Mijn eerste zwakte. Die eigenlijk geen zwakte was. De uitnodiging voor acht dagen Brazilië kon ik echt niet laten liggen. Het gevolg laat zich voelen. De reis plus de drukte van vertrek en terugkeer is gelijk aan: twee weken niet gefietst. En dus moet ik mij, een dikke maand na aanvang (en een dikke maand voor mijn eerste doel!) al herpakken. Maar dat doen we dan wel goed. Hou je vast, ik heb mijn lidkaart van een wielerclub op zak. De Lootse Flandriennes rijden elke donderdagavond uit, en voor de tweede rit van het seizoen ben ik van de partij. Dat het hier om een exclusief vrouwelijk gezelschap gaat, is snel duidelijk. Zegt de ene tegen de andere: ‘Dat zijn de beste pompjes’. Waarop de andere: ‘Echt waar? Ik heb het gekozen omdat het blauw past bij mijn fiets.’ Ook op die fiets mag het leven mooi zijn, niet waar?

Mooi, dat was ook de rit. Het vergt wat oefening, rijden in groep. Het ritme zoeken en de afstand respecteren, maar het goede nieuws: ik kan zonder problemen mee. En toffe babbels met toffe madammen scherpen de honger aan om dit vaker te doen. En hoe zalig is het ook om je, zonder veel nadenken, te laten meevoeren op een parcours dat voor jou werd uitgestippeld? Op tijd zijn en trappen, meer staat ons niet te doen. Op mijn to-do-lijstje voor de volgende weken wel nog één dringend punt: het lef kweken om tijdens het fietsen te drinken. Zo bang ben ik nog om bij zulke manoeuvres mijn evenwicht te verliezen. Maar er wordt aan gewerkt. Tot gauw, Flandriennes!