Natuurlijk was het niet alleen rozengeur en maneschijn in de strijd om het roze. Ja, er waren enkele overgangsetappes die véél te lang waren waardoor er een ganse dag niets te beleven was, buiten de mooie landschappen onderweg en de sprint voor de dagzege. Ja, niet alle ploegen waren op hun sterkst afgezakt naar Italië. En ja, het waren enkele toevallige omstandigheden die mee voor de suspense zorgden. Maar toch houden we vooral een positief gevoel over aan deze rittenkoers. En wel hierom:

1) Het parcours

De 100e Giro d’Italia werd volledig op Italiaanse bodem gereden en moest een waar spektakel worden. De organisatie schotelde dan ook een prachtig parcours voor van 3572,2 kilometer.

Het begon met een passage op de eilanden Sardinië en Sicilië, waar de plaatselijke bevolking dagenlang voor een enthousiaste sfeer zorgde en waar de sprinters zich konden uitleven. De Etna-vulkaan kwam nog wel te vroeg om voor vuurwerk te zorgen in de koers maar het leverde wel mooie beelden op. Vanaf de tweede week barstte het spektakel echter los met de klim naar de beruchte Blockhaus (zie lager), meteen gevolgd door de eerste tijdrit waar Tom Dumoulin zich voor het eerst echt opwierp als dé te kloppen man. Een cruciaal moment. Na enkele (te) lange overgangsetappes volgde dan een loodzware slotweek, met de ene mythische beklimming na de andere. Die vele hoogtemeters zouden ook hun gevolgen hebben op het gedrag van de toppers (zie lager).

En oké, de sprint op de Champs-Elysées in de Tour is elk jaar iets om naar uit te kijken als het officieuze wereldkampioenschap voor sprinters. De Italianen verkozen echter een afsluitende tijdrit waarin werd beslist over winst of verlies. Gelukkig maar, zo kregen we een heuse thriller die spannend bleef tot de allerlaatste seconde.

2) De omstandigheden

Het parcours alleen is natuurlijk niet allesbepalend voor het koersverloop. Het zijn de renners zelf die het moeten doen (zie lager) en er zijn altijd onvoorziene omstandigheden. Twee ongelukjes bleken van doorslaggevend belang voor de strijd om het roze:

Er was natuurlijk de beruchte politiemotor die in de negende etappe naar de Blockhaus voor een ware ravage zorgde. Dumoulin verloor met Wilco Kelderman wel zijn meesterknecht maar vooral Team Sky werd zwaar getroffen. Kopman Geraint Thomas zag zijn kansen op de eindzege in rook opgaan en zou er in de dertiende etappe ook de brui aan geven, Mikel Landa moest vanaf dan zijn focus leggen in etappezeges en dat zou hem wel nog de bergtrui opleveren maar over het klassement kon de Britse topformatie meteen een kruis maken. Ongetwijfeld zou de zwarte formatie anders nog een rol hebben gespeeld in het verdere verloop...

En dan dat andere “ongelukje”. De beruchte sanitaire stop van Tom Dumoulin in de zestiende etappe zorgde ervoor dat de spanning kon terugkeren in de koers. Na zijn demonstratie in de tijdrit zag hij wegens acute diarree zijn voorsprong smelten als sneeuw voor de zon en daardoor moest hij op de slotdag in de tijdrit nog 53 seconden goedmaken op Quintana. Zo werd het toch nog spannend.

3) Geen alles versmachtende ploeg

Zoals eerder al aangegeven waren niet alle ploegen op hun sterkst afgezakt naar Italië. Geen Chris Froome bij Team Sky, geen Alberto Contador bij Trek-Segafredo, geen Richie Porte bij BMC, geen Romain Bardet bij AG2R,...

Bergop was Movistar veruit de sterkste ploeg, met tal van toppers volledig in dienst van kopman Nairo Quintana. En ook Bahrain-Merida van Vincenzo Nibali was sterk. Maar hun beukwerk op de beklimmingen waren lang niet zo versmachtend als Team Sky in volle sterkte tijdens de Tour, zoals vorig jaar toen onder meer Poels en Thomas elke aanval in de kiem smoorde.

