Theresa May werd het symbool van hardvochtig Engeland. Beëlzebub in een slecht zittende deux-pièces

Dankzij de wonderlijke archieven van het internet heb ik een veel beter geheugen dan vroeger. Het kan allemaal wel zijn dat we alleen maar oppervlakkig surfen op golven van informatie en nooit meer de tijd nemen om eens te diepzeeduiken, maar dat www zorgt ervoor dat ik mij van mijn laatste negen jaar meer herinner dan van alle voorafgaande. Dankzij een simpele app.

Hoe het leven is en was, wat ik belangrijk vind en vond: alles staat er. Nu nog mijn bookmarks archiveren en mijn digitale erfenis is klaar om in de eeuwige cloud opgeslagen te worden.

Zo passeerde er deze week op mijn timeline een quote van Kate Tilley, prinses­gelijke mode­koningin, die deze week vijf jaar geleden stierf. “Schoonheid is voor mij een uiting om de tristesse en de lelijkheid te overtreffen en om daardoor een glimlach te creëren.”

Zij was bekend voor haar romantische, feeërieke kleding. Zij werd amper 52 jaar. Ze overleed aan de gevolgen van een virale infectie. Die je vele anderen zou toewensen – alsook bloedkanker achter het hart –, maar toch niet iemand met zo’n prachtig levens­motto.

Hitte maakt rechts.

Een airco die te veel lawaai maakt, wordt een staatszaak. Herrie op het terras bij de buren: de hel. Bassen in de verte: kapot moeten ze. Honden worden dol en er zijn meer files dan in december, omdat mensen in pure zons­verbijstering rijden als volslagen idioten. Kokend schuim op de lippen.

In een daad van revolutionair verzet dragen buschauffeurs rokjes in plaats van broeken. Lef in een onderlijfje. Dat ze daar die militairen eens op afsturen ja!

Van de maakbare mens tot de haatbare mens: na twee weken warmte willen we iedereen de kop inslaan.

’s Avonds raak je pas laat in slaap na een magnum rosé, met als uitvloeisel de volgen­de dag: niet uitgerust, koppijn en slechtgezind. Langs beide kanten van het bed.

Gelukkig is het te heet voor seks. Door al dat gezweet zuigen lichamen zich immers aan elkaar vast als twee Maagdenburgse bollen, met alle gevolgen van dien. Op naar de spoed.

En leg het daar maar uit.

Ik heb om mijn huwelijk te redden een keer de wekker om 3 uur gezet, voor het geval dat en ge weet maar nooit en omdat het dan koeler is, maar daar hadden ze aan de andere kant van het bed geen oren naar.

Dan maar weer aan de rosé.

Een vrouw die de laatste tijd haar portie tristesse en lelijkheid heeft gehad, is Theresa May. Zou ik over vijf jaar iets van haar citeren?

Het kiesgedrag van het kiesvee dat onbetrouwbaarder is dan de mechaniek van een Italiaanse auto uit de jaren 70 piloteerde May van zekere winnares der verkiezingen vaardig richting randje achtergrond. Jeremy Corbyn, voor velen nog onbetrouwbaarder dan de versnellingsbak van een Vauxhall van vlak na de oorlog, muteerde van ultra­linkse pestkop tot rakelingse winnaar.

May kreeg daarna ook nog alle zonden Israëls over zich heen, omdat ze zich geen houding kon geven na de vreselijke Grenfell-brand die uitgroeide tot symbool van de Engelse klassenstrijd. Wat een onzin. Alsof iemand met smetvrees en aanrakings­angst geen goed politicus kan zijn. Ik ken er in Vlaan­de­ren anders ook wel een paar. Haar schutterige onhandigheid werd symbool van hardvochtig Engeland. Tory scum. Beëlzebub in een slecht zittende deux-pièces. Zure Trees. Terwijl het misschien alleen maar schutterige onhandigheid was. Men kon haar niet snel genoeg torpederen.

Je ziet haar op elke foto ongelukkiger kijken. Geen schoonheid in de buurt om de lelijkheid te over­treffen. Laat staan de tristesse. Theresa is de eenzaamste vrouw van een Koninkrijk dat nooit minder Verenigd was.