Beste Jeroen Meus, je bewees veel méér te zijn dan de doorsnee tv-kok die zelden verder kijkt dan de steel van zijn pan lang is

Geachte heer Meus,

beste Jeroen,

Omdat zelfs bij tv-watchers de boog niet altijd gespannen kan zijn, is dit alweer de laatste brief. Traditioneel een stresserende keuze tussen de vele vrienden en vriendinnen van wie de namen met pijn in het hart één na één dienen te worden weggestreept. Jammer genoeg kan er maar eentje de laatste zijn en is het slotakkoord gereserveerd voor een bestemmeling die de middelmaat ver overstijgt en die me ook nog eens nauw aan het hart ligt. Jij hebt me dit keer veel ­hoofdbrekens bespaard, Jeroen. Waarvoor dank. Het stond immers al een tijdje vast dat mijn persoonlijke Oscar naar jou zou gaan.

Nochtans ben ik als geboren keukenkluns allerminst een fan van kookprogramma’s en tv-koks. In tegenstelling tot veel van mijn vrienden heb ik nooit de ambitie gevoeld om me chef-allures aan te meten door in een belachelijk schort zwetend achter een fornuis te gaan staan en uren door te bomen over vergeten groenten, de perfecte cuisson of duur keukengerei. Dat laat ik graag aan vaklui over die in hun eethuizen ‘sexy gerechjes’ op mijn bord toveren zonder me een culinair lesje te willen leren. Zo ontwikkelde ik een hardnekkige allergie voor de enerverende West-Vlaamse ondernemer Piet Huysentruyt en zat ik zelden of nooit aan tafel bij Sofie Dumont en haar taterende BV-keukenhulpjes. Ik kreeg een indigestie van bekvechtende gezondheidsgoeroes als Pascale Naessens en Sandra Bekkari, die me te pas en vooral te onpas kwamen vertellen hoe, wat, wanneer en hoeveel ik moest eten.

Er was er slechts eentje die in de smaak viel. Een rechttoe rechtaan kokende Leuvenaar die weigerde om mee te surfen op de hype van quinoa en schuimpjes omdat hij begreep dat eten vooral plezant moet blijven en dat de maag van een hardwerkend mens meer nodig heeft dan een handvol noten, wat radijzen en een minuscuul stukje vis. Hij sprak begeesterend over andijvie met worst, gooide overal een flinke klont boter bij en was zo enthousiast met zijn potten en pannen in de weer dat ik regelmatig bleef hangen bij pladijs met witte wijnsaus, gegrilde kalfskroon met groentekrans of calorierijke stroopwafels. Herkenbare en lekkere ‘dagelijkse kost’, afgekruid met een vleugje kwajongensachtige branie van een koddig ventje zonder complexen en sterallures dat met vrucht de befaamde hotelschool Ter Duinen doorliep. Ooit een simpel ‘stagiairke’ dat in binnen- en buitenlandse keukens af en toe voor sterren kookte om er uiteindelijk zelf een te worden als de razend populaire primus inter pares onder de tv-koks. Meer dan tien jaar geleden voor het eerst televisioneel aan de slag in Met Meus en vork op VTM. Een onvoldragen ­programma dat snel werd afgevoerd en geenszins liet ­vermoeden dat die toen nog onbekende jongeman op de drempel stond van een fabelachtige tv-carrière. ‘Gespeeld en verloren’, dacht ik zelfs nadat je door de commerciële omroep bedankt werd voor amper bewezen diensten.

Tot ik je terugzag in een fijn rubriekje in De laatste show, waar je openlijk en aandoenlijk je liefde beleed voor ­pastinaak, raap, knolselder of Bressekip en je me leerde dat kijken naar koken ook leuk kan zijn. Trouw volgde ik hoe je in Plat préféré de favoriete gerechten van beroemde aflijvigen als Marlène Dietrich, Jacques Brel, Louis de Funès, Marlon Brando en Briek Schotte weer op de kaart zette. Een boeiende ontdekkingstocht die even verstoord werd door de ‘rel met de forel’, waarbij je voor een heuse mediastorm zorgde omdat je per se voor Hitlers Adelaarsnest een visje wilde bakken.

Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Je schreef tv-geschiedenis met een programma dat niet eens werd uitgezonden en bewees vooral veel méér te zijn dan de doorsnee tv-kok die zelden verder kijkt dan de steel van zijn pan lang is. Ik ontdekte een creatieve programmamaker die naast zijn vaste job in Dagelijkse kost wekenlang boeiend over de geschiedenis van ‘de patat’ vertelde en met Goed volk een van de beste programma’s van de voorbije jaren afleverde. Geamuseerd zag ik hoe je jezelf via de keukendeur ­binnensmokkelde in een Amerikaans bordeel, tussen de cowboys stierenkloten at, voor Cubaanse boksers kookte en even dienst nam bij het Vreemdelingenlegioen. Fijne brokjes televisie met als absolute uitschieter je ontroerende bezoek aan vier bejaarde, vrijgezelle broers net over de taalgrens. Op het lijf geschreven van een chronisch nieuwsgierige ­allemansvriend die weigert om zichzelf al te ernstig te nemen. Als dat geen laatste brief verdient, dan weet ik het ook niet meer.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Ooit heb ik heerlijk lang ­getafeld in Luzine waar je echtgenote Stéphanie ­overduidelijk de lakens uitdeelde en een prettig gestoorde sommelier de glazen zo snel bijvulde dat die steile trap plots een helse uitdaging werd. Het was, wellicht omdat ik de rekening niet hoefde te betalen, een memorabele avond. Lekker en gezellig met een beroemde gastheer die na de maaltijd ongedwongen een praatje kwam slaan. Jammer dat je ermee gestopt bent. Al begrijp ik natuurlijk ook wel dat een goudhaantje als jij zorgvuldig zijn prioriteiten moet kiezen en zich – “Op een bepaald moment dacht ik dat de nulmeridiaan door mijn gat liep” – niet mag laten verblinden door het succes.

En dat mag in jouw geval gerust indrukwekkend worden genoemd. Voor je 40ste al dik binnen als de keizer van een wijdvertakt imperium. Tv-persoonlijkheid met een ongetwijfeld bijzonder lucratief exclusiviteitscontract op zak dat vijf jaar werkzekerheid bij de openbare omroep garandeert. Auteur van een eindeloze rist bestsellers, gehaaid ondernemer als zaakvoerder van binnenkort drie Würst-etablissementen en het gezicht van een uitgebreid gamma aan keukenalaam. Een mens zou voor minder de pedalen verliezen.

Maar jij bleef gewoon doorfietsen en bewees zo niet enkel met ‘gezond verstand’ te kunnen koken maar ook te kunnen leven. Ik ken er immers niet veel die zichzelf net op tijd in vraag durven te stellen om van de verslavende blingbling terug te schakelen en een evenwicht te vinden tussen de schijnwereld van de media en de realiteit. Profiteer tussen je drukke bezigheden door met Stéphanie, de kleine Georges en je honden volop van rust en huiselijk geluk in het landelijke Schoonderbuken. Je hoeft immers weinig meer te bewijzen, Jeroen, en je hebt al lang het recht en de centen verdiend om “niets meer tegen je goesting te moeten doen”.

Het spreekt vanzelf dat ik je zal volgen terwijl je met je mobiele Zomerkost-keuken door Vlaanderen trekt, ik hoop vurig dat er een nieuw seizoen van Goed volk op stapel staat en kom tijdens de Gentse Feesten zonder fout een van je haute dogs proeven.

Met hartelijke groeten,

je vriend Jules