22 mei 2017 om 03:00
Luister naar

Pff, voor de klas

Ze mogen best weten dat ik het spannend vond. Dat ik vannacht ieder uur van de klok heb gezien. Dat ik goed wilde slapen om zo veel mogelijk energie voor hen op te doen. Maar dat de adrenaline het won van de slaap. Met onrustige dromen dat ik te laat kom, terwijl ik nog niet wil opstaan omdat het te vroeg is.

Zo lag ik half wakend en half slapend en sloeg bij mij de twijfel toe. Straks sta ik daar weer voor de klas. Waarom wilde ik dit ook alweer? Kan ik het nog wel? Het staat toch overal te lezen dat leerkrachten te hard moeten werken voor te weinig geld? Waarom kies ik hier dan toch weer voor? Ik kan toch ook gewoon blijven zitten waar ik zit, in mijn kantoor, om de zorg te coördineren? Wel zo rustig, wel zo veilig. Dan loop ik geen risico dat het ook weleens fout zou kunnen gaan als ik weer voor de klas ga staan. Dat het met de kinderen niet wil lukken of dat de ouders gaan klagen. Dat mijn rekenles mislukt of ik die specifieke aanpak van een kind vergeet. Dat ik net even naar de wc ben wanneer dat voetje uitgestoken wordt, omdat het recht van de sterkste zomaar kan gaan gelden als het toezicht is verdwenen.

Al die ouders die hun allerliefste aan mij uit handen geven voor wel zes-en-een-half uur per dag. Die graag willen dat ik de zorgen zal zien, de sommen leer snappen, het samenwerken stimuleer, de obstakels help overwinnen en hun het leven leer leven. Het duizelt me als ik daaraan denk. De lat is niet eens meer te ontwaren, zo hoog wordt hij gelegd.

Al twijfel ik nog even door wie.

prachtige beloften

We wisten het echt niet meer. Bij het vertrek van een leerkracht hadden we alles geprobeerd, maar de invallers waren bezet en de sollicitanten op. Daar sta je dan met je grote idealen. Een schoolgids met prachtige beloften. Aanbod op maat, een veilig leefklimaat en een school in beweging. En klassen vol leergierige kinderen die staan te popelen om dat allemaal te ontvangen. Maar in stad en land is geen leerkracht te vinden. Daarom zat er niets anders op dan binnen de school de mogelijkheden te verkennen. Schuiven en uitbreiden. Negen weken is te overzien. Iemand moet het doen. Dus voelde ik me geroepen.

Al twijfel ik nog even door wie.

En dan de kinderen. Het liefst zou ik het vragen: Wat hield jou bezig in die nacht? Kon je onbezorgd slapen, nog even dromend van de fijne dagen dat het vakantie was? Had je zin in een nieuwe dag? Omdat kindzijn dat nu eenmaal in zich heeft. Of lukte het ook niet zo goed? Omdat je niet meer durft te geloven dat het op school ooit nog beter zal gaan. Omdat het weekend bij je vader best fijn was, maar je je moeder zo miste. Of was je bang, omdat ISIS alweer ergens een aanslag had gepleegd. Zie je op tegen weer een juf die vast niet weet dat stilzitten zo moeilijk voor je is, hoe hard je het ook probeert? En zou ze wel snappen dat je de pauze best spannend vindt, omdat die ander dan vast weer iets lelijks tegen je zegt? Of toch weer snel een voetje uitsteekt …

heerlijke dag

Voor ik het weet, is de klas alweer leeg, de schooldag voorbij; 28 kinderen zijn op weg naar hun thuis. En in mijn hoofd loop ik alles nog eens langs. Wat een dag, wat een heerlijke dag! Al die enthousiaste en verwachtingsvolle koppies die de klas vulden met energie en dynamiek. Ik ben kapot, maar wat was het fijn. Niet dat het vlekkeloos verliep. Die rekenles kon beter en wat er gebeurde toen ik naar het kopieerapparaat liep, kan ik alleen maar vermoeden. Voor geschiedenis miste ik nog wat tijd en de prullenbak is niet geleegd.

