Op die manier verklaart Charles Huygens, directeurgeneraal van het Openbaar Onderwijs van Brussel, waarom hij een leraar heeft aangeraden zijn seksuele geaardheid in de klas geheim te houden. Klaarblijkelijk pleegt een onderwijzer volgens de heer Huygens inbreuk op de meest elementaire regels van de pedagogie door te vertellen dat hij met iemand van hetzelfde geslacht samenleeft.

Gelukkig stak tegen deze uitspraak meteen een storm van protest op uit de andere onderwijsnetten. Natuurlijk moeten leerkrachten terughoudend zijn als ze in de klas spreken over hun privéleven. Het geeft geen pas om bedgeheimen uit de doeken te doen, net zo min als het pas zou geven om extreme politieke of ideologische standpunten in te nemen. Leraren moeten jonge mensen onderwijzen en opvoeden tot kritische burgers, niet brainwashen.

Maar wat heeft de seksuele geaardheid van een leerkracht in godsnaam te maken met dit vanzelfsprekende ‘minimum aan regels’? Homoseksueel ben je of je bent het niet. Het is geen ideologische of politieke overtuiging die je kunt aannemen en weer afzweren. Seksuele geaardheid is een deel van iemands identiteit. Een leerkracht is geen robot, maar een mens. En die mens staat voor de klas met al zijn vakkennis en ervaring, en bij voorkeur met hart en ziel. Als een leerkracht het in een pedagogische context nuttig vindt om wat meer over zichzelf te vertellen, dan moet hij dat vooral doen. Als hij dat liever niet doet, laat hij het. Daarover beslist hij zelf. De overtuiging, de afkomst en het geloof van zijn leerlingen mogen die vrijheid niet beperken.

Opgroeiende jongeren moeten leren dat er mensen van verschillende geaardheid zijn en respect leren opbrengen voor dat gegeven. Zoals goede leerkrachten respect moeten opbrengen voor al hun leerlingen, ongeacht hun afkomst, huidskleur, geaardheid, geloof of overtuiging. Alleen als we van die simpele regel uitgaan, zal het onderwijs onze samenleving sterker, opener en verdraagzamer maken.