De Republikeinse voorverkiezingen leken lange tijd een tweestrijd tussen Donald Trump en Ted Cruz, twee kandidaten die toen de race begon nog totaal kansloos leken. Maar de laatste weken slonken Cruz’ kansen stelselmatig, tot hij het uiteindelijk na Indiana, met 565 delegates achter zich, voor bekeken hield.

Betekent dit dat Trump de Republikeinse presidentskandidaat wordt? He’s not there yet.

Want de Republikeinen hebben in totaal 2.472 afgevaardigden te verdelen. Wie tegen half juli de helft daarvan op zak heeft, is zeker van de nominatie. Maar als niemand 1.237 delegates achter zich heeft, wacht een interessant spektakel: de open convention.

Vrij om te stemmen

Bij een tweede stemronde is meer dan de helft van de afgevaardigden namelijk vrij. Ze hoeven dan niet meer te stemmen op de kandidaat die ze oorspronkelijk steunden. In een eventuele derde stemronde is zelfs vier vijfde van de afgevaardigden niet langer gebonden aan hun eerste keuze.

Gebeurt dat wel vaker? Tegenwoordig niet echt meer. Op elke nationale conventie sinds 1980 was de presidentskandidaat zowel bij de Republikeinen als bij de Democraten al gekend nog voor de eerste stembusgang.

103 rondes

Tussen 1832 en 1936 was een open convention nochtans eerder regel dan uitzondering. De meest opvallende editie was de Democratische conventie van 1924. Alfred E. Smith noch William G. McAdoo slaagde er toen in om de toen nog vereiste twee derden aan afgevaardigden te strikken. Er werden maar liefst 103 stemrondes georganiseerd, om uiteindelijk wit konijn John W. Davis aan te duiden, die dan uiteindelijk toch niet president werd.

De vijftien andere keren dat het bij de Democraten tot een open conventie kwam, werd zes keer iemand anders voorgedragen dan degene die aan de ballots begon met de meeste stemmen. De laatste keer dat dat gebeurde, was evenwel al in 1948. En sinds een Democratische kandidaat nog maar een gewone meerderheid nodig heeft, waren meerdere stemrondes enkel nog in 1952 nodig.

Underdog Lincoln

Ook bij de Republikeinen is het van 1952 geleden - en zelfs dat wordt gecontesteerd - dat een kandidaat niet bij de eerste ronde voorgedragen kon worden. De tien voorgaande keren met meerdere ballots, gebeurde het maar liefst zeven keer dat iemand vanuit een oorspronkelijk zwakke positie de uiteindelijke presidentskandidaat werd. Daar kwamen uiteindelijk vijf presidenten uit voort, onder wie Dwight D. Eisenhower en Abraham Lincoln.

Wat dan sinds 1952? Het is nog een paar keer bijna tot een open conventie gekomen. In 1968, bijvoorbeeld, bij de Democraten, maar daar stak de moord op Robert F. Kennedy uiteindelijk een stokje voor. In 1976 leek een open convention bij de Republikeinen ook erg waarschijnlijk, maar tussen de opening van de conventie en de eigenlijke eerste stemronde slaagde Gerald Ford er nog net in om genoeg steun bijeen te krijgen.

Geen goede reclame

Het is dus al even geleden dat een conventie onbeslist van start ging. Zowel de Republikeinen als de Democraten proberen dat al een tijdje te vermijden, want echt goede reclame is het niet. Maar nu Donald Trump op de overwinning lijkt af te stevenen, wordt er opnieuw over gerumoerd. Een herhaling van een van de scenario’s van destijds lijkt evenwel erg onwaarschijnlijk. Trump heeft intussen de kaap van de 1.000 delegates overschreden, en John Kasich zal al onaards goed moeten presteren om de miljardair tegen te kunnen houden.

Een open convention is dus zo goed als uitgesloten, en de partijtop zal allicht ook geen brokered convention overwegen, waarbij het erop neerkomt dat de resultaten uit de voorverkiezingen genegeerd worden, en er een andere kandidaat voorgedragen wordt. De tegenstanders van Trump zullen desgevallend ’s mans voordracht met lede ogen moeten aanzien, om zich nadien te bezinnen over hoe het zover is kunnen komen.

Conclusie? Donald Trump wordt heel erg waarschijnlijk de Republikeinse presidentskandidaat. But he’s not there yet. En tot het zover is, blijft Kasich in de race. ‘Onze strategie is nog steeds de nominatie in een open convention’, klonk het gisteren in dat kamp.