De ouders stuurden het volledige dagboek naar de Franse krant La Voix Du Nord. Emilie ging drie schooljaren naar het college Notre-Dame de la Paix in het centrum van Lille, maar Ian en Virginie hadden geen idee dat haar dochter er door een hel ging. “Onze dochter was al langere tijd depressief, maar pas nu ontdekten we dat de pesterijen op die school haar zo ongelukkig maakten”, vertellen ze.

Emilie voelde onmiddelijk dat ze niet werd aanvaard door haar klasgenoten, die veelal afkomstig waren uit de bourgeoisie. “Ik voelde hun blikken op mij en zag ze glimlachen terwijl ze mij screenden: mijn oude baskets, mijn afgeschoten jeans, mijn coltrui en mijn rugzak. Ik hoorde enkelen ‘clochard’ fluisteren”, lezen we in haar dagboek van toen. Maar het bleef niet bij openlijke afkeuring. “Op de speelplaats moest ik elke dag hun slagen en stampen overleven, mijn oren sluiten voor hun beledigingen en spotternijen, vechten tegen mijn tranen.”

“Ik wil niet dat mijn ouders medelijden met mij krijgen”

In het dagboek noteert Emilie nauwkeurig elke vernedering die ze moest ondergaan: de grapjes voor een volle klas en de leerkrachten die lieten begaan, de kauwgom in haar haren en de doorgesneden riemen van haar tas. Tijdens de middagpauze schuilde ze in de schoolgangen of in de toiletten om te lezen. “Mijn boeken waren mijn schatten, mijn enige vrienden. Ze gaven mij de enige momenten waarop ik tot rust kon komen in dit verdomde college”.

De ouders van Emilie scheidden toen ze nog heel jong was, misschien hield ze zich daarom zo lang zo sterk. “Ik wil niet dat mijn ouders weten op welk moment ik meelijwekkend ben, zodat ze zouden denken dat ze een totale mislukkeling ter wereld hebben gebracht”, schreef ze op een dag neer.

Maar toch brak na drie jaar de veer en op een ochtend bij haar vader kreeg Emilie een angstaanval. “Sindsdien is ze niet meer naar die school teruggekeerd, ze volgde therapie en vond een nieuwe school waar ze zelfs vrienden maakte. Maar de schoolfobie was zo sterk geworden dat ze terug in een depressieve spiraal belandde”, aldus Ian.

“De school heeft haar verantwoordelijkheid niet genomen”

In januari pleegde Emilie de fatale daad, in februari dienden haar ouders klacht in tegen haar voormalige school. “Tijdens alle oudercontacten hebben de leerkrachten ons nooit iets gezegd van de pesterijen die onze dochter moest ondergaan. We ondervonden dat Emilie heel somber was geworden en hebben verschillende keren letterlijk gevraagd ‘Is er een probleem?’. Steeds kregen we het antwoord dat ze een briljante studente was en alles goed ging. Ze hebben hun verantwoordelijk niet genomen,” besluiten de ouders hun aanklacht.

Maar het enige dat Ian en Virginie écht willen is dat scholen en ouders iets van het verhaal van Emilie kunnen leren en dat pesten meer bespreekbaar wordt op school. En daarom stappen ze nu naar de pers. “We hebben het college ook zelf gecontacteerd en gevraagd of ze de klasgenoten van Emilie die er nog schoollopen op hun gedrag willen aanspreken. De nieuwe directeur heeft naar ons geluisterd, maar sindsdien hebben we geen bericht meer van hen gekregen. Ze lijken vooral bezorgd om hun reputatie naar de buitenwereld en blijven alles geheimhouden.”

Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website http://www.zelfmoord1813.be.