Bij Team Sunweb waren mannen als Geschke en Ten Dam van goudwaarde maar tegen een allesoverheersend blok zou het team van Tom Dumoulin het ongetwijfeld heel wat moeilijker hebben gehad. Nu kregen we veel rapper een strijd van man-tegen-man. En dat is toch nog altijd het mooiste in de koers.

4) Toppers aan elkaar gewaagd

De toppers waren aan elkaar gewaagd, ook op het vlakke. Door de vier etappezeges van Fernando Gaviria leek het wel alsof de Colombiaan over de tegenstand walste, het waren in de vlakke etappes echter ook vaak details die in het nadeel van andere topsprinters als André Greipel en Caleb Ewan vielen. Gaviria wordt straks in de Tour de France bij Quick-Step vervangen door Marcel Kittel en dan komen er wellicht nog enkele snelle mannen à la Cavendish erbij, maar ook zonder hen viel er in de sprintetappes ook nu al genoeg te beleven.

Maar in deze Giro moest er dus vooral veel geklommen worden. Quintana kon dan wel rekenen op de sterkste ploeg in deze Giro, de Colombiaan verkeerde zelf niet in supervorm. Na de Tirreno-Adriatico waren de verwachtingen nochtans hooggespannen, maar de berggeit kon zijn concurrenten niet in de vernieling rijden. Iets wat ook Vincenzo Nibali, die de hoop van een ganse natie torste, niet kon. Het was de Fransman Thibaut Pinot die nog het meeste durf toonde door aan te vallen maar meer dan wat seconden leverde dat niet op.

Wat we te zien kregen in de laatste bergetappes was veelzeggend: toen Dumoulin moest lossen, had niemand van de overgebleven favorieten nog de kracht om weg te springen van de overige concurrenten. Dit had veel te maken met die loodzware slotweek, waarin de renners elke dag wel een bergetappe moesten zien te overleven en een indrukwekkend aantal hoogtemeters moesten zien te verwerken. Dit zorgde ervoor dat de renners tegen hun limiet aan koersten en zo door hun hoge hartslag simpelweg niet meer konden versnellen.

“Nivellering van de top” heeft een negatieve bijklank en daarom willen we het ook niet zo noemen, maar het feit dat de toppers zo aan elkaar gewaagd waren doet ons wel dromen van een steeds cleaner wordende sport, waar buitenaardse prestaties achterwege blijven. Gelukkig maar.

5) La Dolce Italia

Tot slot was er ook het land, “la dolce Italia”. Iedereen die de Tour de France al heeft meegemaakt, is het erover eens: geen enkele koers is zo stresserend als La Grande Boucle. De belangen in dit overgemediatiseerde wielercircus zijn zo groot geworden dat dit ook zware gevolgen heeft op het gemoed van de ploegleiders en de renners. De sfeer aan de start en de finish in Italië is dan ook zoveel relaxter dan in Frankrijk. En bovendien zijn het eten (de pasta!) en de hotels ook vaak beter, waardoor de renners er blij tegenaan kunnen gaan. Gelukkig maar...

Wat mogen we dit jaar in de Tour verwachten?

Wie zal het zeggen? Feit is wel dat er in Frankrijk wel heel wat toppers zullen bijkomen, zoals een Froome, een Contador, een Bardet, een Porte en een Valverde. Wellicht moeten enkele van de huidige kopmannen dan in dienst rijden van hun nieuwe kopman, waardoor vooral het Sky-blok in zijn geheel heel wat sterker voor de dag zal komen. Maar wellicht zal Quintana tegen dan ook nog enkele procentjes sterker zijn en komen er andere favorieten bij waardoor Froome zich nu nog lang niet zegezeker mag voelen.

Bovendien schotelt de organisatie dit jaar een atypisch parcours voor: met slechts vijf echte bergritten (waarvan drie met aankomst bergop), negen vlakke etappes, twee tijdritten en vijf geaccidenteerde ritten. “Dit is een Tour die kan verrassen, een Tour voor durvers”, klinkt het bij Tourbaas Christian Prudhomme.

En dan zijn er natuurlijk de onvoorziene omstandigheden, denken we maar aan de motoren op de Mont Ventoux vorig jaar.

Allemaal samen maakt het dat we toch alweer hoopvol uitkijken naar de Tour. Maar dat we vooral toch al blij zijn met het opgediste spektakel in deze Giro.