 1575 en 1626.
In tegenstelling tot het versterkte Altes Schloss, was het Neues Schloss puur ontworpen als residentie. Het werd gebouwd op een fundering van 643 eikenhouten palen om het te beschermen tegen de vochtige omstandigheden van de Aischgrund. De grote gevel kijkt uit op de stad en is gedeeltelijk geïntegreerd in de stadsmuur.
Een unieke wenteltrap in de toren werd ontworpen zodat de markgravin op haar paard naar haar vertrekken kon rijden - een zeldzaam architectonisch kenmerk in die tijd!
De bouw van het nieuwe markgravenpaleis begon in 1575 en werd in 1626 voltooid. In 1887 werd het kasteel verkocht aan de stad Neustadt en vervolgens gebruikt als kleuterschool, ijkkantoor en brandblusstation.
Helaas verwoestte een brand in 1906 een groot deel van het kasteel, waarbij alleen de achthoekige trappentoren intact bleef. Het gebouw werd later herbouwd en herbergt nu een school.
De Marktplatz, het levendige hart van de stad, met een prachtige fontein de “Neptunbrunnen”, wordt omringd door historische gebouwen, waaronder het indrukwekkende Rathaus (stadhuis), met de beroemde houten Geißbock die dagelijks om 12.00 uur al mekkerend verschijnt en aansluit bij de legendarische Geißbocksage van de stad :
De boklegende is een fascinerende legende uit Neustadt an der Aisch die uitleg geeft over het geheime heraldische dier van de stad, de bok. In 1461 werd de stad belegerd door hertog Lodewijk de Rijke. De voorraden van de Neustädter raakten op en de situatie leek hopeloos. Maar een kleermaker had een briljant idee: hij liet zich in de huid van de laatste bok naaien en sprong rond op de stadsmuur om de belegeraars voor de gek te houden door te geloven dat de stad nog steeds genoeg voedsel had.
De list was zo overtuigend dat de belegeraars zich ontmoedigd terugtrokken. Hoewel de stad uiteindelijk viel, wordt de ‘held in de geitenhuid’ gevierd als redder.
Na een verfrissend ijsje en een wandeling langsheen de prachtige vakwerkgevels en de middeleeuwse stadsmuur komen we aan de Neurenberger Tor (Oberes Tor). Ze dateert uit de 14e of 15e eeuw en maakte deel uit van de middeleeuwse vestingwerken van de stad.
Het is de enige overgebleven stadspoort, van de oorspronkelijke vier stadspoorten, die als cruciaal toegangspunt diende en voor de controle wie de stad in en uit ging in turbulente tijden.
Is niet alleen een architectonisch hoogtepunt, maar sluit ook aan bij de lokale legende van de Geißbocksage. In de loop der jaren is ze aangepast om tegemoet te komen aan moderne behoeften, zoals het heropenen van de doorgang onder de toren voor toegenomen verkeer. De kelders onder de poort zijn al eeuwenlang niet alleen een opslagplaats maar waren vaak ook een toevluchtsoord.
Vanaf hier keren we terug naar de marktplaats en nog een laatste blik binnen de poorten van het Neues Schloss nu dat de schooluren voorbij zijn.
Via kleine Gassen en Graben komen we aan een graslabyrinth en een prachtige evenementenlocatie: de NeuStadtHalle. Het prachtige gebouw combineert traditie met moderniteit en biedt onderdak aan een breed scala aan evenementen.
Een bezoek aan de Bleichanlage, een serene groene ruimte met vijver, houden we voor een volgend bezoek. Het is perfect voor een ontspannen wandelingen of om van de natuur te genieten. Het gebied organiseert ook verschillende evenementen, zoals de Kunst um die Bleich, een ambachtelijke markt met lokale ambachtslieden en hun creaties. Daarnaast brengen regelmatig Promenade concerten livemuziek naar het park.
Nog een laatste groet aan het locomotiefje en dan rest er ons nog alleen het bruggetje te bewandelen om terug op de parking te komen.
Alhoewel het een mix parking is blijft het in de nacht toch heel rustig.
07-09-2024
Iphoven
Het pittoresk stadje, dat bekendstaat om zijn wijncultuur en goed bewaarde middeleeuwse architectuur zijn we tijdens voorbije reizen, al verscheidene keren, voorbij gereden. Tijd om het nu eens een bezoek te brengen.
De stad wordt omringd door wijngaarden en biedt een verscheidenheid aan wijnproeverijen, waardoor het een paradijs is voor wijnliefhebbers. Met zijn schilderachtige wandelpaden is Iphofen ook een geweldige bestemming voor wandelaars.
De mooie gratis camperplaats, met uitzicht op de historische stadsmuur, is gelegen aan de Einersheimerstrasse (Sani + stroom)
Het is zaterdag, dus eerst opzoek naar de bakker. Onze zoektocht begint langsheen het padje van de stadsmuur.
De Eulen Turm (Uilentoren), één van de meest opvallende torens in de middeleeuwse stadsmuur is de eerste toren die we tegenkomen. Deze diende als uitkijktoren en bood een panoramisch uitzicht over de stad en het omliggende platteland. De toren heeft ook een grimmige geschiedenis, aangezien de kerker werd gebruikt om zware overtreders gevangen te zetten. Het is de hoogste en meest prominente toren in de vestingwerken van Iphofen.
De ingang van het stadje bevindt zich langsheen de Einersheimer Tor, één van de historische stadspoorten. Het dateert uit de middeleeuwen en maakte deel uit van de vestingwerken van de stad.
Ze speelde een belangrijke rol in de verdediging van Iphofen. Met zijn puntige boog en met elementen zoals een Wehrerker (een kleine naar voren uitstekende voorbouw aan de muren dat gebruikt werd om kokende pek of water over aanvallers te gieten) behoudt het zijn middeleeuwse charme. Aan de binnenkant van de poort markeert een stenen kruis de plek waar een burger van Iphofen in 1632 tragisch gedood werd door Zweedse troepen.
De bakker hebben we hier al heel vlug gevonden en we nemen ook onze voorzorgen voor morgen door de sluitingsdag op zondag.
Ondanks de vele wijnhuizen ondervinden we dat Iphofen veel meer te bieden heeft dan "Wijn & Genot".
Een wandeling doorheen de historische binnenstad, met zijn kronkelende straatjes, trotse herenhuizen uit voorbije eeuwen en prachtige kerken is al een bezienswaardigheid op zich.
Het Knaufmuseum, met een buitengewone collectie reliëfs van oude beschavingen, is gehuisvest in een prachtig barok gebouw. In de jaren 1960 begon de gipsfabrikant en beschermheer van de kunsten, Dr. Alfons N. Knauf, met de verbouwing van een prachtig barokgebouw uit 1688 tot een privémuseum. Hij, die zijn hele leven gefascineerd was door het onderzoek naar gips, bezocht samen met zijn broer jarenlang de belangrijkste musea ter wereld en verzamelde belangrijke gipsen afgietsels in reliëfvorm. Tegenwoordig presenteert het Knauf Museum meer dan 200 replica's van de meest indrukwekkende museumstukken van over de hele wereld waarvan uitzonderlijke objecten teruggaan tot 3500 voor Christus.
Aangekomen op het marktplein staat de Marienbrunnen (fontein) met het beeld van de Maagd Maria in het midden, wat bescherming en gratie symboliseert. Historisch gezien was de fontein een gemeenschappelijke ontmoetingsplek waar de lokale bevolking water haalde, hun dieren liet drinken en het nieuws uitwisselde.
Daarachter verschijnt voor ons het mooie Rathaus (stadhuis), een prachtig voorbeeld van barokke architectuur. Het dient zowel als historisch monument en als administratief centrum van de stad. De elegante façade met indrukwekkende dubbele trap,het prachtige portaal met het wapen van de prins-bisschop, de daktorentjes en de artistieke waterspuwers zijn het symbool van het culturele erfgoed van de stad. Het heeft een rijke geschiedenis, die teruggaat tot het begin van de 18e eeuw toen het werd gebouwd ter vervanging van een ouder, verslechterend stadhuis.
Achter het stadhuis torent de toren van de parochiekerk van St. Veit, een mengeling van laatgotiek, renaissance en vroegbarok in overeenstemming met zijn lange bouwperiode. Op de plaats van de huidige kerk was er al een kapel gewijd aan St. Vitus. De burgers van Iphofen bouwden aan deze kerk 200 jaar lang (van 1414 – 1612).
De hoge en massieve toren naast de kerk is de Middagsturm en diende als bewaarplaats voor diegenen die betrokken waren bij criminele activiteiten of in conflict was gekomen met de rechter. De poortpassage vertoont nog steeds de sporen van een voormalige valhek en de apparaten.
Tevens aan het kerkplein bevindt zich de gotische Sint-Michielskapel, het oudste nog bestaande heilige gebouw in Iphofen. Het diende als grafkapel zolang de begraafplaats hier lag. Aan de oostelijke muur zijn restanten van schilderijen uit de tijd van de bouw rond 1380 bewaard gebleven. In de kelder van de kapel bevindt zich het enige bewaard gebleven ossuarium (knekelhuis) in Neder-Franken. De botten die daar opgestapeld liggen, dateren uit de late middeleeuwen.
Ossuaria werden gebruikt voor de beenderen die werden gevonden bij het delven of ruimen van graven toen een graf opnieuw werd bezet. Voor het middeleeuwse kerkhof, met zijn beperkte ruimte, was de bouw ervan onvermijdelijk. Het kleine raampje in de deur geeft, volgens de traditie, zicht op de gestapelde botten.
Een verdere wandeling doorheen het stadje brengt ons bij het Zehntkeller Hotel. Op de plaats van het huidige Hotel stond ooit het Mönchshof van het Augustijnenklooster van Birklingen, dat al in 1486 werd genoemd. Na de verwoesting van het klooster in de Boerenoorlog zocht het daklozen klooster hier zijn toevlucht. De tiendewijn voor de prins-bisschop werd opgeslagen in de ruime kelders. Dit is waar de naam "Zehntkeller” vandaan komt.
Tijd voor het middageten. Na de middag gaan we de stadsmuur ontdekken.
Een wandeling langs de stadsmuur biedt niet alleen een kijkje in de geschiedenis, maar ook een prachtig uitzicht op de omliggende wijngaarden.
Iphoven heeft nog een volledig bewaard gebleven stadsmuur met torens en poorten en omringt het historische centrum van de stad. De muur heeft de stad eeuwenlang beschermd en draagt bij aan de charmante sfeer van Iphofen.
We starten onze rondweg aan de Uilentoren en volgen deze keer de linkerkant van de vestingmuur. Na 180m komen we aan de “Pesttor” (Pest- of dodenpoort) die sinds 1596 dicht gemetseld werd. Zijn naam herinnert aan de tijd toen de “Zwarte Dood” woedde in de stad. Via deze poort werden de doden elke nacht op een kar naar de begraafplaats buiten de stad gebracht en daar in grote kuilen begraven.
De massieve vierkante toren diende in de 19e eeuw tijdelijk als een armen huis.
We blijven het pad volgen en zien in de verte de schouwpijpen van de Knauffabriek.
Aan de indrukwekkende Mainbernheimer Tor, gebouwd in 1533 en vroeger ook de Spitaltor of buitenste poort genoemd, bevindt zich ook het huisje van de poortwachter. Tegenwoordig presenteert de poort zich als een vierkant gebouw met een vakwerkconstructie aan de stadszijde.
Een brug uit de 17e of 18e eeuw leidt over de stadsgracht naar het Vorwerk, een eenvoudige doorgang met kantelen. De Mainbernheimer Poort is een bewijs van het strategische belang ervan in de middeleeuwen. Eeuwenlang waren er herhaaldelijk geschillen met de naburige Mainbernheimers over de weg die hier samenkomt.
De volgende twee torens die we op onze weg tegenkomen zijn de Henkersturm (de Beulstoren) die ooit diende als woning van de beul. De inwoners vermeden zorgvuldig elk contact met hem. Hij had zijn speciale plaats in de herberg en in de kerk en werd uitgesloten van ere-ambten en in veel gevallen werd hem zelfs een kerkelijke begrafenis ontzegd. Als gevolg van deze uitsluiting werden de families van de beulen gedwongen onderling te trouwen. In de meeste gevallen werd het vak geërfd van vader op zoon of schoonzoon.
De andere toren is de logge Bürgerturm dan weer diende als gevangenis voor delinquente burgers. De leeuwenmonden en de schietgaten laten zien dat de hoektoren van bijzonder belang was voor de verdediging van de stad.
Het herkenningspunt van de stad is de “Rödelseer Tor”, de oudste van de drie bewaard gebleven stadspoorten en wordt beschouwd als een parel onder de beroemde gebouwen van Iphofen. De bouw gaat terug tot 1455 – 1466. Met zijn oorspronkelijke holle bakstenen toren, het nette vakwerk en het poortgebouw is het een motief voor talloze schilders en fotografen.
Het is een prachtige middeleeuwse poort en één van de meest iconische bezienswaardigheden van Iphofen door zijn unieke architectuur en historische betekenis.
En zo komen we terug aan de Einersheimer Tor en aan de parking. Die staat intussen al helemaal vol.
In de vroege avond krijgen we nog een gratis concertje van de plaatselijke brandweer aan de kazerne recht tegenover de parking. De brandweerlieden vieren waarschijnlijk een verjaardag of afscheid van één van de leden met een drankje en een muzikaal evenement.
Deze leerrijke maar vermoeiende dag is teneinde gekomen, veel gewandeld maar ook veel gezien. De moeite om een stop te overwegen.
En we gaan verder ! Naar Kitzingen, een plaats die we ook reeds kennen van vorige reizen.
Het ligt aan de rivier de Main en maakt deel uit van de regio Franken, die beroemd is om zijn wijnproductie en wordt beschouwd als het wijnhandelscentrum van Franken!
Officiële motorhomeparking aan de Bleichwasen met zicht op de Main. (11€ + sani & stroom)
In de nabijheid van de Gartenschaugelände Kitzingen: Een prachtig parkgebied, perfect voor een ontspannende wandeling of een picknick.
“Gartenstadt am Fluss” dat was het motto van de Kleine Tuinshow in Kitzingen in 2011. Het park, dat voor dit doel langs de oevers van de Main is aangelegd, is uitgegroeid tot het blijvende groene hart van de stad, waar de tuinbouwtraditie leeft.
Via een aangelegd wandelpad met spel en sport mogelijkheden loop je, via de Alte Mainbrücke, het mooie stadje in.
De Alte Mainbrücke is een historische stenen brug over de rivier de Main. Ze werd oorspronkelijk gebouwd in de middeleeuwen. Door de eeuwen heen onderging ze verschillende renovaties, waaronder een transformatie van een houten constructie naar een stenen brug. Ze is niet alleen een functionele oversteekplaats, maar ook een stuk geschiedenis. Het bevat elementen zoals een standbeeld van Sint-Jan van Nepomuk en een ijzeren kruis.
Tegenwoordig is de Alte Mainbrücke een voetgangersgebied met een schilderachtig uitzicht op de mooie aangelegde promenade langsheen de rivier en de historische skyline van de stad met 4 torens.
Vooraan aan de linkerkant torent de katholieke St. John’s kerk, gebouwd tussen 1402 en 1463, voorzien van een rijkelijk versierd noord- en westportaal. Het timpaanreliëf, het driehoekige gevelveld tussen de kroonlijst en de schuin oplopende daklijsten, verbeeldt het "Laatste Oordeel".
Aan de rechterkant pronkt de Evangelische Stadskerk, ingewijd in 1699. Het bijbehorende Ursulinenklooster werd in 1803 opgeheven en de kerk deed dienst als hooiopslag en militair hospitaal. Na de tweede, protestantse inwijding in 1817 werd het schip zwaar beschadigd bij een luchtaanval in 1945. In 1950 werd de kerk herbouwd en kreeg ze haar derde inwijding.De kerk is niet alleen een gebedshuis, maar er worden ook diverse culturele en muzikale evenementen georganiseerd, zoals concerten en gemeenschapsbijeenkomsten.
Het toeristenbureau, voor een plannetje van de stad, bevindt zich direct links op het einde van de brug.
De Marktstrasse leidt ons naar het Rathaus, in renaissancestijl gebouwd in 1563.
De 39 meter hoge toren naast het stadhuis is de Marktturm. Het deed vroeger dienst als uitkijktoren en gevangenis en maakte deel uit van de stadsmuur. Tegenwoordig bevindt zich hier het centrale archief van het Duitse carnaval.
Tussen de prachtige herenhuizen op het marktplein valt de onlangs gerenoveerde vakwerkgevel van het "Poganietz House" op. Het prachtige siervakwerk met de gebogen Andreaskruisen, het houtsnijwerk is een meesterwerk van Frankische vakwerkkunst. Het werd in 1556gebouwd en is een van de oudste herenhuizen in Kitzingen. Sinds de bouw bestaat het gebouw uit twee onafhankelijke huizen. Hier huisvest het Conditorei Museum.
Al zoekend naar de vierde toren, die we in de skyline zagen, komen we aan de Deusterturm. De oorsprong van een kasteel gaat terug tot de 16e eeuw en diende aanvankelijk als officiële residentie van de Markgraven. De toren behoorde toe aan het kasteel en deed ooit dienst als trappenhuis en uitkijktoren. Terwijl het kasteel zwaar beschadigd raakte bij de luchtaanval op Kitzingen, bleef de toren behouden. Na verschillende eigenaars kwam het in het bezit van de familie Deuster, naar wie uiteindelijk het pand vernoemd werd. Het kasteel zelf werd vervangen door een schoolcentrum. Het ongeveer 600 jaar oude keldergewelf is bewaard gebleven.
