Soifert van Brakel had z'n oigen bai de plaaseleke teneêlvereniging opgeven. Hai docht dat ie dat voordreigen en zo ok wel pittig kon... Alle weke ging ie trouw te rippeteren en hai had 'r bar veul skik in. Maar 'n geboren teneêlspeulder was ie niet, dat hadde are al gauw skôten, al docht ie zelf meskien van wel. Hai miste 'n beetje `n beetje `t gevoel ervoor. Zo plakte hai bevobbeld van 'n bonk tekst alle woorde zômaar an mekaar vast. Soifert stopte niet hier en deer,nei hai rebbelde zômaar deur, 't leek wel 'n sneltroin.
De regisseur hoorde vezelf geloik dat 't deer op die beun niet hillegaar goed ging en wees 'm op z'n grôte fout. En toe sprak Soifert in onvervalst Westfries de historische woorde: "Nôh joôn, ik docht dat ik 't in ìen lap zegge most; ik wist hillegaar niet dat 't in bonkies beten worre most!"
