Beste Nozizwe,

Hier ben je dan. Het is 2045 en je beleeft jouw 50ste levensjaar.

Op het moment dat ik deze brief schrijf heb jij nog maar flarden van herinneringen van jouw leven als kind in Zimbabwe. Af en toe denk je nog aan jouw eerste vrienden, de boerderij van jouw lieve grootouders, jouw schooluniform. Een blauw en wit kleedje, geruit. Zwarte schoenen, witte sokken. Een blauwe hoed om je tegen de felle zon te beschermen.

Op jouw veertiende moest je jouw moeder, een vluchteling, nareizen in het kader van gezinshereniging. De beelden van veertienjarige Nozizwe die afscheid nam van haar grootouders staan nog altijd op jouw netvlies gebrand. Ook op het moment dat ik deze brief schrijf vrees ik nog altijd dat ik hen nooit meer levend zal zien. Hopelijk heb je hun handen nog eens mogen vastpakken in de jouwe en heb je hen nog in de ogen mogen kijken.

Herinner je je jouw vreugde toen je jouw eerste Nederlandstalige zin maakte? Toen je voor de eerste keer optrad om jouw gedichten in het Nederlands voor te dragen? Toen je een paar jaar later in (zo goed als) vlekkeloos Nederlands Vlaamse kinderen en jongeren mocht vertegenwoordigen?

Kracht

Jij smijt jezelf met hart en ziel voor jouw vrijwillige engagementen. Jouw jeugdige vuur en passie is mooi maar tegelijk zo krachtig. Van waar haal je de drang om onrecht en ongelijkheid met zoveel vastberadenheid aan te vechten? Het is diezelfde drang die jou ertoe leidde om rechten te studeren.

Jij droomde altijd om een beroep uit te oefenen waarbij jij iets positiefs kan betekenen voor anderen, waarbij jij jouw kennis en expertise kan gebruiken om de wereld van anderen rondom jou draaglijker te maken.

Is dat ook effectief zo?

Vooral kinderen en jongeren hebben jou altijd na aan het hart gelegen. Jij weet nog goed hoe de gevechten die jij als kind en jongere moest voeren jou gevormd hebben. Jij weet ook nog heel goed hoe sommige gevechten jou ook gekraakt hebben. Vooral het geloof dat geen enkel ander kind, waar dan ook ter wereld, hetzelfde zou mogen meemaken was jouw drijfveer om je te engageren en naarstig te timmeren aan jouw droom.

Het geweld dat je als kind en jongere met lede ogen heb moeten aanzien wens je geen enkel ander kind toe. Je zag en beleefde hoe geweld en conflict families uit elkaar rukt en kinderen alle kinderlijke onschuld ontneemt. Je zag en beleefde hoe het was om te vluchten. Je zag en beleefde hoe het was om vanuit niets een nieuw leven te beginnen bouwen.

Gelijke kansen hebben de weg naar jouw dromen geplaveid. Je droomt daarom van een wereld waarin gelijke kansen de strijd tegen maatschappelijk kwetsbaarheid winnen. Een wereld waar kinderen en jongeren voluit mogen dromen en hun talenten ontwikkelen, zonder tegen de doorzichtige maar solide muren gevormd door een lage socio-economische klasse te moeten opboksen. Een wereld waarin kinderarmoede vanuit de wortel wordt uitgeroeid en er komaf mee gemaakt wordt.

Je zag hoe jouw moeder en zovelen die op haar lijken vochten tegen institutionele en structurele discriminatie omdat onze etnisch-culturele afkomst en huidskleur hun zoektocht naar een job bemoeilijkte. Het zijn die gebeurtenissen die jouw het leven uitzogen en bang maken voor jouw eigen toekomst als zwarte vrouw, maar die jou tegelijkertijd zo vurig en vastberaden maken om tegen die onrecht te vechten.

Je put kracht uit jouw tegenslagen.

Luisteren

Jouw ervaringen als jong meisje in Zimbabwe, maar ook in België hebben jou doen inzien dat intersectioneel feminisme nodig is: een feminisme waarbij er aandacht is voor sociale klasse, etnisch-culturele afkomst en gender. Een feminisme dat de ervaringen en moeilijkheden van gemarginaliseerde groepen erkent, en nooit een stille dood laat sterven.

Heb je kinderen? Hebben je vrienden kinderen? Voed hen op zodat ze hiervan bewust zijn. Zorg ervoor dat ze weten hoe ze zichzelf kunnen uitdrukken, hoe ze hun mening kunnen vormen. Maar nog belangrijker is dat ze weten hoe ze naar anderen moeten luisteren en van anderen kunnen leren.

Vandaag lijken we dat als samenleving niet meer te kunnen doen.

Vandaag lijken we als samenleving niet meer te kunnen luisteren naar elkaar. De zwakke stemmen in de maatschappij worden in de kiem gesmoord en hun ervaringen worden onder de mat geveegd. Leer de kinderen rondom jou dat ze die stemmen altijd moeten waarderen en koesteren. Altijd.

Hier ben je dan. Het is 2045 en je beleeft jouw 50ste levensjaar. Geniet ervan.

Groetjes,

Nozizwe

Biografie

Nozizwe Dube is een nieuwe Vlaming geboren in Zimbabwe en sinds haar veertiende in België woont. Ze studeert rechten aan de Katholieke Universiteit van Leuven en is voorzitster van de Vlaamse Jeugdraad. Ze is onlangs verkozen tot Jonge Europeaan van het Jaar 2017 door de prestigieuze Schwarzkopfstichting, die al twintig jaar de prijs uitreikt.

Ze schrijft deze brief in eigen naam.