Wie een moestuin heeft, weet dat het niet eenvoudig is om de oogst van de samentuin over zoveel mogelijk maanden te spreiden. ‘Vragen hoe een moestuinier aan oogstspreiding doet, is als vragen hoe een bakker zijn brood bakt’, lacht Wim. ‘Het is een veelomvattende vraag, en de essentie van het moestuinieren. Het is de ultieme droom van iedere moestuinier om 365 dagen van zijn oogst te kunnen eten. Het duurt jaren vooraleer je een goed systeem hebt uitgedokterd, en je hebt er een enorme plantenkennis voor nodig. Mij zou het lukken als ik een moestuin van duizend vierkante meter had en een jaar verlof om erin te werken.’

Als een bepaalde groente is geoogst, staat er niets meer. Sinds een drietal jaar heeft Wim daarom een ‘reservebank’: ‘Zoals in het voetbal. (lacht) Ik kweek een aantal jonge plantjes die staan te wachten op een zitbank gemaakt van een boomstam. Vooral bladgroenten als sla, rucola en radicchio. Die plantjes plant ik uit op plekken waar andere groenten zijn geoogst. Zo probeer ik ervoor te zorgen dat ik zo weinig mogelijk zwarte grond zie. Het vergt niet veel planning, en het lukt altijd. Bladgroenten kunnen namelijk zowat overal staan: doordat ze zo snel groeien en oogstklaar zijn, bouwen ze geen ziektes op. Wanneer mijn bonenplanten uitgeput zijn, smijt ik ze uit en zet ik sla en mosterdblad.

‘Dat is mijn systeem’, benadrukt Wim. ‘Het algemene principe steunt op het idee van voorteelt, hoofdteelt en nateelt. Je hebt een hoofdteelt, bijvoorbeeld aardappelen, die op een bepaald moment is afgelopen. Wel, in augustus kun je nog aan de slag met een nateelt, radijsjes bijvoorbeeld. Is de oogst van een bepaalde groente in juli afgelopen, dan kun je op die plek in augustus een nieuw aardbeienveld aanleggen. Bij groenten als tomaten en courgettes kun je niet aan voor- of nateelt doen, omdat het zes maanden duurt vooraleer die groenten oogstklaar zijn. Maar dat is een systeem voor gevorderden, vind ik, terwijl je met bladgroenten niet veel fout kunt doen.’