Met een bedrag van 890 euro behoort België niet tot de duurste, maar ook niet tot de goedkoopste landen van Europa.

Sommige landen vinden dat onderwijs gratis moet zijn, omdat het een investering is in het talent van de toekomst en omdat kansen ook bereikbaar moeten zijn voor de minderbedeelden in de samenleving. Andere, veelal meer liberaal ingestelde landen huldigen het principe dat iedereen een inspanning moet doen om zijn dromen waar te maken. De verhoging van het inschrijvingsgeld illustreert dat wij in een centrumrechts regime leven.

Onze regeringen onderstrepen bij hun besparingen telkens weer dat ze voor sociale correcties zullen zorgen, zodat de onderkant van de samenleving wordt gespaard.

Maar ze zwijgen daarbij over de lage middenklasse, die stilaan dreigt te verzuipen. Want op zich lijkt 270 euro extra per studiejaar niet onoverkomelijk, maar in een gezin met één inkomen en twee of drie studerende kinderen tikt dat al stevig aan. Zeker omdat zo’n gezin ook al meer in de buidel zal moeten tasten voor de zorgverzekering, de tickets voor het openbaar vervoer en wellicht ook het energieverbruik.

En dat terwijl het nog een indexsprong en een ‘tijdelijke’ indexsprong in de kinderbijslag zal moeten slikken. En terwijl het nog lang niet duidelijk is wat er met de woonbonus gaat gebeuren.

Als je dat allemaal optelt voor een gezin dat het tot nu toe toch al niet te breed had, dan weet je dat zulke gezinnen zelf ook nog eens fors zullen moeten snoeien in hun uitgaven om te kunnen blijven genieten van een openbare dienstverlening die er, gezien de forse besparingen, wellicht niet op vooruit zal gaan.

In dat weinig aantrekkelijke totaalplaatje hoop ik voor de partijen van de centrumrechtse coalitie dat hun prognoses over de positieve gevolgen voor de economie en de werkgelegenheid uitkomen, en dat de burger daarvan op langere termijn ook de resultaten zal zien. Want als dat niet gebeurt, dan krijgen ze bij de volgende verkiezingen in 2018 en 2019 de rekening gepresenteerd.