In de brochure lezen we iets van een scheve toren. Dus die moeten we ook even vastleggen op foto. Het is eventjes zoeken, zelfs met het plannetje erbij maar uiteindelijk vinden we hem op de hoek van de Falterstrasse. De Falterturm, ook wel de "scheve toren van Kitzingen" genoemd, werd van 1469 tot 1496 als uitkijktoren in de buitenste stadsmuur van Kitzingen gebouwd. Met een hoogte van 52 meter is de scheve torenspits het herkenningspunt van de stad.
Een aantal legendes vermelden het scheve dak. Door watertekorten tijdens de bouw zou de mortel zijn vermengd met wijn. Bij het bouwen van het blad zouden de timmerlieden te diep in het glas hebben gekeken en daarom is de kap scheef gebouwd.
Een andere legende zegt dat de rechte toren boog voor de bruid, een maagd uit Sulzfeld, op de bruiloft van de zoon van een raadsheer. Hij feliciteerde haar met haar knappe bruidegom en zei: "Als er nog een maagd naar Kitzingen komt, dan zal ik weer rechtop gaan staan." Sindsdien is er geen maagd meer naar Kitzingen gekomen...
We stappen een 300 m verder naar de Luitpoldbau, (het vroegere Prinz-Luitpold-Bad). In 1913 werd de eerste steen gelegd voor het toekomstige openbare badhuis, dat ook voor zout- en geneeskrachtige baden gebruikt zou worden na de ontdekking van een pekelbron. Direct na de Eerste Wereldoorlog kreeg het Prinz-Luitpold-Bad voorzieningen voor bubbelbaden en zuurstofbaden maar in de winter moest het steeds weer de deuren sluiten vanwege het gebrek aan kolen. Uiteindelijk werd het badhuis in de jaren zeventig definitief gesloten. In 1977 werd begonnen met de verbouwing van het historische gebouw. Het voormalige openbare badhuis is door de Beierse Rijksdienst voor Monumentenzorg als monument erkent en huisvest nu het volwassenonderwijs.
Vanaf hier zoeken we onze weg terug naar de Main en komen voorbij de Oude Synagoge. Deze werd gebouwd in 1882 en herdenkt de eens zo belangrijke Joodse gemeenschap van de stad. Het kostbare interieur en de torenkoepels werden in 1938 het slachtoffer tijdens de Kristallnacht. Na de verbouwing wordt de synagoge nu vooral gebruikt voor culturele doeleinden. Door de Open Monumentendag is de synagoge vandaag uitzonderlijk te bezichtigen en gaan we er even een kijkje binnen nemen.
Tot slot maken we nog een wandeling langsheen de Mainpromenade, die tijdens ons vorig bezoek nog in aanmaak was, en genieten van een ijsje op een bankje met zicht op de oude brug.
09-09-2024
Marktbreit
Nog een stadje dat we al dikwijls voorbij reden is Markbreit, een kleine maar prachtige stad gelegen aan de Main en in het dal van de Breitbach staat bekend om zijn historische charme, met schilderachtige vakwerkhuizen en middeleeuwse architectuur.
Daarnaast heeft Marktbreit een bijzondere betekenis in de medische wereld want het is de geboorteplaats van Alois Alzheimer (1864), een neuropatholoog en psychiater. Hij is vooral beroemd door de ziekte die in 1906 voor het eerst door hem beschreven werd en naar hem genoemd is, de ziekte van Alzheimer. Aan de Ochsenfurter Straße is het Alois Alzheimer Memorial and Conference Center gevestigd. Zoals op de gedenkplaat staat vermeld, werd Alois Alzheimer op 14 juni 1864 in dit huis geboren.
We installeren ons op de mooie aangelegde camperplaats "An den Mainwiesen" aan de Marktstefter Straße. (€ 12,00 + sani + stroom) De plaats is gelegen met zicht op de rivier de Main voorzien van een kleine baai met gazon en waar kinderen zich kunnen uitleven in een ruime speeltuin. Bij mooi weer is het, volgens ons, één van de mooiste aangelegde camperplaatsen.
De vorige dagen stralende zon en heel warm en vandaag grijs en miezerig.
De stad binnen de 16 eeuwse ommuring en de Bachgasse, buiten de muren, zijn beschermd en in zijn geheel een archeologisch monument.
We laten het niet aan ons hart komen en vertrekken op ontdekkingstocht naar het stadje via een aangelegd pad langs de rivier. Een trap aan de brug leidt ons naar boven en nog een 400 m verder staan we voor de historische stadspoort, die deel uitmaakt van de oude stadsmuur. Een prachtig voorbeeld van middeleeuwse architectuur. Ze diende vroeger als toegang tot Marktbreit en als verdedigingsstructuur.
Vroeger waren er vier poorten, waarvan de Hoofdpoort nog steeds bewaard is gebleven. Het werd in 1945 tijdens de oorlog verwoest en in 1946/47 herbouwd.
Naast de stadspoort staat een prachtig voorbeeld van renaissance-architectuur en al één van de opvallendste bezienswaardigheden van de stad, het Stadhuis.
De kern van de stad ontwikkelde zich links en rechts van de Breitbach.
We vervolgen onze route via de Bachstrasse. Het mooiste en meest gefotografeerde plaatsje is het hoekje in de Bachstraat waar het Malerwinkelhaus uit de 17de eeuw staat. Het wordt vermeld als het schilderachtig icoon van de stad.
De geschiedenis van de "Hauses am Maintor auf der Bachmauer" (Huizen bij de Hoofdpoort aan de Bachmuur), die vroeger uit drie huizen bestond, gaat terug tot de economische bloeiperiode van de marktstad aan het begin van de 18e eeuw. Het pand kreeg zijn huidige vorm na een renovatie in 1774.
Sinds de uitgebreide restauratie in 1991 fungeert de Malerwinkel als museum, dat de geschiedenis en cultuur van Marktbreit belicht.
Na de nodige (en te veel) foto’s genomen te hebben, van het pittoresk hoekje en de Breitbach die onder de hoofdpoort doorvloeit, blijven we het riviertje in de Bachgasse volgen tot het eerste bruggetje en de Weißer Turm, één van de vele torens die de stad ooit beschermden als onderdeel van de verdedigingsstructuur. De stadsmuur dateert uit de 16de eeuw en is gedeeltelijk bebouwd met woongebouwen. Er zijn nog steeds veel ronde verdedigingstorens bewaard gebleven, waarvan sommige tot het midden van de 20e eeuw werden gebruikt of bewoond.
Via de Schustergasse komen we in de Marktstrasse met zicht op het Rathuis en de Stadspoort binnen de muren.
Het Stadhuis, uit 1579 heeft een indrukwekkende oostgevel, een gotische wenteltrap en een historische trouwzaal. Bovenop de puntgevel staat een beeld van Sint-Joris dat als juridisch symbool diende om de passerende schippers op de Main duidelijk te maken dat er in Marktbreit tol betaald moest worden. Als pronkzijde fungeert de oostelijke gevel aan de smalle Marktstraße die nu samen met de Hoofdpoort een architectonisch ensemble vormt.
De geschiedenis van het stadhuis is nauw verbonden met die van de stad Marktbreit. In de Hoge en Late Middeleeuwen werd de nederzetting “Niedernbreit” een belangrijke handelspost. De kern van de huidige stad lag aan de zuidkant van de zijrivier de Breitbach, op een veilige plaats die geen jaarlijkse overstromingen ondervond van de Main. Rond 1550 werd het opkomende dorp Niedernbreit ommuurd en kregen de inwoners in 1557 marktrechten, zodat de plaats voortaan Marktbreit heette.
De geschiedenis van het Hotel “Löwen”, een voormalige herberg, gaat terug tot de 15de eeuw. Het vakwerk dateert uit de 18e eeuw.
Koning Lodewijk I van Beieren was één van de gasten van wat nu de op één na oudste herberg van Beieren is.
De Marktplatz is een historische plek met charmante vakwerkhuizen. De meeste gebouwen zijn gebouwd tijdens de wederopbouw na de Dertigjarige Oorlog, waardoor een groot deel dateert uit de 18de eeuw.
Op het kasteelplein pronkt het statische “Kasteel Seinsheim”, een voormalige adellijke residentie. De geschiedenis er van begint in 1580. Het werd oorspronkelijk gebouwd als residentie voor de vrouw van de baron, later huisvestigde er de rechtbank van Marktbreit en tijdens de nazitijd diende het als werkkamp.
Na de oorlog werd het complex gebruikt als schoolgebouw en stadsbibliotheek. Op het einde van de 20ste eeuw werd het volledig gerenoveerd. Tegenwoordig worden delen van de begane grond en de kelder verhuurd aan een restaurant en op de eerste verdieping is de stadsbibliotheek en het archief.
De Evangelische kerk is gewijd aan St. Nicolai, een laat gotisch gebouw uit de 14de eeuw met uitbreidingen in de 15de eeuw. Een bijzonderheid zijn de vijf Seinsheim-grafschriften. Op de plaats van de huidige kerk stond destijds al een voorgangerkerk. Het was gewijd aan Sint Nicolaas. In 1712 werd een stenen torengalerij toegevoegd, waarboven zich het achthoekige appartement van de torenwachter bevond.
Zoals op veel plaatsen in Duitsland moet je de Katholieke kerk ergens gaan zoeken. Dit zijn over het algemeen kleinere gebouwen. De St. Ludwig kerk, gelegen aan de rand vann de oude binnenstad, werd gebouwd tussen 1846 en 1849 en heeft een opvallende architectuur, met een westportaal versierd in een romaniserende stijl en een achtzijdige toren op het dak.
De stad biedt mogelijkheden voor ontspannende wandelingen langs de rivier en het ontdekken van de rijke geschiedenis en cultuur.
Aan de oever van de Main staat de Alter Kranen, een overblijfsel uit de oude haven en gebouwd volgens het principe van een tredkraan. Er bestond al een voorloper van de huidige Hoofdkraan, die in hout en vakwerkbouw was gebouwd maar volledig werd weggevaagd door een verwoestende overstroming. De huidige is gemaakt van steen en hout. Het cilindervormige kraanhuis heeft een diameter van ongeveer 9,25 meter en een hoogte van 6 meter. Binnenin zijn nog de originele dubbele tredwielen van eikenhout, die werden gebruikt om goederen te laden en lossen. De kraan speelde een belangrijke rol in de handel, waarbij producten zoals koffie en koloniale waren werden overgeslagen van schepen naar karren. Vandaag de dag is de Alter Kranen een industrieel erfgoed en een van de iconen van Marktbreit.
Segnitz
Door het volgende te lezen : … deze Segnitz lijdt, om zo te zeggen, onder de ‘concurrentie’ van zijn buurman, het stadje Marktbreit, gelegen aan de andere oever. Niet in handel en commerce, maar op het gebied van toerisme…Wie rondkijkt in Segnitz, met open ogen en door deze romantische plek wandelt, kan allerlei moois uit lang vervlogen tijd ontdekken.
Dus ! We gaan ook nog een kijkje nemen aan de overkant van de Main. Via de brug komen we in Segnitz, een klein charmant dorpje en tevens bekend om zijn wijnbouw.
Voor de wijnliefhebbers : Er zijn in totaal twee wijngaarden rond het dorp en de wijn wordt op de markt gebracht onder de namen Segnitzer Pfaffensteig en Segnitzer Zobelsberg.
Het heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de 12e eeuw en staat bekend om enkele historische bezienswaardigheden en prachtige natuur. Rond 1900 begon een toestroom van tuindersfamilie en maakten Segnitz bekend als eentuiniersgemeenschap, een reputatie die tot op de dag van vandaag voortduurt.
De oorspronkelijke oversteek over de Main was een veerpont tussen Segnitz en het tegenoverliggende Marktbreit. Met de bouw van de Mainbrug in 1893 werd de veerpont afgeschaft. Na verschillende scheepsongevallen, die herhaaldelijk de pier van de brug beschadigden werd de huidige brug gebouwd.
Het biedt ook een verblijfplaats voor campers aan en de mogelijkheden voor ontspanning, zoals wandelingen langs de Main of in de omliggende wijngaarden.
Een bankje aan de rand van de Main gunt ons even rust na onze lange wandeling doorheen Marktbreit.
De verdedigingstoren aan de rand van deze rivier wordt, samen met het aangrenzende voormalige “Brussels Educational and Commercial Institute,” beschouwd als het herkenningspunt van Segnitz. Het is niet bekend wanneer de toren gebouwd werd. Het is wel geweten, dat ze, in ten minste twee fasen is gebouwd. Het kreeg zijn huidige vorm in 1597 met een achthoekige structuur op de bovenverdieping en een dak van Italiaanse leisteen.
In de loop der jaren heeft het naast zijn verdedigende functie nog diverse andere functies gehad zoals een troepenkazerne, opslagruimte, appartement voor de nachtwaker, het armenhuis en een jeugdherberg. De twee bovenste verdiepingen worden nu gebruikt als vakantieappartement.
Het Brussels Instituut genoot in de 19e eeuw een zeer goede reputatie, omdat het voornamelijk Joodse studenten van over de hele wereld naar dit internaat bracht. Het werd gesticht door een Israëlitische leraar, Julius Brussels, als een handelsschool met internaat. Zijn opvolger breidde de school en het internaat aanzienlijk uit en ook christelijke studenten waren toen welkom. Tot 172 leerlingen uit bijna heel Europa en zelfs Amerika woonden rond 1870 in het Segnitz-internaat. De school en het internaat sloot zijn deuren 1881.
De plattegrond van de oude binnenstad duidt duidelijk de centrale ligging van het Rathaus aan. Gelegen aan de kruising van vier straten. Oorspronkelijk was er op de plaats van het huidige stadhuis een plein waar de dorpsrechtbank bijeenkwam. Het werd gebouwd in 1587 en werd in de loop der eeuwen meerdere keren gerenoveerd. In zijn meer dan 430-jarige geschiedenis is het stadhuis van Segnitz altijd het dorpscentrum geweest voor alle burgers en dit niet alleen tijdens raadsvergaderingen en rechtszaken. Er was een keuken, een verwarmde hal en twee winkels, die te bereiken waren via kleine poortjes. Een andere kamer diende als een " Narrenhäusle" (Gekkenhuis). Onder het stadhuis bevindt zich de kerkkelder, waarin ooit de oogst van de kerkwijngaarden werden opgeslagen.
Het ooit nieuwe stadhuis, dat inmiddels al lang oud is geworden, is na een renovatie in 1924 een prachtig vakwerkgebouw. Met zijn indrukwekkende gevels staat het op een waardige manier naast soortgelijke gebouwen.
Het Segeum Museum in Segnitz is een archeologisch museum dat een fascinerend inzicht biedt in de begrafeniscultuur van de prehistorie tot de vroege middeleeuwen en toont vondsten uit verschillende tijdperken. De tentoonstellingen omvatten grafgiften, keramiek en reconstructies van grafheuvels alsmede de lokale geschiedenis en een buitengewoon rijk gemeentearchief met veel middeleeuwse documenten.
Verder in het dorpje staat de Evangelisch-Lutherse Segnitz kerk, oorspronkelijk ontstaan uit een kapel en gewijd aan St. Martin, een historisch gebouw dat dateert uit de 13e eeuw. Het heeft een rijke geschiedenis en architectuur, waaronder een toren met een spitshelm. Het oudste deel van de kerk is de toren, waarvan de oorsprong kan worden gedateerd in de laat-romaanse periode rond 1250.
Kennelijk moesten de mensen in Segnitz in tijden van onrust ook voor bescherming tegen plunderingen zorgen. Het dorp werd destijds omgeven door een muur met een gracht en een dichte heg.
Een bijzonder kenmerk was ook de versterkte kerk (vestingwerken rond een kerkhof) die onder andere de verdedigingswapens herbergde. Een stevig verdedigingssysteem in de vorm van een muur, torens, kantelen en schietgaten bestond aanvankelijk alleen rond het kerkhof.
Door verbouwingen in 1970 werd het visuele effect sterk beperkt. Van dit complex zijn vandaag de dag nog de muren aan drie zijden, de gevangenistoren en enkele opvallende fundamenten van de voormalige gebouwen bewaard gebleven. Na de renovatie in 2005 is de omgeving van de versterkte kerk niet alleen een toeristische plek, maar wordt ook als park gebruikt voor culturele evenementen. Onder de bestrating rusten nu de doden die tot 1607 op het kerkhof werden begraven.
Door een groot aantal sterfgevallen in 1607 door de pest, was de begraafplaats rond de Sint-Martinuskerk niet meer voldoende. Er werd een nieuwe begraafplaats buiten het dorp voorzien. Eén van de beroemdste Frankische architectonische monumenten is het portaal, waarop de wapenschilden van de toenmalige dorpsheren, de markgraven evenals de kerkbeschermer St. Martin te zien zijn. De arcade achter het portaal bevat waardevolle grafschriften en fresco's uit de 16e en 17e eeuw.
Een klein dorpje maar wel veel te zien en te ontdekken.
Blij dat het toch nog droog gebleven is, maar wel veel frisser als de dagen ervoor, stappen we over de brug, trapje af, op weg naar onze staanplaats.
10-09-2024
Würzburg
Vandaag trekken we naar de grote stad, Würzburg. Ook al eens bezocht maar nu gaan we iets meer bezoeken dan de vorige keer.
