Aankondiger Otto-Jan Ham sprak profetische woorden. ‘Ze maakten het album en de single van het jaar. Misschien geven ze nu ook wel het optreden van het jaar’, sprak de presentator tegen een bomvolle tent, die net op temperatuur gebracht was met een hilarische Kiss Cam op de schermen langs het podium.

Met Florence Welch stond donderdag een bijzonder straffe madam op Rock Werchter, maar wat frontvrouw Brittany Howard van Alabama Shakes zondagavond deed was zo mogelijk nog indrukwekkender. De voormalige postbode begon met een luide gil. Future People was het startschot voor een ronduit indrukwekkend optreden.

Howard had een restyling achter de rug, want de wat gezette frontvrouw verscheen met een gekleurde kuif en een modieus kleed op het podium. Maar dat kon de aandacht niet afleiden van haar grootste troef: haar stem. Niet te geloven hoe heerlijk een gil uit haar mond klinkt. Ze maakte net als haar band indruk door uit te pakken met lang uitgesponnen versies van nummers die weinigen in de tent kenden. De band heeft immers nog maar twee platen en scoorde nog maar drie bescheiden radiohits. Dat het Hold On en Hang Loose achterwege liet en The Barn toch een heel optreden lang geboeid kon houden, bewijst alleen maar hoe straf de mix van blues en r&b van de Amerikanen is.

De derde hit in het rijtje - Don’t wanna fight - bracht Alabama Shakes wel. Maar ook dat nummer had het achterwege kunnen laten, want hun andere nummers werden even goed onthaald als klassiekers. Be Mine, Give me all your love, Shoegaze en Dunes bijvoorbeeld, om er maar vier te noemen. En afsluiter You ain’t alone... Janis Joplin was plots weer springlevend.

‘Ik vind het heerlijk. We zijn zo ver van huis en worden zo warm ontvangen, niet te geloven’, zei Howard. Dat was volledig haar eigen verdienste. Het heeft dan ook geen zin om het nog langer te ontkennen: wij zijn fan van Alabama Shakes.