Natuurlijke en zelfverzekerde Eus is kwetsbaar zonder te koop te lopen met z'n gevoelens

Het interesseert de ouders van Özcan Akyol 'geen ene reet' als hun zoon te gast is bij De Wereld Draait Door of Studio Voetbal. Dat zei Akyol - die liever Eus wordt genoemd - vorige week in een interview in deze krant. Met zijn vader heeft hij al tien jaar geen contact meer; zijn moeder spreekt hij sporadisch. Dan heb je twee romans geschreven, schuif je regelmatig aan bij twee van de best bekeken programma's in Nederland; ben je columnist bij het AD en heb je een eigen rubriek in de VARAgids. Dan heb je het als immigrantenzoon helemaal gemaakt en dan hebben je ouders waarschijnlijk nog nooit tegen je gezegd dat ze trots op je zijn. Geen wonder dat Eus, zoals hij in het interview vertelde, van zijn ouders is vervreemd.

Tegelijkertijd heeft hij in zekere zin alles wat hij nu is aan ze te danken. Als zijn ouders niet naar Nederland waren gekomen in de jaren zeventig, woonde Eus nu in een Turks bergdorpje, samen met 'wat koeien, vier kippen en een ei', zoals hij gisteravond zelf signaleerde in de eerste aflevering van De Neven Van Eus, waarin hij in vijf afleveringen op zoek gaat naar zijn familie in Turkije. Eus bezocht Yesilalan, het dorpje waar zijn ouders vandaan komen en waar nog steeds veel familie woont.

Nadat de taxichauffeur hem had afgezet, werd Eus hartelijk begroet door een achterneef. 'Ik ken je goed', zei 'oom' en dorpshoofd Mehmed. Hij had Eus één keer gezien, als baby.

Overal waar hij kwam, werd Eus omhelsd en gekust. Ze noemden hem 'kind', 'schat' of 'lieverd'. Zelf voelde Eus zich een beetje ongemakkelijk. Niet vanwege de hartelijkheid en de warmte waarmee hij werd binnengehaald - dat deed hem zichtbaar goed. Maar omdat hij zich een beetje een verrader voelde. 'Je weet dat je eigenlijk hier hoort', zei Eus bij de ruïnes van het huis waar ooit zijn ouders woonden. 'Hoe braakliggend, ouderwets en verpauperd het ook is. En dan zit ik hier in mijn dure schoenen, mooie jas en mooie broek.'

Hoewel Eus dankzij zijn vele talkshow-optredens inmiddels gewend moet zijn aan de camera, is zelf een televisieprogramma presenteren natuurlijk andere koek. Toch gaat ook dat hem goed af. Op natuurlijke en zelfverzekerde wijze deelt Eus zijn ervaringen met de kijker en is hij daarbij eerlijk, kwetsbaar en stoïcijns tegelijk, zonder - in tegenstelling tot veel van zijn collega's - met z'n gevoelens te koop te lopen. Dat komt misschien nog wel het beste naar voren in een ontroerende scène waarin Eus op een begraafplaats op zoek gaat naar het graf van zijn broer, die overleed toen hij veertig dagen oud was. Er blijkt echter geen steen meer te staan. Even is hij stil en krabt hij met zijn hand op zijn hoofd. In zijn hand bungelt een vergeefs bosje anjers. 'Ik ga een nieuwe steen laten maken', besluit hij uiteindelijk.

'Mijn moeder is nogal mopperig', zei Eus in het interview van vorige week, 'ik ben benieuwd wat ze van de serie gaat vinden.' Als ze gisteravond heeft gekeken, heeft ze gezien dat er voorlopig maar bar weinig te mopperen valt.