Na ons geïnstalleerd te hebben op de camperplaats, een apart gedeelte van de mixparking Friedensbrücke (15,00 € + sani + stroom) aan de Dreikronenstraße vertrekken we via de Mainoever naar de stad.
Het staat bekend om zijn rijke geschiedenis, indrukwekkende architectuur en wijncultuur. De stad kende, net als veel andere Duitse steden, bijna totale vernietiging en verwoesting tijdens de tweede Wereldoorlog maar werd grotendeels terug heropgebouwd.
Via het mooie aangelegde pad naast de rivier komen we aan de “Alte Mainbrück”, een historische oude brug en één van de meest iconische bezienswaardigheden van de stad. De bouw begon in de 15e eeuw en de brug werd voltooid in 1703. Het is een prachtige stenen boogbrug die de Altstadt verbindt met de Festung Marienberg aan de overkant van de rivier.
Wat de brug extra bijzonder maakt, zijn de 12 barokke standbeelden van heiligen en historische figuren die in de 18e eeuw werden toegevoegd. Tegenwoordig is de Alte Mainbrücke een populaire plek voor zowel toeristen als inwoners. Het biedt een prachtig uitzicht op de stad en de omliggende wijngaarden. Achter ons torent de historische “Festung Marienberg” uit.
Veel mensen genieten hier van een glas lokale Frankenwijn, een traditie die bekend staat als "Brückenschoppen" maar voor het aperitief is het voor ons nog wat te vroeg, dus we stappen verder de stad in.
Würzburg is ook een universiteitsstad met een levendige en drukke sfeer. En die drukte kom je hier al tegen.
Aan de rechterkant bevindt zich het stadhuis, een groep van gebouwen met verschillende doeleinden uit verschillende tijden waaronder het oudste deel dateert uit de 13e eeuw. Het was oorspronkelijk de zetel van een bisschoppelijke ambtenaar. In de daarop volgende jaren werd het verder uitgebreid. De Grafeneckart, die bij het stadhuis hoort, is een romaanse toren. (Het ontleent zijn naam aan de bisschoppelijke vice-burggraaf Eckart de Foro). In 1316 werd het gebouw door de burgers van Würzburg gekocht en gebruikt als stadhuis. Het torenuurwerk werd later in 1456 geïnstalleerd. Net als veel andere historische gebouwen werd het stadhuis tijdens de Tweede Wereldoorlog verwoest. Begin jaren vijftig werd het herbouwd. De Grafeneckart bleef vrijwel onbeschadigd. Op de begane grond bevindt zich een ruimte die toegankelijk is voor publiek en waar de totale verwoesting van Würzburg op een model is afgebeeld.
Op het plein, voor het stadhuis, staat een barokke fontein (de Vierröhrenbrunnen) uit 1765 met vier waterstralen, die worden gesymboliseerd door dolfijnen die water spuwen. Boven de dolfijnen staan figuren die de vier kardinale deugden vertegenwoordigen: wijsheid (Prudentia), moed (Fortitudo), rechtvaardigheid (Justitia) en matigheid (Temperantia) en wordt bekroond door een obelisk met daarop de figuur van Frankonia, een personificatie van Franken, met het wapen van de regio.
Voor ons verschijnt de machtige Dom gewijd aan St. Kilian. Met zijn dubbele torenfaçade en een lengte van 105 meter is het een meesterwerk van Duitse architectuur en de vierde grootste romaanse kerk in Duitsland. De bouw begon rond 1040, de oostelijke torens werden in 1237 voltooid.
De kerk heeft door de eeuwen heen verschillende renovaties ondergaan, vooral na de zware schade tijdens de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog. In 1945 brandde de Dom volledig af. De inhuldiging na de wederopbouw vond plaats in 1967. De buitenkant werd in zijn oude vorm herbouwd. In 2006 kreeg de kerk, als onderdeel van de renovatiewerkzaamheden, een nieuwe verfbeurt die gebaseerd was op de oorspronkelijke kleurstelling.
De koepel van de Neumünsterkerk verrijst midden in het stadscentrum in de directe omgeving van de St. Kilian-kathedraal, een historische en religieuze plek met een rijke geschiedenis. De kerk werd gebouwd in de 11de eeuw, als een romaanse basiliek met twee dwarsbeuken, op de locatie waar de Franken-apostelen Kilian, Kolonat en Totnan in 689 de marteldood stierven. Als de "Apostelen van de Franken" worden zij hier en in de naburige kathedraal nog steeds op een bijzondere manier vereerd en zijn zij de patroonheiligen van het bisdom Würzburg. In de vroege 18e eeuw werd ze opnieuw ontworpen in barokstijl en voorzien van een hoog koepelgebouw en een prachtige barokke gevel. Een bijzonder onderdeel van de kerk is de Kiliansgruft, een crypte waar de relieken van de Frankenapostelen worden bewaard.
Verder komen we op de Marktplaats. Rechts op het plein, het Falkenhaus, ook wel bekend als het "Huis van Falken". Het is beroemd om zijn gevel in rococostijl, die wordt beschouwd als een van de mooiste in Zuid-Duitsland. Oorspronkelijk werd het gebouwd in de 14e eeuw als residentie voor de priester van de kathedraal maar werd later omgebouwd tot een pension en uiteindelijk versierd met zijn iconische gevel in 1751. Tijdens de 2de W.O. brandde het volledig af en stortten delen van de gevel in. Vanwege de prominente ligging kreeg het een wederopbouw in het begin van de jaren 1950 en werd het heropgebouwd aan de hand van bestaande oude foto's. De reconstructie van de gevel werd als voorbeeldig beschouwd maar binnenin werd het aangepast aan het hedendaagse gebruik. Het gebouw verkeert sinds 1952 in de huidige staat.
Tegenwoordig dient het Falkenhaus als toeristisch informatiecentrum en herbergt het de openbare bibliotheek van de stad. Even een plannetje halen van de stad en dan kunnen we verder.
Voor ons pronkt de mooie statige (rood-witte) Marienkapelle uit de 14de eeuw, een prachtige gotische kerk. Ondanks de indrukwekkende omvang wordt het officieel geclassificeerd als een kapel omdat het werd gebouwd door de burgers van Würzburg en geen parochiekerkrechten kreeg.
Aanvankelijk werd er in 1349, door de burgers, een houten kapel ter ere van de Maagd Maria gebouwd als boetedoening voor het vermoorden van de Joden in de stad tijdens de Pestjaren. Met geldelijke en materiële donaties van de burgers begon daarna, in 1377, de bouw van de huidige Marienkapelle.
De 70m hoge toren, die blijkbaar in de originele plannen niet was voorzien, werd gebouwd in 1441 als een grotendeels zelfstandig gebouw.
Tijdens een bombardement in 1945 werd de kapel zwaar beschadigd en brandde volledig uit en gingen talrijke kunstwerken verloren. De wederopbouw vond plaats in de jaren 1948 tot 1961. Daarbij werden de pilaren en het gewelf herbouwd, deels met gebruikmaking van bruikbare restanten. De architectuur van de rood-witte Marienkapelle is een vorm tussen basiliek en hallenkerk. Opvallende kenmerken zijn de Adam en Eva-beelden bij het zuidelijke portaal en de prachtige Madonna-figuur bij het westelijke portaal.
We wandelen nog even verder en komen, volgens ons plannetje, aan het Franciscanerklooster met zijn eenvoudige, vroeggotische Franciscanerkerk. Het klooster kreeg na de Wereldoorlog een wederopbouw maar bleef zijn oorspronkelijk karakter behouden. De sfeervolle en ingetogen kloostergang is toegankelijk voor het publiek. Zoals we regelmatig doen tijdens onze reizen wordt er hier ook een kaarsje aangestoken voor een behouden reis.
Het plan om de stad verder te verkennen is, met het toeristentreintje, een rondrit te maken. Een 40 min. durende rit met vertrek aan de residentie. De tour wordt aangeboden met een audiosysteem met de taalkeuze in het Duits, Engels, Frans, Italiaans, Spaans en zelfs Russisch. De rondrit viel wel mee maar het treintje reed langs de door ons gekende plaatsen en die we reeds te voet al hadden afgelegd. We hadden er meer van verwacht.
Na 40 minuten staan we terug aan de Residentie, één van de Unesco-werelderfgoedlocaties van Beieren.
Op 30 oktober 1981, kreeg de Prins-bisschoppelijke Residentie in Würzburg de felbegeerde titel “Werelderfgoed”. Het eerste werelderfgoed in Beieren en terecht. Vanaf het leggen van de eerste steen in 1720, meer dan 300 jaar geleden, tot aan de voltooiing halverwege de 18e eeuw, concurreerden belangrijke bouwers en kunstenaars om iets unieks te creëren in dit barokke wooncomplex.
De Residentie, het woonpaleis van de bisschoppen dat opgericht werd in het begin van de 18e eeuw in barokstijl, gaan we niet bezoeken maar wel de grote tuin die zich uitstrekt van het paleis tot de oude vestingwerken. Het paleis is beroemd om zijn prachtige fresco's en indrukwekkende trappenhuis. Delen van de residentie worden heden gebruikt door de universiteit en het Martin von Wagner Museum.
De binnentuin van de Residentie werd herhaaldelijk heringericht en herbouwd. De tuin kreeg zijn huidige uiterlijk in 1779 en werd ontworpen in een rijke Rococo-stijl, met barokke bastions, talrijke tuinbeelden en smeedijzeren hekken.
Omdat de bouwlocatie zich echter binnen de vestingmuren bevond, hetgeen passend was voor een stadsresidentie, en er geen plannen waren om de wallen te doorbreken, beperkten de stadsversterkingen de ruimtelijke omvang van de hoftuin tot een totale oppervlakte van ongeveer 9 hectare. Omdat het terrein tot aan de bastionmuren steil opliep, was een uitgekiende terras- entrappenplanningvereist. De karakteristieke kenmerken zijn de lanen, prieeltjes, heggen en leibomen. Een ontwerptruc voor een formele tuin was het promenadepad op de bastionmuren met balustrades als leuningen. Hierdoor ontstond er zicht op zowel de oostelijke tuin als op het omliggende cultuurlandschap.
Door de jaren heen en door de opvolgers van de Residentie werd de tuin herhaaldelijk verder aangelegd. Een beschrijving van wat hier allemaal te zien is gaat mijn verhaal te lang maken. Ik raad een bezoek aan op een zonnige dag zodat je alles in zijn glorie kan bekijken.
Na weer teveel foto’s gemaakt te hebben, van elk hoekje, verlaten we het complex.
Nu rest er ons alleen nog een hongerig gevoel te stillen. Een lekker frietje met de traditionele currywurst sluit ons bezoek aan de binnenstad van Würtzburg af.
Op de Alte Mainbrug is het nu de populaire plek om te Brückenschoppen en te genieten van een glas Frankische wijn.
Nog een laatste blik op de historische Marienberg Festung die boven de stad uittorent. Deze reis zijn we weer niet tot daarboven geraakt. Dus, wie weet, bij een volgend bezoek aan Würtzburg ?
Na een welverdiende nachtrust, betalen aan de kassa en langs de slagbomen rijden we buiten. Op weg naar …
11-09-2024
Karlstadt
We blijven voorlopig de Main volgen en komen toe in Karlstadt, een charmante stad met een rijke geschiedenis die teruggaat tot de middeleeuwen, wat te zien is aan de goed bewaarde historische gebouwen en de schilderachtige straatjes.
De camperplaats is sinds ons vorige bezoek, jaren geleden, verplaatst naar de overkant van de Main aan de Karlburger Strasse op het grondgebied Mühlbach. (10 € + sani + stroom) Aan de voet van de, op een rotspunt gelegen, ruïne van de Karlsburg. Deze kan je te voet bereiken… na een stevige klim.
Maar we trekken het stadje in. De enige klim vandaag is de brug, dan trapje naar beneden en langsheen de stadsmuur komen we aan de Maintor, één van de historische poorten van Karlstadt.
De stadsmuur van Karlstadt is een indrukwekkend overblijfsel uit de middeleeuwen. De muur werd oorspronkelijk gebouwd in de 13e eeuw om de stad te beschermen tegen invallen en om de strategische ligging aan de Main-rivier te versterken.
Via de Maingasse bereiken we het marktplein. Zoals bijna elke morgen, in een nieuwe stad, op zoek naar een bakker.
Hetgeen we nog herinneren van vroeger zijn de prachtige vakwerkhuizen en de verscheiden poorten in de oude stadskern.
De Marktplatz, het hart van de stad, is omringd door historische gebouwen, waaronder prachtige vakwerkhuizen en het historische Rathaus. Het is een indrukwekkend bouwwerk uit 1422 en heeft een rijke en interessante geschiedenis die teruggaat tot de middeleeuwen. Het is de blikvanger op het plein. Het huidige Stadhuis dateert uit de 16e eeuw en is gebouwd in een typische renaissance-stijl. Door de eeuwen heen heeft het verschillende renovaties en uitbreidingen ondergaan, waarbij elementen van verschillende stijlen zijn toegevoegd. Een opvallend kenmerk is de opvallende trapgevel die versierd is met ornamenten en beelden die de geschiedenis en cultuur van de stad uitbeelden.
De Haupstrasse is de belangrijkste straat in het centrum met winkels, cafe’s en restaurantjes. Het toeristenbureau bevindt zich in het gebouw van het Karlstadtmuseum. De plaatselijke bakker en het toeristenbureau krijgen deze voormiddag ons bezoek.
Met het stadsplan gaan we na de middag de stad verkennen.
Terug op het marktplein gaan we opzoek naar wat er onder de toren achter het stadhuis te zien is. Het is de prominente kerk St. Andreas, een rooms-katholieke parochiekerk, bekend om haar indrukwekkende architectuur. Ze werd in de 14de eeuw gebouwd op de fundamenten van een laat-romaanse basiliek en heeft in de loop der eeuwen verschillende renovaties ondergaan, waarbij verschillende stijlen werden gecombineerd.
Het oudste nog bestaande deel is de romaanse westtoren die in de 16de eeuw werd verbouwd met een spits. Onderaan is de toren aan drie zijden open. De kleurrijke glas-in-loodramen zijn tussen 1876 en 1885 bijgevoegd.
Een andere toren die zich bevindt op het einde van de Hauptstrasse, is de 31 m hoge Oberer Torturm, die ze volgens een plaatselijke legende ook Katzenturm noemen. Het is een onderdeel van de oude stadsmuur die als zuidelijke toegangspoort diende tot de stad. Tot het begin van de 20e eeuw was het de verblijfplaats van de stadstorenwachter.
De naam "Katzenturm" komt voort uit een legende. De laatste torenwachter zou een val uit de voorlaatste verdieping op een grote stapel takken ongeschonden hebben overleefd, net zoals een kat.
De huidige stadsbibliotheek bevindt zich in een middeleeuwse woontoren de “Hohe Kemenate”. De naam "Kemenate" verwijst naar een verwarmde kamer, wat destijds een luxe was.
Het werd gebouwd in de 13e eeuw en is één van de oudste gebouwen in de stad. Het was aanvankelijk de zetel van een militaire commandant die, indien nodig, het bevel over een deel van de stadsversterkingen op zich nam. In de loop der eeuwen werd het verbouwd door verschillende ambachtslieden, waaronder bakkers, slagers en smeden.
Tegenover de woontoren bevindt zich de Spitalkirche St. Jakobusuit de 15e eeuw. De kerk was oorspronkelijk verbonden aan een ziekenhuis en is heden een beschermd monument.
We keren terug naar de Marktplaats en wandelen naar de oostelijke zijde van de Altstadt. Op het einde van de Hauptstrasse komen we, via het linkse boomrijke pad, aan een gezellig paviljoentje tussen de stadsmuren met de Roter Turm, één van de zes overgebleven torens van de stadsmuur. Hier kunnen we even rust nemen.
Een opening in de stadsmuur leidt ons terug naar de Mainoever.
Vanop de brug heb je een mooi zicht op de overblijfselen van de voormalige Karlsburg. Deze voormalige burcht dateert uit de vroege middeleeuwen en werd in 1525 verwoest tijdens de Duitse Boerenoorlog. Ze speelde een belangrijke rol in de regio door zijn ligging op een strategische plek. Hoewel, veel van de oorspronkelijke structuur verloren is gegaan, bieden de overgebleven muren, torens en funderingen nog steeds een fascinerende kijk in het verleden .
De camperplaats staat intussen helemaal vol en ondanks de ligging aan de brug genieten we van een stille en rustige nacht.
Na de nodige voorzieningen zijn we klaar voor onze verdere trip langsheen de Main.
Vandaag gaan we nog eens een bezoek brengen aan de geboorteplaats van Sneeuwwitje. Lohr am Main, bekend om zijn pittoreske oude stad, historische locaties en connectie met het sprookje Sneeuwwitje. In 2025 is het de 300ste verjaardag van Sneeuwwitje. (1725 – 2025)
Via de oude Mainbrug van 1875 komen we op de camperplaats, gelegen op de Mainlande aan de oever van de rivier P3, een mix parking met een officieel gedeelte voor campers. (10 € + sani + stroom)
De stad heeft zijn oorsprong in de vroege middeleeuwen en heeft door de eeuwen heen verschillende conflicten en veranderingen doorgemaakt, maar heeft zijn historische uitstraling goed weten te behouden.
Via de Fischergasse en de Fischerbrunnen komen we voorbij de eerste stadstoren, de Bayersturm, vernoemd naar de torenwachters familie Bayer. Het is de hoofdtoren van de stadsversterkingen uit de 13e eeuw. Het 40 m hoge gebouw heeft zes verdiepingen en een torenwachters woning.
