De resultaten zijn ontluisterend. Een Vlaamse bestuurder zegt niet neen tegen nog een pintje of twee, drie te veel omdat hij dan een gevaar op de weg is, maar omdat hij de kans loopt een boete te krijgen. Dat lijkt een belangrijker argument dan het risico om iemand die op de verkeerde plaats op het verkeerde moment is, van de weg te maaien. De combinatie alcohol en rijden blijft de grootste killer in het verkeer, hoe vaak het er ook al ­ingestampt is.

Bobcampagnes, schokkende affiches, zware financiële boetes: niets is door de overheid niet geprobeerd om de moordende gewoonte in te dammen. Maar als er plots een nieuw fenomeen opduikt als de zomerbars, gewoon zwoel zomerweer of een WK-match van de Rode Duivels, dan vergeten we dat allemaal. Denkend dat controles iets zijn voor de glühweinavonden rond Kerstmis, niet voor de zomerse barbecue. Deze ­cijfers gooien ons meteen vijftien jaar terug in de tijd, ­alle inspanningen ten spijt. Geschokt, zo reageert ­al wie met verkeersveiligheid bezig is. Dit is ­alarmerend, zeker omdat een groot deel van de betrapten niet maar net over de schreef ging, maar haast poepeloere achter het stuur zat, met zowat een halve bak bier in de maag.

Een overheid kan veel doen om het probleem in te ­dijken, maar ooit stopt het. Moeten we dan nog hogere boetes uitschrijven? Nog meer controles houden? Aan elke zomerbar een agent zetten? Willen we ooit van die kwalijke en zeer dodelijke dronk af geraken, dan zullen we het zelf moeten doen. Een mentaliteitswijziging forceren door een frisse spa rood te bestellen in plaats van een mojito. Aan het tafeltje in de zomerbar, bij de kerststal of op een gewone lente- of herfstavond, te zeggen: je mag niet meer rijden. Of er nu bobcontroles aangekondigd zijn of niet: het mag geen verschil maken.