Ho99o9 versus Death Grips: De clash van de black punks
Zowel New Jersey-punkduo Ho99o9 (oftewel Horror) als het Californische Death Grips herbergden boze Afro-Amerikaanse brulboeien die de goegemeente een schop onder de derrière bezorgden met loeihard spul. Wie kwam het heftigste uit de hoek? Wie trof doel bij het publiek? En met wie konden we al eens lachen? We wogen de twee acts tegen elkaar af.
1. Artillerie
Ho99o9 (★★★★☆) deed het met een hardcoredrummer, vier Marshall-torens en zonder gitaren. Wat een beetje raar was want dit karikaturale duo vermengt hiphop met old skool-hardcorepunk, een genre waarbij je toch minstens wat gitaarwerk verwacht. Maar de gitaren kwamen uit de sampler, gek genoeg. Eén van de rappers stormde het podium op in een dwangbuis, wat dan weer erg amusant was.
Bij Death Grips (★★★★☆) was het de vervaarlijke Stefan Burnett die de wraak van de boze Afro-Amerikaanse man incorporeerde. Geruggensteund door avantgardedrummer Zach Hill en een shitload aan kriepende, piepende en bliepende elektronica hapte hij zich door 'Whatever I Want (Fuck Who's Watching)': een Messerschmitt van een song met ingebouwde mitrailleur.
2. Pantser
Ho99o9 haakte vaak in op de klassieke hardcore van legendarische groepen als Black Flag en Bad Brains. 'Street Power’, met zijn zotte geroffel, katapulteerde de hardcorenostalgici terug naar het Washington D.C. van 1981. Nu ja, tot dat nummer bruusk overkop ging in spookachtige soundscapes en het gutturale gegorgel van schreeuwlelijkerds Eaddy en theOGM. Een oogwenk later dreef één van hen het publiek uit elkaar en liet iedereen als hondsdolle holbewoners tegen elkaar pogoën. Dolletjes.
Vormelijk kwam Death Grips een stuk radicaler uit de hoek dan Ho99o9. Wie Mumford & Sons aan het hoofdpodium was ontvlucht, struinde van een lieflijke bloemetjesweide een verschroeiend vagevuur in. De Grips beschikten over een breder, rijker palet aan elektronica dan Ho99o9 en verlieten om de haverklap de klassieke popstructuren voor mensonterende experimentele noise. Ergens tussen Merzbow en het smerigste van John Zorns Painkiller in. 'I've Seen Footage' was dan weer een opmerkelijk catchy, zij het bitsig feestnummertje.
3. Strategie
Ho99o9 recreëerde treffend de hoogdagen van de hardcore, tot jolijt van de moshende punkfans. Eaddy en theOGM toonden zich brulboeien met hopen authenticiteit. Alleen vraag je je af hoe Ho99o9 zou klinken en zou ogen met een live-gitarist en een bassist. We snappen het hoor: de heren komen uit de hiphopcultuur en willen de samplende dj’s eer betuigen. Maar in de Lift voelde dat gestoei met metal -en punksamples op den duur ook aan als een wat silly gimmick met een beperkte houdbaarheid.
De show van Death Grips ervoeren wij als één langgerekte noise-escapade die ons opzoog als een vliegtuigmotor een onoplettende zwaluw. Skkrrrttchhh! Fijngemalen. Cool, ja, maar met veel minder reliëf en broodnodige pauzes dan het concert van Ho99o9.
4. Geheime wapens
"Yo motherfuckers, ready to dance!” schreeuwden de Ho99o9-mannen, om vervolgens logge industriële hiphop à la Techno Animal de tent in te pleuren. Of botte, nihilistische punk. Hilarisch. Toen ze de obscure cultclassic 'Every Nigger Is A Star’ van Boris Gardiner uit hun sampler toverden, was de desoriëntatie tastbaar. Yep, dat is dat stoffige soulliedje dat Kendrick Lamar ook sampelde op To Pimp A Butterfly. Die van Ho99o9 moeten hebben genoten van de meewarige grimassen op de tronies van al die blanke punkfans. Sneaky bastards.
Als wij al een minuscuul veegje humor bij Death Grips ontwaarden, moet het in de songtitels zijn geweest. Wat dacht u van 'Giving Bad People Good Ideas', 'I Break Mirrors With My Face in the United States' of van de tongbreker 'You Might Think He Loves You for Your Money but I Know What He Really Loves You for It's Your Brand New Leopard Skin Pillbox Hat'. U stond geenszins te grijnzen in de Club, u stak liever een dikke toeter geestverruimende kruiden op, zoals wij mochten ruiken.
5. Verdict
Twee keer een enorme uppercut dus, tweemaal gevloerd, twee keer vier sterren. Met de kanttekening dat Ho99o9 ons nét iets vaker verraste en een draaglijkere dynamiek in zijn show legde. Los daarvan: blijven meppen, zwarte broeders. Blijven gaan.