Gouden maan die hoog aan de hemel staat je doet oceanen bewegen zorgt voor eb en vloed er is een kleine flonkerende ster en al staat die nog zo ver hij laat mijn hart krampen van liefde en verlangen naar haar mijn verloren kind die ik misschien ooit bij hem terug vind.
Een stralende zon schijnt op een fonkelend met diamanten bestrooid wit sprookjes landschap maar onder die glinsterende witte pracht ligt een gruwelijk geheim Een kleine sneeuwprinses slaapt daar haar eeuwige slaap en geen prins die haar ooit wakker kussen kan.
Zachtjes dwarreld de sneeuw op een klein kindergrafje neer De wind fluisterd zachtjes wat doet dit zeer Engeltjes dekken teder het kindje met een zachte wollige sneeuwvlokjes deken toe Want het kan nooit meer naar huis naar haar moedertje toe
Dikke wollig witte wolken glijden gestaag voorbij Daarachter die wolken daar woon jij O als dat wolkendek nou eens brak en jij je hoofdje er zomaar doorheen stak
Ik moet er nog steeds aan denken Hoe kan ik er nou niet aan denken Die zomer je had al geboren moeten worden Maar ze wisten het weer eens beter Je vocht en leed tot de 10de van de volgende maand Toen beslisten ze in hun almachtige wijsheid dat je geboren mocht worden Maar jij jij kon niet meer.
Verdrietige ogen spiegels van een gepijnigde ziel moeten lachen ook als er niks te lachen viel blij zijn om bloemen die weer bloeien terwijl het verdriet bleef groeien Ik wil niet meer doen alsof ik onderweg ben met goede moed naar iets beters Ik wil mijn best niet meer doen.
Geruisloos verdwijnt het lichtje in de donkere nacht erop geschreven staat een verdrietige klacht meisje geef toch een teken al is het nog zo klein dan zal ik niet meer verdrietig zijn.
