Na die dag toen ik voor het eerst en voor het laatst je lief gezichtje zag werd het winter in mijn hart voortaan de zon was voorgoed onder gegaan in mijn bestaan.
het stormt de woeste zee brult en kolkt net als het verdriet dat mijn versufte brein bevolkt ik schreeuw het uit tegen de wind het verdriet om mijn verloren kind.
Hoe zou ik jou kunnen vergeten je korte bestaan opeens niet meer weten elke dag denk ik aan jou soms lang en dan heel even je bent en blijft een deel van mijn leven.
Elfjes trippelen langs mijn bed nemen al mijn tranen mee ver weg naar die grote koude zee vol met moedertranen geweend om haar kind en de gebeden voor haar kind ruisen in de wind
Op het moment dat je werd geboren hebben we je verloren nooit mochten we een geluidje van je horen in stilte werd je weggebracht in stilte word je nog elke dag herdacht.