De stadsmuur is een overblijfsel van de middeleeuwse geschiedenis van de stad. Delen van de muur zijn nog steeds zichtbaar, met name in het Fischerviertel, een pittoresk gebied dat volledig onder monumentenzorg valt.
Een opmerkelijke plek om de stadsmuur te bekijken is bij Steinmühlplatz. Het gebied rond de muur, inclusief de Fischergasse en Muschelgasse, staan bekend om zijn charmante geplaveide straten en historische huizen.
Op de kerkplaats, ooit een versterkt kerkhof, staat de Katholieke parochiekerk, St. Michael, een zuilenbasiliek uit de 13e-15e eeuw met een 61m hoge kerktoren. Het werd gebouwd op verschillende eerdere gebouwen met een oorsprong die teruggaat tot de 7e of 8e eeuw, wat het één van de oudste bouwwerken in de omgeving maakt.
Het gebied rond de kerk heeft nog overblijfselen van het middeleeuwse verleden die nog steeds zichtbaar zijn.
Het oorspronkelijke kasteel van de Graven van Rieneck, met een hoge middeleeuwse woontoren werd tussen 1651–1664 omgebouwd tot het kapucijnenklooster met de kloosterkerk van Sint-Jozef.
De voormalige Marienkapelle met beenhuis op de kirchplatz, ook wel bekend als de Onze-Lieve-Vrouwekapel, werd oorspronkelijk in 1416 gebouwd als een kerkhofkapel en diende als begraafplaats voor de burgers van Lohr. Het gebouw werd later de locatie van de Latijnse school in 1544. Hoewel de kapel er niet meer staat, leeft de erfenis ervan voort via het zandstenen kruisbeeld dat de voormalige begraafplaats markeert.
We wandelen verder de hauptstrasse in. Op de gevel van Apotheek Marien kan men het bewijs lezen, dat volgens hun legende, Sneeuwwitje een echte Lohrerin was en dat het zelfs duidelijk is dat ze over de zeven Spessart bergen naar de zeven dwergen vluchtte.
In 1986 ontdekte de Lohr-apotheker en historicus dat er in het sprookje "Sneeuwwitje en de zeven dwergen" enkele parallellen zijn met Lohr en zijn stadsgeschiedenis. Na intensief onderzoek kwam hij vervolgens met de stelling dat als er een historisch model voor Sneeuwwitje was, zij een Lohrerin moet zijn geweest. De gebroeders Grimm woonden lange tijd in de buurt van Hanau (ongeveer 50 km verderop). De kans is dus groot dat de twee hadden gehoord van de gebeurtenissen in Lohr. In een wijk die grenst aan de voormalige heerschappij rond Lohr, werd vroeger mijnbouw bedreven. De arbeiders waren gebocheld van het harde werk in de smalle tunnel. Om bij deze mijnen te komen, moeten zeven bergen worden overgestoken.
Het statige oude stadhuis uit 1601, oorspronkelijk een open markthal was tot 1985 de zetel van het stadsbestuur. Na renovatie werd het een cultureel en educatief centrum en stadsbibliotheek. Het gebouw heeft grote bogen aan alle vier de zijden en versierd met hoofden in steenwerk. De open bogen waren een praktisch ontwerp waardoor ruiters de markthal konden betreden zonder af te stappen. Een opvallend kenmerk is de zeskantige dakkoepel met daarop een verguld beeld van Vrouw Justitia. De gemeenteraad verhuisde in 1985 naar het nieuwe stadhuis op Schlossplatz.
Via de Kellereigasse komen we op de Schlossplatz. Het plein wordt gedomineerd door het Lohrer Schloss (kasteel van Lohr), ooit het centrum van het hofleven van de graven van Rieneck en later de keurvorsten van Mainz. Het kasteel zou ook verbonden zijn met het sprookje Sneeuwwitje aangezien er wordt aangenomen, dat Maria Sophia von Erthal, de inspiratie was voor het sprookje.
Na de dood van haar biologische moeder trouwde haar vader met de mooie, maar zeer ijdele Claudia Elisabeth von Reichenstein. De nieuwe vrouw zou dominant zijn geweest en haar positie hebben uitgebuit ten voordele van haar kinderen uit haar eerste huwelijk. Hij gaf haar een prachtige spiegel als geschenk, die vandaag de dag nog steeds in het kasteel te bewonderen is. Het grote spiegelfabriek was eigendom de vader van Sneeuwwitje. Deze spiegel heeft een inscriptie waarmee hij tegen de toeschouwer spreekt : “Wer anders als Schneewittchen könnte das Mädchen gewesen sein?” (wie anders dan sneeuwwitje kan dat meisje zijn ?)
Het besef dat spreken ook mogelijk is door te schrijven is niet nieuw. Confucius noemde schrijven al een ‘uitdrukking van taal’.
Het Lohrer Schloss, gebouwd in 1340, met vier torens, een gracht en een goed bewaarde stadsmuur is een beschermd monument en staat ook bekend als het Kurmainzer Schloss.
Het gebouw is bereikbaar via een brug die gedeeltelijk bevestigd is aan de buitenkant van de nog steeds bestaande stadsmuur. Voor de kasteelmuur staat een stalen silhouet van Sneeuwwitje met de zeven dwergen.
Het Spessart Museum, gehuisvest in het kasteel, biedt de culturele en natuurlijke geschiedenis van de Spessart-regio.
Het huidige stadhuis, op het kasteelplein, werd gebouw op de fundamenten van de voormalige Zehnscheune, een schuur, waar landbouwproducten werden opgeslagen voor het ontvangen van de belasting in natura als onderdeel van het feodale systeem.
Een raar kunststuk bevindt zich voor het nieuwe stadhuis, genaamd "Mopper" en "Schnüdel" . Het zijn liefkozende bijnamen voor de inwoners van Lohr am Main. De termen hebben een speelse oorsprong die verband houdt met het lokale dialect en de tradities. ‘Mopper’ verwijst naar degenen die in Lohr zelf zijn geboren en ‘Schnüdel’ beschrijft de mensen die elders zijn geboren maar later naar Lohr zijn verhuisd.
De sculptuur beeldt op humoristische wijze de verbinding uit tussen de twee termen, die zijn afgeleid van de lokale bloedworst (Griebenblutwurst). De "Mopper" vertegenwoordigt de worst zelf, terwijl de "Schnüdel" de touwtjes zijn die hem bij elkaar houden en symboliseren de eenheid en integratie van de gemeenschap van Lohr.
In de voormalige kelderschuur, het “Bandhaus” uit de 14e eeuw huisvest het toeristische informatiecentrum op de begane grond.
We wandelen verder langsheen de paradeplatz en de voormalige Waldbauschule (bosbouwschool) en Forstamt (bosbouwkantoor). Het huidige gebouw werd gebouwd in 1937/38. De school werd opgericht in 1888 en was oorspronkelijk een "onderwijsinstelling voor bosbouwactiviteiten en beschermingsdiensten". Het is sindsdien een centraal knooppunt geworden voor bosbouwonderwijs in Beieren en biedt een gespecialiseerde training aan in bosbouw en duurzaam bosbeheer.
In de Isolatortoren, het voormalige Trafohaus, dat werd gebouwd en ingericht voor het eerste stroomnet in de stad, huisvest het Isolatorenmuseum, een uniek museum gewijd aan isolatoren. Het werd geopend in 2004 en is het enige museum over de evolutie van isolatoren, hun ontwerpen en hun historische betekenis in Duitsland.
De collectie omvat meer dan 600 isolatoren uit meer dan 40 landen, variërend van kleine exemplaren die worden gebruikt voor telecommunicatielijnen tot enorme isolatoren van hoogspanningsleidingen. Het wordt beschouwd als één van de kleinste musea in Duitsland. De toren zelf is een historisch juweeltje, dat dateert uit 1920 en bewaard gebleven als monument.
Nog even langs de bakker, onze voorzorgen voor morgen, en dan rust aan de oever van de Main.
Voor een volledige rondgang door de stad kan je de aangeduide wegaanduiding volgen. Voor de tweede maal hier en bij het schrijven van dit reisverhaal beseft dat we hier en in de omgeving nog niet alles gezien hebben. Dus, waarschijnlijk volgt ooit een derde bezoek !
Vandaag verlaten we de Main en Beieren en rijden ongeveer 100 km noordwaarts en volgen een andere rivier, de Fulda naar de gelijknamige stad in de deelstaat Hessen.
Parking aan de Weimarer Straße, een mixparking met afzonderlijk deel voor campers. (8,00 € + sani + stroom) in de nabijheid van de stad en tegenover de bakker en supermarkt Norma.
Fulda werd gesticht in 744 rond een benedictijnenklooster. De stad was ooit een prinsbisdom en had zelfs een universiteit tot 1805. Het speelde een strategische rol tijdens de Koude Oorlog vanwege de nabijheid van het IJzeren Gordijn.
Op onze ontdekkingstocht komen we bij de Sint-Michaëlkerk, gebouwd op de Michaëlsberg tussen 820 en 822 naar een voorbeeld van de Heilig Grafkerk in Jeruzalem en wordt beschouwd als één van de oudste nog bestaande kerken in Duitsland.
De kerk diende als grafkapel voor de benedictijnenabdij en heeft een crypte die dateert uit de oorspronkelijke bouw. In de loop der eeuwen heeft ze verschillende wijzigingen ondergaan, waaronder de toevoeging van een westelijke toren in de 10e eeuw en een kegelvormig dak in 1618. In het begin van de 18de eeuw werd de Rochuskapel toegevoegd.
Bonifatius gaf één van zijn leerlingen de opdracht om bij een doorwaadbare plaats aan de Fulda een klooster te bouwen, dat ook zijn begraafplaats zou worden. De historische benedictijnenabdij van Fulda werd gesticht in 744 en werd één van de meest invloedrijke kloostercentra in Europa tijdens de middeleeuwen.
Bonifatius, een Angelsaksische monnik, bisschop en missionaris, die in de 8e eeuw leefde, speelde een belangrijke rol bij de verspreiding van het christendom in de Germaanse gebieden. Hij verbleef vaak in Fulda en gebruikte het klooster als uitvalsbasis voor zijn missionaire activiteiten. Van hier uit ondernam hij talrijke reizen door Duitsland, waar hij predikte, doopte en nog meer kloosters stichtte.
Het klooster groeide uit tot een belangrijk religieus en cultureel centrum. Het huisvestte een bibliotheek en één van de oudste complete Latijnse versies van het Nieuwe Testament. De eerste kloosterkerk moest al snel plaatsmaken voor een veel groter vervolggebouw: de Ratgar-basiliek, die tot in de 11e eeuw gold als het grootste kerkgebouw ten noorden van de Alpen en geïnspireerd op de oude Sint-Pietersbasiliek in Rome.
Het klooster groeide later uit tot een belangrijke pelgrimsbestemming, door de aanwezigheid van het graf van de heilige Bonifatius, die in de crypte van de basilliek lag begraven.
De oorspronkelijke abdij-basilliek werd afgebroken en vervangen door de bouw van de indrukwekkende barokke Dom, ook bekend als de Sint-Salvatorkathedraal.
De Dom, gebouwd tussen 1704 en 1712, is de meest prominente bezienswaardigheid van de stad. Ze is gewijd aan Christus de Verlosser en dient als de kathedraal van het Bisdom Fulda. De relikwieën worden nog steeds bewaard in de crypte van de voormalige abdijkerk.
Door de bouw van de Dom en relikwieën van de heilige Bonifatius, ook de "Apostel van Duitsland" genoemd, wordt ze nu ook beschouwd als een belangrijke bedevaartplaats.
Het Domplein, ook bekend als Eduard-Schick-Platz, is een historisch en cultureel belangrijk plein en is omgeven door de Sint-Michaëlkerk, het Dommuseum, en de voormalige abdijgebouwen.
De barokke Paulustor, op de Pauluspromenade is vernoemd naar de apostel Paulus, wiens standbeeld in het midden boven het portaal staat en wordt geflankeerd door de twee stadsheiligen Simplicius en Faustinus.
Net als veel andere gebouwen in Fulda, tussen 1709 en 1711 in barokstijl gebouwd volgens de plannen van de kathedraalbouwer.
De poort bevond zich oorspronkelijk tussen het stadspaleis en het hoofdwachtstation en scheidde de toenmalige kloosterwijk van de stad. Pas in 1771 werd ze verplaatst naar de huidige locatie en voorzien van zij-aanbouwen. De verhuizing was bedoeld om de kathedraal, die iets buiten het stadscentrum ligt, beter te integreren in het stadsbeeld en als een symbool van de verbinding tussen de stad en het geloof.
Na grote schade te hebben geleden in de Dertigjarige Oorlog beleefde de stad in de 18e eeuw een nieuwe bloeiperiode, wat resulteerde in prachtige barokke gebouwen zoals het Schloss en de Schlossgarten.
Tegenover de Dom bevindt zich de ingang van de Schlossgarten. Via het hek in de zijmuur komen we in de mooie uitgestrekte aangelegde kasteeltuin.
De geschiedenis van de kasteeltuin gaat terug tot het begin van de 18e eeuw. In 1715 werd een oude dierentuin, die zich op dezelfde plek bevond, met de grond gelijk gemaakt om een barokke tuin aan te leggen die paste bij de nieuwe residentie. De Waidesbach, die door het park stroomde, werd via een ondergronds kanaal naar de rivier geleid. De tuin werd aangelegd met assen tussen het kasteel en de oranjerie en een traliehek aan de zijmuur. Er werden fonteinen, grotten en waterbekkens aangelegd en stenen tuinbeelden op het terras van het paleis, maakten de barokke tuinruimte compleet.
De uitgestrekte paleistuin, omgeven door muren en hekken, bestaat uit verschillende delen: het paleis, de oranjerie, de parterre ertussen met de grote fontein en de voormalige bostuin.
Ze is zowel populair bij bezoekers als bij de lokale bevolking en vormt een groene oase in het hart van de stad.
Achteraan staat de Orangerie, gebouwd in 1721 en diende als locatie voor de zomerfeesten van de prins-abten. In de wintermaanden werd het gebruikt als opslagplaats voor populaire sierbomen zoals citroenen en sinaasappelen. De gouden dakversiering, de ananas, is van veraf te zien. Op de grote trap voor de Orangerie staat een 6,8 m hoge stenen beeld van Flora, de godin van de tuinbouw. Tegenwoordig biedt het prachtige gebouw, met zijn barokke zalen, een feestelijk decor voor evenementen. Vooral de Apollohal met een plafondfresco met spiegelgewelf en in het midden de zonnegod Apollo met zijn zonnewagen.
Via een trap kom je aan de zijkant van het Stadtschloss, een prachtig barok paleis met een rijke geschiedenis. Oorspronkelijk gebouwd tussen 1706 en 1714, diende het als residentie voor de prins-abten en later de prins-bisschoppen van Fulda. De wortels gaan echter nog verder terug: het was aanvankelijk een versterkt abdijkasteel in de 14e eeuw, dat later werd omgebouwd tot het paleis in renaissancestijl met vier vleugels, waarvan twee zijvleugels een binnenplaats omsluiten.
De ingang van het kasteel is rijk aan symboliek, die zowel religieuze als politieke thema's weerspiegelt, met beelden van heiligen en engelen, die passen bij de invloed van de katholieke kerk en wapenschilden, die verbonden zijn met de adellijke families die het kasteel door de eeuwen heen hebben bewoond.
Begin 18e eeuw onderging het een aanzienlijke herinrichting, die de grandeur en macht van zijn bewoners weerspiegelde en in de 19e eeuw werden delen van het paleis verbouwd toen het een residentie werd voor de keurvorsten van Hessen. Tegenwoordig is het grootste deel van het kasteel de zetel van het stadsbestuur. Delen van het paleis zijn ingericht als museum en gereconstrueerd als historische ruimtes.
Op de binnenplaats staat een bijna levensgroot bronzen paard. De zogenaamde Spätlesereiter, een eerbetoon aan een legende uit de 18e eeuw.
De binnenplaats van het barokke paleis kwam uit op een plein dat voorheen gedomineerd werd door middeleeuwse gebouwen. Eind jaren dertig van de 18e eeuw werden talrijke gebouwen, naast de bestaande adellijke residenties, gesloopt en werden barokke paleizen gebouwd, die bij de vorstelijke residentie hoorden.
Zoals onder andere de Hauptwache, het Palais von der Tann, het huidige Hotel Haus Kurfürst en het Palais Buttlar waar nu het VVV kantoor is gevestigd. In deze gebouwen woonden destijds hoge ambtenaren van de abdij van Fulda.
Het monument, ter hoogte van het VVV kantoor, maakt deel uit van een reeks standbeelden ter ere van bekende Duitse persoonlijkheden in de 19e eeuw. Het monument toont Bonifatius in de vorm van een oude filosoof, met een kruis in zijn rechterhand en een open Bijbel in zijn linkerhand.
De Friedrichstrasse leidt ons naar het marktplein met de stadskerk St Blasius. Het is al de derde kerk die op deze plaats is gebouwd. Van de vorige bebouwing bleef slechts één toren behouden. Indrukwekkend is de veelkleurige westgevel van de kerk. De Pestzuil op het plein is een monument ter herinnering aan de verwoestende impact van de pest op de regio. De Marktplatz, bekend als "Unterm Heilig Kreuz", is een van de oudste pleinen van de stad. Eeuwenlang was de plaats het hart van het stadsleven van Fulda, strategisch gelegen, ver weg van de dom en de invloed van de bisschop. Het plein wordt nog steeds omringd door belangrijke historische gebouwen die het erfgoed van Fulda weerspiegelen.
