De verstandelijk gehandicapte Baeyens was de zoon van de overleden partner van D.S., met wie hij vijftien jaar een relatie had. Het slachtoffer, dat leed aan het syndroom van Koolen-de Vries, is gestorven door verstikking. Zijn stiefvader probeerde zich dezelfde nacht van het leven te beroven.

Voorbedachten rade

In de beoordeling stelde de rechtbank dat D.S. met voorbedachten rade gehandeld heeft. Dat bleek onder meer uit de voorbereidingen in de nacht van 28 op 29 juli 2015. “Hij had de intentie om het slachtoffer mee te nemen in de dood.”

De rechtbank nam dus ook aan dat de dader wel degelijk het voornemen tot zelfdoding had. “De voorbedachtheid werd bewezen door diverse afscheidsbrieven en het wegdoen van de auto naar Rozemarijn, de instelling in Keerbergen waar Baeyens werd opgevangen. De beklaagde ontdeed zich ook van de sleutels van zijn appartement aan zee. Hij heeft het lichaam opgebaard met een foto van de moeder, een medaillon en twee orchideeën. Tegen de ambulancier vertelde hij dat hij zijn stiefzoon verstikt had en hem net voordien verteld had dat ze samen naar moeke gingen.”

Aan de psycholoog vertelde D.S. dat hij eerst alleen wilde sterven maar in de nacht van de feiten besliste “om weer samen met drie te zijn”. De rechtbank citeerde uit het verslag van de wetsgeneesheer. “Baeyens kwam om het leven door verstikking met geweld. De smoring gebeurde mogelijk met een kussen en een bedsprei.”

Volgens de huisarts kampte D.S. na de dood van zijn partner met depressieve gevoelens. De zorg voor zijn stiefzoon woog zwaar door, ook al verbleef die tijdens weekdagen in de instelling. Hij vertoonde suïcidaal gedrag en een opname was gepland. “Ik ben totaal op en zou willen dat alles voorbij was”, verklaarde hij.

“Ik wilde hem alleen laten slapen”

Tijdens het onderzoek stelde D.S. dat hij nog altijd niet begrijpt dat hij de feiten kon plegen. Maar op de zitting kon hij diezelfde feiten moeilijk toegeven. “Ik wilde hem alleen laten slapen.” Dat wijst volgens de rechtbank op een beperkt schuldinzicht. In de straftoemeting werd de vraag van D.S. voor een voorwaardelijke celstraf van vijf jaar met probatie verworpen. “Daarvoor zijn de feiten te ernstig en dergelijke straf is niet te verantwoorden tegenover de maatschappij.”

Aloïs D.S. zat tien maanden in voorhechtenis, waarvan zeven maanden onder elektronisch toezicht. Met een celstraf van twaalf jaar komt hij al na goed drie jaar in aanmerking voor voorwaardelijke invrijheidstelling.

De rechtbank deed ook uitspraak op burgerlijk gebied. Negen burgerlijke partijen, allen familieleden van het slachtoffer, kregen wat ze gevraagd hadden: elk 5.000 euro morele schadevergoeding. “Ze hebben moreel geleden door de omstandigheden waarin Luc gestorven is. Ze hadden vertrouwen in D.S., die altijd voor hem gezorgd had, en hadden geen signalen opgevangen. Ze blijven ook achter met de vraag of ze zijn dood hadden kunnen vermijden. Tot slot blijft het door de gewijzigde versies van D.S. een raadsel wat er die laatste uren precies gebeurd is.” De rechtbank ging niet in op het verzoek van het openbaar ministerie tot onmiddellijke aanhouding. De verdediging beraadt zich over een mogelijk beroep tegen het vonnis.