In oktober zei Wilmots nog: ‘Ik onderhandel met niemand over een plaats in de selectie voor Brazilië. Ik heb Januzaj een duidelijk signaal gestuurd. De bal ligt nu in zijn kamp.’ De bondscoach verandert niet gauw van idee, maar het tijdstip blijft natuurlijk wel opmerkelijk, nog geen twee maanden voor het begin van het WK.

We hadden het de bondscoach graag willen vragen, maar net zoals bij zijn contractverlenging was een tweet het enige wat hij en de bond daarover kwijt wilden. Het is een poging modern en hip te zijn, maar in dit geval vooral erg makkelijk en weinig respectvol naar het publiek. Zo hoef je geen verduidelijking te geven. Je zet tegelijkertijd de deur open voor speculatie.

Laten we eens naar het resultaat kijken. Wilmots speelt het, net als bij Zakaria Bakkali in het begin van het seizoen, opportunistisch. En geef hem eens ongelijk. Januzaj is, nog veel meer dan de middels een invalbeurt van twee minuten reeds aan België vastgeklonken Bakkali, een groot talent. Hij doet denken aan Robbie Rensenbrink. De kans om hem voor België te laten spelen, laat je niet liggen. Onder meer door de blessure van Benteke staat het bovendien vast dat niemand van de vaste waarden voor Januzaj moet thuisblijven. Michy Batshuayi en Jelle Vossen zullen wel vloeken.

Wilmots’ opportunisme zal hem minder zwaar worden aangerekend dan wanneer hij nu Januzaj uit de handen had laten glippen. Als Januzaj presteert zoals bij Manchester United, heeft de 19-jarige ‘Brusselaar’ alvast zijn plaats in de brede WK-selectie. Op training en in de ­oefenwedstrijden naar Brazilië toe moet hij dan maar bevestigen dat hij het niveau aankan en een sensatie kan worden tussen 10 juni en 13 juli.

Als Kosovo straks erkend wordt door de UEFA en kwalificatieduels mag spelen, zal Wilmots weer aan de bak moeten om Januzaj voor ons land te behouden. Nu een succes, maar de strijd is nog niet helemaal gestreden.