Dat het er 391 zijn, dat weet ik omdat ik het bijna elke dag controleer. Zielig, dat weet ik ook. Nóg zieliger is dat het er vorige week 398 waren. En dat ik me nog altijd afvraag welke foto die 7 heeft doen weglopen. Misschien die van de gerijpte côte à l’os op de barbecue; omdat die niet genoeg energie afgeeft. Of het pintje aan het zwembad. Nog zo’n zonde. Nu moet u weten dat die tellers mij een paar maand geleden nog gestolen konden worden. Of ik nu vijf volgers had en drie likes of 391: zolang ik maar af en toe eens een foto kon delen van een éclair of een berg zelfgemaakte kroketten met mijn beste vrienden.

Wat er veranderd is? Dat sociale media voor mij een motivator zijn geworden. Een vorm van sociale controle, eigenlijk. Zo van “kijk, ik ben al gaan lopen vanmorgen. Flink, hé!”. En dan maar wachten op wat schouderklopjes. Of: “ik moet dringend nog eens sporten en er een foto van nemen, anders denkt iedereen dat ik afgehaakt ben.” Of: “hoera, ik maakte béarnaise met Griekse yoghurt in plaats van boter, en dat is ook lekker”. Nu zou ik natuurlijk ook gewoon elke keer ik sport of gezond eet een berichtje naar de mama kunnen sturen, en wachten op de onontkoombare hartjes en duimpjes omhoog. Maar het iets publieker etaleren werkt beter, heb ik gemerkt.

Neem nu afgelopen zondag, toen ik in Brussel lichtjes doodging tijdens de Urban Trail. Rond kilometer 6 – het 5K-traject bleek stiekem een pak langer- sleurde ik mezelf met een paars hoofd enkele verdiepingen trappen op voor wat schijnt een adembenemend uitzichtpunt zou zijn. Een meisje tikte op mijn arm. “Ik zocht naar u.” Omdat haar schoonzus me volgt op Instagram en gezien had dat ik aan de start was geraakt. Het paars hoofd ging met een wrange glimlach en manische ogen gewillig mee op de selfie, zoals dat hoort voor iemand die beroemd is bij 391 volgers. Kijk, dan doe je die laatste kilometer nog net iets harder je best om dat laatste beetje energie te zoeken en met opgeheven hoofd de finishlijn over te lopen. Doen, dus, de flatterende en minder flatterende momenten online delen. Of mij volgen (@kimcle) en schouderklopjes geven. Dat mag ook altijd. ;-)