Het meeste opvallende gebouw is het Oude Stadhuis, met zijn vakwerkgevels en hoektoren en is een geliefd historisch monument. Het statige hoekgebouw met drie verdiepingen dateert van voor 1500. De begane grond, oorspronkelijk ontworpen als open hal met zijn oude arcaden, werd voornamelijk gebruikt voor handel. Op de eerste verdieping bevonden zich de raadzaal en het wapenhuis en was de stadsartillerie hier gehuisvest.
Ook Winkelen is vakantie en een gezellig tijdverdrijf. Zo komen we terecht op de Universitätsplatz. Het plein ontleent zijn naam aan het barokke gebouw in het oosten aan het plein, de voormalige Universiteit van Fulda (1734-1805), waar er nu een basisschool herbergt. Hier kunnen we even tot rust komen op de zitbanken bij de waterfontein. We wandelen nog even door de Bahnhofstrasse, de fussgangerzone met vele winkels tot aan het winkelcentrum Centhof.
Dan is het tijd om terug te keren. Het warme weer zijn we al enkele dagen kwijt en hoe later in de namiddag, hoe frisser het wordt.
Na een laatste groet aan Bonifacius komen we in de Kanalstraße nog een deel van de middeleeuwse stadsmuur en de Heksentoren tegen. De 14 meter hoge ronde toren is de best bewaarde verdedigingstoren van de binnenste middeleeuwse stadsversterkingen en maakte deel uit van de noordelijke poort. Het diende ter beveiliging van het voormalige Frauentörlein, een historische toegangspoort die de stad scheidde van de kloosterwijk.Het Frauentörlein werd later geassocieerd met de Hexenturm, die als wachttoren en later als vrouwengevangenis werd gebruikt.
Via het Domplein komen we uiteindelijk aan de parking. Een leuke en leerrijke dag maar ook wel een vermoeiende.
14-09-2024
Bad Hersfeld
We blijven nog even in Hessen rondtoeren en komen aan in de kuuroordstad, Bad Hersfeld. Vanaf 1949 heette de stad Bad Hersfeld en kreeg de status van een kuuroord vanaf 1963.
We herinneren ons, van een vorig bezoek, dat de pittoreske straatjes en de historische bezienswaardigheden het tot een gezellige plek maakt voor een bezoek. Waar ooit de stadsgracht om de stad heen liep, ligt nu een ringweg die het verkeer eromheen leidt.
Een plaats voor de motorhome vinden we Am Geistalbad (Am Schwimmbad) – (€ 6,25 + sani + stroom) Betalen doe je in de kiosk in het Jahnpark achter het voetbalveld. Er zijn nog andere gratis plaatsen maar die zijn zonder service.
Langs het Jahnpark, het bruggetje over de Geis en langsheen de brandweerkazerne komen we in de Oberene Frauwenstrasse die ons verder leidt tot op het marktplein.
Hier heb je de keuze om het oude- of het nieuwe gedeelte te bezoeken. Wij verkiezen het linkse, het oude gedeelte met de ruïne.
De geschreven geschiedenis van Bad Hersfeld begint hier ook, zoals in Fulda, met een monnik, die een kloosternederzetting stichtte, en met Lullus, die in 769 de benedictijnen abdij van Hersfeld herstichtte. Beiden waren tevens discipelen van Bonifatius. Er werd een grotere kerk gebouwd op de plaats van de oudere kapel. Het klooster zelf werd uitgebreid tussen 831 en 850. De stoffelijke resten van Lullus werden overgebracht naar de nieuwe basiliek. Hersfeld werd voor het eerst vermeld als stad in 1170. In die tijd bereikte de abdij van Hersfeld ook haar grootste betekenis maar in de eeuwen die volgden, nam de macht van de abdij af. Na de secularisatie in de 16e eeuw raakte de kerk in verval.
Tijdens de Zevenjarige Oorlog in 1761 bezetten Franse troepen Hersfeld. De terreinen van de kloostergebouwen en de kerk, die niet meer in gebruik waren, werden gebruikt als opslag- en bevoorradingsopslagplaats. Tijdens de terugtocht van de Fransen en om te voorkomen dat de voorraden in handen van de vijand zouden vallen, werden ze in brand gestoken. Op 19 februari 1761 brandden de kerk en de omliggende abdijgebouwen af. Eén van de grootste sacrale gebouwen van Duitsland ging in vlammen op en werd bijna volledig verwoest. Alleen de oostelijke vleugel van het romaanse kloosterplein is bewaard gebleven. Vanaf 1828 werden de eerste maatregelen getroffen om de kloosterruïnes te behouden. Geld dat eigenlijk bedoeld was voor de sloop gebruikte men voor het herstel van het metselwerk en het blootleggen van de crypte. Later werd de ingestorte klokkentoren, de Katharinenturm, van het voormalige klooster herbouwd. In deze vrijstaande toren hangt de Lullus-klok, de oudste gedateerde klok in Duitsland.
De kerk was 102,8 m lang en besloeg een oppervlakte van meer dan 3000m2 met aan weerszijden twee klokkentorens, waarvan alleen de zuidelijke nog over is. Het was één van de grootste romaanse basilieken ten noorden van de Alpen en is nu de grootste romaanse kerkruïne ter wereld.
Het graf en de botten van Lullus zijn verloren gegaan maar sinds 852 wordt het Lullusfest, het oudste volksfeest in Duitsland, gevierd in de week van 16 oktober (zijn sterfdag).
Het is niet alleen de plaats waar de stad ontstaan is maar het is ook de locatie voor het jaarlijkse theater en opera festival, de Bad Hersfelder Festspiele.Het Stadsmuseum is gevestigd in de enige nog bewaarde vleugel van het voormalige kloostercomplex. Naast de stads- en kloostergeschiedenis is er ook een afdeling stadsambachten.
De Stiftsruine is een belangrijk symbool gebleven en is één van de historische bezienswaardigheden van de stad.
Aan de andere kant van het marktplein bevindt zich de moderne fussgangerzone met zijn vele winkels, restaurants en terrassen.
In het centrum van de binnenstad staat de gotische Stadskerk, waarvan de 14e-eeuwse toren het symbool van de stad is. Een voorganger van rond de tweede helft van de 11e eeuw stond op dezelfde plaats, die na verschillende uitbreidingen en verbouwingen vanaf het midden van de 16e eeuw zijn huidige afmetingen bereikte met de voltooiing van de kerktoren. De toren verloor zijn oorspronkelijke gotische torenspits bij een brand in 1760, maar is met zijn karakteristieke barokke geïmproviseerde dak al lang het handelsmerk van de stad geworden. Op het kerkplein is een aaneengesloten rij van vakwerkhuizen, waaronder het voormalige Küsterhaus (kostershuis), het oudste vakwerkhuis van de stad, gebouwd in 1452.
Direct daarnaast staat het stadhuis. Oorspronkelijk stond op deze plek een veel kleiner stadhuis in gotische stijl uit 1371 die bij een verbouwing, in 1612, volledig werd geïntegreerd en verhoogd tot vier bouwlagen met een gevel Weserrenaissance-stijl. Het stadhuis is sinds de 14e eeuw de zetel van het stadsbestuur en doet nog steeds dienst als administratief gebouw van het stadsbestuur.
Op het plein aan het stadhuis staat het standbeeld van Lullus, de oprichter van de abdij van Hersfeld. Het graf van Lullus is door de eeuwen heen niet bewaard gebleven maar in een boek uit de 15e eeuw is een bewaard gebleven grafsteeninscriptie, die uit die tijd zou kunnen zijn en misschien van Lullus zelf zou kunnen komen.
Lul was mijn naam, in Engeland, de glorieuze, werd ik geboren, Die mij als pelgrim naar Rome zond naar de vaderen. Hierna nam Bonifatius, de heilige leraar, mij tot zich, en hij legde het kleed van de bisschop op mijn schouders. Toen hij door het martelaarschap de vesting van de hemel besteeg, werd ik, zoals hij wilde, heerser over de kerk in Mainz. Hier mag ik rusten, totdat de verheven stem klinkt: "Stof, jij die slaapt, sta op, want het is God die je roept!" (vertaling uit het latijn)
Getuigen van een lange geschiedenis zijn de vele vakwerkhuizen die het stadscentrum sieren. In de historische oude stad staan meer dan 200 monumentale gebouwen.
Nog even een wandeling tot op het einde van de winkelstraat en met een laatste glimp op de Klausturm, één van weinige overgebleven torens van de middeleeuwse stadsversterkingen. Het is een overblijfsel van de voormalige stadsmuur en diende als uitkijktoren en gevangenistoren.
Naast de ruïne en de historische stad heeft, Bad Hersfeld, een prachtig park met de "Magische Quelle".
Dus rest er ons nog een bezoek aan het grootste park in de stad, het kuurpark (ca. 6,5 hectare) met het Kurhaus, de pompruimte en het bronpaviljoen. Het in 1906 opgerichte kuurpark is een prachtig aangelegd park en werd in 2008 uitgeroepen tot het op één na mooiste park van Duitsland.
Bij aankomst in het park stappen we binnen in het bronpaviljoen. Hier stromen de twee geneeskrachtige wateren Lullus en Vitalis. Alhoewel het als kuur kan gedronken worden vinden wij het water niet zo lekker.
- De Lullusbrunnen is een historische bron die bekend staat om zijn helende mineraalwater. Het water is geclassificeerd als ijzer- en fluoriderijk natrium-calciumsulfaatwater en wordt traditioneel gebruikt voor de behandeling van spijsverteringsproblemen, osteoporose en mineraaltekorten.
- De Vitalisbron in Bad Hersfeld is een heilzame mineraalbron met fluoridhoudend natrium-chloride-sulfaat-thermaalwater en wordt gebruikt bij spijsverteringsproblemen, gal- en leveraandoeningen, en lage bloeddruk.
Door het mooie aangelegde park, dat bekend staat als het "Park der Jahreszeiten", komen we bij het Kurhaus waarvan de linkervleugel bestemd is voor cultuur. Hier worden regelmatig kuurconcerten gehouden. De concertzaal is tevens een voorpost van het bureau van de burgerlijke stand, dat in de rechtervleugel is gevestigd. In het midden van de Wandelhalle stromen, uit een indrukwekkende granieten fontein, de twee geneeskrachtige wateren. Met haar twee vleugels biedt het bovendien wisselende tentoonstellingen en ruimte voor evenementen.
Genoeg gewandeld keren we terug naar de parking. Er rest ons nog een gezonde (na het drinken van de bronnen) en hopelijk een rustige nacht na het zien van de weersvoorspelling in het oosten en zuiden van Europa.
In het weekend van 14 september 2024 heeft noodweer in Midden- en Oost-Europa tot dramatische gevolgen geleid. Dammen zijn doorgebroken, dorpen staan onder water en de weersomstandigheden hebben al verschillende levens geëist. Als klap op de vuurpijl raast storm Boris ook nog door hetzelfde gebied. Bovendien is het extreme weer hiermee nog niet geweken. De grootste problemen zijn momenteel in Tsjechië, Polen, Oostenrijk, Roemenië en Duitsland. Maar dit zijn niet de enige landen die last hebben of krijgen. De zware regenval heeft ertoe geleid dat het waterpeil van sommige rivieren enorm is gestegen.
15-09-2024
Rotenburg a.d. Fulda
Vandaag is het zondag en hebben we maar een korte afstand te rijden naar ons volgende punt. Een 22 km verder, over de B27 en de B83, komen we toe in Rotenburg a.d. Fulda nog steeds in de deelstaat Hesssen.
Via de Braacherstrasse komen we op de camperplaats, Am Wittich gelegen aan de rivier, de Fulda (inrit naast supermarkt Te Gut) € 6,5 + sani + stroom.
Voor een bezoek aan de stad nemen we de fiets. Een pad langsheen de rivier (waarvan het waterpeil normaal is) brengt ons ter plaatse. De stad ontstond door de bouw van een kasteel en een nederzetting op de linkeroever. De huidige oude stad, werd voor het eerst genoemd als stad in 1248. Sinds de stichting van de stad wordt de oude stad van de nieuwe stad gescheiden door de rivier de Fulda en verbonden door de oude Fulda-brug. Rotenburg kenmerkt zich door een oud stadscentrum met vakwerkhuizen, gelegen aan beide zijden van de rivier.
Bij de ingang van de Nieuwe Stad, vlak bij de brug, staat een enorm gebouw van drie verdiepingen, het zogenaamde “stenen huis”. Waarschijnlijk was het oorspronkelijk een versterkt bouwwerk om de oversteek van Fulda te beveiligen. In 1381 werd het gebouw al vermeld als residentie van de kanunniken van de abdij van Rotenburg (gebouwd in 1357). Onder de prachtige gevelbalken op de hoek van het huis hurkt een kleine stenen monnik en kijkt stroomopwaarts, alsof hij de rivier in de gaten houdt. Boven het huisportaal bevindt zich een dubbel wapen.
We stallen onze fietsen op het kerkplein met de Stiftskerk (voormalige Kapittelkerk). De bouw van de kerk van St. Maria en Elisabeth voor het kapittel van Rotenburg begon in 1370. De uiteindelijke voltooiing duurde echter ruim 100 jaar en heeft door de eeuwen heen verschillende renovaties ondergaan. In de jaren 1990 werden nog een buitenkant-renovatie, een toevoeging van vier nieuwe klokken en een interieur-renovatie gedaan.
Het wit en rode huis op de hoek van de Kirchplatz en de Steinweg is de Neustadtschool, een voormalig schoolgebouw, behorend bij de abdij Rotenburg en in 1837 aan de stad geschonken. De stad nam het onderhoud van het gebouw en de betaling van de leraar op zich. Het balkon is van eind 19e eeuw.
Op de andere hoek staat het bronzen beeld van de Schleichwächter (de sluwe bewaker). Het warennachtwakers die zich zo stil mogelijk door de straten bewogen. Ze waren bewapend met oude spiesen en moesten de stad bewaken zonder opgemerkt te worden. Ze voerden hun taken zo ‘zorgvuldig’ uit dat ze niet werden gezien en ze vaak zelf niet doorhadden wat er in de nacht gebeurde. Hierdoor werden ze al snel bespot door de bevolking, en uiteindelijk werd hun functie afgeschaft.
Voor veel huizen in Rotenburg liggen zogenaamde ‘struikelblokken’, ter nagedachtenis aan de Joden die hier hun laatste thuis hadden en die onder de nazidictatuur hun leven lieten. Op de kleine gedenkplaten in het trottoir staan de namen, het geboortejaar, de datum van deportatie en informatie over het lot van de getroffenen.
De Oude Fuldabrug is een historische brug die het oude- en het nieuwe deel verbindt. Op de hoek van de brug staat een bronzen beeld van Die Zwei Knapen (de Twee jongens) als herinnering aan de kindertijd van jongeren na de oorlog. Gekleed in enkel een leren of linnen broek, met de oude pet van hun vader op.
Vanop de brug hebben we een prachtig uitzicht op de vakwerkhuizen langsheen de rivier en de energiecentrale, de Herren-Mühle. Gebouwd in 1612 aan de oever van de Fulda, in 1923 afgebrand en in 1939 herbouwd als elektriciteitscentrale. Ook nu nog wordt elektriciteit opgewekt met behulp van turbines
De Schlosstor, een historische toegangspoort, leidt ons naar de binnenkoer van het Landgrafenschloss.
Op het voorplein van het kasteel staat het ‘Weisse Haus’, het zogenaamde Witte Huis, dat tegenwoordig het lokale historisch museum, het Kreisheimatmuseum, herbergt.
Tevens op het plein bevindt zich de Marstall, een eenvoudig renaissancegebouw met twee verdiepingen en drie ronde boogvormige zandstenen poorten. Het maakte deel uit van het paleiscomplex en fungeerde als paardenstal, vorstelijke kanselarij en onderkomen voor het personeel. De zuidelijke en centrale vleugels zijn stenen gebouwen, de noordelijke of Fulda-vleugel is een vakwerkgebouw op een stenen vloer.
De term Marstall komt uit het Oudhoogduits en is samengesteld uit “marah” voor merrie/paard en “stal”. Als onderdeel van een vorstelijk hof huisvestte het paarden, rijtuigen, koetsen, tuig, enz.
Het kasteel in zijn huidige vorm – nu zetel van de Financiële School van de deelstaat Hessen – dateert uit verschillende tijdperken. De vier vleugels van het landgravenkasteel stonden ooit rondom een vierkante binnenplaats, direct aan de oever van de Fulda. Door de eeuwen heen werd het nog verscheidene keren geplunderd, delen gesloopt en verbouwd. Van het oorspronkelijke complex met vier vleugels en vier karakteristieke trappenhuizen in de hoeken van de binnenplaats zijn nu nog maar drie vleugels over. De binnenplaats opent zich in het oosten naar het kasteelpark.
Via de ingangspoort van het kasteel komen we in het kasteelpark, aangelegd met zeldzame bomen, struiken en fruitbomen afkomstig uit de hele wereld. De tuin heeft verschillende stijlen ondergaan, van baroktuin tot een Engelse tuin. Het was enkel toegankelijk voor de koninklijke familie en hun gasten.
De hele week zijn er feestelijkheden in de stad ter gelegenheid van ‘Die Interkulturelle Woche’ en de fanfare verwelkomt ons in het park met een leuk deuntje.
