Lees haar volledige open brief die ze aan het Belang van Limburg bezorgde hier:

Vanochtend vertrokken we richting een muziekfestival voor baby’s/ kinderen. Eenmaal aangekomen zie je uiteraard de blikken die men werpt op Finn* zijn voedingspomp. En hoewel ik dat al gewend ben, toch word je telkens met de neus op de feiten gedrukt.

Het eerste was een muzikale theatervoorstelling. Geboeid keken kindjes en (groot)ouders naar artiesten die klanken maken, die dansen en zingen. Broer Noah met open mond en Finn nieuwsgierig zoekend waar de klanken vandaan kwamen. Op een stiller moment wilde Finn blijkbaar ook klank maken door een hoestbui te laten horen. En laten nu net deze hoestbuien ietsje luider en dieper zijn dan bij een gezonde baby. De meeste mensen schrikken hiervan, want ja gezond klinkt zijn blafhoest niet echt. Ik vertel jullie er nog even bij dat zijn zeehondenblafje hoort bij zijn tracheomalacie en dus niets met ziek zijn (lees: bronchitis, longontsteking of dergelijke) te maken heeft. Zijn hoestbui is over en hoewel ik de blikken voel, genieten zowel Noah als Finn verder van de voorstelling. De voorstelling eindigt en plots draait de mevrouw voor mij zich om en zegt op een brutale manier: “Ik vind het echt niet kunnen dat je hier naartoe komt met een ziek kind!” Totaal overdonderd, maar zoals de meesten mij wel kennen steeds met een antwoord klaar. Dus ik antwoord haar: “Je weet toch niet eens wat mijn kind heeft?! Dit hoort gewoon bij hem. En waar moei je je trouwens mee? Mag een ziek kindje dan niet buitenhuis gaan?” Ik dacht dat ze zich zou verontschuldigen, meelevend zou worden of tenminste wat respect zou tonen. Echter vuurde ze haar volgende vraag op me af: “Is dat besmettelijk?”

BE-SMET-TE-LIJK?? Ik wist niet wat ik hoorde. Mijn antwoord was dan ook: “Ben je achterlijk? Alsof ik hier naartoe zou komen als dit besmettelijk zou zijn? Ik hoop voor jou dat je kindjes (ze had er 2 trouwens waarvan eentje nog een baby) nooit ziek zullen worden...”

Ik denk dat ik ondertussen alle kleuren uitsloeg en ik twijfelde: zou ik haar met haar haren door de zaal uitslepen of verliet ik even de zaal om mijn tranen de vrije loop te laten? Ik koos voor het tweede...

Aan de lieve man die me achterna kwam gerend: bedankt! Bedankt dat je het voor mij en mijn kind opnam! Bedankt om me te vertellen, dat je alles gehoord had en het schandalig vond! Bedankt voor je begrip. Bedankt dat je me erop wees dat ik moest blijven buitenkomen met mijn kind. En zeker bedankt dat je leefwereld groter is dan de perfectie!

Aan de mevrouw van de opmerkingen: ik mag hopen en bidden dat je kindjes gezond mogen blijven, want hun leventje zou anders maar heel beperkt zijn. Ik mag ook hopen dat jouw kindjes jouw als mama nog heel veel wijze dingen gaan leren. Want jij gaat hun niet bijbrengen dat niet iedereen perfect is, dat ook zieke kindjes mogen genieten, lachen, dansen en springen. Ik mag hopen dat je kindjes beleefdheid en respect zullen leren van de andere mensen die hun opvoeden. Dat jij als mama zo wreed en hard kunt zijn verbaast me. Hoe zit dat met jouw moederhart? Je hebt me niet boos gemaakt, maar je hebt me vandaag recht in mijn hart geraakt. Bedankt om deze dag met ons gezin, de weinige trouwens de afgelopen 9 maanden, te overgieten met een triest gevoel…

Vandaag heb je me pijn gedaan, maar je geeft me ook kracht. Kracht om te vechten als een leeuwin, om op te komen voor mijn kind, om hem te beschermen waar ik kan, maar ook om me ervan te overtuigen welke waarden en normen ik mijn kinderen moet bijbrengen.

Vandaag heb je me pijn gedaan. Morgen is een nieuwe dag, die we zullen plukken en laat dat nu net zijn wat mijn ziek kindje me geleerd heeft. Carpe Diem. Op naar morgen.

(*Finn is een fictieve naam)