Maandenlang moest haar dochter elke keer weer ondergaan hoe pesters haar leven zuur maakten. Schelden, cyberpesten, bedreigingen, Zoë vol spuiten met deo... Het meisje kreeg alles over haar heen. Zoë vertelde alles aan haar mama. Maar een week geleden escaleerde het.

Angstaanjagend telefoontje

Toen Janet haar jongste zoon aan het klaarmaken om naar bed te gaan, belde haar dochter. “Je weet niet wat je overkomt wanneer je kind in blinde paniek roept aan de telefoon ‘mama kom snel, alsjeblief’ met de daarop volgende ‘auw’, ‘blijf van me af’, geschreeuw van pijn en doodsangst. Ze bleef maar roepen ‘mama kom snel, snel...’ Je sterft toch duizend doden als mama op dat moment”, schrijft Janet Hageman Onetjuh in een geëmotioneerde Facebookpost, terwijl ze het verhaal van haar dochter vertelt.

Janet liep meteen halsoverkop naar buiten, terwijl ze haar jongste kind van 9 jaar meesleurde, omdat ze hem niet alleen wilde laten. Maar in alle haast was ze haar autosleutels vergeten, terwijl de deur van hun huis achter haar in het slot was gevallen. Ondertussen bleef ze aan de lijn met haar dochter en hoorde ze de continue klappen die haar kind kreeg.

Vlaag van paniek

“In een nog net gecontroleerde vlaag van paniek klopte ik op het raam bij de overburen... Nee, ik bonkte erop”, vertelt Janet. “Ik heb vervoer nodig, nu! Rij me alsjeblief naar daar!” riep ze haar buren toe. De buurvrouw had meteen door dat er iets grondig mis was en de buurman sprong op zijn sokken mee in zijn auto.

“Het ritje duurde maar een paar minuten, maar voor mij leek het een eeuwigheid te duren, terwijl mijn meisje op de achtergrond in doodsangst, schreeuwend, huilend om mijn hulp riep: ‘Ga weg! Blijf van me af! Mama, mama!’ hoorde ik. Kun je het je voorstellen?”

Jongeren keken toe

Toen de volwassenen eindelijk aankwamen op de plek waar Janets dochter aangevallen werd, waren ze met verstomming geslagen, toen ze zagen wat er aan het gebeuren was. “Minstens 15 à 20 jongvolwassenen stonden rond Zoë. Niet om te helpen, niet om te pesten, maar om alles met hun smartphones op te nemen”, aldus Janet.

“Je kent dat toch, hé, zo van die filmpjes op het internet? Wij zaten in die film! Kun je het je voorstellen? Wat is er met de jeugd gebeurd? Ik heb dit maatschappelijk fenomeen al vaker aan de kaak gesteld in mijn omgeving, bij ouders, bij politie, maar ik kreeg nooit een reactie”, schrijft ze.

Toen Zoë haar mama zag vluchtte ze meteen in de auto. “Ik vroeg wie mijn dochter had aangevallen, wie de dader was. Maar de groep jongeren begon te lachen en vielen me zelf aan. ‘Je mag toch niets terugdoen, want ik ben een kind’, lachten ze nog.”

Help

Janet snapt niet hoe iemand dat ooit een ander mens kan aandoen. “Ja, inderdaad, mijn dochter heeft ADD. Ja, inderdaad, mijn dochter heeft een disharmonisch profiel en kan niet (goed en adequaat) voor zichzelf opkomen. Maar dat wil niet zeggen dat je haar moet aanvallen. Ze trekt zich dat enorm aan, ze kan niet tegen onrecht, ze wordt heel snel introvert.”

De 43-jarige trekt aan de alarmbel: “Er zijn in onze kennissenkring twee minderjarigen die zelfmoord hebben gepleegd met een soortgelijke of aanverwante beperking en een ontzettend schrijnend pestverleden... Tot aan de dood mensen!”

Ondanks alles denkt Janet niet alleen aan de slachtoffers. “De pesters hebben het zelf vast ook niet makkelijk..Zij zijn thuis vaak veelal “onzichtbaar “ en jagen op anderen die in hun ogen zwakker zijn, maar die wel iets hebben dat wat zij niet bezitten. Aandacht. Onder het idee: ik doe met jou wat ik wil en ik heb ook heel goed door dat ik dit met jou kan doen. Ze hebben al vroeg leren manipuleren. Ik weet doorgaans ook precies bij welke ouders je gewoon niet wordt ontvangen (als je begrijpt wat ik bedoel).”

Klein beetje eigenwaarde is weg

“Ik ga er nu “zichtbaar” enorm voor mijn dochter zijn!” schrijft ze nog. De aangifte bij de politie gaat ze ook zeker doen. “Maar het belangrijkste en schrijnende is: van Zoës kleine beetje eigenwaarde is reeds helemaal niets meer over. Ik eindig dit schrijven met een zinnetje van 3 woorden. Het is een nummer van ‘The Cranberries’ dat ik gisterenmiddag nog op de radio hoorde... ‘Does anyone care?’”