Geen Pukkelpop zonder Mauro. In z’n achtertuin kwam Pawlowski dit jaar nog eens met zijn Gruppo over de weide razen. In de aanbieding: gillende gitaren, weerbarstige ritmes en geschifte d(r)eunen die bij de doordeweekse passant angstaanvallen oproept. Een duister buitenlaagje, dat ronduit ingenieuze blauwdrukken van songs schuil hield. Charmotron, bijvoorbeeld, rauwe psychedelica in een jasje van... wel ja, psychedelica. Two Gods benaderde als enige wat je een oorwurm kan noemen, LC Over Lithuania counterde met robuust kabaal. Melodieus, dat wel.

Maar meer dan songtitels draaide het bij de Gruppo om vertier. Pawlowski’s ex-Evil Superstars-kameraad Tim Vanhamel dook mee het podium op met een tros makkers in z’n zog. Allen hilarisch verkleed, allen om ter gekst dansend. Marsmanpakjes, Chinese draken, kartonnen dozen en campingstoeltjes, alles wat rond hun hoofd en lijf paste, deden ze aan, scheurden ze uiteen en pleurden ze het publiek in. Onze favoriet? Het uiteengereten masker van Sociaal Incapabele Michiel.

Tussen de songs riep Maura wat Afrikaanse beweringen - als we ‘m juist verstonden, tenminste - en gleed het plezier van z’n bezwete gelaat. De Lift zag, staarde en genoot. Maffe boel, zalig slotakkoord. Slaapzacht, Pukkelpop.