Op een steen in het midden van het complex bevindt zich een bijzonder motief. Het toont een man met zijn broek op zijn enkels bij een fontein. Deze steen is bedoeld als herinnering aan de bijnaam die de inwoners van Rotenburg kregen: de “Bornschisser”.
De Rotenburger Bornschissern is een bijnaam die de inwoners hebben gekregen vanwege een oude legende. Volgens de overlevering werd de stad ooit geteisterd door plunderaars die zich verschansten in de nabijgelegen burcht op de Alter Turm. De Rotenburgers bedachten een ongewone strategie om hen te verdrijven: ze verontreinigden de waterbronnen – ook met hun eigen uitwerpselen – van de burcht, waardoor de indringers gedwongen werden te vertrekken. een legendarische naam die vandaag de dag nog steeds voorkomt.
In het midden van de ronde vijver in het park staat een bronzen kikker, ontstaan als toespeling op het sprookje “De Kikkerkoning”
We verlaten het park en via de Brückengasse komen we aan de St Jacobskerk aan het marktplein. De voorganger van deze hallenkerk, waarvan afzonderlijke fundamenten bewaard zijn gebleven, werd vermoedelijk kort voor 1200 gebouwd maar de eerste vermelding van de Sint-Jacobskerk dateert uit 1495.
Het middelpunt van de historische binnenstad is het marktplein met het stadhuis in renaissancestijl uit 1598, dat in zijn oorspronkelijke vorm bewaard is gebleven.
De feestelijkheden, met als thema „Tänze der Welt” spelen zich hier verder af op het marktplein. Een bont gezelschap in middeleeuwse klederdracht geeft een optreden van typische historische dansen.
De bronzen figuren, ’Tratsch der Marktweiber‘ op de markt stellen het geroddel voor tussen plattelandsvrouwen en vrouwen in traditionele klederdracht. De term “Tracht” komt van de betekenis “wat men draagt” of “heeft gedragen”. Zelfs in de 19e eeuw werden mensen op basis van traditionele klederdracht ingedeeld op basis van verschillende criteria, zoals geslacht, afkomst, burgerlijke staat.
In de stad staan veel bronzen beelden die allemaal een betekenis hebben maat teveel om die allemaal op te noemen.
Als afsluiting nog een rondje door de gezellige straatjes aan het marktplein langsheen de Hexenturm en de Bürgerturm en dan keren we terug, via de oevers van de Fulda, naar onze standplaats. Intussen zijn het de laatste minuten van een voetbalwedstrijd naast de parking en wordt het nog een rustige late namiddag in het zonnetje.
16-09-2024
Melsungen
Al vroeg staan we gereed om onze tocht verder te zetten. Na de nodige voorzieningen voor de motorhome en de nodige boodschappen in de nabij gelegen supermarkt zijn we op weg naar Melsungen. Vandaag is het een overwegende bewolkte dag met maar 14°.
We blijven nog even de Fulda volgen en de parking vinden we in de Schlachthofstrasse aan de oever van de rivier (10,00 €/24 u + sani + stroom met mogelijkheid tot betalend parkeren voor 12 uren) aan de oevers van de rivier.
Melsungen, gekend als de Bartenwetzer stad met vele gerestaureerde vakwerkhuizen die samen een harmonieus en charmante vakwerkstadje vormen.
Vakwerk, in het Duits bekend als ‘Fachwerk’, is een bouwmethode die al eeuwenlang het Duitse landschap siert. De oorsprong gaat terug tot de middeleeuwen. De basis is een skelet van houten balken en de ruimtes ertussen bekend als ‘vakken’, worden opgevuld met een mengsel van leem, stro en soms bakstenen.
Melsungen werd voor het eerst genoemd in een document in 802 na Christus, maar uit onderzoek is gebleken dat er waarschijnlijk al lang daarvoor een nederzetting was. Tegen het einde van de 12e eeuw had Melsungen zich al ontwikkeld tot een kleine stad. Uit deze tijd dateren ook het oude zegel en het huidige wapen van de stad: een poort van de stadsmuur met een toren. De stad was vaak het toneel van oorlogszuchtige daden en een twistappel tussen vorsten van wereldlijke en kerkelijke afkomst.
Tot op de dag van vandaag staat Melsungen in het teken van de Bartenwetzer.
De geschiedenis van de Bartenwetz maakt nog steeds deel uit van het erfgoed van Melsungen. De figuur komt op veel plaatsen voor.
In het verleden verdienden veel inwoners van Melsungen hun brood als bosarbeiders. Voordat ze naar het stadsbos verhuisden om hout te hakken, kwamen ze elke ochtend bijeen op de oude stenen brug en scherpten (wetzten) ze hun bijlen (barten) aan het zandsteen van wat later bekend zou worden als de Bartenwetzerbrug. De slijpgleuven zijn vandaag nog steeds zichtbaar.
Een pad langsheen de Fulda brengt ons naar het centrum. Een sculptuur van het Ganzenmeisje, voor het oude Schloss groet ons. Tot het begin van de vorige eeuw was dit een bekend tafereel in het boerenstadje van een jong meisje dat de ganzen hoedde voor haar meester. Het zou ook een verwijzing kunnen zijn naar het sprookje "De Gänseliesel" van de gebroeders Grimm.
Het kasteelwerd tussen 1550 en 1557 gebouwd als jachtslot. Tegenwoordig zijn hier het belastingkantoor en het gerechtshof gevestigd en bestaat het complex uit het hoofdgebouw, de voormalige residentie van de burggraven, de stallen en de Engelse Tuin met oude bomen, een vijver en delen van de oude stadsmuur. Het gebouw heeft een indrukwekkende vakwerkgevel met een historisch wapen van de eerste landgraaf.
In het centrum en direct aan het marktplein, domineert het historische, drie verdiepingen tellende stadhuis. Het herkenningspunt van de stad en de zetel van het stadsbestuur. Een indrukwekkend vakwerkgebouw dat in de jaren 1560 werd gebouwd. Iedere hoek heeft een mooie toren en uit de centrale toren verschijnt dagelijks om 12 en 18 uur een symbolische houten Bartenwetzer.
De stadskerk, op slechts een steenworp afstand van het marktplein, werd in verschillende bouwfasen gebouwd als hallenkerk in gotische stijl op de plaats van een romaanse kerk. Van zijn voorganger staat nog een deel van de westmuur met het romaanse portaal en het onderste deel van de kerktoren, die rond 1230werd gebouwd, overeind. De kerk heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de 13e eeuw, met de toren. Het is het oudste nog bestaande onderdeel van de stad Melsungen.
Diverse keren werd in het verleden een brug gebouwd, van hout en ook van steen, die het na verloop van tijd weer begaf, omdat de Fulda op deze plek bij veel regen nogal woest kon zijn. Een oeververbinding over de Fulda was erg belangrijk en een veerdienst werd ingezet totdat in 1595 de huidige Bartenwetzerbrücke over de Fulda werd gebouwd, op de stenen fundamenten van een eerdere brug. Deze brug was eindelijk stevig genoeg om diverse eeuwen stand te houden. In de Tweede Wereldoorlog werd ze echter deels opgeblazen en daarna in beton herbouwd. Het toenemende autoverkeer zorgde uiteindelijk voor de bouw van een moderne brug in 1983 en de Bartenwetzerbrücke werd terug in zijn oorspronkelijke staat gerenoveerd. Aan de brug en erop staat het beeld van een Bartenwetzer.
Melsungen had vroeger een stadsmuur die de stad beschermde, maar tegenwoordig zijn er geen volledige middeleeuwse stadsmuren meer intact. De Uilentoren (gebouwd rond 1387) in de Eulenturmstraße is de enige vestingtoren van de voormalige stadsmuur die bewaard is gebleven.
Jaren geleden hebben we het stadje ook al eens bezocht maar nu hebben we de tijd genomen om alles eens rustig te ontdekken.
17-09-2024
Göttingen
Nog een stad dat we kennen van enkele jaren terug (blog annlee13) is Göttingen, een oude universiteitsstad in de deelstaat Nedersaksen en gelegen aan de sprookjesroute. De gebroeders Grimm waren hoogleraar aan de universiteit van deze stad.
We plaatsen onze motorhome op de officiële camperplaats aan de Windauswegnabij het Badeparadies Eiswiese (17 € incl. stroom + sani).
Gutingi, de oude naam van de stad, was een dorp dat vernoemd was naar de rivier de Gote. Naast dit dorp werd Göttingen gebouwd met drie grote kerken en veel nieuwe gebouwen. Degenen die als burgers leefden hadden vrijheden waar boeren vaak alleen konden van dromen. Dus werd er een torenhoge stadsmuur gebouwd zodat de inwoners van Gutingi buiten bleven. Het pad dat ze generaties lang naar de Leine hadden bewandeld voerde nu door een bewaakte stadspoort waarachter allerlei mensen woonden die ze voorheen als buren kenden maar die nu zichzelf als betere vrije burgers zagen. Uiteindelijk werd het dorp samengevoegd bij de stad.
Van de stadsmuur, ooit de verdedigingsmuur van de stad, zijn er nog steeds restanten aanwezig.
Na de lunch nemen we de fietsen om de 1,7 km te overbruggen naar het stadscentrum en plaatsen deze aan de Nicolaikirche in de gelijknamige straat. De St. Nikolaikirche is een historische gotische hallenkerk met romaanse oorsprong. Ze dateert uit de late 12e eeuw en haar huidige structuur werd halverwege de 14e eeuw voltooid. Na verschillende transformaties is ze sinds 1822 de universiteitskerk van de Georg-August-Universität Göttingen.
Na enkele stappen staan we op middelpunt van de stad, het marktplein. Hier staat het oude middeleeuwse stadhuis, het herkenningspunt van de stad. Tegenwoordig doet het dienst als trouwzaal en de kantoorruimte. Daarnaast is het Oude Stadhuis nu een ontmoetingsplaats waar recepties en culturele evenementen plaats vinden. Het werd oorspronkelijk in 1270 gebouwd als een multifunctioneel gebouw waarin raads- en gerechtsvergaderingen plaatsvonden, maar waarin ook handel werd gedreven. In de latere eeuwen werd het verder uitgebreid en kreeg het zijn huidige uiterlijk.
Vooraan staat de Gänzelieselfontein. (fontein v.d. ganzenhoedster Liesel) De fontein heeft geen bijzondere band met de geschiedenis van de stad maar is wel een bekend herkenningspunt. Tegenwoordig is het een essentieel onderdeel van de afstudeerviering, want elke student die een doctoraat aan de Universiteit van Göttingen afrondt, moet de fontein beklimmen en haar een boeket bloemen brengen en een kus geven, na de officiële ontvangst van de doctoraat. Het is om deze reden dat de fontein zeer vaak en het hele jaar door met bloemen wordt versierd.
De stad organiseert elk jaar, in een weekend in september, het zogenaamde "Gänselieselfest" met de verkiezing van een jonge vrouw uit Göttingen als de Gänseliesel, die de stad en het standbeeld voor een jaar vertegenwoordigt.
Vanaf hier is het een voetgangerszone met boetiekjes en de gekende winkels. Al slenterend door de zijstraten zie je klein houtsnijwerk, straatkunst, sierlijke deuren of sculpturen. Sommige van de vakwerkhuizen van de stad zijn tot 500 jaar oud.
De oude stad herbergt belangrijke bezienswaardigheden, zoals de Sint-Janskerk uit 1344. Opvallend zijn de twee verschillende kerktorens. De zuidelijke toren met een hoogte van 56,5 m en de noordelijke toren 62 m. Ooit waren hier de torenwachters gehuisvest. Tegenwoordig wordt de torenkamer gebruikt als gebedsruimte.
In de Barfüßerstraße bevindt zich Het “Deutsches Theater”, met vier podia en gebouwd in 1889, dat in de hele regio erg populair is en de middeleeuwse “Junkernschänke”, het mooiste vakwerkhuis van Göttingen. Het gebouw staat bekend om zijn complexe houtsnijwerk, dat Bijbelse taferelen en historische figuren afbeeldt. Tegenwoordig wordt de Junkernschänke gebruikt voor de gastronomie.
Verderop aan de Wilhelmsplatz is de Aula van de Universiteit, met haar grote balzaal, nog steeds een van de belangrijkste gebouwen van de Georg-August-Universiteit. Het werd gebouwd in 1837 en was een geschenk van Koning Willem IV van Engeland ter ere van het 100-jarig bestaan van de universiteit. Het puntgevelveld aan de voorzijde toont de vier faculteiten: theologie, rechten, geneeskunde en filosofie.
De Georg-August-Universität is de oudste en grootste nog bestaande universiteit in de deelstaat Nedersaksen. Er zijn hier in totaal 5 universiteiten met 52 Engelstalige opleidingen. Ze werd in 1737 gesticht en ontwikkelde zich in korte tijd tot een van de grotere in Europa en telde vanaf het begin al belangrijke geleerden tot zijn medewerkers. Rond 1900 was de universiteit het centrum van de theoretische natuurkunde en wiskunde in Europa. Tal van beroemde geleerden waren eraan verbonden, gaven er gastcolleges of studeerden er.
Toen de nazi’s, in 1933, de joden verboden om les te geven of te studeren, vertrokken velen van hen naar het buitenland. Dit is de universiteit nooit meer te boven gekomen. Tegenwoordig heeft de stad nog steeds dezelfde universiteit, maar haar vooroorlogse status van wereldwijd leidinggevend instituut in natuur- en wiskunde heeft ze tot op heden niet meer bereikt.
Göttingen is ook de winkelstad en na een bezoek aan de belangrijkst bezienswaardigheden is er nog wat tijd over voor een wandeling in de zijstraten om ook de kleine winkeltjes te ontdekken. Dan volgt de terugrit naar de staanplaats.
De motorhomeparking is intussen vol gelopen. Er zijn overal nog veel trekkers op ronde.
Betalen bij het buitenrijden gebeurt aan de automaat met opgave van uw plaatnummer. Deze werd bij het binnenrijden automatisch gescant.
18-09-2024
Höxter
We rijden een andere deelstaat binnen, Noordrijn-Westfalen en komen toe in de Hanze stad Höxter, gelegen aan de Wezer.
De rivier is de grootste Duitse rivier die in het land zelf begint. Ze ontspringt bij Hann. Münden waar de Fulda en de Werra samen komen, is 730 kilometer lang en stroomt in Bremerhaven de Noordzee in. De rivier is hier alleen bevaarbaar voor de pleziervaart en voor toeristische rondvaartboten.
Het voormalige Höxter werd in 822 aan de Abdij van Corvey geschonken. Onder invloed van de abten van Corvey ontwikkelde de nederzetting zich in de middeleeuwen tot een belangrijk handelscentrum. Door de rivaliteit met de abdij werd de stad Corvey verwoest en de abdij beschadigd. Höxter kreeg in 1250 stadsrechten en is sedert 1295 een Hanzestad. De Abdij van Corvey, met onder meer een kloosterkerk, crypte, slot en bibliotheek, die heden buiten de poorten van het plaatsje ligt, kan bezichtigd worden en is sedert 2014 Wereldcultuurerfgoed.
De officiële motorhomeparking is gelegen aan de rand van de rivier aan de Furstenbergerstrasse - Im Brückveld . (11,00 € aan de automaat of via omhaling + stroom + sani) Sinds enkele jaren is de parking uitgebreider en mooi aangelegd met haagjes en wc’s en douches voorzien.
Höxter en de Abdij hebben we op één van onze vorige reizen bezocht en nu is het nogmaals de beurt aan de stad.
We vinden nog een plaatsje op het achterste gedeelte maar worden enkele minuten nadien gestoord door de werkmannen met hun haagscharen. Ok, dit moet ook gebeuren. We trekken er ons niets van aan en maken ons klaar om de stad in te gaan.
De Wezerpromenade, een verwijzing naar het historische jaagpad, aan de overkant van de rivier is een verbindingsweg tussen de oude stad en het Werelderfgoed Corvey en werd voor de Landesgartenschau opnieuw aangelegd.
Via de Wezerbrug komen we direct in de stad met aan de rechterkant het stadhuis gebouwd in 1250. In de hoge middeleeuwen had het de functie van markt en lakenhal en fungeerde het gebouw ook als ontmoetingsplaats en rechtbank. In 1618 werd het herbouwd en kreeg het een vakwerkbouw. Uit deze tijd dateren ook de rijkversierde erker met het standbeeld van Justitia in de topgevel en de trappentoren. Op het gebouw zijn nog enkele symbolen van Corvey's heerschappij over de stad te vinden met boven de ingang van de Ratskeller de kop van Sint Vitus. Later werd het de zetel van het stadsbestuur. Het historische stadhuis herbergt nu nog steeds de raadzaal en de markthal, die gebruikt worden als evenementenruimte. Op verschillende momenten per dag klinkt de beiaard in de klokkentoren.
De dubbele torens van de Kilianikirche, uit de 12de eeuw, zijn van veraf te zien. Het is de protestantse parochiekerk van de stad. De noordelijke toren is 48 meter hoog, terwijl de zuidelijke toren, ook stadstoren genoemd, 45 meter hoog en werd gebruikt als wachttoren en stadsarchief. In de vroegmoderne tijd stond de toren ook bekend als de Hausmannsturm en werd bewoond door een dienstdoende wachter. Het archief van de raad bevond zich in de kelder. De kerk werd gebouwd in de 12de eeuw op de grondvesten van een eerdere zendingskerk.Tijdens renovatiewerkzaamheden in 1961 werden de fundamenten hiervan blootgelegd. De vondst van scherven en talrijke graven gaf aan dat dit gebouw dateert uit de periode tussen 780 en 800.
