Een lijdensweg

Die kruisen komen in alle maten en gewichten: van hangertjes in een halsketting over kleine beeldjes tot "the real stuff". De Russische pelgrims dragen kleine, heel mooi uitgesneden houten kruisen mee terwijl ze devoot voor zich uit kijken en allerlei gebeden prevelen.

De pelgrims uit Indië hebben zich in groep verzameld vlak bij de kruisweg. Een van de pelgrims leest voor uit de bijbel, terwijl de anderen regelmatig op hun knieën vallen en de grond kussen. Op de achtergrond weerklinkt intussen de muezzin, die de moslims oproept tot het gebed. Dit is de Oude Stad in volle glorie.

Ik probeer ondertussen te achterhalen waar ik een groot kruis kan vinden. Naar het schijnt bevindt zich ergens in de Oude Stad een winkel waar je een écht Jezuskruis kan huren, waarmee je de lijdensweg aan den lijve zelf kunt ondervinden.

Het zou een bloeiende zaak zijn voor een jonge Palestijn, wiens familie de zaak al drie generaties runt. Je zou bij hem een kruis kunnen huren voor een kleine 20 euro. De kruisenverhuur is jammer genoeg niet geafficheerd en de man vinden, blijkt al gauw een lijdensweg op zich.

Ik laat me meevoeren door de duizenden pelgrims die bidden, zingen, eten en drinken, en vergeet al gauw dat ik een kruis wilde huren. De handelaars langs de Via Dolorosa doen gouden zaken.

Palestijnse jonge mannen met vers geperste sappen en allerlei gekoelde dranken wurmen zich als sierlijke bewegingskunstenaars door de massa. Het is heel erg warm vandaag en ook de meest toegewijde pelgrim bezwijkt uiteindelijk voor de aardse verlokking van een fris drankje.

Ik probeer me in de buurt van de dragers van een groot kruis te bewegen om uit te vinden hoe zwaar zo’n ding wel weegt. "Very heavy", zegt één van de Russen, "very heavy", zegt hij nog een tweede keer, om duidelijk te maken dat het geen lachertje is.

De huurkruisen zijn eenvoudige blankhouten kruisen gemaakt van olijfhout, maar er zijn ook heel wat pelgrims die hun creativiteit de vrije loop gegeven hebben en prachtexemplaren hebben meegebracht.

Ze hebben er zelf kaarsen op aangebracht, bidprentjes en kleine kruisbeelden. Het wordt voor velen een lange, vermoeiende dag, waarop ze al jaren gewacht hebben. Ik probeer hier en daar een gesprek aan te knopen, maar de pelgrims zijn duidelijk niet naar hier gekomen voor "small talk".

Ik beslis dan maar gewoon mee te lopen en mijn ogen en oren de kost te geven. Er zijn de heerlijke geuren van de kruidenstalletjes, de wierook die overal gebrand wordt, de klokken die luiden en het geroep van de verkopers van "kaek" -brood met sesamzaadjes- , het kleurenpallet van souvenierwinkels en de schreeuwerige leuzen op de T-shirts: "don’t worry, be a Jew!" En er is de Kruisweg. "Business as usual". En God zag dat het goed was…