Die wiskunde en wetenschap indachtig wilde de onderwijsminister met een blijde boodschap aan het nieuwe schooljaar beginnen: er komt de volgende jaren een half miljard om scholen op te knappen en er nieuwe te bouwen. Een slepende ziekte is de toestand van een deel van het patrimonium waar die 1,1 miljoen kinderen en 146.000 leerkrachten het grootste deel van de komende tien maanden zullen doorbrengen. Elke ouder kent wel putten in de speelplaats waar zoon of dochter een open knie aan overgehouden heeft of de schimmels onder de afbladerende verf. Op sommige plaatsen is de schoolinfrastructuur tot op de draad versleten. Daar zou vandaag eigenlijk niet mogen worden overgegaan tot de heropening der scholen maar tot de definitieve sluiting ervan.

Nog voor de schoolbel rinkelde, buisden de koepels de nieuwkomer. Een half miljard is een aalmoes: er is vijf miljard nodig om de nood te lenigen. Tien keer meer. Crevits kan je er niet onmiddellijk op afrekenen. De toestand van de scholen, het plaatsgebrek, dat alleen maar zal toenemen, is een oud zeer. Het is enkel opgelapt met tijdelijke oplossingen zoals containerklassen. Dat woord alleen al is een aantasting van de kwaliteitsnorm. Maar structurele ingrepen stelt Crevits niet echt in het ­verschiet.

De nieuwe onderwijsminister stelt zich voor als de mental coach die het onderwijs nodig heeft: de passie voor het vak soigneren. Nobel en nodig. Ze zal ook de minister van beton moeten blijven, de bijnaam die ze kreeg voor de wegenwerken die ze liet uitvoeren. ‘Het mooiste gebouw is niks waard als zij die er werken niet gepassioneerd zijn’, zei ze zaterdag in deze krant. Het klinkt als de dooddoener ‘geld maakt niet gelukkig’. Maar het helpt wel. Vooral als het binnen regent in de klas en de koffiekamer.