Onze Pukkeltop: dit waren de vijf beste acts op Pukkelpop
De muziekrecensenten van De Morgen schreven het afgelopen weekend drie miljoen concertrecensies bijeen, zo leek het soms. Dit waren de vijf toppers onder een waslijst uitschieters.
Solange (Main Stage)
‘Rise!’, zong Solange Knowles voor een doek waarop een Japanse zon gloeide. Wat een stralende glimlach. Wat een charisma. En wat een classy outfits droegen zij en haar behoedzaam groovende zangeressen. Het gekke, musicalachtige synchroondansen deed nu eens arty en ironisch aan, dan weer eerde het prachtig de Afro-Amerikaanse showbizz van weleer. Heerlijk om te zien ook hoe deze vrolijke, kokette dame het beste van dertig jaar soulpop incorporeerde. Jammer van de povere opkomst wel. U had kennelijk iets beters te doen dan te staan zwijmelen bij een van de meest vernieuwende popzangeressen van vandaag.
Nordmann (Lift)
Alarm! Zo heette de eerste plaat van Nordmann, maar op Pukkelpop bleek die waarschuwing vooral van toepassing op hun nieuwe sound: een loeiharde, door saxofoon aangedreven hybride van jazz en rock die talloze schroeisporen achterliet. De beste momenten kwamen er toen het Gentse kwartet seventies boogie op gitaar, bas en drum – groovy rock van het wijdbeense type – combineerden met de lange uithalen op de saxofoon van Mattias De Craene. We moesten denken aan de experimenten van de New Yorkse Knitting Factory-scene in de vroege jaren 90, de krachtpatserij van het Italiaanse hardcore jazztrio Zu én de recente garagerock van Thee Oh Sees.
Vince Staples (Dance Hall)
Intense jongen, die Vince Staples. Op Pukkelpop zette hij een pisnijdige performance neer die te nemen of te laten was. De man verantwoordelijk voor de (tot nu toe) beste rapplaat van 2017 sloop langs het fel oranje verlichte achtergrondscherm als een uitgehongerde tijger. “I've been fucked since my early days, I've been stuck in my worldy ways”, blies hij, ijsberend door zijn minimalistische elektronicakader. Geen begeleidingsband, geen dj, geen opgefokte homies om hem heen. Alleen Staples. Simpel. Krachtig.
PJ Harvey (Marquee)
De wereld draait sinds 2016, toen Harvey met The Hope Six Demolition een dodendans voor de democratie leek in te zetten, alleen nog maar meer door. Op Pukkelpop bewees ze niet alleen de blijvende relevantie van die songs, ze blies ze met haar superbe band ook meer leven in dan ooit. Die solo op twéé saxofoons tegelijk in ‘The Ministry of Defence’! Dat streepje sensualiteit in het anders zo wrange ‘Let England Shake’! Of de manier waarop de triomfantelijke hoornsample in ‘The Glorious Land’ botste op een zompig ploegende sax! Van een bijwijlen buitenaardse schoonheid was dit concert zeker.
Sampha (Club)
Sampha Sisay, gehuld in een hagelwitte Luther Vandross-outfit – was het een kamerjas? Een oversizede pyjama? – dompelde ons gemoed onder in stomende soul als een marshmallow in hete chocomelk. “Sophisticated bitter queen / You're the ghost in my machine”, croonde hij in ‘Under’, vanachter een batterij keyboards, geflankeerd door een drummer, een knoppendraaier en een synthspeler. Hij zong met een galmende, krachtige stem, zich aanschurkend tegen dé sound van de jaren 2010: gesofisticeerde, elektronische soul met blitse beats en veel melancholie in de genen. U lachte, u riep, u feestte. Héérlijk!
