Ik kan nog zoveel kaarsjes branden bij je foto meisje van mij maar het gemis en het intens verdriet gaan nooit voorbij ik heb je even gezien en toen ben je vertrokken naar de mensen van voorbij leegte en verlangen naar jou rest nu alleen nog maar voor mij.
Soms meen ik je nabijheid te voelen de rilling langs mijn rug het briesje langs mijn wang maar dat is maar fantasie ben ik bang toch wil ik het zo graag geloven mijn meisje van daar boven.
Zoals de vissen die hun pijn in stilte dragen dat is ook wat ze van mij na al die jaren vragen maar toch vertel ik een ieder die het wil horen over het lieve kleine meisje dat we hebben verloren.
Ik zag een moeder die verdwaasd in de verte staarde. Haar geliefd kind verdween voorgoed in de donkere koude aarde. Ze stond daar verstomd door de intense pijn. Waarom mocht haar kind niet meer bij haar zijn?
Ze vroegen je vader de leeftijd van zijn kinderen en ik hield me stil. Ze vroegen niet naar het grote leeftijds verschil en ik hield me stil. Hij noemde jou niet..... en ik hield me stil. Nu voelt het alsof ik jou heb verraden want ik, ik hield me stil....