Daarstraks is Union-Anderlecht gespeeld,maar ik de uitslag nog niet kennen. Ik wil vanavond zelf zien of het wonderjaar van Union verder gaat. Een ding staat vast:behalve de verstokte Anderlechtsupporters staat de natie achter Union. Na 48 jaar is het voetbal terug in het Joseph Mariënstadion,ingebed in het Dudenpark. Die Joseph Mariën was een rijke beursmakelaar en voorzitter van Union. Op zijn initiatief-en met zijn geld-werd in 1926 het huidige stadion gebouwd. Met een monumentale hoofdtribune in art-decostijl en versierd met reliëfsculpturen en brandglasramen. De skuunste stade van de weireld zeggen die van Sint-Gillis,en ze zouden weleens gelijk kunnen hebben. Maar al die pracht speelt de club nu parten,die tribune is beschermd erfgoed geworden,waar niks aan veranderd mag worden. Meneer Mariën stierf in zijn stadion,bij een derby tegen Daring -dei van Meulebeik-overleefde hij een hartaanval niet. Het is slechts een van de merkwaardigheden van deze echte traditieclub. Ze wonnen 11 landstitels en er was het legendarische Union 60,de ploeg die tussen 1933 en 1935 zestig matchen op rij speelde zonder te verliezen. Naar de kapitein van die ploeg werd de Pappaert-beker (bestaat die nog?) genoemd. Die werd toegekend aan de club uit de hoogste drie klassen,die het meeste wedstrijden zonder nederlaag neerzette. Nadien kwamen nog internationals als Rie Dierix en Paul van den Berg(85) en de nu 75-jarige Jacques Teugels,die later voor RWDM,tegen Atletico Madrid nog een historische strafschop tegen de paal zou trappen. Ik hoop dat ze vandaag allebei in de tribune zaten. Café Nieuw Berchem,bij Frans was een van de belanrijkste vindplaatsen van RWDM-supporters. Aanhangers van Anderlecht hadden het daar hard te verduren;Van Himst heette daar Polle Gazon en als Anderlecht Europabeker 2 won,werd dat de coupe van de place Bara. Daar kwam één Unionsupporter: Jef Van Wichelen. Als hij binnenkwam begonnen alle Daring en Anderlechtmannen eendrachtig de draak te steken met het zwakke Union.De man hoorde het allemaal met een goedmoedige glimlach aan. Jef was een rijke,gepensioneerde marsepeinfabrikant. Als hij met zijn witgrijze haar in zijn rode Mercedes Cabrio door Brussel reed,kregen vrouwen een onbestemde,dromerige blik in hun ogen.

Jef Van Wichelen was een heer van stand. Zoals zijn geliefde Union.