Voor bewoners van de Heikantstraat, waar de Schotense waterrat elke ochtend aan haar zwemjogging begint, de fietsers op het jaagpad en hondenbezitters in de buurt, is Reimonda een vertrouwd figuur. “Ze zwaaien of steken vaak hun duim naar omhoog naar mij”, lacht Reimonda. “Soms vragen ze me wel eens of het water niet te koud is. Maar dat valt goed mee nu. Ik denk dat het bijna 20 °C is. Begin mei, wanneer ik aan m’n zomerreeks begin, kan het nog fris zijn en bedraagt de temperatuur soms maar de helft van dat aantal graden. Maar ik kan daar goed tegen. Ik sta nooit te twijfelen aan de waterkant. Ik hoef nooit eerst voorzichtig te voelen met m’n tenen.”

Veel mensen vinden het water van de vaart vies en alles behalve uitnodigend voor een plons. Reimonda klaagt niet. “Ik ben er nog nooit ziek van geworden. Nu en dan krijg ik wel eens wat bladeren tussen de handen of een drijvende tak tegen mijn been, maar het water is van goede kwaliteit hoor. Mochten er ooit vissen boven drijven, zou ik wel opletten, maar dat is al lang niet meer gebeurd. Bij mij is het eerder omgekeerd: wanneer ik niet kan zwemmen, voel ik me de hele dag slecht en ben ik humeurig. Het is al gebeurd dat we laat terugkwamen van een uitstap en dat ik om middernacht dan nog naar de vaart ben getrokken.”

Lees het volledige verhaal zaterdag in Gazet van Antwerpen - editie Noord