Katrin
Op de avond dat Dries Mertens zijn ploeg Napoli naar de volgende ronde van de Champions League schoot, schitterde zijn vrouw Katrin Kerkhofs andermaal in De slimste mens. In premie en bonus stelde het weinig voor, maar dat kon het enthousiasme van Katrin niet dempen. Ze ratelde ongeremd en ongetemd uit haar mond - een vlezige perzik.
Haar optreden veegde in één klap het vooroordeel weg dat voetbalvrouwen geparfumeerde leeghoofden zijn in een Guccijurkje. Katrin had niet eens een jurk. Ze droeg de jeans van een caissière bij Colruyt. De lokken niet eens geblondeerd. Lipstick? Het mocht geen naam hebben.
Soms droomde ik er een nachtjapon bij.
Katrin heeft geschiedenis geschreven. Ze heeft voetbalvrouwen geëmancipeerd naar normale dames die ook weten wie Cicero was en hoe pokdalig democratie is. Eigenlijk zat ze daar als reservehistorica die de Rik Torfsen van deze wereld een lesje in algemene kennis gaf. Inclusief rock en jazz.
Dan ben je iemand. Althans, duizend keer meer dan een schminkdoos. Want dat was ook zo opvallend aan mevrouw Mertens: niet één avond met gebakken haren en plusjukbeenderen. Iedere keer dacht ik: straks moet ze ook nog de afwas doen terwijl Dries languit nootjes ligt te knabbelen.
Zo gewoon.
Als ik spelersvrouw was, zou ik Katrin een bloemetje bezorgen. Of een taart, want haar lippen stonden de hele tijd naar smakken. Ik zag een batterij kalkoenen in haar mond flamberen.
Buffelmeisje.
Voor mij zijn voetbalvrouwen niet langer babes. Al wist mevrouw Katrin verdomd goed dat ze met een brilletje nog sexyer was.