Vraag me niet hoeveel kinderen ik heb,de meesten willen het antwoord niet horen. Twee en ik heb er een verloren. En toe...... zeg nou niet bij de geboorte was het toch maar? En twee en dertig jaar geleden,ben je daar nou nog niet mee klaar?
De zuster zei het te weten ik mocht van jou geen foto, ik moest je vergeten. Vergeten dat mijn hart was gebroken die dag, toen ik je lieve levenloze gezichtje zag.
Ik had je mijn adem in willen blazen, je met mijn lichaam willen verwarmen. Maar ik kreeg je niet eens in mijn armen. Toch blijf ik hopen, dat ik je ooit mag zien en omarmen. Me aan je aanwezigheid warmen. Want ik heb het nu zonder jou. Zo koud en voel me oneindig oud.
In de kamers naast mij, hoorde ik baby s huilen en nergens kon ik schuilen. Telkens hoorde ik pasgeboren baby s huilen, alleen niet die van mij. En nergens kon ik schuilen.
Ik sta bij je grafje. Verdriet giert door mijn lijf, lig je hier echt mijn kind? Ik wil gaan graven, waarom mocht ik je niet vasthouden bekijken voelen ruiken in mijn geheugen prenten. Men heeft je zomaar meegenomen en ik, ik heb je nooit meer terug gezien.
