Ali (33) en Houda (28), trotse ouders van drie jonge kinderen, zijn heel tevreden om in België te zijn. “Hier is het veilig. We moeten ons geen zorgen maken over bombardementen wanneer we over straat lopen en het onderwijssysteem is fantastisch”, zeggen ze.

Toch was het even schrikken toen ze net in België arriveerden en in het federaal opvangcentrum in Lubbeek terechtkwamen.

Container

“De families sliepen er samen in één grote container. We hadden er geen privacy. Er was ook geen toilet binnen. De eerste twee maanden heb ik er vaak geweend”, vertelt Houda.

Nadien werd de familie echter overgebracht naar het centrum in Scherpenheuvel, waar ze het wel naar hun zin hadden. Onlangs werden ze opnieuw overgeplaatst naar Hulsthout. Ondertussen is hun erkenning als vluchteling goedgekeurd en deed Ali werkervaring op in een boerderij, een aanpassing tegenover zijn vroegere job in Irak als vastgoedmakelaar.

Eigen woning

De familie moet tegen september een huis gevonden hebben, omdat vluchtelingen na hun erkenning maar twee à drie maanden de tijd krijgen om het asielzoekerscentrum in te wisselen voor een eigen woning. Idealiter zouden ze ten laatste tegen eind augustus hun intrek nemen, zodat hun kinderen in september aan een nieuwe school kunnen starten. Ze zijn niet kieskeurig. Hun enige voorwaarden zijn dat de woning niet meer dan 750 euro per maand kost en geen steile trappen heeft. Hun oudste dochter, Jumana (11), is namelijk slecht te been.

Omdat Ali en Houda gebrekkig Nederlands spreken - en helemaal geen Engels - is het verre van evident een woning te vinden. Daarbij vallen veel verhuurders over het gegeven dat de familie financiële steun van het OCMW krijgt, wat vaak het geval is bij recent erkende vluchtelingen. “Wanneer ik zeg dat we hulp van het OCMW ontvangen, krijg ik geen antwoord meer”, zegt Houda, die op een paar online zoekertjes reageerde.

Tachtig keer bellen

Er zijn vaak vooroordelen, vertelt ook Andrea Bardyn (26). Zij staat als vrijwilliger bij Buren Zonder Grenzen de vluchtelingen in hun zoektocht bij en kwam al in contact met een huurbaas die geen vluchtelingen in zijn woning wou “omdat er vrouwen woonden”.

“De ergste reactie die ik tot nu toe gehoord heb, was van een man die zei dat ik me moest schamen. Hij zei dat ik mijn landgenoten verraadde door te doen alsof ‘dat soort mensen’ betrouwbaar is”, vertelt Bardyn.

Soms moeten de vrijwilligers wel tot tachtig keer bellen om een huis te bezichtigen, en dan is het contract nog niet bezegeld. “Andere keren hebben we echter meteen prijs. Onlangs was er iemand die zei: ‘Natuurlijk, iedereen is welkom!’ Dat deed deugd.”

Zou u graag een woning aan vluchtelingen verhuren of zou u hen willen bijstaan in hun zoektocht? Contacteer dan burenzondergrenzen@gmail.com of vzw Orbit via www.woninggezocht.be