Gaf ik wat nodig was voor ieder kind? Ik realiseer me weer wat ik heb gemist en tegelijk heb gehaat. Want het kwaad is binnen een dag alweer geschied: mijn hart gaat wagenwijd voor ze open. En dan weet ik alweer hoe laat het is. Dan wordt mijn werk mijn passie. Dan worden werktijden slechts richtlijnen en is er nooit meer niets te doen.

Die lat zou misschien wat lager moeten. En ik weet ook wel door wie.

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Hilbrand Rozema

In Enschede kun je een houten ezel op wieltjes zien, die Koning Jezus draagt. Normaal gesproken dan

‘Het is het eindpunt van de trein, bijna geen mens hoeft er te zijn, bijna geen hond gaat zover mee: Enschede.’ ... zo dichtte Willem Wilmink. Ik ging in zijn stad op zoek naar een houten ezel met Koning Jezus.

.

Ik had nooit eerder een man horen zeggen dat hij feminist is

'Ik was zélf in het stereotype getrapt van de brutale meid die haar neus ophaalt voor alles wat mannen in machtsposities zeggen', schrijft Lysanne van de Kamp. En dat terwijl ze zich altijd zo ergerde aan dat stereotype.

Feniks de la Fosse

'Zijn ex regeert ons huishouden, ik kan er niet meer tegen.' Hoe kan dit worden opgelost?

‘Ik heb het nodig dat je me geruststelt’, zegt een vrouw tegen haar partner in de praktijk van relatiecoach Feniks de la Fosse tegen. ‘Ik ben gewoon onzeker en heb het nodig om te horen dat ik nummer één ben.’

Wim Dekker is lector informele netwerken en laatmoderniteit aan de Christelijke Hogeschool Ede.

Het gepest van Wilders mag niet gewoon zijn. Timmermans heeft hulp van andere Kamerleden nodig

Wim Dekker hoopt dat het fatsoenlijke deel van de Kamer niet in debat gaat over wat fatsoen is, maar soeverein afstand neemt van onfatsoen. En hij vraagt om gebed voor Frans Timmermans.

Zo sensationeel is dat boek van David de Vos niet, al suggereert hij het graag

Evangelisch prediker David de Vos prijst zijn verhaal aan als ‘het meest gedurfde en ongefilterde boek over de christelijke wereld dat je gaat lezen’. Verkooppraat, volgens Reina Wiskerke.

Kelly Keasberry is theoloog en pastoraal medewerker bij ziekenhuis AZ Monica in Deurne en Antwerpen.

Ambtenaren, managers, artsen of docenten: grijp eens wat vaker naar de gieter

Voor mij als ziekenhuispastor was het uitsterfbeleid niet om aan te zien, schrijft Kelly Keasberry. Na werktijd besloot ik tot een reddingsoperatie. Gewapend met een gietertje, een schaar en een emmer van de schoonmaker.

Anita Zeldenrust is ouder van een gezinshuis voor kinderen die (soms tijdelijk) niet thuis kunnen wonen.

Stilte kan confronterend zijn. Als de geluiden van buiten verstommen, gaat je binnenwereld aan de gang

Stilte kan confronterend zijn. Als de geluiden van buiten zijn verstomd, gaat je binnenwereld aan de gang. Het is mij lang gelukt dat uit de weg te gaan, schrijft Anita Zeldenrust. Drukte is een statussymbool.

nd

In Amsterdam zit een witte duif klem. Hoe kan ik de vogel nog redden? Klimmend, via de regenpijp?

Wat doe je als je ziet dat er een vogel verstrikt is geraakt in een net? Op één-hoog? Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Maar er is toch hoop.

George Harinck is rector magnificus aan de Theologische Universiteit Utrecht.

Laat kinderen weer sleutelteksten uit de Bijbel, de geschiedenis en de literatuur uit het hoofd leren

Het is ronduit zonde dat we tegenwoordig bijna niets meer uit ons hoofd leren. Want wat je niet bezit, kun je jezelf niet herinneren. Zorg daarom voor een goed gevulde binnenkamer, stelt George Harinck.