Langsheen het marktplein komen we in de fussgangerzone. Het Amelunxensche Hof, ook bekend als de Dechanei, was oorspronkelijk een Corveyer Lehnshof (een feodaal landgoed van de abdij van Corvey) en heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de 14e eeuw. De voorgevel met twee puntgevels is voorzien van meer dan 60 uniek ontworpen waaierrozetten, die het vakmanschap van die tijd tonen. Sinds 1796 is het parochiehuis van de katholieke kerk en de residentie van de parochiedeken.
De St. Nikolaikerk is een historische katholieke parochiekerk aan de Marktstraße. De geschiedenis van de kerk gaat terug tot de 12e eeuw, toen haar voorganger, vlak bij de Nikolaitor stond, een stadspoort die tevens dienst deed als klokkentoren.
De Marktstrasse heeft een scala aan winkelmogelijkheden en een gevarieerd restaurantaanbod met talrijke biertuinen.
In de historische oude stad zijn de herenhuizen en voormalige aristocratische hoven, rijkelijk versierd met waaier-rozetten en houtsnijwerk. Ze getuigen niet alleen van de rijkdom van de bouwers, maar ook van de creativiteit en grote vaardigheden van de voormalige ambachtslieden. Een mooi voorbeeld hiervan is het Adam en Evahuis. Het ontleent zijn naam aan de voorstelling van Adam en Eva onder de appelboom op de hoek van de Stummrigestrasse en de Schnakenstrasse.
Bij terugkomst op de parking is het algemene stilte. De werkmannen, met hun haagscharen en grasmachine hebben goed werk geleverd en het achterste gedeelte staat intussen al vol met nieuwe reizigers.
19-09-2024
Detmold
We blijven nog even in het Teutoburgerwoud rond toeren en zo belanden we in Detmold. Een stadje dat we in 2023 ook reeds bezochten. Partner stad met het belgische Hasselt sinds 1975. Langs het plaatsje loopt een deel van de bekende Hermannshöhen wandelroute die je langs prachtige natuur in de streek leidt.
De verzorgde en ingerichte camperplaats "Werrebogen" bevindt zich aan de Hornsche Straße. Verblijf te betalen aan automaat. (15 € + sani) Voor stroom en water dient men een apart ticket te nemen aan 5,50 € (borg 5,00 wordt bij inlevering cash terugbetaald). Deze kan men opwaarderen. De bakker op 100 m van de parking.
De binnen stad bereiken we via een paadje langsheen de Werre en komen zo via de Schulerstrasse op het marktplein.
Een stadsplattegrond uit de middeleeuwen toont een straatkruis, dat binnen een bijna cirkelvormige ring ligt. De twee hoofdstraten, waarvan de Langestrasse de winkelwandelstraat is, verdelen de stad in vier districten van verschillende grootte. Rond 1305 werd de hele stad beveiligd door grachten, wallen en muren en binnen de stadsmuur liep een smal steegje, dat, net als sommige overblijfselen van de muur, vandaag de dag nog steeds gedeeltelijk bewaard is gebleven. Waar de 2 hoofdstraten zich kruisen bevindt zich het marktplein, met een verzameling van opmerkelijke getuigenissen uit alle bouwperioden.
Het stadhuis, ook wel bekend als het Nieuwe Stadhuis, is een monumentaal pand van 1830. Oorspronkelijk bestond het stadhuis uit twee vleugels die haaks op de markt en de Lange Straße stonden, met in de binnenste hoek een kleine stal in de binnenhoek. Het was gebouwd op de fundamenten van een middeleeuws voorgebouw, dat in 1547 was afgebrand, waarbij ook een groot deel van de stad werd verwoest . Het oude stadhuis, samen met drie aangrenzende herenhuizen, werd in 1827 afgebroken om plaats te maken voor het nieuwe gebouw. In 1902 werd het stadhuis uitgebreid en kreeg het zijn huidige vierkante vorm. Opvallend zijn de grote, dubbele trap en het portiek met zuilen en een driehoekig fronton. Het had niet alleen de functie als zetel van de raad, maar ook als openbare danszaal.
In het midden van het plein staat de Donopfontein. De fontein werd oorspronkelijk in 1883 geschonken door Auguste von Donop om de waterkwaliteit in Detmold te verbeteren. Tot het einde van de 19e eeuw waren Werre en vele putten in Detmold zwaar vervuild. Het beeldencomplex stelt een nimf voor, die haar water haalt uit de bronnen van de Berlebecke midden in het Teutoburgerwoud
Aan de noordkant van het plein domineert de historische stadskerk uit de 14de eeuw. (Kerk van de Verlosser) Het wordt beschouwd als het enige gebouw in de stad dat nog grotendeels in zijn oorspronkelijke middeleeuwse vorm bewaard is gebleven. De kerk kreeg haar uiteindelijke vorm na een verwoestende stadsbrand in 1547, waarbij de gotische bouwstijl behouden bleef. Nadat in 1592 de kerktoren aan de zuidzijde was gebouwd, werden er twee torenwachters aangesteld, die als brandwacht in de toren woonden .
Via de Langestrasse komen we bij de prachtige zuilenpoort van het Schlosspark. Sinds de middeleeuwen stond de kleine residentie in de schaduw van een statige kasteel en dicht bij de eerste parochiekerk. Het kasteel en de stad werden beschermd door muren, wallen en grachten. Door afbraak van de vestingwerken in 1780 werd op deze plaats een ruim paleisplein aangelegd. Heden een prachtig, goed onderhouden park met uitgestrekte groene ruimtes, oude bomen en charmante wandelpaden. De vijvers met fonteinen werden aan het begin van de twintigste eeuw aangelegd.
Tussen het stadhuis en de kerk leidt een doorgang door het voormalige dicasteriegebouw, de voormalige zetel van de hoogste staatsautoriteiten van Lippe, naar het kasteelplein. Spijtig was het park nu afgesloten ingevolge grote werken aan de paleistuin maar bij ons vorige bezoek konden we deze wel ontdekken.
Het vorstelijk residentiepaleis met zijn indrukwekkende architectuur en omgeven door een slotgracht, werd gebouwd op de plaats van een 13e-eeuws kasteel. Enkele muren en de opvallende toren, die de gevel van dit middeleeuwse kasteel domineert, werden opgenomen bij de herbouw. De viervleugelige uitbouw, nog steeds aan drie zijden omgeven door wallen en grachten, werd tussen 1550 en 1557 gebouwd. Het kasteel was eeuwenlang de residentie van de prinsen van Lippe. Het vorstendom Lippe werd in 1918 ontbonden, maar het slot bleef in het bezit van de nazaten van de familie. Een nazaat van deze familie was prins Bernard, de echtgenoot van koningin Juliana van Nederland.
De Schlossplatz beslaat ongeveer een kwart van het stadscentrum en is omgeven door langgerekte vleugels met hoekpaviljoens, die dienden als koetshuis, stallen en manege. De voormalige manege werd in de jaren 1950 omgebouwd tot gemeentehuis.
Als cultuurstad heeft de voormalige woonstad in het Teutoburgerwoud tot ver buiten de landsgrenzen naam gemaakt met o.a. Landestheater als grootste rondreizend podium van Europa. Met gastoptredens op meer dan honderd locaties in Duitsland en de buurlanden wordt het theater beschouwd als het grootste reizende podium van Europa. In 1820 werd besloten om een hoftheater te laten bouwen waarvan de eerste steen werd gelegd in 1825. In 1912 brandde het theater echter tot de grond toe af vanwege een beschadigde schoorsteen.
De bouw van het nieuwe Demolder Staatstheater, met uitbreiding van een zuilenpoort, begon tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het heeft de Tweede Wereldoorlog ongeschonden doorstaan. Toch moest het, net als alle andere theaters in Duitsland, in 1944 op last van het heersende regime zijn deuren sluiten. Pas in 1952 werden er weer voorstellingen gegeven in het theater, dat sinds 1949 in gebruik was door de Britse militaire regering.
De Ameide wandelroute leidt ons langs de slotgracht naar het Landesmuseum Lippe. Het gebouw, ooit een burgerlijk huis, is sinds 1956 een museum. Het is verbonden door een moderne tussenvleugel met twee grote historische vakwerkhuizen met puntgevels uit de 16e eeuw, die vanuit hun voorouderlijke plaatsen hierheen zijn verplaatst en met behulp van de oude timmertechniek zijn herbouwd.
Het Grabbehaus is een historisch gebouw dat oorspronkelijk diende het als Zuchthaus (gevangenis) voordat het in de loop der jaren een andere bestemming kreeg. Door de eeuwen heen veranderde het regelmatig van eigenaar en werden er meerdere renovaties uitgevoerd.
We wandelen nog even verder op de Wall, een gezellig wandelpad langsheen het Friedrichstalerkanal, een fascinerend staaltje barokke waterarchitectuur, gebouwd in 1704. Oorspronkelijk verbond het Residenzschloss met het inmiddels verdwenen landgoed Friedrichstal, ten zuiden van de stad. Het kunstmatige kanaal werd door de adellijke gemeenschap uitsluitend ontworpen voor pleziervaart, waarbij gondels over het water voeren. Door het kostbare onderhoud werd het echter in 1748 stopgezet en werd het kanaal gebruikt om molens aan te drijven. Tegenwoordig is het nog steeds een belangrijk historisch monument, dat de grandeur van de 18de eeuw weerspiegelt.
En komen zo terug aan het begin van de Langstrasse. Ons bezoek aan de stad sluiten we af met nog een laatste slentering door de winkelstraat en dan is het tijd om terug te keren via hetzelfde pad langs waar we gekomen zijn.
De avond en de nacht zijn vrij rustig op de parking. Morgen nog even langs de bakker en dan kunnen we weer verder.
20-09-2024
Herford
Onze volgende stopplaats is de Hanzestad Herford.
Het historische centrum van de stad bevindt zich binnen de wallen. Herford was een belangrijk spiritueel en intellectueel centrum in de Middeleeuwen en één van de best versterkte Duitse steden met vijf stadspoorten en 14 torens. Ze maakten deel uit van een 3,5 kilometer lange stadsmuur. Ondanks deze versterking werd ze tijdens de Dertigjarige Oorlog meerdere malen belegerd en in 1638 brandden grote delen van de stad af. Toen de stadsmuur in 1765 niet meer nodig was, werd het materiaal geveild.
De camperplaats is gelegen nabij het zwembad H20 aan de Wiesestraße (8,00 € + stroom + sani) Een supermarkt is in de buurt.
Het centrum zelf is een eindje wandelen maar. Dus, we gaan met de fiets.
Langsheen de rivier, de Werre, een parkje en een tunneltje komen we in de Komturstrasse. Op het einde van deze straat komen we aan de Neuer Markt, het begin van de fussgangerzone.
Het plein, omgeven door vakwerkhuizen wordt vooral gekenmerkt door de nabijheid van de Johanniskirche, een evangelisch-lutherse kerk met een rijke geschiedenis die teruggaat tot 1220. Ze werd oorspronkelijk gebouwd als parochiekerk en werd later, in 1414, de kapittelkerk van het St. Johann en Dionysiusklooster. Het klooster bracht belangrijke schatten met zich mee, waaronder de relikwieën van Dionysius. Deze relikwieën werden tot 1810 in de Johanniskirche bewaard. De kerk staat bekend om haar gotische architectuur en was ooit het hoogste gebouw in de stad. De prachtige glas-in-loodramen behoren tot de oudste in Westfalen.
In het midden van de Neuer Markt staat een fontein waarop een ridder met vaandel en schild is afgebeeld en die daarmee symbool staat voor de historische betekenis van Herford.
Een opvallend gebouw aan de Neuer Markt is het voormalige stadhuis van Neustadt uit 1579 dat tot 1634 onafhankelijk was. Het diende als stadhuis tot Neustadt samensmolt met de Altstadt. Het gebouw heeft een opvallende puntgevel in Wezerrenaissancestijl. Hoewel het al eeuwen niet meer als stadhuis functioneerde, is de historische betekenis ervan bewaard gebleven en is het een beschermd cultureel monument. Het vormt een ensemble met het tegenoverliggende Wulferthaus uit 1560 met sierlijke trapgevel en figuren van Adam en Eva, diermotieven en het familiewapen van de familie Wulfert.
We laten onze fietsen achter aan de kerk en wandelen verder door de winkelwandelstraat.
Op de Linnenbauerplatz staat een monument ter ere van de laatste handwever die zijn linnen persoonlijk naar de stad bracht om het te verkopen. Het beeld van de linnenwever lacht ondeugend, terwijl hij het geld telt, van de balen linnen die hij verkocht heeft. Het monument staat op de plaats die de oude en nieuwe stad van Herford scheidde door de rivier, de Bowerre.
Deze kleine rivier, die in 1972 werd overdekt, dreef de oude abdijmolen aan die diende als energiebron voor het malen van graan. De Linnenbauerplatz is heden een levendig onderdeel van het stadscentrum waar ook de stadsbibliotheek en het theaterkantoor zijn gevestigd alsook een speeltuin, die vooral gezinnen met kinderen aantrekt.
Op de hoek aan de Bruderstrasse, bevindt zich de Honderdjarige fontein, niet dat ze zo oud is maar het is een stukje geschiedenis van de stad. Ze werd geschonken aan de stad ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van het Wasserwerk in Herford.
De bewegende bronzen figuren op de fontein stellen beroemde originelen uit Herford voor die ooit het stadsbeeld bepaalden en die al generaties lang een onmiskenbaar deel uitmaken van de stad.
Een reizende verkoopster die met haar typische karretje rondreisde, de trompettist die een liedje speelde en de carrouselgondel die symbool staat voor de kermisexploitanten.
Iets verder komen we op de Alter Markt, het bruisende centrum van de historische binnenstad van Herford. De Oude Markt was het belangrijkste handelscentrum van de stad en kent een lange geschiedenis die teruggaat tot de middeleeuwen. Het plein rondom de Oude Markt is nu omgeven door winkels, pubs en cafés en biedt talloze mogelijkheden om te eten en te drinken. Een bijzondere bezienswaardigheid op het marktplein is de oude apotheek die al meer dan 400 jaar op de marktgevestigd is.
De toren die je vanop de oude markt ziet verschijnen is de Herford Munster, ook bekend als de Münster van St. Marien en Pusinna. Het is de oudste en grootste kerk in Herford, gebouwd tussen 1220 en 1250 en wordt beschouwd als de eerste grote hallenkerk in Noord-Duitsland. De zijbalken zijn even hoog als het middenschip, waardoor een indrukwekkend ruimtelijk effect ontstaat.
Op het bronzen stadsmodel op de Munsterkirchplatz krijg je een fascinerend overzicht van de omvang van de middeleeuwse stad in de 17e eeuw met de talrijke kerkelijke gebouwen en de uitgebreide stadsversterking.
Tegenover de kerk staat het stadhuis van Herford. De stijl geeft de indruk van een kasteelachtige architectuur. Het werd tussen 1913 en 1917 gebouwd, samen met de markthal, op de voormalige locatie van de Abdij van Herford. Het gebouw met drie verdiepingen bestaat uit een hoofdvleugel met een opvallend torentje en twee zijvleugels.
De fontein, voor het stadhuis, met een kanunnikes op een dolfijn, herinnert aan de vorstelijke abdij van Herford en staat op de historische locatie van de voormalige abdij. Het was destijds het eerste en enige monument ter nagedachtenis aan het nobele vrouwenklooster met het wapen van de abdij duidelijk zichtbaar in haar arm. Dit symbool sluit perfect aan bij de historische rol van de kanunnikessen.
De keuze voor de dolfijn is geen toeval want in de Griekse dodenverering werden dolfijnen beschouwd als gidsen van de ziel.
Van de Rathausplatz gaan we verder naar de Gänsemarkt, in het stadsdeel Radewig, een historisch belangrijke plek in Herford. Al in 833 verleende keizer Lodewijk de Vrome, het marktplein markt-, munt- en douanerechten. Hierdoor werd de Gänsemarkt een belangrijk centrum voor handel en cultuur. Tegenwoordig is het een levendige ontmoetingsplaats voor inwoners en bezoekers met als hoogtepunt de Ganzenfontein. Het is niet alleen een symbool van de geschiedenis van het marktplein, maar ook een populair fotomotief en een herkenningspunt van de stad. Een ijsje met dit warme weer en de verkoeling aan de fontein komt nu goed van pas.
Het meeste op gebied van cultuur hebben we hier nu wel gehad en via de lange winkelstraat, met hier en daar een bezoekje, zoeken we onze fietsen terug op, om terug te keren naar onze staanplaats.
Intussen is de parking hier al goed bezet en genieten we buiten nog van een warme septemberavond.
Alhoewel ze aan een drukke baan ligt is de nacht toch vrij stil.
21-09-2024
Paderborn
Na de service en betaling aan de kassa van het zwembad zijn we klaar voor onze volgende trip en die leidt ons naar Paderborn.
Ook een plaats die we al enige keren bezochten. De vernieuwde camperplaats is aan de Wilhelm-Kaufman-Allee, een doodlopende straat aan het Rolandsbad. (8,00€ + stroom + sani)
De temperatuur gaat nu terug naar midden 20°. Dus een weertje om met de fiets naar de stad te rijden.
Paderborn werd voor het eerst genoemd in 777. Er waren echter al nederzettingen in het stenen tijdperk aan de oneindige bronnen van de Pader. Door zijn lange geschiedenis is Paderborn rijk aan bezienswaardigheden uit alle belangrijke kunsthistorische tijdperken.
