Erdogan verbeterde de povere openbare diensten, bouwde scholen en universiteiten, trok buitenlandse investeerders aan en maakte van Turkije een van de snelst groeiende economieën van de wereld. En via onderhandelingen met de gevangen zittende Koerdische leider Abdullah Öcalan bereikte hij een wapenstilstand met de verzetsbeweging PKK, waardoor een einde kwam aan een bloedige burgeroorlog die tienduizenden het leven gekost had.

Het is nauwelijks voorstelbaar dat die Erdogan dezelfde man is als de huidige president, die vanuit zijn megalomane paleis in Ankara het conflict met de Koerden weer oppookt. De aan Islamitische Staat toegeschreven aanslag in Suruç, waarbij 32 mensen omkwamen, en de daaropvolgende door de PKK opgeëiste moord op twee “medeplichtige” politiemannen, waren voor Turkije de aanleiding om zich eindelijk aan te sluiten bij de anti-IS-coalitie, en een offensief tegen zowel IS als de PKK te openen. Intussen is duidelijk dat het offensief vooral tegen de PKK gaat, en dat de Koerden zo de prijs moeten betalen voor het succes van hun Democratische Volkspartij bij de parlementsverkiezingen van juni. Dat succes, waardoor Erdogans AK-partij voor het eerst geen absolute meerderheid heeft, dwarsboomde het plan van de president om via een grondwetswijziging een presidentieel regime in te voeren, waardoor hij het eindelijk helemaal alleen voor het zeggen zou hebben.

Voorzitter Kemal Kiliçdaroglu van de Turkse sociaaldemocraten, die al weken met eerste minister Ahmet Davutoglu onderhandelt over een coalitieregering, beschuldigde president Erdogan er dit weekend van die coalitieregering af te blokken, om nieuwe verkiezingen uit te lokken. Steeds meer Turken krijgen ook de indruk dat het opzeggen van het vredesproces met de Koerden en de hernieuwde aanvallen tegen de PKK alleen maar moeten dienen om ervoor te zorgen dat straks bij nieuwe verkiezingen de Koerdische HDP verliest en de AK-partij haar absolute meerderheid herwint. Dat hij daarmee zijn land opnieuw in een burgeroorlog stort en het ook nog eens betrekt bij het bloedige conflict in Syrië en Irak aan zijn zuidgrens, lijkt de president er graag voor over te hebben.