Een tirade tegen de ‘onzin’ van de spellingwijziging van 1995
Een dezer dagen stuurde de redactie mij een lezersbrief die nog handmatig op de schrijfmachine getypt was.
Ik stel mij dan een wat oudere man voor (ouder dan ikzelf bedoel ik), die er eens even goed voor is gaan zitten. De lezer begon met de verzekering dat hij een van mijn bijdragen in deze rubriek met grote belangstelling gelezen had, maar of hij mij even bij de les mocht houden? Ik had namelijk een verschrikkelijke doodzonde begaan door het woord ‘ruggengraat’ met een ‘n’ te spellen.
En als ik ‘ruggegraat’ niet meetel, stonden er nog 34 spelfouten in
De rest van de brief was een lange tirade tegen de ‘onzin’ uit 1995, die onze regering nog vergeefs had proberen tegen te houden, maar die op grond van een Nederlands-Vlaamse overeenkomst erdoor gedrukt zou zijn. Indertijd had het NRC Handelsblad nog enkele artikelen hieraan gewijd (zelfs op de voorpagina), en zijn geliefde dagblad Trouw had dapper weerstand geboden door op de oude manier te blijven spellen. Maar de laatste tijd zat de klad er weer in en hoewel de hoofdredacteur hem een tijdje geleden nog met excuses had verzekerd dat het taalbeleid van Trouw niet gewijzigd was, had hij op zijn laatste brieven nog geen reactie gehad.
Ik weet nooit zo goed wat ik met die brieven aan moet. Ik kan wel gaan argumenteren dat al die beweringen net niet kloppen, maar ik vraag me af of dit iets uithaalt. Het is trouwens een van de redenen dat ik een hekel heb aan spellingkwesties: uiteindelijk zijn het altijd menselijke keuzes.
De brief ging overigens nergens in op het stukje dat de lezer met zoveel belangstelling gelezen zou hebben. En als ik ‘ruggegraat’ niet meetel, stonden er nog 34 spelfouten in.