De naam van de stad komt van de rivier de Pader en staat bekend als de kortste rivier van Duitsland met een lengte van slechts 4,4 kilometer. De rivier stroomt volledig door de stad en mondt uit in de Lippe. Het brongebied ligt in het centrum van de stad, waar meer dan 200 kleine bronnen samenkomen.
Er is zelfs een prachtige wandelroute langs de rivier die je meeneemt langs de bronnen, molens en andere bezienswaardigheden met als eindpunt het Schloss Neuhaus maar dat is voor later.
Via het autovrij pad (Stolbergallee) kom je aan de Maspernplatz. (mixparking waar ook standplaatsen zijn voor campers).
Tijdens de 2de WO werd Paderborn zeer zwaar getroffen door geallieerde luchtbombardementen en werd ruim 3/4 van de stad verwoest, waardoor de bewaard gebleven of herstelde historische bouwwerken te midden van naoorlogse nieuwbouw staan. De stad kenmerkt zich door vele Romaanse kerken, maar ook als universiteitsstad.
Het oudste en tegelijkertijd mooiste bewaard gebleven vakwerkhuis is het Adam en Eva-huis in de Hathumarstrasse. Van links naar rechts vertelt de gebeeldhouwde fries het verhaal van de zondeval van Adam en Eva met het einde van de verdrijving uit het paradijs.
Het Kardinal-Degenhardt-Platz is een voetgangersgebied en wordt omringd door het keizerlijk paleis, ook wel bekend als de Kaiserpfalz, een historisch gebouw dat dateert uit de tijd van Karel de Grote. Het paleis werd gebouwd rond 800 na Christus en diende als een belangrijke residentie voor de keizer en zijn hofhouding. Tegenwoordig bevindt zich hier het LWL-Museum, een archeologische tentoonstelling met ongeveer 500 vondsten die de geschiedenis van deze plek tot leven brengen.
Bij de ingang van het museum bevindt zich de St. Bartholomeuskapel, de oudste bekende hallenkerk op Duitse bodem. Het waren Griekse bouwers, die bedreven waren in de Byzantijnse stijl, die de nieuwbouw van het Ottoonse koninklijke paleis met deze paltskapel bekroonden met unieke gewelven en zuilen die ze ondersteunen. De Sint-Bartholomeuskapel heeft bijna alle beproevingen, van zijn bijna duizendjarige geschiedenis, ongeschonden overleefd en is sinds 1963 in zijn oorspronkelijke staat hersteld.
Onze fietsen laten we achter aan de achterkant van de Kathedraal.
In 799 stond er al een ‘kerk van indrukwekkende grootsheid’ op de plaats van de kathedraal, die korte tijd later het slachtoffer werd van een stadsbrand. Onder de vloer in het noordoostelijke deel van de huidige kathedraal ontdekten archeologen in 1979/80 delen van de fundamenten van een 45 meter lange en 22 meter brede basiliek, die toebehoorde aan het paleis van Karel de Grote.
In zijn huidige vorm is de kathedraal, gewijd aan St. Mary, St. Liborius en St. Kilian, een creatie uit de 13e eeuw, waarbij delen van de voorgangers uit de 11e en 12e eeuw werden behouden. De enorme westtoren uit de 13e eeuw (de hoge helm met vier siertorentjes stamt uit de 19e eeuw) is 93 meter hoog. Volgens de laatste bevindingen dateren de twee ronde traptorens die de westtoren flankeren ook uit de 13e eeuw.
We bezoeken ook de crypte, één van de grootste van Duitsland. Hier worden de relikwieën van de heilige Liborius (patroonheilige van het aartsbisdom en de stad) bewaard. Het "Liborifest", een negendaags kerk- en volksfeest vindt jaarlijks in juli plaats.
Het rare aanpalend modern gebouw, nabij de Kathedraal is het Diocesaan Museum. Het werd in de jaren 1970 gebouwd boven de gewelven van het middeleeuwse bisschoppelijk paleis. De oude gewelven in de kelder dienen nu als schatkamer van de kathedraal. Samen met het Keizerlijke Paleis staat de kathedraal direct boven op twee van de zeven bronarmen van de Pader.
De historischer Marktplaats is het centraal deel van de stad. Het dateert uit de middeleeuwen en was een knooppunt voor handel en gemeenschapsleven. De markt wordt omringd door belangrijke bezienswaardigheden waaronder charmante barokke gebouwen en de Gaukirche van St. Ulrich. Kort na de oprichting van het bisdom en de bouw van de eerste kathedrale kerk in de 9e eeuw werd de dienst voor het volk gescheiden van die van de bisschop. Voor dit doel werd in het gebied van de kathedraal, waar de lagere en hogere geestelijkheid woonden, de Gaukirche gebouwd. In 1229 werd een cisterciënzerklooster gesticht naast de Gaukirche en werd de kerk met alle rechten en inkomsten bij het klooster gevoegd. Er is geen weet van de exacte ontstaansdatum van de kerk, omdat er geen documentatie voorhanden was.
Een van de hoogtepunten is de Neptunbrunnen, die al sinds de 18e eeuw het symbool van de markt is. Het gebied heeft verschillende transformaties ondergaan, waaronder wederopbouw na de oorlog en moderne renovaties, waarbij de historische charme behouden is gebleven.
Via de historische Marktplatz komen we op de Rathausplatz. De eerste vermelding van een stadhuis is te vinden in een document uit 1279, maar details over dit gebouw zijn niet bekend. In 1613 besloot de raad om het toen vervallen stadhuis te vervangen door een nieuw gebouw. Het nieuwe stadhuis met zijn drie gevels is een goed voorbeeld van de architectuur van de Weserrenaissance. In 1945 werd het echter, op de buitenmuren na, verwoest en afgebrand. De ruïnes dreigden in te storten en de grote gevel moest worden vastgezet met staalkabels. De wederopbouw, die in 1946 begon, duurde 8 jaar. De bovenverdieping dient in de eerste plaats als vergaderplaats voor de Raad en zijn commissies. Daarnaast wordt de grote zaal gebruikt voor representatieve evenementen van de stad, zoals recepties of ceremonies.
Vlakbij het stadhuis staat de huidige Marktkirche, een voormalig historische jezuïeten- en universiteitskerk. Door de komst van Jezuïeten in 1580 werd het verlaten Franciscanenklooster uit de 13de eeuw, aan hen overgedragen. Daar begon men in 1596 met de bouw van een nieuwe nederzetting, die aangevuld werd met de bouw van het gymnasium en de universiteit. Op den duur was de beschikbare ruimte van de voormalige kloosterkerk niet meer toereikend, omdat het ook dienst deed als gymnasium en universiteitskerk en werd er, ten westen van het college, een nieuwe kerk gebouwd wat uiteindelijk uitgroeide tot een grootschalig complex. In 1945 werd het verwoest, op de buitenmuren en de zuilen na. De kerk werd tussen 1949 en 1958 herbouwd en kreeg, aan de buitenkant, in de jaren 80, een restauratie in verschillende stappen.
De Theologische Faculteit van Paderborn is een gerenommeerde instelling gespecialiseerd in katholieke theologie. De faculteit leidt zowel priesters als lekentheologen op en is een door de staat erkende universiteit.
Het Gymnasium Theodorianum, vaak "Das Theo" genoemd, is een van de oudste scholen in Duitsland, met wortels die teruggaan tot 799 als de Paderborner Domschule.
Kerkgebouwen zijn er hier genoeg. Hoog boven de twee bovenlopen van de Pader verheft zich de Abdinghofkerk met zijn Romaanse tweelingtorens en is gewijd aan de heiligen Petrus en Paulus.
Tot in 1803 was het de abdij van een benedictijnenklooster. Tegenwoordig is het een evangelisch-lutherse parochiekerk.
Tegenover de kerk en midden in het centrum, bevinden zich de Paderquellen in een weelderig groen park. Het gebied is ook een toevluchtsoord voor wilde dieren, waaronder soorten zoals de waterlijster en de ijsvogel. Het is een perfecte plek om even te ontspannen en gewoon te genieten van de rust van de natuur.
Nog even langs de winkelstraat en na deze bijna helemaal doorkruist te hebben pakken we onze fietsen en keren terug naar de motorhomeparking. De hele dag hadden we een heerlijke warme nazomer. We haalden een 24°.
Na een verpozing aan de motorhome nemen we terug de fietsen en rijden naar de Lidl, langsheen een rustig bosweggetje, voor de nodige proviand.
Later zien we op het weerbericht dat er niet veel goeds op ons afkomt en niet alleen in Duitsland maar over bijna heel Europa.
Door de weersvoorspelling beslissen we niet verder te trekken maar stilletjes aan richting België te rijden. En zo belanden we in Kevelaer voor een korte stop. Een stadscentrum met ruim 200 monumentale panden. De stad is sinds 1642 herkend als een bedevaartsoord. Dagelijks komen hier vele pelgrims naar de stad. De kern van het stadscentrum wordt gevormd door diverse kapellen en kerken.
We parkeren op de mix parking Am Europaplatz (parking in de nabijheid van het station, gratis zonder service).
Het is vandaag zondag, dus alle winkels zijn gesloten maar er loopt hier waarschijnlijk meer volk rond dan op weekdagen. Het zonnetje schijnt en het is nog warm en. De voorspelling met regen en stormwind geldt pas vanaf midden volgende week.
Na een wandeling van ongeveer 1 km komen we op het Kapelplein, het hart en het religieuze centrum van het bedevaartsoord met op onze weg al één van de vele kerken, de St. Antoniuskerk van de katholieke gemeenschap. Deze kerk staat bekend om haar indrukwekkende architectuur, met prachtige glas-in-loodramen.
Hoe het begon :
Een handelsreiziger was in 1641 op weg van Weeze naar Geldern en bad bij het hagelkruis op een kruising vlakbij het gehucht Kevelaer, toen hij tot driemaal toe een oproep van Maria hoorde: “Op deze plek moet je voor mij een kapelletje bouwen!” De man was arm, maar de kapel kwam er in 1642. Pelgrims volgden al snel en ook de eerste genezingen lieten niet lang op zich wachten. In 1647 erkende de Kerk acht van deze genezingen als wonderbaarlijk.
De kaarsenkapel is de oudste bedevaartskerk van Kevelaer met de aartsengel Michaël als patroonheilige. Het aantal wapenschilden, de overvloed aan kaarsen en dankplaten documenteren de oude traditie van de vele vereringen en de levendigheid van de bedevaart. Ze dankt haar naam aan de vele kaarsen die zowel binnen als buiten in de zijbeuk van de kerk te zien zijn.
Rond het oorspronkelijke stenen gebedszuiltje werd in 1654 de Genadekapel gebouwd. In deze kapel, een zeshoekig koepelvormig gebouw op de Kapellenplatz, bevindt zich het wonderbaarlijke beeld “Consolatrix Afflictorum” (een kleine Antwerpse kopergravure) precies op dezelfde plek waar de koopman het plaatste. Tot op de dag van vandaag is het onveranderd op zijn plaats gebleven.
"Consolatrix Afflictorum" is Latijn voor "Troosteres van de bedroefden". Het is een titel van de Maagd Maria in de rooms-katholieke traditie, die vaak wordt aangeroepen in gebeden en litanieën. Deze titel benadrukt haar rol als bron van troost en mededogen voor hen die lijden of in nood verkeren.
Kevelaer's belangrijkste en meest bekende monument is de in 1864 gewijde Mariakerk en in 1923 verheven tot een pauselijke basiliek.
Bij het betreden van de binnenplaats met fontein, valt onze blik op het uitstekende portaal met puntgevel met het opschrift "Biechtkapel". Via dit portaal komt men in de oude biechtkapel uit 1858, de huidige kloostergang met de biechtkamers. De lange kloostergang strekt zich uit tussen de Sacramentskapel en de verbindingsgang van de biechtkapel naar de basiliek.
Iets verder komen we een orthodoxe kerk tegen, de Johanneskapelle. Het idee voor de bouw van een orthodoxe kapel bij het katholieke Mariaheiligdom in Kevelaer ontstond eind jaren 70.
Toen een orthodoxe Griek de rector van de bedevaart een gouden medaille overhandigde als teken van dankbaarheid voor een antwoord op gebed. Toen de katholieke priester de man vroeg waarom hij, een orthodoxe gelovige, zo'n kostbaar geschenk gaf aan een katholiek wonderbaarlijk beeld, antwoordde de Griek: "Er is overal de ene Moeder God, voor de katholieken en voor de orthodoxen." Dit antwoord inspireerde de bedevaartsrector en overtuigde hem ervan dat vooral de orthodoxe gelovigen hier een tweede thuis moesten vinden.
We wandelen verder naar het marktplein en ontmoeten onderweg het beeld van de handelsreiziger die het bedevaartsoord heeft doen ontstaan.
Op het marktplein staat het Oude Rathaus met een geschiedenis die teruggaat tot 1848. Oorspronkelijk werd het gebouw gebruikt als parochieschool maar later werd het omgevormd tot het eerste officiële gemeentehuis van Kevelaer. In 1903 werd een nieuw Rathaus gebouwd omdat het oude gebouw te klein en bouwvallig was geworden.
Zo komen we terug op het plein Roermonderplein en wandelen we via het station terug naar de parking.
We blijven hier niet overnachten en besluiten een ander oord op te zoeken.
Goch
En het andere oord wordt Goch, één van onze regelmatige stops bij het begin of het einde van onze trips.
De officiële camperplaats, Friedensplatz is gelegen aan de Thielenstrasse. (5,00€ + stroom + sani)
Onze avond sluiten we af met een lekker etentje in El Paso in de Herzogenstrasse.
Een woordje uitleg over de stad :
De stad had op het einde van W.O.II veel te lijden. Slechts 20 % van de bebouwing resteerde.
Goch is gelegen op een boogscheut van de Nederlandse grens en ligt aan de rivier, de Niers. De “Susmühle” in het centrum herinnert aan de talrijke molens aan de Niers. De molen werd rond 1700 gebouwd en diende als olie- en graanmolen. In 1932 werd de loop van de Niers gereguleerd, waardoor het waterpeil daalde en de molen niet langer kon functioneren. Sindsdien is de Susmühle buiten gebruik en wordt het gebouw als woonhuis gebruikt. Het historische metalen waterrad werd enkele jaren geleden gerestaureerd en is nog steeds zichtbaar aan de gevel.
Sinds 2005 is Goch een bedevaartsoord. Door de heiligverklaring van pater Arnold Janssen bezoeken steeds meer bedevaarders zijn doopkerk St. Maria Magdalena en zijn geboortehuis aan de Frauenstraße. In de historische ruimtes van dit kleine, burgerlijke huis kunnen pelgrims en geschiedkundigen de persoonlijkheid van Sint Arnold Janssen beter leren kennen. De Sint-Maria-Magdalenakerk is sindsdien officieel erkend als bedevaartskerk. Binnenin staat een buste van de heilige.
Het Stadspark van Goch is een prachtige groene oase in het hart van de stad, gelegen aan de andere zijde van de Niers. Het park biedt een rustige omgeving met schaduwrijke bomenlanen, open grasvelden en wandelpaden, ideaal voor ontspanning en recreatie.
Het is ook een locatie voor evenementen, zoals het Schots Festival Goch, waar doedelzakbands en Highland Games worden gehouden. Daarnaast zijn er regelmatig culturele en sportieve activiteiten die het park tot een levendige ontmoetingsplek maken.
De stad heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de middeleeuwen. De enige van de vier oorspronkelijke overgebleven stadspoorten van de verdedigingsmuur is de Steintor en het symbool van de stad. Het bestaat uit een rechthoekig middengedeelte, geflankeerd door twee ronde torens met puntige daken. Boven de doorgang bevinden zich stenen reliëfs, waaronder een afbeelding van Sint Joris, het Gocher stadswapen en het Pruisische wapen.
Door de eeuwen heen heeft de ze verschillende functies gehad. In de 19e eeuw werd het gebruikt als gevangenis. Ze werd later nog gebruikt als museum en een politiepost en nadat ze gedeeltelijk werd verwoest tijdensde 2de WO diende de poort, na herstelling als stadsmuseum. Tegenwoordig is het Karnevalsmuseum er in gevestigd.
Het stadhuis, gelegen aan Markt, heeft een klassizistische façade uit 1800, terwijl de oorspronkelijke structuur tussen 1772 en 1775 werd gebouwd. Enkele jaren terug werd een moderne glazen uitbreiding toegevoegd, waardoor het gebouw een combinatie is van historische charme en hedendaagse architectuur.
Het Goch Museum werd in zijn huidige vorm in 1991 opgericht in de voormalige arrondissementsrechtbank van de stad Goch. Met zijn collectie van laatgotische beeldhouwwerken uit het Nederrijnse gebied tot en met jonge hedendaagse kunst brengt het museum 600 jaar kunstgeschiedenis samen.
Bij een goed weertje maken we steeds een leuke wandeling die aan de oevers van de Niers begint, langsheen de Nierswelle, een populaire recreatieplek langs de rivier en langs de Süsbrucke naar het stadspark. Via het marktplein kom je in de Vossstrasse, de autovrije winkelstraat.
23-09-2024
België
Na een rustige laatste nacht trekken we nog even de winkelstraat in voor de nodige duitse koopjes en na een grondige service aan de motorhome starten we onze weg naar België.
4 weken onderweg en toch met spijt naar huis. Als de weersomstandigheden beter waren geweest zaten we nog ergens rond te toeren.
